Windclan Ceremonie Januari 2019 || Surviving the Storm

Zijn spieren deden nog steeds pijn van het vossengevecht. Houndpaw had voornamelijk veel gelopen en schijnbeten uitgehaald, maar toch had hij een lelijke kras over zijn neus. De apprentice keek weifelend naar de prooistapel. Zijn maag knorde al eventjes en het gevecht had er niet goed aangedaan. Toch durfde hij niets te nemen. Het ging de belangrijke sleutelstukken in de clan alleen maar verzwakken. Dat wenste hij niemand toe.

"Alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen, verzamelen!"

De kleine tom spitste zijn oortjes. Op een klein drafje ging hij naar de verhoging van Oceanstar. Ze zag er goed uit, machtig. Hoe zou het zijn om daar te staan? Zijn doel was om in het leven een vader te worden en een goede warrior. Als hij daar stond zou dat allemaal niet gaan. Daarbij dingen op orde maken was niet aan hem gericht. Hij was een onderdaan, geen leider. Toen hij zijn naam hoorde spitste hij zijn oortjes. Hij was al ouder dan 12 moons en bang dat hij nooit de eerwaardige rang zou mogen ontvangen. Houndpaw stapte naar voren. Zijn neus en puntje van zijn staart trilde zenuwachtig, maar hij wilde niet onderdoen aan Cavepaw, Underpaw en Burnetpaw. Hij stond naast de grote zwarte kater die als eerste zijn naam Cavelion kreeg. Hij voelde zich een mier naast hem en zo schriel en klein als maar zijn kon. De naam was ook zo cool. Houndlion the best warrior of all times! Hij keek even naar de hemel. Oceanstar riep hem als voorlaatste naar voren. De zenuwen raasden door zijn lichaam.

"Houndpaw, ook jij heb goed je best gedaan en bent klaar om deze nieuwe rang te krijgen. Beloof jij net zoals de anderen je te houden aan de Warrior Code en te leven voor Windclan?"

Zijn neusje ging heen en weer toen hij zich een beetje moest rekken om haar schouder aan te raken. "Dat beloof ik Oceanstar."

"Dan is het mijn eer om onder het toeziend oog van Starclan jouw te benoemen tot Houndtemper."

Zijn naam werd net zoals Cavelion en Undersea gescandeerd. Hij nam een stapje terug en keek even op naar de dappere kattin. Houndtemper. Het was een mooie eervolle naam. De kater moest een traantje achterdrukken toen hij zich bij de kersverse warriors plaatste. Hier en daar voelde hij een neusje en een aanraking van een staart. Toen was Burnetpaw aan de beurt. De winterzon piepte door het wolkendek en ze leek helemaal op te lichten. Nu had hij het zeker moeilijk om zijn tranen binnen te houden. Beschaamd boog hij zijn hoofd en hief die pas weer als ze haar naam had gekregen. "Burnetbliss Burnetbliss!", scandeerde hij mee.

De ceremonie liep zachtjes tegen het einde nu. Houndtemper keek naar de hemel. Zou Cootsnarl nu op hem neerkijken? Zou hij trots zijn op wat Hound geworden was? Zou Brokentune eigenlijk trots op hem zijn? Hij hoopte het wel, hij wenste het met heel zijn hart. Oceanstar verkondigde het einde en dat brak zijn gedachten. De kleine warrior repte zich meteen over naar de nieuwe warrior. Hij drukte zijn neusje tegen haar oortje, maar gaf haar toch nog een mep tegen haar schouder. Het meppen was nooit uit zijn lichaam gegaan. Er stond een brede grijns op zijn gezicht. "Nu zijn we eindelijk warriors, hoe voelt dat voor jouw?" Er klonk humor in zijn stem, hij wist dat haar reactie zoiets ging zijn als: hetzelfde als gisteren. Dat kon hem niet schelen, het was een te gelukkig momentje voor nu.

