im haunted by the ghost of you

Ace was rustig richting Fourtrees gelopen, in de hoop hier nog enkele wortels te kunnen vinden voor zijn eigen voorraad aan kruiden. Deze was immers redelijk leeggelopen na het hele gebeuren met Windclan, en ze hadden nog een lange leaf-bare tegemoet. Daarbij was het de wandeling wel waard. Even je hoofd leegmaken, iets wat bij hem niet heel erg moeilijk was, en de omgeving was mooi. De enorme eiken waren zelfs wanneer kaal indrukwekkend en hij had mooie herinneringen aan de plek. Hier ontmoette hij Mistgaze vaak, toen nog Mistpaw. Hij herinnerde zich de tijd waarin ze uren met elkaar konden praten en momenten met elkaar deelden… en hij herinnerde zich het moment dat ze zei dat ze van hem hielt. Het moment waarop hij het terug zei, het moment waarop ze plande samen de clan te verlaten… en het moment waarop ze hem vertelde dat ze het contact moesten verbreken. De grijze kater had veel meegemaakt. Dark Forest had vaak de controle over hem en speelde in op gevoelens zoals die. Die afwijzing, dat verbod om lief te hebben. Alles wat hij wilde was liefhebben. In de bergen was hij veel verloren, zijn partner en hierbij ook het contact met zijn kittens. Starclan had hem in de steek gelaten en toen kwam Rowanflame terug in zijn leven… De dark forest kat had een flink litteken op zijn kop achtergelaten, een wond die dodelijk had kunnen zijn. Hij had een fout gemaakt en deze woede, deze pijn op Mist afgereageerd. En hij voelde hier schuld voor, ondanks dat ze het hadden goedgemaakt. Ze verdiende beter.

Nog een voordeel van deze late wandeling was dat hij nu niet hoefde te slapen. Oh wat had hij een hekel aan slapen, aan de nacht. Daar gebeurde altijd al het slechte. Zijn helder groene ogen stonden dan ook vermoeid op de hemel gericht, alsof hij verwachte daar het antwoord in te vinden. Zoals altijd was de hemel stil, misschien was dat ook beter. Toen hij zijn blik terug op aarde richtte vond de kater wat nieuws, nee, iets bekends. Haar stem was zacht als de mist in haar naam, door de wind meegenomen en zo naar hem gebracht. Haar pels reflecteerde als het oppervlak van de maan en haar oren waren de nacht. Een moment was zijn adem ontnomen, waarna hij een warme glimlach haar richting op gunde, om dichterbij te lopen. Zijn stem diep als altijd maar eveneens zacht, voorzichtig. “Dit blijft wel ons plekje” rustig ging hij zitten, hopend dat ze bleef. Dat ze bleef bij hem. “Ik heb je gemist weet je… dus ik vind het helemaal niet zo erg je nu tegen te komen”

Wat kon hij van haar verwachten? Hoe voelde ze over hem? Konden ze ooit weer vrienden zijn of was Mist over hem heen gegroeid? Een onzekerheid beet in zijn hart als de kou van de nachtelijke hemel en de sneeuw in diens wolken. En wat moest hij doen als ze wegliep? Als ze terug naar Thundercln ging zonder een woord tegen hem gezegd te hebben? Hij wilde haar stem hoorde. Nog een keer, nog één keer. Hij wilde haar zeggen dat ze nog steeds zo belangrijk voor hem was en dat hij haar zag als een teken van de tijd waarin hij gelukkig leefde. Waarin het leven nog niet te zwaar was om op je schouders te dragen. In haar ogen kon je vrede vinden, daar was hij altijd al zeker van geweest. Hij was bang voor haar reactie maar hij kon niks anders dan kijken.

Kijk naar hoe groot ze is geworden. In zijn herinnering ging hij terug naar die warme dag dat hij haar als kitten in de den had gezien, haar misvormde bij hem op zijn rug. Ze had de medicine cat meegeholpen en op dat moment had hij wat gevoelt. Een zekerheid dat deze kleine bal pluis iets ging bereiken, dat ze elkaar vaker zouden tegenkomen. Hij dacht aan de apprentice waarmee hij had gelachen en die hij had getroost. Die tegen hem had gefluisterd dat de Bloodclan leader haar oog had beschadigd en hem had tegenhouden niet direct te hulp te schieten. Hij had het gedaan, hij had heel Bloodclan klein gemaakt voor haar. Ze had hem enkel toestemming moeten geven… Zijn herinneringen dwaalde weg en hij kwam terug op het heden. Want nu was Mistgaze niet meer kleine Mistpaw. Ze was volwassen, sterk en beeldschoon. En ze had hem niet langer nodig om haar te beschermen. Ze had een ander. En hij had een ander. Iets wat hem ergens raakte en verdriet gaf, al wist hij niet waarom.

Zijn gedachtes werden ruw verstoord toen de kattin tegen hem aan kwam. Haar kopje vertrouwd in zijn dikke vacht en zoals ze altijd al hadden gedaan legde hij zijn kop op de hare. Het paste perfect. Hij sloeg zijn staart rond haar heen en hij voelde zich…veilig. Veilig om haar te beschermen tegen de kou of wat dan ook mocht komen. Ace sloot zijn ogen en voelde de warmte van haar hartslag en tranen. En hij hoorde haar stem de stilte doorbreken. Hij glimlachte en was voor een moment gelukkig. “Beloof me Mist..” Zijn stem diep en gesmorst door haar pels. “Beloof me dat we elkaar weer vaker zien” Hij duwde zijn kop wat naar beneden, zodat het langs de hare duwde, zacht en liefhebbend. “Dat je me vergeeft voor al mijn domme fouten” Hij keek haar aan, zijn snuit maar lichtelijk van de hare verwijderd “En dat je niet vergeet dat ik van je hou” Ace stond erom bekend dat hij niet kon liegen, en hier loog hij wederom niet. Want hij hielt werkelijk waar van Mist. Dit had hij altijd al gedaan. Als vrienden en ooit als meer.

Wonderbaarlijk hoe een slang van de maan kon houden.