There's a mess in my brain

Hij had gehoord dat de katten van de Bloodclan hier wel vaker kwamen. Perfect dus. Die kittypets waren altijd makkelijk aan te spreken als je ze in een hoekje had gedrukt en rogues konden ook aangenaam zijn als je de grootste van de bende was. In deze wereld waren de regels simpel; de grootste en sterkste kreeg alles. De informatie, het voedsel en het goede terrein. Kleine wolkjes van condens ontglipten zijn lippen toen hij kalm zijn ogen naar een boom richtte. Het hele park leek zo goed als dood maar de verse sneeuw toonde aan dat er hier inderdaad meerdere katten waren. Nevermind kon helaas geen gebruik maken van zijn neus en daardoor moest hij op andere manieren rond komen. Kalm vervolgde de forse kater zijn weg. Rustig volgde hij de pootafdrukken. Ze leken niet veels voor te stellen naast zijn massieve klauwen. De zwarte kater was zeker een formidabel beest. Wetende hoe zijn vader eruit zag moest hij zeker zijn looks van zijn moeder hebben. Zijn vader, Lítill was een scharminkel. En dat was helemaal niet gemeen bedoeld, het was gewoon hoe het was. Rustig zuchtte hij even waarna langzaam een tabby pels tevoorschijn kwam op zijn netvlies. En daar was het, de befaamde hondentanden op de halsband. Met een grijns versnelde hij zijn pas naar lopen, om uiteindelijk naar sprinten over te gaan. Met grote sprongen eindigde hij al snel voor de andere kat, een brede grijns op zijn smoelwerk. "He daar," zei hij even rustig waarna hij even een pas naar voren nam. Wel meteen begon de andere kat te grommen en sissen naar de zwarte kat, duidelijk makende dat hij afstand moest houden. "Rot op rogue," zei hij enkel, maar zijn zwakke woorden leken de forse kater helemaal niks te doen. In tegendeel, hij zette zelfs nog een stapje dichter en begon nog wat breder te grijnzen. "Hm, schattig," hij kon het gewoon niet laten om de andere lastig te vallen. Hoe dan ook leek een stemmetje in zijn achterhoofd hem eraan te herinneren waarom hij hier was. "Maar ik ben hier voor een reden," sprak hij kalm. "Je leider," even vernauwde hij zijn ogen, zijn gezicht schoot meteen een paar tonen serieuzer. "Ik wil met hem praten,"
Even begon de tabby te lachen naar de ander, maar dat was van korte duur. Met een snelle haal van zijn poot klapte Nevermind de jonge bloodclanner tegen de grond aan. ZIjn ogen vernauwden zich snel waarna hij zachtjes begon te lachen. "Hey," zei hij zachtjes, zijn lippen dichter brengende naar de oor van de kater die hij nu met zijn kop tegen de grond had gepind. De andere begon hevig tegen te stribbelen, maar Nevermind pinde meteen zijn nagels in het hoofd van de ander. "Ik wil dit zo vriendelijk mogelijk doen als... vrienden," Met een snelle beweging lostte hij de kater, die meteen een paar meter achteruit schuifelde en luid hissend naar de ander toesprong als waarschuwing. Nevermind bleef echter kalm staan. Ze wisten beide dat als de ander zijn gewicht in een aanval zou gooien de zwarte kat zou winnen. Hij was breder, zwaarder en zou met pure kracht zeker winnen. "Ga hem nou halen," zei hij op een kalme toon. "Of haar... Whatever. Ik heb niet de hele dag," hissend en brommend draaide de kater zich om om al snel weg te schieten. Zuchtend ging Nevermind op zijn achterwerk zitten. Was dit eigenlijk hoe hij het moest doen? Geen idee. Maar hij had gehoord dat Bloodclan de laatste tijd nogal stil leek te zijn. Iets over een snelle verandering in de leiding. Ah well, dat gebeurde in elke clan.

-Cobra/Thora

Cobra's test naar Chawl toe was de omslag geweest. Sinds die dag was de flame-point she-cat niet meer het zelfde geweest. Sowieso sinds Shark was verbannen en Cobra haar had behouden als Commander was ze niet meer het zelfde geweest. Vanaf dat moment was het allemaal erg snel gegaan. Ze had meerdere katten hiervoor moeten verraden. Het was niet gek dat de Elite haar nu niet volledig vertrouwde, maar ergens had ze juist ook weer enorm veel respect gewonnen. Thora boeide het niet meer. Ze kende haar plek nu en had haar nagels daar stevig in gehakt.
Thora waste haar pluizige, lichte vacht toen een cyperse Bloodclanner op haar afgestapt kwam. Hij straalde nog al een heftige frustratie uit. Hij vertelde dat er een Shadowclanner was die met haar of Cobra wilde spreken. Aangezien Thora Cobra op dit moment niet kon vinden, besloot de Commander er zelf op af te gaan. De Cyperse kater had haar ook verteld dat de Shadowclanner hem had aangevallen, dat hij een bruut was. Interessant en zeker niet verkeerd. Mocht die kater echter de Elite in willen komen, was het niet een verstandige zet geweest om een Elite kat aan te vallen, maar goed.

Thora trok naar het Linwood park toe en pikte al snel de vage Shadowclan geur op, gemengd met dat van een rogue. Thora zag al snel het grote zwarte gestalte zitten. Ze hief haar kop op en stapte dichter op de kater af. "Dus, wat is dat gene waar je niet de hele dag de tijd voor hebt...?" bij deze woorden liet ze ook duidelijk in haar stem merken dat ze wilde dat hij zich voorstelde. Thora besefte dat de kater zeker het dubbele van haar grootte was, maar ze liet zich er niet door intimideren. Nee, Thora was wel gewend dat katten een kop, of meer, groter waren dan haar.