Tag (in volgorde): Cavepaw, Underpaw, Burnetpaw, Oceanstar, Burnetbliss

Kort streek de jonge kattin even met haar tong langs de paar krassen die te vinden waren op haar poot. Ze was als een van de enigste die haar snelheid op de proef had gesteld met het wegdrijven van de honden. Ze was niet zoals de meeste andere katten op de vos gesprongen... En in haar achterhoofd wilde ze graag geloven dat ze hiermee toch wat levens had gered. Ze was bang geweest, gespannen en nerveus in het moment zelf, maar dat had weinig uitgemaakt. Uiteindelijk moest ze door blijven gaan, haar emoties enkel een extra obstakel. Het maakte haar sterk, onbreekbaar voor alle gevaren die voor haar kwamen lagen te liggen. Ze was jong en toch had ze eindeloos veel littekens op haar ziel, van katten die ze had verloren tot slagen en mishandelingen die ze was opgelopen. Liefde was moeilijk te vinden in het hart van de rossige poes. Ze was immers nogal bitter en koud, maar het betekend niet dat ze onmenselijk was. Ze had een hart.. En eens je die eenmaal had bereikt was deze groter dan men zou verwachten. Het zat vol met liefde en kracht, alsof een wilde tijger verborgen lag, diep in haar ziel. Hij was de meester van de jungle dat haar ziel was... Maar velen hadden hem nog niet gezien en velen zouden hem ook niet zien; opdat hij hen zou verslinden bij een verkeerde stap. Haar hart mocht dan wel vol zitten van liefde, het kon beide kanten opgaan... Iemand beschermen en aanvallen, het was een fijne lijn die elke dag gezien werd.
"Alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen, verzamelen!" Klonk er plots door het kamp heen. Even richtte de mooie poes haar kopje op, haar blauwe ogen strak gericht op de rots waar haar moeder stond. Toen ze terug waren gekomen was het even wennen om dit te zien; haar moeder bovenop de rots. Maar nu ze wat moons verder waren was dat het meest betrouwbare zicht dat ze had... En ze zou door man en zee gaan om dat beeld te houden. Ondanks dat men het niet zou zeggen, was de kleine poes ongelofelijk loyaal aan windclan... En vooral naar Oceanstar toe. Ze mocht dan wel niet de beste vechter van de clan zijn, ze was snel en scherp en wist hoe ze haar lichaam kon gebruiken op dodelijke manieren. Niemand wist van waar ze dit had gehaald, ze was immers niet helemaal gebouwd als een windclanner. Als een van haar ouders het bloed van de clan droegen, dan had ze zeker de bouw van haar andere ouder overgenomen... Want het kon nog altijd zijn dat ze halfclans was, of dat een van haar ouders dat was. Niet dat het veel uitmaakte wie haar ouders waren, het kon haar eerlijk gezegd een worst wezen... Maar ergens wilde ze het ook gewoon weten, opdat ze zeker wilde zijn over haar toekomst. Je wist immers nooit wat voor dingen je bloed kon meedragen. Even zuchtte de flame point zachtjes, waarna ze recht sprong en zichzelf even uitschudde. Het was tijd om zich bij de andere apprentices te voegen, het was het minste van respect dat ze kon tonen naar haar clanleader. "Het is tijd voor een ceremonie, er zijn een aantal katten die ik naar voren wil noemen omdat ze hun ware harten hebben getoond; en klaar zijn om Warrior te worden." Klonk er van de jonge leader af, waarbij de apprentice even met haar staart heen en weer wipte. Ze hadden kort oogcontact gemaakt... Hoop glimmerde door in haar ogen. Het was waar dat Burnetpaw een ongelofelijk riskant iets had uitgespookt. Ze was als enigste naar de honden gegaan en had het overleeft... Ze had zichzelf niet als een held op de vos gegooid zoals de meeste van haar clangenoten. Het liet haar denken waar ze wel niet zaten met hun kop... Misschien moest ze dit maar eens aankaarten bij Oceanstar, het denken trainen kon ook nooit kwaad. "Elk van jullie heeft zich voortreffelijk gedragen tijdens het gevecht met de vos en honden; alsmede de training volgens jullie mentoren volbracht. Burnetpaw, Houndpaw, Underpaw en Cavepaw, stap naar voren toe." Klonk er van de grijze poes af. En toch was het zo; de ander had ingezien dat haar acties iets van waarde hadden gedragen. Toch was ze wel nog wat sceptisch over het gehele doen... Niet omdat ze de ander niet vertrouwde, maar eerder op het feit dat ze zich nog steeds zo leeg en nutteloos voelde. Was dit hoe ze haar leven verder zou zetten? Nee toch?

