I see you, Nevermind

Ze had tegen haar patrouilleleider gezegd dat ze later terug zou komen, dat ze tijd nodig had voor haarzelf en deze zou benutten door te gaan jagen. Nee, geen vakantie, zo was Russetfur niet. Nee, ze zou gaan jagen, misschien even tot rust komen zonder anderen om zich heen en daarna terug keren naar het kamp. Daarom keek ze toe hoe de patrouille terug keerde naar het kamp en Russetfur achterliet. Ze bevond zich dicht bij de grens met rogue gebied, maar dat leek haar nu de beste plek om te gaan jagen. De kou zorgde er voor dat prooi schaars was en steeds schaarser werd. Het was iets om je zorgen om te maken. Het stelde haar dan ook teleur dat ze steeds maar vage geuren van prooien opmerkte, geuren die aangaven dat het alweer een poos geleden was dat het dier zich hier bevonden had. De roodbruine kattin slaakte een teleurgestelde zucht en liep verder. Toen de wind echter de verse geur van een bekende kat meer voerde verstijfde ze echter. Nevermind. Ze vernauwde haar blauwe ogen en besloot op de geur af te gaan. Ze had nooit geweten waarom Nevermind was vertrokken uit Shadowclan, tenminste, het was haar nooit duidelijk geweest. In haar ogen was het ook zeer plots gebeurd. Ze keek over de grens heen, opzoek naar die bekende zwarte vacht.

@Nevermind only

Waarom was hij deze kant op gelopen? Ah, het was niet zo belangrijk. Hij wist barst goed dat de grens met shadowclan nog het veiligste zou zijn. Ze wisten van zijn handicap en daarbij had hij de clan zelf nooit iets aangedaan. Hij was gewoon vertrokken en er was dan ook geen spanning tussen hem en de clan. Zolang hij zijn pootjes mooi thuis hield zou het goed lopen. Hij kende ook de meerderheid van de warriors en wist dat ze hem niet zomaar zouden aanvallen. Een waarschuwing zou waarschijnlijk enkel zijn kant opkomen en daar kon hij mee leven. Daarbij waren de katten aan de andere kant van de grens ook bekend met het feit dat hij geen grenzen kende op zijn kracht en dus wel eens snel grote verwondingen kon maken als een gevecht uitbrak. Alles zei dus nee, val deze kerel niet aan. Ze hadden hersens in hun hoofd en dat was genoeg. Toen hij zijn ogen over de bekende grens bracht viel er meteen iets op. Even lichtte zijn ogen op waarna hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht bracht. "Ah Russetfur!" zei hij even op een rustige toon. Stiekem was hij toch echt wel heel blij een bekend gezicht hier te zien. "Wat ben ik blij je hier te zien, hoe gaat het met je?" zei hij terwijl hij dichter sprong en even abrupt stopte. Snel keek hij rond. Uhm... Wacht even. "Hey uhm, ik ben de grens toch niet over? Ik wil je niet boos maken ofzo," zei hij meteen een beetje alert, het duidelijk makende dat hij wel nog steeds de regels van de clan respecteerde.

Hoe kon ze kwaad worden op een kater die eigenlijk gewoon altijd een prima warrior was geweest, ondanks zijn fouten en handicap. Innerstar was goed met Nevermind geweest en had de zwarte kater vele kansen gegeven. Russetfur zag er daarom ook niet het nut van in om Nevermind direct weg te sturen, te verjagen of zelfs boos op hem te worden. By Starclan, ze zag ook niet in wat er mis was om even te vragen hoe het met de kater ging. Russetfur had Nevermind gemogen, graag zelfs. "Nevermind," begroette Russetfur de kater terug met een knik en een subtiele grijns op haar gelaat. Ergens vroeg ze zich af of de kater zijn naam ook had behouden, of had hij daar ook afstand van genomen, net als zijn positie binnen Shadowclan. "Insgelijks!" Bracht Russetfur uit, met een lichte verbazing op haar gelaat. "Het eh, het gaat wel goed," maar de twijfel was duidelijk waarneem baar in haar stem, maar iets hield haar tegen om eerlijk tegen de kater te zijn. "Nee je bent de grens niet over," grinnikte ze, waarna Russetfur zelf naar voren stapte en dus dichter naar Nevermind toe. "Ik daarentegen wel," miauwde ze en krulde haar lippen op tot een grijns. "Bevalt het leven als een rogue je een beetje?" Besloot ze aan de zwarte kater te vragen.

