The memory stays

Onderwerp: The memory stays di 8 jan 2019 - 13:44

Ze was naar Owltree gelopen. Een dun laagje sneeuw bedekte de bosgrond en de boomtoppen. De blik in haar gifgele ogen was naar boven gericht om te kijken waar de uil zich bevond. Het begon al schemerig te worden, dus de perfecte tijd voor de uil om te gaan jagen en voor haar om te kijken welke plek hij uitkoos. Er was minder prooi te vinden en alles wat ze te pakken kon krijgen was dus van levensbelang. Waar de uil joeg daar was prooi, dus daar moest zij dan ook heen. Alleen eerst moest ze hem nog zien te vinden. Toen zag ze een flits boven uit de boom vliegen, dat kon niet anders. Ze schoot er achteraan. Ze probeerde bezig te blijven, dat deed ze altijd al, maar helemaal als ze zich niet lekker voelde. Dan nam ze steeds meer taken op haar, om er maar voor te zorgen dat haar kop leeg bleef. Tijdens het rennen schoten er toch ineens beelden over haar netvlies. Haar vader die haar tegen haar aanduwde en trainde, de glimlach om zijn bek. Toen het beeld van de leader van de Elite die vermoord werd door Firedance. Er gingen zoveel geruchten rond, ook het gerucht dat Shark ook dood was. Plots stroomde er tranen over haar wangen terwijl ze haar poten nog harder neer liet komen. Ze knipperde om haar beeld helder te houden en de uil te kunnen blijven volgen. Zachte snikken verlieten haar bek.

[@Glazeheart first]

Onderwerp: Re: The memory stays di 8 jan 2019 - 18:29

Het was een mooi gezicht. De zon die tussen de bomen omlaag ging en een gelige gloed achterliet op de met sneeuw bedekte grond. Tijd voor een goede avondjacht. Daar had Eveningglow blijkbaar ook aan gedacht. Glazeheart zag haar staan bij de Owltree. Hij wilde net op haar afstappen om een kletspraatje te maken toen ze begon te rennen. Hij spotte toen de uil waar ze achteraan ging. Slim, waar de uil naar toe gaat is prooi! Maar zijn blije gedachten vaagden langzaam weg toen hij de tranen in haar ogen zag. Tranen bij zijn allerbeste vriendin? Daar moest hij iets aan doen natuurlijk. Hij zette een sprintje in en aangezien hij sneller was dan zij haalde hij haar gemakkelijk in. "Hey Eve," Begroette hij haar voorzichtig terwijl hij langzaamaan af begon te remmen. "Gaat het wel?" Eveningglow was een sterke en stoere she-cat. Als zij huilde dan was er ook echt wat aan de hand...

Onderwerp: Re: The memory stays di 8 jan 2019 - 20:50

Mousedung… waarom was die kater altijd in de buurt als ze even in de knoop zat. Waarom moest hij het altijd zien als ze zwak was. Als ze zichzelf niet in bedwang kon houden. Ze mocht geen zwakte tonen, ze wilde sterk zijn. Dat iedereen wel eens verdriet of pijn had deed er in haar ogen niet toe. Zij mocht er van haarzelf niet aan toegeven, want het maakte je onoplettend en dus nutteloos. Nutteloos was een woordje die in haar leven altijd weer naar voren kwam alsof het haar achterna zat, maar dat deed ze zelf. Eveningglow praatte niet over haar gevoelens, dus zou het aan haar blijven vreten. Ook zij remde af, wetend dat het nu geen nut meer had om de uil verder te volgen. Ze was al te veel afgeleid en was het diertje kwijt. “Niks aan de poot.” Snauwde ze terwijl ze haar kop zo onopvallend mogelijk langs haar poot veegde. Bemoeial… “Nu is hij weg.” Ze keek nukkig naar de lucht waar geen uil meer was te zien.

Onderwerp: Re: The memory stays vr 11 jan 2019 - 15:27

De zilvergrijze she-cat remde ook af en keek hem geïrriteerd aan waarna ze subtiel haar tranen wegveegde. "Niks aan de poot." Dit leek meer op de Eveningglow hij kende. Alleen was dat niet per se iets goeds. Het was juist slecht om emoties in te houden. En natuurlijk hoefde ze zich niet bloot te geven aan elke kat die langskomt. Maar je zorgen aan een dierbare vertellen kon heel fijn zijn. "Nu is hij weg." Hij keek naar de schemerende lucht waar geen uil meer te bekennen was. "Oeps." Stamelde hij voorzichtig. Hij wist dat het Leafbare was en dat prooi schaars was, maar dit ging nu even voor. De mentale gezondheid van zijn beste vriendin. "Heb je ruzie gehad ofzo?" Vroeg hij duidend op haar huilbui van net. "Ik zweer het, ik ruk de snorharen uit degene die jou pest!"