Rustig had de kater zitten wachten. Hij had zijn frustratie al wat kunnen uitwerken op de kater van eerder, wat goed was. Daarboven had hij de lessen van Inner om zichzelf in te houden. De leader van de bloodclan aanvallen leek hem geen strak plan. Nou ja. Hij twijfelde niet aan zichzelf... Maar als hij er even bij stilstond wilde hij geen hele clan van bloeddorstige monters achter zich. Rustig richtte hij zijn schouders wat meer op waarna hij kalm zijn klauw begon schoon te likken. Niet dat hij de ander veel had verwond. Dat was ook niet zijn bedoeling geweest. Het was om aan te tonen dat hij had moeten luisteren. Kom aan, dit was de o zo beruchte bloodclan. Hier mocht hij zich toch wel iets laten gaan? Of niet? Even grinnikte hij bij de gedachte. Er was altijd iets met Nevermind geweest dat anderen niet zo hadden aangestaan. Hij hield van het vechten en het overheersende gevoel die er bij hem bijkwam. Het maakte hem een beetje gek soms... maar dat was nu hoe hij in elkaar zat. De clan had hem vaak gelimiteerd met zijn acties. Maar nu kon hij doen wat hij wilde. En wat was er beter dan een clan die hem niet limiteerde? In zijn koppie klonk het fijn. Als hij daarbij ook nog eens wraak kon nemen voor zijn vader was dat mooi meegenomen.
Kalm richtte hij zijn ogen op een silhouet die tevoorschijn leek te komen. Een kleine flame point poes. Ze was zeker geen mis beeld, een mooie kat ja. Het verbaasde hem dat ene clan zoals Bloodclan zulke katten had. Deze had zeker een mooie kittypet kunnen maken als ze had gewild. Hij was er zeker van dat een of andere twoleg wel zou vallen voor haar looks. Hij had dat immers al opgemerkt bij zijn kittypet maten... KOn hij e wel maten noemen als hij ze alleen in elkaar sloeg? Eh whatever. Kalm maakte hij oogcontact met de ander. Onderschatten deed hij niet bij haar, aangezien hij genoeg apprentices onder zijn hoede had gehad om te weten dat zelfs de kleinste katten verrassend uit de hoek konden komen. Zolang ze maar goed gevoed waren kon elke kat een krijger worden. "Dus, wat is dat gene waar je niet de hele dag de tijd voor hebt...?" sprak ze. Even knikte de kater naar haar toe. "Mijn naam is Nevermind, ik ben een rogue en ex warrior van shadowclan," sprak hij kalm tegen de flame point. "En ik zou me graag willen voegen bij de Bloodclan," sprak hij vervolgens tegen haar aan. Hij richtte zich op en kwam langzaam uit zijn zithouding. Afwachtend keek hij naar de jongere poes. Right to the point, zoals hij altijd was.

Ergens begon er een belletje te rinkelen toen de grote zwarte kater zichzelf voorstelde. Nevermind, ex-warrior van Shadowclan. Ja, dat klonk bekend, vaagjes, ze was tenslotte nog niet zo heel oud en maar van apprentice leeftijd geweest toen ze bij de Elite was gekomen. De kater was groot, massief zelfs en van Senior leeftijd, maar niet oud. Hij leek op een kat met veel ervaring en een aanwinst voor de Elite. Het zou zeker niet verkeerd zijn om zo'n lid binnen de Elite te hebben en ze wist zeker dat Cobra het er mee eens zou zijn. Natuurlijk moest nog blijken of deze kater ook echt loyaal zou worden aan de Elite, mar dat zou met de tijd wel duidelijk worden. "Goed. Mijn naam is Thora, Commander van de Elite," sprak ze. "Cobra is nu de leider van de Elite, als het mee zit zul je hem ook nog wel ontmoetten," sprak ze vervolgens. Hiermee bedoelde ze natuurlijk als hij door zijn opdrachten heen zou komen. Thora had al een idee voor de zwarte kater.

"Je wilt dus bij de Elite," herhaalde ze zijn wens. "Prima, maar hiervoor moet je uiteraard wel wat doen," vervolgde ze. "Gezien je grote en het feit dat je een Bloodclan kat hebt aangevallen om met me te kunnen spreken lijkt het mij een geschikte taak om een Kittypet en een hond van ongeveer jouw grote af te maken. Vanaf dat moment mag jij jezelf lid van de Elite noemen," sprak Thora. Het was sowieso gebruikelijk om een member van de Elite door een hond of kat te doden, dat was namelijk de manier om aan een halsband te komen. "Hiervoor heb je tot maanhoog de tijd, dan zal ik je hier weer opzoeken," ging ze verder. Nu stond Thora op en scande de kater nog eens goed, waarna ze lichtjes grijnsde en naar hem knikte als teken dat hij aan de slag kon. Zodra hij vertrok, vertrok Thora ook. Dan zal ze zien of het de kater gelukt was. Een grote schoonmaak kon dit park toch wel gebruiken. Het stonk hier enorm naar zwerfhond en kittypet.

Opdracht: Dood een hond en een NPC kittypet. Dit kan gewoon in dit topic, maak het een beetje realistisch en 't is goed.

Kalm bleef de kater naar de ander kijken en al snel kreeg hij antwoord van haar, mooi. "Goed. Mijn naam is Thora, Commander van de Elite," Klonk er en rustig knikte de kater even naar haar als teken van respect en deelse begroeting. "Cobra is nu de leider van de Elite, als het mee zit zul je hem ook nog wel ontmoetten," Opnieuw knikte de oudere kater even naar haar. Claw was dus geen leader meer? Dat maakte niks uit. HIj kon info binnen de clan opgraven en hem zelf opsporen. Hij zou zijn wraak wel krijgen, voor zijn vader. Ja, hij had niet echt iets anders om voor te werken momenteel. Dus dit was het enigste waar hij zijn zinnen op kon zetten. Ah.. het was iets dan ergens weg te rotten zonder doel in je leven.
"Je wilt dus bij de Elite," Opnieuw een knik, de derde deze keer. Hij hield zijn bek maar voordat ze uitviel, maar ze leek beschaafd dus het was te doen. Hij kon zich vast wel verspreken en nog antwoord krijgen. Maar dat zou hij nu niet testen. Nu was het helemaal geen tijd om zijn limieten te pushen. "Prima, maar hiervoor moet je uiteraard wel wat doen," Dat leek hem enkel natuurlijk. Hij had de jacht voor de dag al gedaan en was goed gevoed voor in leafbare vast te zitten. Het was best handig als er geen clan was die gevoed moest worden. HIj moest enkel zichzelf voeden en dat was fijn. "Gezien je grote en het feit dat je een Bloodclan kat hebt aangevallen om met me te kunnen spreken lijkt het mij een geschikte taak om een Kittypet en een hond van ongeveer jouw grote af te maken. Vanaf dat moment mag jij jezelf lid van de Elite noemen," Een kat? Eitje. Een hond? Dat was nieuw, maar betekende niet onmogelijk. Even knikte hij weer. Het was enkel normaal dat ze hem zouden testen met moorden. Hij had persoonlijk geen probleem met een moord te plegen. Dus dit was fijn voor hem. Voor de kat had hij al een prooi in gedachten. Het zou hem goed uitkomen en katten zouden hem dankbaar zijn als hij het had gedaan. "Hiervoor heb je tot maanhoog de tijd, dan zal ik je hier weer opzoeken," Kalm loste hij zijn schouders even, waarna hij even diep adem haal den een zucht van zijn lippen liet gaan. "Allright," zei hij kalmpjes. "See you then," En met die woorden sprong de massieve kater door de sneeuw heen, om tussen wat kaal struikgewas te verdwijnen.