Ondanks dat er helemaal geen reden was voor spanning tussen de twee, was Nevermind toch even op zijn hoede. Hij wist hoe streng Shadowclan kon zijn, maar misschien was dat veranderd nu zijn vriend de touwtjes in handen had. Het was dan ook zeker een aangename verassing toen de rossige poes hem begroette door zijn naam te spreken. Ze leek niet vijandig te zijn en meteen verdween de spanning tussen zijn shouders. Een knikje volgde en haar uitdrukking gaf aan dat alles kips was hier. Nice. Dat zag hij graag. Wel meteen knikte de kater terug naar met een brede glimlach als teken dat het nog steeds dezelfde naam was en dergelijke. "Insgelijks!" Een woord die best fijn leek aan te komen. Ondanks dat ze geen clangenoten meer waren was het zeker fijn om dit woordje te horen. Het deed hem een beetje verlangen naar thuis, maar goed. Hij had vele moons terug al besloten dat de clan niet meer zijn plaats was. "Het eh, het gaat wel goed," Even tilde hij een wenkbrauw op en kantelde hij zijn kopje, die toon had niet echt zo goed geklonken, was er iets aan de hand? De kattin merkte op dat hij aan de juiste kant van de grens stond en even moest de kater lachen. Deels was hij wel trots op zichzelf dat zijn fotografisch hem niet in de steek liet hier. "Ik daarentegen wel," Aha! "Bevalt het leven als een rogue je een beetje?" Hij knikte meteen even uitbundig. "Het is fijn ja,de katten die ik heb leren kennen buiten de clan kunnen best aangenaam zijn als je.. Wel buiten de clans bent. Maar ik moet toch toegeven dat ik Shadowclan soms nog mis," hij zuchtte even, een sobere uitdrukking op zijn gelaat. Deze veranderde echter al snel terug naar een lach. "Maar gaat alles wel goed? Je klonk een beetje onzeker? Er is toch niks gebeurd met Shadowclan of Tall?" hij wist dat de tabby zijn best zou doen de clan te leiden maar hoe dat was een ander verhaal. En natuurlijk konden daar serieus wat dingen mee verkeerd lopen. De laatste keer dat hij de clans immers had gezien was tijdens de journey en dat was niet gemakkelijk voor hun geweest en zeker al niet voor zo'n jonge leader als Tall. Dus ja, er kon heel wat mis zijn binnen de clan.. Alleen wist hij niet goed wat.

Russetfur vond het ergens moeilijk om aan te horen dat het leven als rogue de zwarte kater wel beviel. Oké, ze was blij voor hem dat hij gelukkig was, dat zeker, maar dat vertelde ook wel genoeg dat de clan het niet meer was. Dan was Tallstar wel een goede vriend van Nevermind, wat haar geen reden leek voor Nevermind om dan de clan te willen verlaten. Ja, of misschien wilde Nevermind niet door vrienden gecommandeerd worden. Ze wist het niet. Nevermind liet wel horen dat hij het Clan leven nog wel eens miste, waarop Russetfur rustig en begripvol knikte. Zij miste het ook, maar dat zei ze niet. Toen vroeg Nevermind nog eens of alles wel goed ging, dat ze onzeker had geklonken en hij vroeg of er toch niet iets wat met Shadowclan of Tall. "Het is gewoon... wennen," besloot ze rustig te zeggen, waarbij ze haar woorden zorgvuldig koos, maar dit niet al te voor de hand liggend liet klinken. "Ik mis mijn moeder," zei ze daarna, oprechte woorden met een oprechte, droevige klank en een donkere gloed over haar blauwe ogen. Ze probeerde haar lippen op te trekken tot een glimlach, waarin ze faalde. "Sorry, nee. Ik ben blij om je te zien, Nevermind," zei ze toen, proberend de positiviteit terug te brengen naar het gesprek.

