I promise you don’t have to be afraid [KITTENBIRTH]

Little do you know
How I’m breaking while you fall asleep
Little do you know
I’m still haunted by the memory

I promise you don’t have to be afraid [KITTENBIRTH] D6zwth10

Ze voelde dat manen van onzekerheid aan hun einde kwamen. Ze voelde angst. Maar bovenal voelde ze pijn. Haar bevalling was net begonnen, en nu al voelde ze meer pijn dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Had haar moeder dit ook gevoelt? En de moeder van haar moeder? En de moeder van de moeder van haar moeder? Alles was nog zo onduidelijk. Ze keek om haar heen, alles leek rood van de pijn. Was er een andere queen? Was Chivypaw er? Was Otter er? Flashbacks aan haar eigen geboorte waren overal. Wat als haar hetzelfde overkwam als haar moeder?

Posten: @Otterbrook, @Chivypaw, @Duckkit, @Redkit; , @Desertkit. , @Ridgekit
Mud en Otter zullen tussendoor nog wel een paar keer langskomen.
Na alle kittens is het topic open.
~~Nu ik het zie is het een kleine flutpost maar ja~~

De wereld was donker en stil. Hij zag niets, hoorde niets, maar toch kon hij voelen dat hij niet alleen was in deze zachte, warme cocon. In het begin had hij hun aanwezigheid maar licht beseft. Voor dat moment was hij ook niet bewust geweest van zijn eigen leven. Maar langzaam waren er gedachten binnen gedruppeld en nu kon hij niet meer om het bestaan van zijn medekittens heen. Hij had het benauwd. Hiervoor had hij nog wat kunnen bewegen, maar nu… Plots werd de ruimte die al klein was, nog kleiner, en voor hij het wist werd hij weggeduwd. Weg van die warmte naar een koude, kille plek. Hoge piepgeluidjes verlieten zijn kleine lijfje. Waar was hij nu?

OTTERBROOK THEE

And everything is torn and ripped. And I know it will hurt. I know I'll regret it one day. One day. But that day is far far away.

I promise you don’t have to be afraid [KITTENBIRTH] HaGJw8O

De kater was onrustig. Hij kon zijn taken maar half uitvoeren door de stress. Zijn mooie vrouw werd elke dag boller en boller. Hij bracht haar voldoende eten voor haarzelf en de kittens die ze droeg. Otterbrook stond nu met een dikke vis voor de Nursery. De moederkatten wilden hem niet binnen laten. Hij werd met uur zenuwachtiger, tot hij een ijselijke gil hoorde. Zijn kop schoot omhoog. Een wit met rood gevlekte kattin kwam voor zijn neus staan. Hij fronste. "Ik wil mijn vrouw zien!", grolde hij door de vis heen. De moederkat knikte en liet hem door, wenste hem succes. Toen Mudpuddle in zicht kwam had hij de geboorte van zijn eerste zoon al gemist. Ze hadden al namen bedacht, dus ze moesten nu alleen nog maar kiezen. Hun namen waren Rowankit, Ridgekit, Redkit, Rosykit, Dodgekit, Desertkit en Duckkit. Hij ging zitten, liet de vis vallen en gaf een likje over haar gestreepte kopje. "Je doet het goed," ronkte hij bemoedigend. Ze leek zich in te spannen voor de volgende en dus nam hij het kleintje bij zich en begon het droog te likken. Toen het goed leek te ademen duwde hij die naar haar buikje, waar hij zich rond zou kunnen eten. "Ik vind dat bij deze Duckkit wel past," fluisterde hij bij haar oor. Ze hadden genoeg namen, maar deze vond hij erg goed passen voor zijn eerstgeboren zoon.

REDKIT

Maanden lang groeide het kleine wezentje in de veilige buik van haar mama. Langzaam aan was alles op de goeie plek gegroeit, pootjes met klauwtjes, oren, neusje en staart. Het kittentje had ook een persoonlijkheid ontwikkeld, een leventje met haar eigen gedachtens en gevoelens. In de veilige buik van haar mama had ze haar eigen gedachtens nog niet nodig gehad en was het enige bewustzijn dat ze had: haar warme nestgenootjes.
Opeens begon de kleine ruimte nog kleiner te worden en voelde het kittentje hoe ze naar een nog kleinere ruimte werd geduwd. Ze probeerde eerst tegen te stribbelen, maar de cocon waar ze in zat gaf haar geen vrijheid. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk ontsnapte ze uit de krappe ruimte en voelde ze hoe een vlaag van kou en lucht haar te gemoed kwam. Ze opende haar mond, maar het duurde even voordat haar longen zich konden vullen met de nieuwe verfrissende lucht. Haar wereld was nog donker, maar haar gehoorde vertelde dat ze niet meer in de veilige ruimte was. Hoog gepiep was te horen terwijl ze doelloos haar kopje op tilde, opzoek naar het bekende warme gevoel dat ze zo plots kwijt was geraakt.

Little do you know
I'm trying to pick myself up piece by piece
Little do you know
I need a little more time

Iemand kwam de nursery binnen. "Je doet het goed." Het was Otterbrook. "Ik vind dat bij deze Duckkit wel past." Mudpuddle had nog steeds een rode waas voor haar ogen en kon de kitten niet goed zien, maar als Otterbrook het een passende naam vond, vond zij het ok. Met grote moeite knikte ze. De volgende kitten kwam eraan, en ze werd nog banger dan ze al was. Er zou iets fout gaan, ze was er zeker van. Maar wonder boven wonder werd ook deze kitten zonder veel moeilijkheden geboren. Ze keek naar de kitten, de rode waas nog steeds hinderend. 'Red...kit...', wist ze met veel moeite uit te brengen.

Verzoek aan Desertkit en Ridgekit om te reageren!
Dit topic is nu open, maar let er op dat niet veel katten de nursery in mogen!