Onderwerp: Re: The memory stays za 12 jan 2019 - 9:21

Ze zwaaide venijnig met haar staart toen er een oeps uit zijn bek kwam. “Echt Glaze wat heb ik nu weer aan een oeps!” Snauwde ze. “Denk in het vervolg eerst eens na voordat je iets doet, wanneer leer je dat nu eens!” Toen ze merkte dat ze aan het schreeuwen was zakten haar schouders een fractie naar beneden. Ze snoof terwijl er weer een traan uit haar ooghoek drupte. Snel veegde ze hem weer aan haar poot weg en draaide haar kop van hem weg. “Laat me gewoon even met rust oké?” Miauwde ze opeens een stuk zachter. Ze gaf geen antwoord op zijn vraag, net zo min als dat ze op zijn opmerking in ging. Ze werd niet gepest dat was het niet, ze kreeg soms wel blikken. Dat was ze inmiddels wel gewend. Niet elke ThunderClanner vertrouwde haar, maar kon ze hen dat kwalijk nemen? Ze was gewoon bang, bang dat haar vader dood was. Bang dat de enige familie die ze kende er niet meer was en daardoor voelde ze zich alleen. Ze voelde zich voor de zoveelste keer in de steek gelaten en hoe ze het ook probeerde voor haarzelf te verbergen, het deed pijn.

Onderwerp: Re: The memory stays zo 13 jan 2019 - 11:51

"Echt Glaze wat heb ik nu weer aan een oeps!" Veel katten zouden terugdeinzen als Eveningglow ze afsnauwde maar Glaze was het wel gewend. Plus zij zou hem nooit pijn doen. "Denk in het vervolg eerst eens na voordat je iets doet, wanneer leer je dat nu eens!" Glazeheart keek met een gebroken blik naar de gebroken she-cat. "Laat me gewoon even met rust oké?" Kwam er veel zachter uit. De jonge kater draaide met zijn grote puntige oren en zette voorzichtig een stap dichterbij. "Hey," Hij keek haar diep aan in haar felgele ogen. "Je staat er niet alleen voor."

Onderwerp: Re: The memory stays zo 13 jan 2019 - 13:51

Ze hoorde hem dichterbij komen, maar bleef stug de andere kant op kijken. Haar nagels probeerden zich in de ondergrond te boren, wat een onbegonnen zaak was omdat die bevroren was. Dus trok ze ze weer in en slikte. Ze wilde niet opnieuw huilen, dat was zwak. Ze haatte zichzelf. Het lag niet aan Glazeheart, ze haatte het gevoel die ze nu had. Die haar plaagde als ze er te veel op lette. Daarom moest ze bezig blijven, daarom had ze de uil achterna moeten gaan. Ze had niet moeten stoppen voor Glaze, dat was dom geweest. Daardoor brak ze. Ze keek hem weer aan en meteen boorde zijn blik zich diep in die van haar. Zijn woorden echoden door haar kop en dat was de druppel. Een bibberige zucht ontsnapte uit haar bek terwijl ze weer begon te snikken. “Waarom voelt dat dan wel zo. Waarom kan niet iedereen zien hoeveel ik mijn best doe? Hoe veel mijn loyaliteit en hart bij ThunderClan ligt.” Ze was daar al vanaf kitten af aan zo hard mee bezig. Ze deed zo erg haar best, maar toch had haar pleegfamilie geen interesse meer in haar gehad. Toch bleven sommige katten haar nakijken en had ze het gevoel dat ze alleen Glaze had.

Onderwerp: Re: The memory stays zo 13 jan 2019 - 14:18

Glazeheart merkte hoe hard zijn vriendin probeerde om niet te huilen. En na zijn laatste woorden knapte ze. "Waarom voelt dat dan wel zo. Waarom kan niet iedereen zien hoeveel ik mijn best doe? Hoe veel mijn loyaliteit en hart bij ThunderClan ligt." Snikte ze. "Niet iedereen is zo slim." Miauwde hij troostend. "Diegene die slim zijn weten dondersgoed dat jij zo loyaal aan Thunderclan bent dan wie dan ook in onze clan." Misschien was het maar goed dat Eveningglow haar verhaal aan hem kwijt kon. Anders was ze misschien op een minder goed moment gebroken, waar hij niet bij was om haar te troosten. "En als het een troost is, ik vind jou een van de beste warriors." Hij dacht terug aan hoe hard Eveningglow als apprentice getraind had, en hoe hard ze nu als warrior werkte. "Je bent supersterk. Van buiten en van binnen."