De rossige poes knikte even op zijn woorden, waarna ze uiteindelijk begon te praten over haar problemen. Ze zei dat het wennen was. Ah.. Ja dat was zeker. Even knikte de zwarte kater strak naar haar. Het was te begrijpen natuurlijk. Veel was veranderd in zo'n korte tijd. Haar moeder verdween en werd plots dood terug gevonden. Het moest niet makkelijk voor haar zijn geweest. En dan de journey, het verliezen van haar thuis en ga zo maar verder. Ja, het was allemaal te begrijpen. "Ik mis mijn moeder," Dus.. Zo was het dus toch. Hij knikte even en beet op zijn onderlip. "I-ik.. Ik mis Innerstar ook," mompelde hij er zachtjes achter. De ex leader van de clan had altijd zoveel kansen aan hem gegeven en was altijd daar voor hem geweest. Ze betekende veel voor hem. Misschien was haar verlies ook deels de reden geweest dat hij de clan had verlaten. Toen de kattin echter terug het gesprek op een positief spoor probeerde te leiden, glimlachte hij even. "Ik ben ook blij om jou te zien Russetfur," zei hij oprecht, zijn expressie was echter duidelijk bittersweet. Even stapte hij naar voren waarna hij zuchtte. "Ik.. Ik uhm..." ja hoe zei hij dit. "Het spijt me,"

Russetfur voelde een knoop in haar maag ontstaan. Omdat Nevermind nu geen deel meer van Shadowclan was, behoorde hij tot de herinneringen van toen Shadowcla nog... Shadowclan was, de goede herinneringen met zijn scherpe randen. Het voelde goed om Nevermind tegen te komen, het was alsof ze weer even met haar poten in het verleden stond, het verleden die ze zo dicht bij zich hield. Misschien iets te dicht bij zich hield. En het maakte haar even niet uit dat Nevermind ooit de partner van haar zusje, Goldennight was. Ze glimlachte waterig bij de woorden van Nevermind, toen hij zei dat ook hij Innerstar miste. Ondanks de hardheid van de voormalige leider, was ze een echte leider geweest, een geliefde leider die de clan zelf ook lief had, niet om haar positie. Het was pijnlijk. Opnieuw glimlachte ze toen Nevermind zei dat ook hij echt blij was om haar te zien. Hij zei dat het hem speet. Russetfur stapte nog dichter naar hem toe en drukte haar kop in de nek van haar oude vriend. "Het is goed... Ik begrijp het," ze wist dat hij doelde op het verlaten van Shadowclan. Ze meende haar woorden. Ze begreep het. Ergens, in een donker hoekje van haar mind, overwoog zij die keuze ook nog wel eens.

De ander glimlachte even en automatisch glimlachte hij ook naar haar. Ze kwam dichter en even drukte ze haar kopje tegen hem aan. Kalm drukte hij ook de zijne tegen haar aan om haar even een lik over haar nek te geven en haar even te ondersteunen in dit. Nee, hun samen. Ze hadden dit samen wel nodig zo te zien. Het was niet makkelijk geweest en ze hadden nooit tijd gehad om het verwerken. Maar het was beter laat dan nooit he. "Het is goed... Ik begrijp het," Hij sloot even zijn ogen en kwam wat dichter bij haar om zich wat meer tegen haar aaa te drukken. Na enkele tellen nam hij terug en zwiepte hij even met zijn staart. "Heb je even wat tijd om een wandelingetje te maken? We kunnen wat praten? Misschien zelfs wat jagen om onze gedachten te verzetten... IK denk dat het ons beide goed kan doen," ja. Het zou hun beide goed doen hun gedachten te verzetten naar iets anders, iets positief. Daarbij wist Nevermind hier een schuur in de buurt waar muizen waren gaan schuilen voor de winter. Hij wist hoe schaars het voedsel kon zijn in het woud, dus misschien kon dit ook haar helpen.