Pico was een kater die graag zichzelf koning noemde van deze buurt. Hij had een leren halsband en was lekker dik gevoed. De gevlekte kater dacht echt dat hij alles kon maken enkel en alleen omdat hij een grote twoleg nest had. Zijn twolegs zagen er ook maar raar uit. Nevermind had de mannen wel eens zitten bekijken toen hij verveeld was. Ze hadden meerdere monsters voor hun deur en Pico vond het geweldig om tegen de jongere rogues te vertellen dat hij ze zou gebruiken om achter hun aan te zitten. Zelfs tegen kittypets. De rood-witte kater was alles behalve een aangenaam iemand.... En hij woonde dicht bij het park. Een snelle pick zou het zijn aangezien hij een grootte mond had... En lijf, maar dat was het ook. Never had hem wel meerdere keren tegen de grond gepind maar dat was het ook. Hij wist zeker dat hij de rogues in deze omgeving goed zou doen. De kittypet vond het namelijk leuk om de kleinere katten lastig te vallen. Hij stal soms zelfs hun prooi, ookal had hij genoeg twoleg eten... Althans dat was te verwachten met zo'n dik lijf als dat van hem. Zuchtend liet hij dan ook zijn kop wat zakken toen hij dichter kwam bij de plek waar Pico gewoonlijk was. Rustig wandelde de massieve kater de struiken uit. Meteen keek de jongere kater op. Hij lag languit op een stenen muur te genieten van de winterzon. Net achter hem was zijn twoleg nest. Het zou grappig zijn als hij het lichaam achterliet bij hen, maar dat kon hij deze keer niet maken. Toen de rood-witte kater hem opmerkte, vernauwde deze meteen zijn ogen. Met zwaar gesnuif sprong hij dan ook snel van de muur af. Even knikte de oudere kater naar de kittypet, als hallo? Uit respect? Het was een teken van leugen, maar het zou de ander wat gerust stellen. "Nevermind," begroette de kater hem even. "Ik heb je al gezegd dat ik de rogues met rust laat niet?" zuchtte hij even. Opnieuw knikte de kater even naar hem. "Ja en dat is heel goed van je Pico, ik ben zelfs trots op je!" zei hij even met een kalme glimlach. "Je begint een goede kat te worden, dat zie ik graag," loog hij even naar de ander waarna hij kalm naar voren wandelde. "Uhm... Okay?" zei de ander even waarna hij een stap naar achter plaatste. "Je beloofde me wel met rust te laten als ik ze met rust liet," Even stopte de zwarte kat even... Hm... Korte tikte hij zijn poot tegen zijn kin aan, zijn ogen omhoog rollende als teken dat hij diep in gedachten verzonken was, denkende. "Oh! Ja dat is waar ook!" zei hij al lachend waarna hij breed glimlachte naar de ander. "Dus?" "Dus! Mijn beste vriend! Ik wil je bedanken voor je goede daad! Zoals onze rogues dat doen is dat natuurlijk met prooi!" sprak hij even kalm. "Zo was het ook in mijn clandagen," zei hij even rustig, zijn houding natuurlijk en kalm. "IK heb de prooi begraven bij het park aangezien er wel meerdere katten en andere dieren erop uit zijn. Het is immers leafbare en dat betekend dat we niet veel voedsel hebben," probeerde hij uit te leggen naar de ander. Langzaam leek de ander wat te relaxen en even knikte hij. Goed, goed. "Het is echt maar recht om de hoek. Kom op vriend, we kunnen dit een goed begin maken van onze vriendschap! En dan kan ik je helpen met die rottige honden die je soms lastig vallen. Wat denk je ervan? Jij hielp mij, dus dan is het enkel fair dat ik je bedank en ook help hm?" Even knikte Pico, glimlachend. Hij wist niet dat hij het in zich had deze leugen uit te spugen. Het voelde werkelijk walgelijk aan, maar hij wilde niet al zijn energie verspillen aan dit dikke beest. Als hij het dicht bij het park kon droppen was het enkel nog een hond naar daar brengen en done. "B-bedankt Nevermind!" zei hij even rustig. "Ik wil zeker prooi van je ontvangen!" zei hij ietwat versteld maar ook duidelijk trots en blij. "Laten we gaan dan,"
Wat een irritante pluizenbol was die Pico toch. Opscheppen over dit, opscheppen over dat. Walgelijk. En hoeveel kon je ook praten in zo'n korte tijd? Belachelijk gewoon. Even moest Nevermind een grom onderdrukken, maar hij wist dat hij stil moest blijven. Als hij de ander tegen de grond kon drukken en voor de nek kon gaan zou het snel gedaan zijn. Hij wist dan ook precies wat hij zou doen. Het zou snel en kort zijn, maar niet alles moest een lang gevecht zijn. Besides had hij zijn gevecht al gevochten. Verbaal dan toch en hij had zeker gewonnen. Die kittypets konden ook echt dom zijn soms. Even lachte hij zachtjes, waarna hij zich kalm omdraaide naar de kater. "We zijn er!" zei hij even waarna hij zijn kopje neeg en kalm begon te graven. "Ah Pico kom je deel halen man!" zei hij even lachend waarbij de jonge, grootte kater naast hem sprong en met nieuwsgierige ogen naar Neverminds werk keek. Ietwat voorovergebogen zaten ze nu beiden. "Hey uhm, hoe diep heb je ze wel niet begraven" zei hij even fronsend. "Hm? Nou redelijk diep want anders kunnen honden het gewoon komen opgraven in enkele seconden heh," Even fronste de kater toen hij door de laag ijs was en aan de grond begon te klauwen. De ander keek op. "Maar ik ruik zelfs niks van je pr-" NOg voor de ander kon reagereen had Nevermind zich een kwartslag gedraaid en gooide hij zijn massieve lijf tegen dat van de kittypet aan. Zijn klauwen werden in de buik van de ander geboord waarna hij zijn achterpoten tegen diens achtergrond neer ramde en met de kracht die van zijn lichte sprong kwam liet hij zijn kop zakken in de hals en borstkas regio. Zwaar gekrijs vloog door de lucht heen waarbij de kittypet luid grommend begon tegen te stribbelen. Maar het was al te laat. Neverminds kaken waren gezakt in het schoudernek gebied van zijn tegenstander. Met al zijn kracht beet hij door. Zijn mond vulde zich meteen met de sterke smaak van bloed waarna hij snel terugnam en zijn tanden weer war hoger plantte om nog een forse beet te nemen van de dikke kittypet. Zijn nagels waren inmiddels onder het gestribbel dieper en dieper in diens lichaam gezakt en begonnen ook wonden te maken op de buik van de rode kat. Rustig sloot Nevermind zijn ogen, zijn kaken geklemd rond de nek van zijn prooi. Het zou goed komen. Zolang de ander kalm zou blijven. Langzaam, maar zeker sneller dan dat hij had verwacht, liet de ander het leven. Het was uit hem gelopen... Letterlijk. Bloed stroomde uit de twee gapende wonden in zijn nek. Het vulde Never zijn mond met een vieze smaak. Het was anders dan dat van andere dieren. Het was vast omdat het zoveel was. Hij was het immers wel gewoon om kattenbloed te proeven. Hij kon gewoonlijk niet eens proeven... Dus hij vond het vreemd. Misschien was het wel omdat hij deze kat best goed had gekend en het zo nasty had gedaan. Rustig loste hij zijn grip op de kater.
Met zijn blauwe ogen bekeek hij zijn prooi even. Languit lag de kater, nog steeds in de pose waar hij zijn laatste verzet had gevochten tegen de rogue. "Well... I lied... Sorry pal," zei hij haast op een ijzige toon. Even neeg hij zijn kop wat waarna hij een zucht over zijn lippen liet gaan. Goed. Goed! Dit was goed. Maar waarom voelde hij zich dan zo? Was het omdat er niet echt een gevecht had plaatsgevonden? Hij geen rush van adrenaline had gehad? Hoogwaarschijnlijk had dat deel uitgemaakt van de reden. Het was te makkelijk geweest en dus was het ook een beetje unsatisfying. Oh well. Hij had zijn dode kat. Nu moest er enkel nog een hond bijkomen en dan was hij klaar voor de dag.