En toch stapte de poes naar voren. Haar ogen kalm, een wijsheid uitstralende die ver boven haar moons ging. Ze had duidelijk een air rond haar, eentje die kracht en zelfrespect uitstraalde. Burnet had een groot gedacht van zichzelf; maar niet een overdreven groot gedacht. Ze wist gewoon dat ze meer had bereikt dan sommige anderen van haar leeftijd en vond het dan ook rechtvaardig om dit uit te stralen. Als men respect verdiende zou ze het ook uitstralen, zo niet... Dan zou ze ook ervoor zorgen dat dat kristalhelder werd. De poes was hard, maar ze was eerlijk. Niet zoals ze vroeger was. Als kitten had ze een verwende air rond zich gehad, een echt verwend nest dus. Maar zelfs dat was weg gegaan met de moons. Deel ook door Evergreen, die haar had geholpen en geschapen tot de persoon die ze was vandaag. Ook Routpaw had heel wat geholpen bij het vormen van de kattin... En ondanks dat het type respect voor beide poezen compleet anders, was het er nog steeds. Strak keek de jonge poes naar haar moeder, niet wetende wanneer ze aan de buurt zou komen. Eerst werd Cavepaw naar voren geroepen, een grote en machtige zwarte kater. Hij was groot en sterk, maar Burnet was niet onder de indruk. Je moest meer dan alleen spieren hebben om haar onder de indruk te brengen. Ze was een moeilijk geval, maar dat wisten de meeste katten onderhand wel al. De naam van de nieuwe warrior werd Cavelion. Even staarde de jonge poes naar hem, voordat ze even kort zijn naam uitsprak. Er zat kracht achter haar stem, maar geen medeleven of enthousiasme. Ze kende de ander niet. Ze hadden een den gedeeld, maar daar stopte het ook. Meer waren ze niet. Ze waren clanmates... En als Oceanstar niet haar leader was geweest had ze waarschijnlijk niet eens zijn naam uitgesproken. Dat was nu eenmaal hoe ze in elkaar zat. Men kon het irritant of onrespectvol noemen, maar zij zag het anders. Respect moest verdiend worden, punt andere lijn.
Vervolgens werd Underpaw naar voren geroepen. Een katertje met een rode vacht, zoon van de deputy als ze het goed had. Hij wist niet goed waar hij dat pelsje vandaan had, maar goed... Er waren wel nog andere dingen die niet klopten in deze clan. Dat bracht haar erop dat men hier eens hoognodig moest gaan wieden. Het onkruid van de clan uit hun hoofden halen. Misschien, als ze eindelijk een warrior was straks, kon ze daarmee helpen. Ze waren windclanner, trotse clankatten met een connectie naar starclan. Ze moesten slim zijn, snel, een. Waarom werd dat niet meer geschapen? Even keek BUrnetpaw naar de jonge kater die zijn nieuwe naam kreeg; Undersea. Opnieuw sprak de apprentice ook zijn naam uit... Opnieuw met dezelfde toon en manier als ze bij Cavelion had gedaan. Hij was niet meer dan een clanmate, dus waarom zou ze haar acties veranderen? Hoe dan ook moest ze hem wel even stilletjs bedanken... Hij had haar op ideeën gebracht.
"Houndpaw, ook jij heb goed je best gedaan en bent klaar om deze nieuwe rang te krijgen. Beloof jij net zoals de anderen je te houden aan de Warrior Code en te leven voor Windclan?" Klonk er. Hound was een van haar beste vrienden geweest. Samen met Bearpaw dan toch.... Maar Bear was jammer genoeg verdwenen in zijn trainingen. Het had haar eerst vrij verdrietig gemaakt, maar door de moons heen had ze geleerd dat ze hoger dan hun stond.. En als ze niet wilde worden zoals hen, moest ze zich ook boven hen plaatsen. Ze was ver boven hun... Ze was sterker, dat moest ze altijd zijn. Niet langer kon ze huilen om de domme fouten van een ander, ze moest en zou sterk blijven. Strak keek ze even naar de grijze kater. Hij was niet zo groot en zag er ook niet echt imposant uit. Houndpaw had er nooit speciaal uitgezien, maar dat maakte haar weinig uit. Uiteindelijk was het lichaam maar een shell van de persoon die erin zat, toch? Ah god, betrapte ze zichzelf nu op haar eigen fouten? Had ze een paar dagen geleden niet Abysshowl afgebroken voor het ubber lelijk zijn. Ah... Well, dat was alles behalve haar probleem dan. "Dan is het mijn eer om onder het toeziend oog van Starclan jouw te benoemen tot Houndtemper." Klonk er. even zwiepte de jonge poes met haar pluizige staartje... En haalde ze diep adem. "Houndtemper! Houndtemper!" riep ze uit met de meest krachtigste stem die ze boven kon halen. Haar tonen braken door de geluiden van de clan heen en stiekem hoopte ze dat haar vriend haar had gehoord. Ze wilde dat hij wist dat ze er voor hem was. Hound had haar namelijk niet achtergelaten. Natuurlijk was het normaal dat contact een beetje verwaterde als je het druk had met trainingen, maar hij was niet weg gebleven.. En dat was het verschil tussen hem en Bearpaw. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom de ander ook zijn naam nog niet had. Ze hadden immers een vrij gelijkend karakter.. Alleen was de jonge rossige poes veranderd door de moons heen, had hij dat ook gedaan?