Dit was even nodig, dit was even heel hard nodig. Troost, steun, voor hun allebei. Russetfur voelde zich nog één en al spanning door het voorval in het kamp. Er was zoveel gebeurd en ineens voelde ze de drang om dat alles met Nevermind te delen. Ze wist echter niet zeker of het verstandig was, dus hielt ze het hierbij. Er was niks gelogen, gewoon veel voor zich gehouden. Ze vroeg zich af of het zelfde gold voor Nevermind. Hij drukte zijn grote lijf tegen de hare en gaf haar een lik in haar nek. Russetfur betrapte zichzelf er op dat ze was gaan spinnen. Nevermind trok zich terug en vroeg haar of ze even tijd had voor een wandelingetje, om wat te jagen. Even draaide Russetfur ongemakkelijk met haar oren. Haar geweten begon tegen haar te spreken, maar na alles wat er was gebeurt in het kamp, binnen Shadowclan, besloot ze toch met zijn voorstel in te stemmen. "Is goed," miauwde ze dan ook, en maakte aanstalten om verder het rogue gebied in te trekken. Weg van Shadowclan gebied. Eventjes maar.

Het zou goed voor hem zijn om even weer down to earth te zijn. Ja, het zou hem zo goed doen. Hij hoopte dan ook stilletjes dat ze zou ingaan op zijn verzoek. Het was niet dat hij haar hierin wilde forceren en ze had nog steeds een kans om weg te lopen, hem als een rogue te zien. Een vijand. Maar dat deed ze niet. Nevermind behoorde nergens toe en had dan ook geen enkele reden om niet met de ander op te trekken. Hooguit kon een jonge kat hem een clankat noemen, maar dat was met een slag zo op te lossen. "Is goed," zei ze en even glimlachte hij waarna hij snel naar voren sprong, zijn gezicht straalde van geluk. "Ik weet een oude plek waar er best wat muizen zitten, het is niet ver," zei hij even. "Ik weet hoe moeilijk de jacht kan zijn in het woud... Dus hopelijk vind je een vervallen twoleg nest niet erg om in te jagen?" hij wist dat de clankatten het zo noemden. De rogues hadden hem wat nieuwe woorden aangeleerd, maar de clantong was hem nog steeds bekend. Rustig begon hij verder te lopen. "Hey uhm. Hoe is Acefray?" vroeg hij plots aan haar. De laatste keer dat hij de grijze tabby had gezien had hij zelfmoord willen plegen en had Nevermind hem tegengehouden. Tja, dat maakte hem een soort van held niet? Hij had Tall en Ace nu al tegengehouden met zelfmoord plegen. Hij verdiende een medaille.

Het geluk dat van Nevermind afstraalde was aanstekelijk en even voelde Russetfur zich helemaal zorgeloos worden. Het gevecht met Acorndust, alles wat er gebeurde in Shadowclan voelde ineens zo ver weg. Russetfur grijnsde breed naar de zwarte kater en besefte opdat moment ook wat Goldennight in hem had gezien. Russetfur luisterde met interesse naar Nevermind's woorden en voelde een nieuwsgierigheid in zich opkomen toen hij het had over een vervallen twoleg nest vol muizen. Even draaide ze twijfelachtig met haar oren, maar ze besloot met haar kop te schudden. "Nee, dat vind ik niet erg," miauwde ze en volgde de zwarte kater. Russetfur liep aan zijn zijde en kon het niet laten af en toe haar rosse vacht langs zijn zwarte vacht te laten strijken. Even met iemand zijn voelde te fijn om er niet alles wat ze kon uit te halen. Toen vroeg de kater hoe het ging met Acefray. "Hij... hij heeft het zwaar binnen de clan, maar hij pakt zijn taken als medicine cat heel erg goed op," sprak ze en ze meende het. Acefray was enorm verbeterd door de moons heen. "Heb jij nog dingen mee gemaakt, de afgelopen tijd?" Besloot ze toen te vragen. Ze was benieuwd naar zijn nieuwe leven.