Grommend sleurde hij Pico's lichaam over de grond heen. Man. De ander was te vergelijken in grootte met hem maar was duidelijk wat dikker dan hem. En dan niet op de gespierde manier. Hij schaamde zich gewoon in de plaats van de ander. Wat een dikzak gewoon. Zuchtende loste hij de kater even, waarna hij met een hevige duw het lichaam onder wat takken duwde die een struik moesten voorstellen. Leafbare deed dat wel soms.. Het maakte mooie dingen gewoon zo lelijk en gewoon... Belachelijk. Zoals die bomen, of de braamstruik die wat verderop stond. Maar goed. Hopelijk kwam er geen hond voor het lichaam, want anders had hij een probleem dus. Als hij niet in de buurt was kon hij het lichaam niet verdedigen wat dus betekende dat hij de taak kon falen. Oh well... risico's nemen i suppose. Of hij kon er gebruik van maken. Nadenkend keek hij even naar het lichaam dat tussen de takken was gedropt, waarna hij even vluchtig zijn kop omdraaide. Hij had vast wel een geurspoor achter gelaten... En zeker met het grote hoeveelheid bloed dat uit het lichaam was gekomen. Sterker nog, hij zag her en der nog plekjes van zijn weg naar haar. Kleine druppels bloed die nog een weg naar de witte grond had gevonden. Of het bloed was uit het lichaam of gewoon bloed dat op zijn lijf terecht was gekomen wist hij niet... Maar veel maakte het ook niet uit. Kalm zuchtte hij even. Het beste dat hij kon doen was terug gaan naar de plaats waar de moord had plaatsgevonden en daar dan kijken of er een hond op was afgekomen. Hij had immers gehoord dat er een paar zwerfhonden in het park leefden en het zou hem niet verbazen als ze op de sterker geur van bloed zouden afkomen. NIet dat hij er veel van wist, hij vertrouwde voornamelijk op zijn oren en ogen om de omgeving te analyseren. Zijn neus was zo goed als nutteloos op dit vlak... In situaties zoals deze was dat heel erg jammer. Kort schudde de kater zijn hoofd even, waarna hij zijn schouders even los schudde en kalm een pas naar voren sprong om wat te versnellen. Ondertussen was de helft van zijn opdracht al klaar. Dat betekende dus dat hij even zijn hoofd kon laten malen over andere dinge, zoals Claw. De zwarte kater die zijn pap van de troon had gestoten. Inmiddels leek ene Cobra nu aan de macht te zijn. Niet dat het veel uitmaakte. Zolang hij die oude kater kon vinden en hem even kon aantonen wat hij mis had gedaan was het goed genoeg voor hem.

Inmiddels begon de zon al langzaam te zakken achter de horizon. Tijdens leafbare was het al snel donker. Niet dat hij er veel last van had... Hij had een perfect zicht en kon als de beste zien in een donkere omgeving. Zijn zintuigen waren veel sterker ontwikkeld dan dat van andere katten waardoor hij sneller kon reageren in een gevecht soms... Of gewoon ook sneller dingen zag en opmerkte. Horen was ook zoiets waar hij in kon uitstralen. Hij had zijn neus ingeruild voor betere andere dingen... En ondanks dat het soms lastig was om geen goede neus te hebben, vond hij het niet onaangenaam. Kort stopte Nevermind even met lopen waarbij kort aan zijn neus begon te krabben. Het dikke litteken dat over zijn neusbrug zat jeukte soms nog eens. Het was al een oud iets, maar als hij dacht aan zijn gehele kapotte neus ding dan kon hij het niet laten dan even te krabben eraan. Kort zuchtte de kater even, waarna hij snel verder stapte. Des te eerder hij een hond vond des te beter, aangezien hij dan kon inschatten of hij deze wel aankon. Hij zou een kleine hond moeten aanvallen. De rogue had helemaal geen probleem met een grotere hond aan te vallen, het was gewoon een groter risico om dat alleen te doen. Hij wist dat hij het beste voor de ogen en neus zou gaan in de eerste aanval en dat hij dan moest proberen om het beest op zijn zijkant te krijgen. HIerna zou hij wonden kunnen aanbrengen op buik en nek. Het zou zeker een ietwat intenser gevecht zijn dan dat van Pico. Veel intenser en daarom ook beter. Daarbij moest hij deze keer niet weerhouden met zijn kracht. Hij was een sterke knakker die in het verleden een poot van een apprentice wist te verbrijzelen. Dan kon je wel verwachten met wat voor kracht je te maken had. Natuurlijk zou hij de hond niet onderschatten. Ze waren lompe beesten die helemaal niet lenig waren en daarbovenop alleen hun bek hadden om te vechten.
Toen hij het gekraak van sneeuw kon horen, dook hij meteen weg in wat takken. Het was een struikgewas die helemaal kapot was door het winterweer... Maar goed... Rustig begonnen zijn ogen te zoeken naar de origine van het geluid.. En al snel zag hij iets. En hoh... Starclan leek aan zijn kant te staan vandaag. Een grijns kwam op zijn gezicht. Een hond, ongeveer even groot als hem of een centimeter groter, was met zijn neus tegen de sneeuw aan het snuffelen. Zijn oren stonden recht waarna hij af en toe even opkeek en met een stevig drafje verderliep. Het was duidelijk dat de wandelende vuilnisbak het spoor van het lijk aan het volgen was... Dus zijn hypothese was correct geweest. Super. Het gevoel van trotsheid en geluk leek hem even te overspoelen.. Ondanks dat hij wist dat het nog lang niet over was. Hij moest dit goed doordenken? Of.... Ja... Wat moest hij nog bedenken. Even haalde hij diep adem, waarna hij kalm even zijn poten over de witte sneeuw kneedde. Rustig wrong hij zich uit het zielige struikgewas waarna hij met zijn ijsblauwe ogen even keek naar de hond. Het beest was gefocust op het geurspoor dat hij had opgepikt. Het grote overvloed aan bloed zorgde ervoor dat zijn eigen geur gemaskeerd was. Althans zo bleek het, aangezien hij niet eens opkeek naar de rogue. Perfect dus. Deze kans mocht hij niet aan zijn poten laten ontglippen. 

