Sweet lady.

De poes was graag in het kamp, waar ze dan gesprekken aanknoopte met ieder die maar met haar praten wilde. Omdat ze niet kon zien, genoot ze met volle teugen van wilde verhalen van anderen, die ze dan op haar eigen manier weer kon herleven. Bovendien werd het haar soms wat te wild in de nursery, waar alle kits vaak zo ruw stoeiden met elkaar. Liever was ze dan in het kamp, waar meer dan genoeg ruimte was. En doordat de queens haar kenden als de brave poes die ze was, hadden ze er meestal geen problemen mee dat ze het kamp door struinde. Vandaag, echter, was een speciale dag. Een drukke warrior had haar een stuk prooi toegeschoven met de vraag of ze die even naar een poes in de Medicine cats den wilde brengen, omdat hij snel door moest met een of andere andere taak. Faintkit, die maar al te blij was om te helpen, had opgetogen geknikt en het musje opgepakt. Na al die maanden verkennen, wist ze inmiddels redelijk goed alle dens te vinden. Daarbij maakte de sterke geur van kruiden de den van Chivysniff en nu ook Coyotepaw, makkelijk te herkennen. Ondanks dat ze beide poezen erg lief vond, kwam ze er niet graag door de sterke geur van kruiden die haar gevoelige neusje bedwemelde. Maar voor deze poes maakte ze graag een uitzondering, hoor! "Honeyspots..?" Faintki snuffelde om haar te vinden, een beetje teleurgesteld dat ze heen honing geur van haar vacht rook. Hoe dan ook, met haar snorharen streek ze uiteindelijk langs iets dat als vacht voelde, dus legde ze de mus voor haar neer. "Dag mevrouw! iemand vroeg me om u wat te eten te brengen," klonk haar zweverige stem opgetogen. "Voelt u zich al iets beter?"


Eerst Honeyspots!

De ander diens bedankje liet haar breed glimlachen en zachtjes snorde ze. Ze hield van katten zoals Honeyspots, die altijd hartelijk en warm waren. Faintkit zelf was iemand die altijd dol was op affectie krijgen en geven, als je haar de kans gaf lag ze zo op schoot. Dat afstandelijke dat sommige katten snapte ze niet zo goed. Toen de ander een kopje gaf schrok ze even wat op, maar daarna gniffelde ze zachtjes en streek haar kopje ook langs de hare. "Gelukkig maar! We hebben geluk met Snuffel en Puppy," ze gniffelde wat ondeugend om haar plagende bijnamen, maar het was duidelijk dat ze het goed bedoelde."Faintkit, deze muis is wel heel groot voor mij."vertelde de poes en Faintkit zette wat verward haar oortjes naar voren. Het was maar één muis, waarom wilde ze niet eten? Ondanks haar blindheid was de jonge poes altijd vrij opmerkzaam geweest. Over bepaalde dingen dan. "Wat denk je er van als je mij helpt? We kunnen hem delen." kort glimlachte ze de ander warm toe. Tenminste, ze glimlachte naar de plek waarvan ze dacht dat de andere poes zat. "Waarom wilt u niet eten?" vroeg ze wat direct, waarna ze onbeschaamd- en wat onhandig- klom ze het nest van de ander in, waarna ze zich tegen de poes aan vleide. "Is er iets gebeurd toen u weg was?"

Ietwat lomp zette ze zich neer tegen de buik van de ander, die gelukkig hier geen problemen mee had. Hoewel de poes altijd vrij voorzichtig was, waren sommige dingen toch behoorlijk lastig als je niet kon zien; zoals bepalen waar iemand z'n staart zat, en waar iemand z'n kop. Nadat ze even aandachtig naar Honeyspots haar adem had geluisterd echter, dacht ze het wel goed te hebben. Het poesje legde haar kop neer over de poten van de ander, genietend van diens warmte. "Sommige dingen waren niet goed. Andere juist wel. Het belangrijkste is dat ik veilig terug thuis ben gekomen." kort snorde de kitten. "Inderdaad! Ik ben blij dat je weer terug bent," hoewel ze de ander niet zo goed had gekend, meende ze haar woorden wel. Het was nooit leuk als ze iemand van haar clan, haar familie, miste. Toen de ander nog een hap had genomen werd er iets verplaatst. Snuffelend en met behulp van haar snorharen wist ze de muis te vinden, waar ook zij een hapje van nam. "Wat heb je gehoord aan geruchten?" Kort was ze stil, waarna ze haar schouders ophaalde. In de Nursery werd vaak geroddeld door de queens, en haar scherpe oortjes pikten dat inderdaad vaak op. "De queens zeggen altijd heel veel, hoor," kort wreef ze wat afwezig met haar pootje over de grond. "Ik denk dat ze gewoon bang waren dat je pijn had," dat was zij iniedergeval wel geweest! Al die andere stomme verhalen deden er niet toe.