De kater had maar verteld aan de ander waar hij wilde gaan jagen. Hij wist immers niet hoe ze stond tegenover dit soort van... Plaatsen. Hij wist wel dat sommige katten er nogal negatief over konden doen maar dat vond hij belachelijk. Het was een ideale plek om te jagen en er was genoeg eten, dus waarom niet? Ok, het was buiten het bekende terrein maar hah, die was toch al zo goed als leeg geroofd. "Nee, dat vind ik niet erg," zei ze waarna ze achter hem aan kwam. Ah dat was goed. Hij glimlachte even naar haar en net zoals zij deed, duwde hij ook af en toe zich tegen de rossige poes aan, om haar ook af en toe een rustgevende lik over haar oren te geven. Iets in hem zei dat ze dit nodig had en beside. Hoeveel hij het ook had gezegd dat hij het niet meet ging doen... Hoe kon hij niet? Hij was altijd al zo geweest en nu hij het wilde leven van een rogue op zich had genomen kon hij gaan en staan waar hij wilde niet? "Hij... hij heeft het zwaar binnen de clan, maar hij pakt zijn taken als medicine cat heel erg goed op," Dat is goed. Rustig knikte hij even naar haar. Het was fijn te horen dat de ander nog niet dood was. "Heb jij nog dingen mee gemaakt, de afgelopen tijd?" Hm...? "Nou ik heb mijn vader gevonden. En dat is het zo een beetje denk ik..." zei hij tegen haar. "Ik neem verder de zorg van wat jonge rogues op me die moeite hebben rond te komen nu," Nevermind had altijd al een sterk vadergevoel en iets in hem maakte hem zo bitter bij het besef dat hij dit nooit bij zijn eigen kittens had kunnen doen. Toen hij even terugnam en naar haar keek merkte hij al snel dat ze aan het manken was. Dat hoorde zo niet? Ja, zo hoorde een kattin van haar leeftijd helemaal niet te gaan. "Is er... Iets gebeurd?" klonk er dan ook onzeker van de zwarte kater af. Hij wist dat het misschien niet het beste was om nu op te brengen... maar tja, het was never, hij kon zijn bek niet houden.

De ander leek het ook nodig te hebben, een steun en toeverlaat en wat ontspanning. Even buiten de lijntjes tekenen. En waarom niet? Het was niet dat Russetfur en Nevermind onbekende van elkaar waren. Ze hadden elkaar binnen de clan ook al gemogen. Toch voelde het ergens verkeerd om zo buiten de grenzen van Shadowclan te gaan jagen. Dat was wel iets wat tegen de Warrior Code inging. Dingen waren echter al zo verkeerd gegaan dat het Russetfur op dit moment even niet uitmaakte. Later, in de avond, terug in haar nest zou ze er wel over gaan liggen malen. Nevermind vertelde haar dat hij zijn vader had gevonden. Russetfur keek naar de kater toe en glimlachte oprecht, "wat fijn." Ze was blij voor de kater en gunde het hem, hoe jammer ze het ook vond dat hij weg was. Russetfur liep een beetje mank en daardoor was het zichtbaar dat de roodbruine kattin recent gevochten had. Toch dacht ze dat ze haar manke loopje vrij goed onder controle had gehad, maar niet dus. Ze keek daarom ook ietwat verrast op bij de vraag van Nevermind. Ze slaakte een zucht en voor ze het wist had ze de waarheid gezegd. "Acorndust en ik... zijn in een gevecht beland," sprak ze dan ook zachtjes. "Maar dat stelde niet veel voor," voegde ze er snel aan toe. Nee, meer hoefde Nevermind niet te weten, al was het alleen al om te voorkomen dat hij zich zorgen zou maken om zijn voormalige Clan. "Is daar dat twoleg nest?" Vroeg Russetfur bij het zien van een verlaten twolegnest. Het nest zag er inderdaad oud en verlaten uit, vervallen zelfs.