En daar ging hij dan. In het schemerlicht besloot Nevermind een sprintje in te zetten naar het beest toe. Eerst leek de hond hem helemaal niet op te merken. Hij was druk in de weer met het opsporen van zijn potentiële maaltijd. Het leek hem helemaal niet op te vallen, tot de senior kater dicht genoeg was en hij het gekraak van het sneeuw wel meteen opmerkte. Hoe dan ook was Nevermind net iets sneller dan het lompe beest en met boos gesis vloog de zwarte warrior zowat tegen de hond aan. Grommend en piepend begon de hond over de grond te rollen, waarbij Nevermind zijn kaken in de zijkant van het beest had gezet. Samen rolde ze even door de sneeuw heen waarbij hij met forse halen probeerde de buik aan te tasten van de hond. Hij begon al wat bloed te proeven in zijn mond toen hij wat krachtiger begon te bijten en stevig eraan begon te trekken. Zijn ogen werden echter groot waarna hij meteen zijn achterste klauwen in de huid van de hond boorde en loste op zijn voorhand. SNel sprong hij naar achter waarna hij zijn haren overeind zette en boos sissend een hap van de hond ontweek. Gelukkig had hij nog net opgemerkt dat de hond half rechtop was gekomen en in de aanval overging, anders was het waarschijnlijk game over voor hem geweest. Grommend sprong het beest even recht. Hoe dan ook begonnen de ogen van de kater even te glinsteren toen hij bloeddruppels op het spierwitte laken van sneeuw zag. Bingo. Hij had hem. Nu was het enkel een kwestie van uitputten en meer van die wondes maken. Het beest blafte even grommend, hij was inmiddels overeind gekomen en leek alles behalve happy. Hoe dan ook zag hij onzekerheid in de ogen van het monster. Hij kende de expressies van andere dieren niet zo goed. Maar dit was duidelijk geen hond die overtuigd was om in de aanval te gaan. In tegendeel zelf, hij begon langzaam zijn kop te neigen en wat pasjes achteruit te nemen waarna hij probeerde weg te draven. Het was een instinct geweest om zichzelf zo groot mogelijk te maken. En de hond leek te snappen dat hij een risico liep als hij het gevecht aanging. Even piepte de hond even, maar de zwarte kater twijfelde geen moment.
Met luid gesis vloog het donkere beest op het bruine diet, dat luid piepend even achteruit stommelde en op zijn achterhand viel. Never had zich op het gezicht van het beest gegooid deze keer en was boos aan het klauwen naar diens ogen en neus. Toen de hond echter luid begon te grommen en met krachtige slagen zijn hoofd tegen de grond begon te duwen, sprong hij ervan om zijn gewicht tegen het lijf van de hond te plaatsen. Door de sprong boorden zijn nagels diepr in de huid van de hond, waarbij hij een krachtige haal kon halen en een grote wonde kon maken. Zijn tanden vonden ook stabiliteit in zijn prooi... Maar hier had hij duidelijk geen inschatting genomen van zijn eigen lijf en met een ietwat pijnlijke klap viel hij achterover op de hond. Het zorgde ervoor dat de huid in zijn bek open scheurde en ook een deftige wonde maakte... Hoe dan ook loste hij na enkele tellen de hond even en hapte hij naar adem. De lucht was uit zijn longen geslaan met de klap en daarbij sloeg een lichte paniek ook binnen bij de senior; zijn buik lag open en bloot. Voor enkele tellen was zijn zicht onzuiver maar beweging kon hij nog steeds perfect opmerken. Wel meteen spande hij zijn spieren aan en wurmde hij zich op een nogal onelegante manier van de hond af. Zo ontweek hij een tweede beet van de hond en kwam hij weer netjes op zijn poten terecht. Hoe dan ook leek de hond niet klaar te zijn met zijn aanvallen deze keer en luid grommend sprong hij overeind en begon hij naar voren te lopen in een poging de kat bij de staart of, nog beter, diens lijf te hebben. Even klemde Nevermind zijn kaken op elkaar waarna hij naar achter sprong en een derde aanval wist te ontwijken. Hoe dan ook was de hond nogal agressief en bruut geweest waardoor het beest even piepte en balans verloor op de gladde ondergrond. Snel dook de kater weg, aangezien dat dikke beest bijna op hem was gevallen... En dan was het game over geweest. Hoe dan ook. Snel schoot de kater naar voren naar de hond. Deze keer nam hij een risico om zo dicht bij de stinkende bek van de ander te komen. Hoe dan ook boorde hij zijn tanden en nagels in de nek van de hond en wel meteen merkte hij hoe minder taai de huid daar wel leek te zijn. Met een hevige uithaal haalde hij een deel van de nek open en zwaar gepiep weerklonk even over het parkje. De hond begon hevig tegen te stribbelen waarbij kwijl en schuim zijn lippen leken te ontglippen. Hoe dan ook was Nevermind een positie dat de hond gewoon niet aan hem kon geraken. Hoe dan ook werd hij toch lichtjes nerveus van de actie. En na enkele tellen loste hij dan ook om even terug te nemen en weer op de hond te springen. Deze keer draaide het beest zicht een kwartslag waarbij hij opnieuw beet naar hem. Hoe dan ook merkte de zwarte kat op dat hij loom begon aan te vallen en zijn beten helemaal niet meer precies waren. Nu zag hij dat de hond een hevig bloedende oog en een getekende neus had. Goed, die aanval had zijn werk gedaan. Nu was het enkel nog verder doen en ervoor zorgen dat ze klaar waren met deze job.
De hond zijn aanvallen begonnen ruiger en spontaner te zijn waarbij hij piepend uithaalde naar alles dat bewoog. Door deze brute acties zag Nevermind zijn kans om de hond opnieuw omver te rammen en zijn tanden en nagels vluchtig door diens zachte buikvlees te halen. Dit herhaalde hij zijn drie keer voordat hij luid brommend het beest op zijn zijkant gooide. Piepend begon te hond duidelijk te beven. Het gegrom van eerder was al lang weg gestorven en het beest leek zich over te geven aan het feit dat het leven langzaam van hem werd beroofd. Hoe dan ook begon hij weer over te gaan in de aanval toen hij beweging in zijn goede oog zag. Never siste meteen en grommend sprong hij op de hond waarbij hij boos op zijn kop begon te klauwen. Piepend gooide de hond zich op zijn zij en begon hij te wringen. Het was duidelijk dat hij een laatste effort deed om de kat van hem af te krijgen. Never wilde helemaal geen risicos nemen en had dan ook meteen van de ander gesprongen. Hij wilde niet onder dat beest terecht komen. Dat zou alles behalve goed voor zijn oude lijf zijn. De hond beefde even hevig waarbij het probeerde recht te springen uit zijn liggende houding... Maar de warrior was hem al voor. Vluchtig sprong de kater naar voren, waarbij zijn klauwen en tanden een wek vonden naar diens nek en met een hevige uithaal een nieuwe wonde maakten. Deze keer leek het echter op een meer fatale plek te zijn aangezien de hond even hevig reageerde op de pijn.. En daarna duidelijk afzwakte in zijn acties. Na enkele tellen loste de kater even de hond waarbij hij al snel kon zien dat hij een grote ader had geraakt deze keer. Niet alleen dat, maar de hond had al die tijd met zijn wilde uithaling gevochten met nog een grote wonde op de nek. Daarbij was hij ook al een tijdje aan het uitbloeden aan zijn buik. Piepend en trillend viel de hond neer. Zijn ene oog glazig en groot uit schok. Langzaam sijpelde het laatste beetje leven uit het beest waarna ook het zachte gepiep en het trillen stopte. Rust keerde weer in het park... Maar een nieuw bloedblad had zich gevormd. Deze keer niet bij de rand van het ding, maar ergens niet ver van zijn ontmoetingsplaats met Thora.