"Burnetpaw, stap naar voren toe; mijn dochter." Bij die woorden haalde ze haar ogen van haar vriend af en keek ze even naar haar moeder, om met een knikje een paar stappen naar voren te brengen. Het was tijd. "Ik ben zo trots op je, ondanks dat je het mij soms moeilijk maakt. Je hebt je voorbeeldig gedragen tijdens het gevecht en bent klaar om een Warrior te worden." Even voelde ze zichzelf gloeien, diep vanbinnen, alsof haar hart uit haar borstkas zou springen bijna. Even slikte ze en hield ze zichzelf zo stil mogelijk... Ze had immers even haar poten willen optillen om deze uit te schudden. Ze was zich bewust van de meningen in de clan over haar; het probleemkind van de leader. Eentje die niet eens van haar bloed was dan nog wel. Een vondeling die meer respect moest hebben voor de clan, opdat zij haar hadden opgenomen. Maar zij wist wel beter... Opnieuw, respect moest verdiend worden en niet anders, dat leek haar wel zo logisch. "Beloof jij de Warrior Code scherp te houden, en trouw te blijven aan Windclan?" Klonk er. Burnet kende haar moeder maar al te goed en hoorde dan ook maar al te duidelijk dat er hevige emoties in haar stem lagen. Even probeerde ze oogcontact te maken met de grijze leader, waarbij ze even kort glimlachte naar haar... Een gebaar dat de rossige poes niet vaak deed naar andere, zelfs niet naar haar. Iets speciaals in dit moment, maar wie hield ze ook voor de gek... Dit moment was al helemaal speciaal. Wie had immers ooit gedacht dat ze hier zou staan? Niet dat ze hoop was verloren, maar de kans was vrij klein geweest. "Dat beloof ik," sprak ze uit met een respectvolle knik naar haar leader en moeder toe. Langzaam keek ze terug naar de ander, de korte glimlach die op haar gelaat had gestaan ebde alweer weg... Niet omdat ze het niet langer op wilde houden, maar gewoon omdat het onnatuurlijk aanvulde voor haar. "Dan zal je net zoals de anderen onder het toeziend oog van Starclan, benoemd worden tot Burnetbliss." De poes richtte even trots haar kopje op, waarbij ze haar borst met duidelijke eer ook wat hoger bracht. Haar nieuwe naam werd in de mond genomen van de andere katten. Trots, ze was o zo trots op haarzelf. Ze had het wel gekund en nu was ze hier. Pas op wereld, want hier was ze, een kersverse warrior, klaar om bergen te verzetten en elke limiet te verleggen die ze tegen zou kome,. Eenmaal de katten klaar waren met het roepen van haar nieuwe naam, wandelde ze rustig naar de nieuwe warriors toe en ging ze rustig naast hen zitten om met een kalm oog de rest van de ceremonie te volgen.