Onderwerp: Re: The memory stays zo 13 jan 2019 - 19:52

Glazeheart bleef tegen haar aan praten, hoe kon hij nu nog praten? Waarom had hij niet allang zijn neus opgetrokken en was bij haar weggelopen. Ze stond hier te janken ja, dat sloeg toch nergens op. Ze liep hier een beetje zielig te doen, iets waar ze bij andere katten zo’n hekel aan had. Ze had hem net de huid vol gescholden ze zat hier nu een potje de janken en hij stond daar nog steeds. Plots zette ze haar poten verder uit elkaar en hielden haar snikken op. Haar felgele ogen begonnen hun vuur terug te krijgen terwijl ze haar schouders rechtte. “Nee.” Zei ze opeens. “Ik moet mij niet zo aanstellen. Ik moet dan meer mijn best gaan doen Glaze. Ik laat die niet zo slimme katten dan ook zien hoe loyaal ik ben.” Toen gingen haar gedachten weer naar Shark. Haar vader die zijn neus tegen die van haar duwde. Het was allemaal een leugen geweest… dat had ze toch ook moeten weten. Alhoewel er had echt warmte in zijn blik gestaan, ook al was hij een Elite kater. Wat maakte het nu ook uit, ze kon hem niet meer gaan zoeken. Hoeveel ze ook naar zijn aandacht verlangde. Ze keek naar haar beste vriend, even ontstond er een klein glimlachje om haar snoet. Het was wonderbaarlijk hoe snel Eveningglow zich weer had hersteld. Alsof er niets was gebeurd. Of dit goed was zou een vraagteken blijven. Toch was er in ieder geval iets van verdriet bij haar weggevloeid en dat was al meer dan er ooit in haar leven naar buiten was gekomen. Dat was in ieder geval meer dan niets. “Kom we moeten die uil vinden.” Zei ze toen weer daadkrachtig, zoals de Evening die Glaze van haar gewend was.

Onderwerp: Re: The memory stays wo 16 jan 2019 - 9:30

Opeens zette Eveningglow haar poten uit elkaar en stopte met snikken. "Nee." Glazehearts oren bewogen op en neer in verwarring. "Ik moet mij niet zo aanstellen. Ik moet dan meer mijn best gaan doen Glaze. Ik laat die niet zo slimme katten dan ook zien hoe loyaal ik ben." De kater glimlachte toen hij de felle blik in haar ogen zag wederkeren. "Zo ken ik je weer." Snorde de gevlekte kater geamuseerd. "Kom we moeten die uil vinden." En van het ene op het andere moment was de hele stemming veranderd. "Laten we gaan dan!" Lachte hij terwijl hij begon te rennen in de richting waar de uil verdwenen was.

Onderwerp: Re: The memory stays do 17 jan 2019 - 11:39

Glazeheart zijn woorden lieten de felle blik alleen nog maar meer fonkelen. Ja, zo voelde ze zich ook een stuk beter. Haar angsten en twijfels ver weggestopt achter een muurtje in haar hart. Daar zat het veilig weggestopt, totdat ze brak. Dan kwam alles er in een stortvloed uit, daar was ze nu wel achter. Dat mocht niet nog een keer gebeuren. Niemand mocht haar angsten zien, zelfs Glaze niet. Dan voelde ze zich zo bloot, zo kwetsbaar. Dat dat ook bij het leven hoorde wilde ze niet weten, daarin zat ze echt nog in de ontkenningsfase. Wat ze wegstopte bestond ook niet. Lekker makkelijk. Ze schoot achter haar beste vriend aan en ging naast hem rennen. Haar oren gespitst in de hoop het geluid van de uil op te vangen. De geur van de uil was altijd moeilijk volgen, er was geen spoor op de grond en de geur zo hoog in de lucht blies niet zomaar naar beneden. Ze moest het dus echt van het geluid hebben of de uil moest net naar beneden duiken om een prooi te pakken. Dan zouden ze hem ook terug kunnen vinden, maar toen klonk de kreet van de uil al. Er ontstond een grijns om Eveningglow haar bek. De roofvogel was niet heel ver meer weg.

Onderwerp: Re: The memory stays