Rustig had de kater de hond mee gesleurd naar de plaats waar hij met Thora had afgesproken. Het lichaam van Pico had hij ook mooi bij de hond gelegd waarna hij kalm een kale boom in was gekropen om zijn poten en dergelijke schoon te likken. Zijn klauwen waren getekend met opgedroogd bloed... Het was enkel normaal dat hij even wat werk wilde maken ervan. Zuchtend liet hij zijn tong over zijn poten gaan. Honger begon al langzaam aan zijn lijf te knagen. Het was immers leafbare en daarboven had het gevecht met de hond aan zijn reserves zitten knagen. Het was toch wel anders dan vechten met een kat. Rustig neeg de oudere kat even zijn kop om naar het stapeltje lichamen te kijken. Hopelijk was dit goed genoeg voor de commander van de bloodclan. Hij had gedaan wat van hem verwacht was. Een kat en hond. En hij had zelfs nog wat tijd over. Hoe dan ook was hij er zeker van dat hij nergens hier een prooi zou kunnen vinden. Hij had nogal wat herrie geschopt met zijn gevechten en daarbij was er een risico dat roofdieren of zelf aaseters af zouden komen op de sterke geur van de dode hond en kat. Kalm zuchtte de kater even waarna hij kort stopte met zijn klauwen te wassen. Inmiddels was alles wel droog en netjes. Niet langer waren er nog sporen van bloed te vinden op zijn lichaam en klauwen. Perfect dus. Kort liet hij zijn ogen naar de hemel glijden. Het was een sterrenloze nacht.. Wolken hadden de lucht gesierd op een nogal sombere toon... Kort week hij zijn blik af van de clusters wolken... Om zijn kop even neer te leggen op de tak. Afwachtend staarde hij naar de plek waar de kattin de vorige keer van was gekomen. Wachtende in het schemerlicht van de maan, die nog net door de wolken heen kwam kijken wat er aan de hand was. Hoe dan ook was er genoeg licht van de twolegs. Zij hadden kleine zonnetjes overal en ze verlichten de nacht op hun eigen manier. Heel irritant natuurlijk... maar maar goed dat dat alles op een afstandje was. Even glimlacht hij kalmpjes toen hij opkeek naar het dorp. Doordat de vele bomen hun bladeren waren verloren was het twoleg kamp goed te zijn. En hij moest toegeven dat het op deze afstand haast leek op een paar sterren. Nog steeds anders, maar het was te vergelijken. Misschien waren hun lichtjes wel geen zonnetjes, maar gevangen sterren? Het kon wel... Aangezien hij soms sterren zag verdwijnen van de hemel of er zelf zag vallen naar de grond. Misschien was dat gewoon een starclan kat die besloot om de rest van zijn leven te gaan stralen als een soort kittypet? Het klonk belachelijk nu hij er even bij stilstond en kort lachte hij. Nee, dat zouden zijn voorouders nooit doen. Sterren konden het daarom zeker niet zijn.
Rustig draaide de kater zijn ogen weg van het twoleg kamp. Kleine vlokjes sneeuw begonnen uit de lucht te lekken en vulden langzaam het witte deken onder hem aan. Goed.. Dat was goed. Hij wist niet in welke mate het zou helpen met de twee geursporen... Maar het zou toch iets doen niet? Kalm zuchtte hij even waarna hij overeind kwam en kalm de boom uit klom. Rustig ging hij zitten naast de twee lichamen, zijn pluizige staart kalm rond zijn poten gewikkeld. Afwachtend keek hij naar de plek waar ze normaal vandaan zou komen. Geduld was key hier, maar dan nog... Het was bijna maanhoog, al dan niet ietsje erna. Geen idee eigenlijk. De wolken hadden immers de maan ietwat verborgen. Het was dus maar zien wanneer de flame point terug zou komen en wat ze dan te zeggen had. KOrt maalde hij even over de gevolgen die zijn acties zouden hebben. Wat zou Tall denken als hij hem zag? Ah... Hij zou het vast snappen. Ze waren beide een ander weg op gegaan. Hij was een leader geworden, een van de vele sterren die daar aan de hemel zouden staan. En hij? Nevermind? Nee, hij was niks zoals dat. Iets in hem zei dat dit was wat hij nodig had. Een nieuwe clan met katten die niet zichzelf niet zouden tegenhouden.. En uiteraard zoeken naar Claw... Maar als hij even heel eerlijk was begon het idee hem steeds meer aan te spreken. Zeker na deze opdracht. Het kattenleven nemen was nogal naar geweest aangezien hij er weinig voor had moeten doen... Maar de hond? Dat was pas een kick geweest, een gevecht die waardig was. Even zuchtte hij tevreden waarna hij kort zijn blik richtte op de twee lichamen. Ja, hoe meer hij over dacht, hoe beter het werd voor hem. Deze keuze was goed geweest. Misschien niet goed in de ogen van de clankatten, maar wel vanuit zijn perspectief. En met die gedachte sijpelde het laatste beetje twijfel uit zijn hoofd weg. Een ietwat enge maar overtuigende grijns kwam op zijn gelaat te staan. Waarom zou hij nog langer denken aan de anderen die hem hadden achtergelaten? Nee, dit was voor hem en zijn leven zou nu beginnen, op zijn manier zoals hij het altijd had gewild. Zonder limieten en no holding back.