Er werd nog een kitten apprentice en deze kreeg Wolfheart als mentor. Sceptisch keek ze even naar de somali kat. Ze vertrouwde hem voor geen haar... Geen idee waarom, maar hij had een bepaald iets dat haar gewoon niet lekker zat. Ooit zou ze het wel uitpluizen. Eenmaal de ceremonie over was, wilde ze meteen opstaan om naar Oceanstar toe te gaan... Maar iemand anders had al haar aandacht. Even tikte de persoon in kwestie haar oortje aan, waardoor ze haar mooie gevormde smalle koppie even draaide. Houndtemp- en ze kreeg een slag tegen haar schouder aan. Even zakten haar oogleden wat over haar ogen aan, een blik die gewoon boekdelen sprak: 'Serieus?' Ze waren al lang geen kittens meer en toch gedroeg de kat zich nog steeds als eentje soms... Oh well, zolang hij maar goed was. "Nu zijn we eindelijk warriors, hoe voelt dat voor jouw?" Hm? Even keek ze schuin op naar de hemel, haar gelaat al snel terug kerende naar zijn neutrale vorm. "Ik had niet verwacht dat ik me zo zou voelen maar..." even pauzeerde ze kort, haar ogen dwaalden al snel af naar haar moeder. "Ik het het gevoel dat mijn leven nu pas is gestart," concludeerde ze even waarna ze naar de grijze warrior keek. "Houndtemper, warrior van windclan, heb je zin om met mij op jacht te gaan voor we op vigil gaan?" klonk er even van haar af, licht speels met een korte grijns. Even de poten strekken voor ze de rest van de nacht in stilte zouden doorbrengen.

Tag: Houndtemper

Haar gezicht zei vanalles. Houndtempers oren gleden in zijn nek, maar hij was niet beschaamd. Dit bracht hem terug naar de goede tijden als kitten. Hij wilde er niet in blijven hangen, maar soms eens terug blikken deed geen kwaad. Hij volgde haar blauwe blik naar de leider en gaf haar een knikje. Hij was erg blij met zijn naam, blij met de clan waarin hij geboren was en blij met Oceanstar als leider. "Ik het het gevoel dat mijn leven nu pas is gestart," mauwde Burnetp-bliss. Hij knikte begrijpend. Zijn leven was zwaar en druk geweest. Hij had met spijt afscheid moeten nemen van Burnetkit die Burnetpaw werd en hij bleef achter met een zware allergie op de bijensteken. Daarna kwam de Journey en pas in de bergen kreeg hij zijn mentor aangewezen. Hij moest delen maar de trainingen waren frequent en heftig. Het werd al snel duidelijk dat hij meer snelheid had dan kracht. Hij kon nog zo wat door mijmeren, het beste was dat ze samen warrior werden. Ja... ja zijn leven was nu gestart. Bij haar vraag greens hij. "Burnetbliss, warrior en snelste poes van Windclan, bij deze accepteer ik jouw uitnodiging." Hij was al helemaal vergeten dat hij een hele nacht stijfjes moest stilzitten. Niet praten. Niet eten, niet niets. Er gebeurde meestal niets op die avonden, maar hey. Het geluk was dat Burnet extra mooi was in het maanlicht.

Tag: Oceanstar (onrechtstreeks) & Burnetbliss

Zijn oren draaide richting het geluid wat over het kamp schalde. Oceanstar riep een meeting bij elkaar en de kater draaide zich om en mengde zich rustig met de meute. Hij hoorde wat katten mompelen over wat er allemaal ging gebeuren, wat algemeen geroddel en katten die zenuwachtig waren. Hij wist zelf ook zenuwachtig hij was elke keer als hij naar voren geroepen ging worden. Wanneer hij warrior gemaakt was. De kater likte een paar keer kort aan zijn borstvacht. Hij luisterde rustig naar de ceremonie, totdat Cougarkit apprentice gemaakt werd. Oceanstar haar blik viel op hem en hij werd naar voren geroepen. Hij mocht de mentor van Cougarpaw worden. Wolfheart knikte dankbaar naar zijn leider toen zij uitgesproken was. Hij drukte zijn neus op de schouder van Cougarpaw. "Morgen beginnen we met trainen, ontmoet me bij de ingang. Ga nu maar eerst rustig je nest bouwen en de andere apprentices uithoren over hun avonturen." zei de kater met een grijns. Hij kon het bijna niet geloven, hij was mentor geworden.