Toen hij over zijn vader vertelde, glimlachte ze naar hem en klonken er woorden die goed aankwamen bij hem. Het was voor het eerst dat hij zoiets hoorde. De andere katten die dit hadden gehoord en voornamelijk de katten binnen shadowclan, hadden duidelijk hun afkeer laten weten voor het feit dat hij deze had gevonden... Zeker toen hij zei wie het was. Maar wat kon hij eraan doen? Het was niet dat dat zijn beslissing was geweest, in tegendeel zelfs. Geen enkele kitten kon kiezen wie zijn ouders waren en Nevermind was daar geen uitzondering van geweest. Toen Nevermind het manken opmerkte en vroeg aan de ander of alles ok was, kwamen er woorden uit haar mond die hem een beetje... Verraste. "Acorndust en ik... zijn in een gevecht beland," Acorndust en Russtefur die hadden gevochten? Een duistere gedachte sloop zijn brein binnen en hij moest even zichzelf inhouden om niet over te kappen in een ietwat... Actiever manier van spreken en vragen stellen. "Maar dat stelde niet veel voor," Ah. Even knikte hij kalm naar de ander en beet hij op zijn onderlip, niet goed wetende wat te zeggen op dit moment. "Ah.. oké." zei hij even rustig. "Weet gerust dat als het wel iets... extreems was... je altijd op mij kan rekenen," zei hij er even rustig achter, zachtjes, ietwat onzeker. Hij wist hoe sterk ze over de warrior code stond. Het was bij bijna al de kinderen van Innerstar in geworteld. Hij zou het haar niet kwalijk nemen. "Is daar dat twoleg nest?" HIj keek even op bij haar woorden en knikte meteen met een klein lachje. "Jup. Dat is het," zei hij even kalm waarna hij zijn pas wat versnelde. "Normaal zitten er hier op de deze tijd geen andere rogues, tenzij er een nieuwe kat op het gebied was," het was immers bekend dat Nevermind hier kwam jagen rond dit uur. De katten die respect voor hem hadden lieten hem zijn werk doen en de anderen? Tja die had hij met een ietwat hardere hand het zwijgen opgelegd.

Russetfur knikte dankbaar naar Nevermind toen hij aangaf dat als er iets extreems was, ze altijd op hem kon rekenen. Ze wist niet precies in wat voor context, maar ze besloot er ook niet teveel achter te zoeken. Ze liet gewoon haar dankbaarheid blijken en het onderwerp daarna varen. Wel vroeg ze zich af hoe slim het was geweest dat ze hem verteld had over haar korte gevecht met Acorndust. Dat, terwijl haar licht verstuikte poot door haar broer, Terrorflight kwam. Terrorflight had haar weg gebeukt bij Acorndust en daarbij was de spier in haar achterpoot een beetje verrekt. Het twolegnest kwam in het zicht en Russetfur vroeg of dat het nest was waar hij het over had gehad. En dat was het. "Je bent al aardig bekend in het rogue leven, of niet?" Merkte Russetfur op met een lichte droevige ondertoon in haar stem, al botste deze met de glimlach op haar snoet. Russetfur kwam tot een stilstand en aarzelde of ze wel echt dat nest in durfde. Dit ging tegen al haar normen en waarden, hoe ze in elkaar stak, in.

Even richtte de oudere kater zijn ogen op het vervallen twoleg nest. Ja, dat was hem zeker. Hij haalde even diep adem, niet wetende of er eventueel nog verdere dingen konden opduiken. Er waren immers altijd gevaren als een rogue, maar daar had de zwarte kat nooit last van. Hij was een uitstekende vechter en een sublieme tegenstander, misschien zelfs iets te goed voor zijn eigen goed. Maar tja, dat was niet zijn probleem, dat maakte het gewoon veel leuker. "Je bent al aardig bekend in het rogue leven, of niet?" Hij knikte even en keek haar met en kleine glimlach aan. "Ik moet je een geheim vertellen.." zei hij even met een zachte ondertoon, maar toen ze plots stopte kantelde de kat even zijn kop. Even zette hij wat stappen naar voren en draaide hij zich naar de schuur toe... Op het eerste zicht zag het er zo goed als leeg uit, perfect dus voor een ongestoorde jacht. Kalm draaide de massieve kater zich weer om naar de mooie gouden kattin. "Is er iets?" zei hij even op een lichte bezorgde toon. Hij wist dat zij over een extra zintuig beschikte, namelijk het ruiken... En misschien was er iets mis? Of was het iets anders? Even zette hij een paar passen in haar richting en duwde hij even liefkozend en ondersteunend zijn neusje tegen haar schouder aan. Hij wist niet wat er mis was, maar hij wilde op zijn minst aangeven aan haar dat hij er voor haar was... Wat het ook mocht zijn.