Toen hij terug kwam van een jacht was hij ingelicht over het feit dat er een young-one was aangevallen door een rogue, met het bericht om de leader te halen. Ook kreeg hij lucht van het feit dat Thora er al op af was gegaan. Cobra had de kat bedankt en was opzoek gegaan naar de rogue die aan zijn leden zat. Hij had al zo'n vaag vermoeden dat het een kat was die zich in zijn rangen wilde voegen, maar dat betekende niet dat men ongestraft zijn leden mocht aanvallen.
Het duurde niet al te lang voordat hij zijn Commander en een zwarte kater had gevonden. De zwakke geur van Shadowclan had zijn aandacht getrokken, maar hij bleef uit de wind zitten zodat beide katten hem niet zouden opmerken. Hij vertrouwde Thora erop dat ze wist wat voor eisen hij stelde aan katten die wilde joinen. Het duurde dan ook niet al te lang voordat de zwarte kater op pad ging en Cobra besloot hem stilletjes te volgen.

De hele dag schaduwde de Elite leader de kater, telkens net buiten zicht en uit de wind. De kater had potentie, hij was sterk en een goed hoofd op zijn schouders. Hij dacht na voordat hij iets doet en kon zo te zien goed uit zijn woorden komen. Het gevecht met de hond was duidelijk moeilijker dan die met de dikke huiskat. Geen wonder natuurlijk, gezien de omstandigheden. Hij was dan ook blij om te zien dat, ondanks dat de zwarte kater het na zijn zinnen zich iets te makkelijk had afgedaan met de dikke huiskat, hij een wat stevigere en grotere hond had uitgekozen. Op het moment dat de zon volledig onder was en de maan in de lucht stond, besloot Cobra zichzelf zichtbaar te maken voor de zwarte kater. "Een nieuwe aanwinst dus," sprak hij op een rustige toon. De kater ging zitten en sloeg zijn staart over zijn poten heen. "Mijn naam is Cobra, ik ben de leader van de Elite." Rustig liet hij zijn gifgroene ogen over de twee lichamen van de kat en hond gaan. "Je bent een goede vechter. Maar toch wil ik weten waarom een oude Clancat go rogue zich opeens bij de Elite wilt aansluiten." Hij wilde eerst meer informatie inwinnen, voordat hij samen met Thora een beslissing wilde nemen. Also, ze moesten wachten totdat Thora er überhaupt was.

Al snel kwam een zwarte kater opdagen. Zijn uiterlijk leek hem heel sterk denken aan de kat die zijn vader had beschreven als Claw, maar toch. Deze jonge kat kon claw niet zijn. Hij zou veel ouder moeten zijn dan... Dit. HIj zuchtte dan ook even zachtjes voordat hij kalm knikte naar de ander. Het was niet een teken van disrespect geweest, gewoon het feit dat zijn kop het weer niet kon laten af te dwalen. Even knikte Nevermind naar de bloodclanner en wachtte hij rustig af op wat de ander zou zeggen. Iets in hem zei dat dit de leader moest zijn van de elite. "Een nieuwe aanwinst dus," De ander ging zitten en kort legde de rogue zijn ogen op het stapeltje lijken dat hij door de dag had verzameld. Hij had zijn bek willen opentrekken om te laten blijken dat het een eitje was geweest. You know, de stoere man uithangen enzo. Maar goed, hij hield zijn bek... Voor nu. "Mijn naam is Cobra, ik ben de leader van de Elite." Even richtte de oudere kater zijn ogen op het jong dier. Dus dit was Cobra hm? Hij had... meer verwacht om eerlijk te zijn? Ja veel meer eigenlijk. Maar goed, Thora had er ook niet zo imposant uitgezien. Hij zou wel merken hoe deze katten zouden zijn als hij tenminste aanvaard zou worden in de bloodclan. "Je bent een goede vechter. Maar toch wil ik weten waarom een oude Clancat go rogue zich opeens bij de Elite wilt aansluiten." Ah, het was een vraag die hij wel zag aankomen. Kalm ging de pluizige kater zitten waarna hij begrijpelijk knikte naar de ander. "Ik heb altijd een lust naar bloed gehad, het vechten. Maar de clan heeft me daar altijd in gelimiteerd. Ik kon nooit voluit gaan en als ik dat wel deed... Well. Laten we zeggen dat de oude windclan medicine cat gehandicapt was met een reden," hij grinnikte even. Dat was inderdaad een leuke dag geweest. Kort schudde hij echter zijn kop om terug een serieuze uitdrukking te krijgen. "Als u wilt dat ik mijn loyaliteit aan u bewijs, dan zegt u het maar," Hij kantelde even zijn hoofd en keek afwachtend naar de ander. "Ik twijfel niet aan mijn keuze, een shadowclanner vermoorden zou ik zonder twijfel voor u doen," zijn stem klonk vast, serieus en stevig. Zijn oude thuis was al lang verdwenen sinds de dood van Innerstar. Nu was er niks meer.