Tag: Cougarpaw

Ze bleef hem kalm aankijken, afwachtend en ietwat speels. Ze wist dat hij waarschijnlijk niet haar aanbod zou afslaan, waarom zou hij ook? Hij had geen rede ertoe, tenzij hij geheimen van haar en de clan hield. Geheimen houden van haar was een iets. Burnet had een grote bek en als er iets niet haar aanstond dan sperde ze deze wagenwijd open, geen discretie voor wat dan ook. "Burnetbliss, warrior en snelste poes van Windclan, bij deze accepteer ik jouw uitnodiging." kwam er dan ook uit als antwoord, een antwoord die de jonge, rossige poes had verwacht en een blije glimlach verscheen op haar gelaat. De jonge kattin glimlachte niet veel, wat ervoor zorgde dat als ze dat wel deed er een stuk van eerlijkheid was te vinden in haar gelaat. Ja, dat was toch een iets dat ze voor haarzelf had, eerlijkheid. Katten konden haar altijd vertrouwen op haar rechtvaardigheid en eerlijkheid, dat was een zeker iets. Na enkele tellen stopte de jonge poes even en trok de lach langzaam weg van haar gezicht. Haar blik gleed even over de andere twee warriors, Undersea en Cavelion. Even maakte ze kort oogcontact met haar grijze vriend, voordat ze zich naar hen draaide en naar hen toe trippelde. "He jongens, we gaan op jacht om ons warriorschap te vieren, zin om mee te gaan?" klonk er even rustig van haar af terwijl ze kort oogcontact probeerde te maken met zoal Cavelion als Undersea. Ondanks dat ze beide niet goed kende was er toch iets in haar die zei dat ze dit moest doen. Uit respect voor haar clan... Of gewoon voor haar moeder gelukkig te maken.

Tag: Houndtemper, Undersea & Cavelion

De tom was geboren in de bergen door een verboden affaire van zijn moeder en een onbekende kater, en nu stond hij hier als een bijna volgroeide kater met trotsheid glimmend in zijn groene ogen. Underpaw was zijn trainingen begonnen in de hoge toppen en in de tussentijd teruggekeerd bij hun oude thuis. Er waren vele dingen gebeurd, positieve en negatieve dingen. Maar wat voor altijd in zijn herinnering zou blijven was het gevecht dat nog geen paar dagen geleden gebeurd was. Nu stond hij hier, klaar om zijn warrior naam aan te nemen voor zijn harde werk. Voor zijn diensten als vechter en opdracht bezorger toen de hel los gebarsten was. Samen met de goeie trainingen van zijn mentor Oceanstar was hij veranderd in een stevige sterker kater die zijn clan had kunnen helpen verdedigen. En nu was het zo ver, hij was geroepen door zijn clan Leader en mentor om samen met een groep andere Apprentices benoemd te worden tot echte Warriors. De grote glimlach kon niet van zijn lippen af terwijl hij geduldig afwachtte tot Oceanstar zover was om te ceremonie te beginnen. "Elk van jullie heeft zich voortreffelijk gedragen tijdens het gevecht met de vos en honden; alsmede de training volgens jullie mentoren volbracht. Burnetpaw, Houndpaw, Underpaw en Cavepaw, stap naar voren toe." Underpaw pofte trots zijn borst naar voren en zette een stap richting de grote steen waar de grijze she-cat vanaf sprak. Samen met Houndpaw, Burnetpaw en Cavepaw luisterde hij aandacht. De zwarte tom die naast hem stond werd benoemd tot Cavelion en met een glimlach riep hij zijn naam uit. Hij kende de ander niet geweldig goed maar hij wist dat hij de zoon was van Sweetheart, een oude vriendin van zijn moeder die spoorloos verdwenen was een tijd geleden. De tom knipperde met zijn ogen en keek weer op naar zijn mentor want haar blik richtte zich nu op zijne. Een beetje zenuwachtig klopte zijn hart een stukje sneller. Benieuwd naar de naam die hij zou krijgen. Hij had zijn mentor ooit de gunst gevraagd om zijn achtervoegsel te baseren op haar naam als teken van eer en deze aanvraag had ze geaccepteerd. ”Underpaw, jij hebt al deze Moons onder mij getraind, en ik ben trots je mijn Apprentice te mogen noemen. Toch is het nu tijd om afscheid te nemen van deze rang, en een volwaardig Warrior te worden. Beloof jij de normen en waarden van Windclan te behouden, en trouw te blijven aan deze Clan?" De stevige jonge kat knikte. Zijn oren recht overeind en zijn staart in de lucht om zijn woorden extra kracht te geven. “Dat zweer ik.” Klonk zijn stem, die i de paar moons tijd veranderd was naar een lage mannenklank. "Dan zal je vanaf dit moment onder het toeziend oog van Starclan benoemd worden tot Warrior van Windclan en de naam Undersea dragen." De tom hief zijn kin. Zijn groene ogen gesloten. Luisterend naar de stemmen van zijn clangenoten die zijn naam riepen. Zelfs Burnetpaw noemde zijn naam, waar hij van op keek, al was het natuurlijk niet zo enthousiast en vrolijk als de rest. Nu was het tijd voor de andere twee en netjes stapte de rode tom weer achteruit. Mee juichend toen ook hun hun warrior namen in ontvangst kregen. Undersea feliciteerde de drie andere gloednieuwe young warriors nadat de ceremonie beëindigt werd en wou zich net omdraaien om zijn nest te verplaatsen naar de warriors den toen Burnetbliss hem en Cavelion aansprak. De rode tom draaide zich om, zijn ogen gericht op de flame point she-cat. "He jongens, we gaan op jacht om ons warriorschap te vieren, zin om mee te gaan?" Daar kon hij geen nee op zeggen. “Sure, waarom niet.” Sprak hij terug met een vriendelijke glimlach op zijn lippen. Zijn kop richting Cavelion draaiend, zou hij ook mee gaan?