Je kon zeggen dat de roodbruine poes nu impulsief bezig was en elk alarm belletje in haar kop negeerde. Dan was Nevermind geen slechte kater, nee, hij had gewoon voor zichzelf gekozen en de Clan verlaten. Verrader. Eigenlijk zou Russetfur hem als een verrader moeten zien, ze zou elke andere kat als een verrader zien, maar dit was nu niet het geval. Ze negeerde haar onderbuik gevoel en merkte hardop op dat Nevermind al aardig bekend was met het rogue leven. Hier knikte de kater op en glimlachte. Bij Russetfur riep het een soort droevig gevoel op, iets wat door haar stem heen was gedrongen en de kater vast opgemerkt had. Maar zo snel als dit gevoel weer gekomen was, drukte ze het ook weer weg. Nevermind wilde net een geheim vertellen, toen hij zijn zin afkapte. Russetfur zelf had ook tekens van aarzeling aangegeven, maar niet omdat ze iets had geroken of gehoord. Nevermind vroeg haar of er iets was. Ze proefde de lucht, zette een duidelijke glimlach op en dwong weer terug te gaan naar het fijne gevoel. "Nee, nee er is niks aan de hand," nee, ze wilde gewoon even tegen al haar principes in gaan. Russetfur streek haar vacht langs de zijne, waarvoor Nevermind nog zijn neusje liefkozend tegen haar schouder had gedrukt. Ze wist niet wat haar bezielde, maar ze besloot naar voren te lopen en haar staart langs de kin van de kater te strijken, waarna ze met twinkelende ogen over haar schouder keek en hem mee wenkte. "Waar wacht je nog op?"

Zijn gezicht lag in een bezorgde plooi voor zijn shadowclan vriendin. Ondanks dat ze nu een heel ander pad bewandelde, had hij nog steeds gevoelens van zorg voor zijn oude thuis. Voor nu dan toch. Misschien veranderde dat later wel, maar dat waren zorgen voor de toekomst. Nu moest hij genieten van het heden. "Nee, nee er is niks aan de hand," Even overspoelde een warm gevoel zijn zwarte lijf even. Het voelde goed om een soort van liefde weer te voelen in zijn borstkas. De mooie, rossige poes duwde immers haar lijf tegen de zijne aan... En haar aanrakingen voelden fijn en veilig aan, goed. "Waar wacht je nog op?" Hij grijnsde even en snorde zachtjes waarna hij even zijn kop zachtjes tegen haar nek duwde om vervolgens naar voren te schieten. Even onderzocht hij de schuur, waarna hij kalm langs de muur liep... En toen halt hield. Met een kleine glimlach drukte hij zijn lijf tegen de grond aan, waarna hij zich door een redelijk groot gat wurmde. Binnen enkele tellen was hij binnen in het gebouw. Het was er muf en stof was dan ook goed zichtbaar. Licht sijpelde tussen het oude hout door en verlichte de twoleg place op in een fascinerende manier... Ergens wel... Romantisch?

Het was een flirterig gebaar, een verwelkomend gebaar, toen ze haar staart langs de kin van Nevermind heen liet glijden. Ze wist wat voor gedrag ze daarmee uitlokte, maar zij kon er niks aan doen dat haar eigen hormonen op dreef waren. Katers luisterde daar maar al te graag naar. Nevermind schoot de schuur in, alsof hij deze wilde onderzoeken op gevaar. Toen hij eenmaal de schuur in was, wurmde Russetfur zich ook door het gat heen naar binnen. En daar was ze dan, in een schuur, met de grote, donkere kater, bij romantisch licht. Haar verstand werkte niet meer, maar haar gevoel was opdreef, dus ze drukte haar lijf tegen de zijne aan. "Het is hier best... comfortabel," merkte ze zachtjes op, terwijl ze duidelijk maakte dat het haar niks meer kon schelen dat hij niet meer tot Shadowclan behoorde en dat ze nu gewoon mét hem wilde zijn.