Tag: Oceanstar, Cavelion, Houndtemper & Burnetbliss

Het was eindelijk zover. De ceremonie waar ze een apprentice zou worden. Ze was nog een kitten geweest toen de vos het kamp was binnen gevallen en had ze nog niks kunnen doen, maar na vandaag zou ze zelf gaan trainen en zou ze de volgende keer mogelijk mee kunnen vechten. Ze wachtte dan ook licht ongeduldig tot het haar beurt was, maar zodra het zover was stapte ze naar voren toe en kreeg ze haar apprentice naam. Haar mentor zou Wolfheart zijn. Ze keek omhoog naar de kater toen deze naar haar toe kwam lopen en raakte hem kort met haar neusje aan. Ze knikte bij zijn woorden. "Ik zal er morgen zijn." En zodra ze dat ook gezegd had liet ze haar mentor achter om naar de apprentice den te gaan en te kijken of ze een plekje kon vinden.

Tag: Wolfheart

Met een kleine glimlach op haar lippen keek ze even om naar haar vriend. Toen ze Undersea en Cavelion had aangesproken over de jacht, klonk er al snel een antwoord van de eerst genoemde kater. “Sure, waarom niet.” zei hij, waarbij ze even knikte naar de ander. Goed, dan zouden ze zich weldra klaarmaken om op jacht te gaan. Het zou een snelle jacht worden aangezien ze toch tegen de avond aan terug moesten zijn voor hun vigil. Het was een traditie die ze niet konden breken. "Burnetbliss, ik ben zo ongelofelijk trots op je." KLonk er plots, waarbij de flame point poes zich even een kwartslag draaide en een zacht gesnor haar lichaam ontglipte bij het zien van haar tabby moeder. Ze leek erg trots te zien en dat gevoel leek over te vloeien in de kersverse warrior. Het was het enigste dat ze wilde, haar mama trots maken. Even neusde ze ook zacht snorrend haar leader terug, een teken van liefde en licht respect. Ze vond het fijn dat Oceanstar haar nog even persoonlijk kwam aanspreken, het gaf haar een gevoel van trotsheid... Het was goed. "Mag Starclan jullie paden verlichten." Klonk er nadat de poes zich had gericht op haar voormalige apprentice. "En een succesvolle jacht gunnen." Even knikte de rossige poes even waarna ze even knikte naar haar mede young warriors. "Laten we gaan jongens," sprak ze even met een trots glimlach op het gezicht voordat ze met grote passen naar de uitgang liep en nog even omkeek om te zien of haar clangenoten mee zouden komen.