Thora was andere taken binnen de Elite gaan afmaken. Ze zou zo wel aan de lijken kunnen zien of Nevermind had gedaan wat hij moest doen. Thora had katten er op uitgestuurd om te gaan jagen en om angst te zaaien in de omgeving, zoals het hoorde. Het zijn van een Commander ging haar steeds beter af. Ze had een Young-One er van langs gegeven omdat die regels had gebroken door met een Kittypet te spelen en als straf gegeven om diezelfde Kittypet er van langs te geven. Thora zelf was ook nog op jacht gegaan, voor zichzelf en had een dik konijn opgegeten. Intussen was de zon onder gegaan en de maan de lucht in gestegen. Daarmee keerde Thora terug naar het park, waar ze de geur van Cobra ook al opmerkte. De jonge Commander vernauwde haar ogen en volgde de geur naar de plek waar ze met Nevermind had afgesproken. Ze hoorde nog net hoe Cobra aan de kater vroeg wat maakte dat een ex-Shadowclanner zich bij de Elite wilde voegen. Thora hield zich stil en ging aan Cobra's zijde staan, terwijl ze afwachtte op wat Nevermind te zeggen had. Ondertussen liet ze haar blik ook over de twee dode dieren heen glijden. Een dikke Kittypet en een wat grotere hond. Nevermind had dus voor verstand gekozen en zijn kracht aangetoond bij het doden van de hond. Het was hem wel gelukt, dat was goed.

Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn Commander aan komen zetten en knikte rustig naar de lichtere kattin. Ze had het goed gedaan en de taak die ze deze kater had gegeven was rechtvaardig geweest. Daarna richtte hij zich weer op de zwarte kater voor hem en wiebelde eventjes met zijn oren. Hij had dus een oude kruidenkat aangevallen, eentje van de hazeneters. Soms snapte hij echt niet waarom de clans zulke belachelijke regels hadden. Een beetje bloedvergiet had nooit iemand kwaad gemaakt en het zou de clans uitdunnen totdat alleen de sterkste in leven bleven. Net zoals de Elite en zij waren er groot op geworden. Maar goed, op deze manier kon hij de clans wel beter aanpakken. "Er hoeft geen Shadowclanner dood. Nog niet tenminste. Ik wil alleen weten of je iets hebt opgevangen over de huidige stand van zaken. Er gaan geruchten dat Shadowclan last heeft van een wat ... wankelend regime. Klopt dit?" Zijn gifgroene ogen boorde zich bijna in de blauwe van de kater. Hij moest zekerheid hebben. Hij moest weten of hij zijn Elite moest gaan voorbereiden.

Kalm wachtte hij op de verwachtingen van de leader. Ah, daar was Thora! Even keek hij naar haar waarna een kalme glimlach op zijn gezicht kwam en naar haar knikte als begroeting. HIj zag er zo kalm uit, alsof dit echt zijn plaats was. En ja, ergens in hem wist hij ook dat dit zijn plaats was. Toen Cobra terug begon te praten, richtte hij zijn ogen op de ander. Hij vertelde hem dat niemand dood moest. Ja, ok, goed. Toen hij echter vroeg over informatie kon hij een grijnsje gewoon niet onderdrukken. KOrt zuchtte hij even terwijl hij zijn kop schudde. "Tallstar," begon hij even rustig terwijl zijn gezicht weer een paar standjes serieuzer werd. "Veel katten binnen shadowclan twijfelen aan hem. Hij is een zeer... Kinderachtige persoon om het maar licht te zeggen," vertelde hij aan de zwarte kat. "Nu... Zijn deputy, Acorndust, is blijkbaar aangevallen door een van hun warriors. Ik weet niet in welke mate er een gevecht was en hoeveel katten zich tegen de deputy hebben verzet... Maar ik weet dus wel dat er een gevecht is losgebroken tussen de leiding en een lid, of misschien zelfs leden, van shadowclan," zei hij even kalm. "Het zou me helemaal niet verbazen dat Tallstar iets doms heeft gedaan en de spanning de clan teveel is geworden. Hun vertrouwen in Tall was al zo goed als onbestaande toen ik vertrok uit de clan en met dit nieuws is het duidelijk dat het niet is verbeterd," wat deels jammer was in zijn ogen, want hij bedoelde het goed. "Dat is ongeveer wat ik weet. Ik ben zelf al een paar moons uit shadowclan, maar de katten binnen de clan lijken me nog te vertrouwen en hebben me dit verteld toen ik ze ben tegengekomen. Meer weet ik niet over de huidige situatie," hij klonk oprecht en bleef de ander rustig aankijken. Nu was het afwachten.

Thora bleef stil terwijl ze luisterde naar de woorden die werden gewisseld. Ze observeerde echter wel goed, was opzoek naar tekenen van ongemak, spijt of misschien zelfs angst. Terwijl Cobra zijn vragen stelde en Nevermind deze beantwoordde leek ze dit niet op te merken. Thora hief enkel haar kop op toen Nevermind vertelde over de toestand van Shadowclan. Er waren al geruchten rond gegaan over onrust en zelfs afwezigheid van de leider en deputy. Die waren nu waarschijnlijk wel weer terug. Thora liet de woorden tot zich komen, waarop er een idee in haar kop tot stand kwam. "Dat klinkt..." begon Thora, "als de perfecte situatie om misschien wat vriendjes te maken met een aantal Shadowclanners," sprak ze rustig, bedenkelijk. Van binnen uit aanvallen, dat was wat ze hier mee probeerde te zeggen. "Is het Shadowclan gebied niet het meest ideaal in het woud, maar het is een begin," vervolgde ze. Ja, Thora was natuurlijk de luxe gronden van Thunderclan gewend toen ze nog een kit was. Meer zou ze er niet over uitspreken. Ze zou Cobra er verder over na laten denken.

Met een geïnteresseerde houding bleef Cobra zitten en dacht na terwijl de zwarte kater sprak over de situatie in zijn oude clan. Het klonk interessant, precies zoals Thora ook al zei. Het zou het perfecte moment zijn om een aanval in te zetten. Maar aan de andere kant, voordat hij de manforces bij elkaar had gekregen, zouden die twee gekken weer de orde terug hebben gebracht. Cobra dacht na. Het was iets om over na te denken en misschien zou hij ook nog wat ermee kunnen doen, nadat hij alles met Thora besproken zou hebben. "Goed om te horen, ik zal de informatie later nog in overleg nemen met Thora hier, voordat ik besluit wat we ermee gaan doen." Hij knikte eventjes naar de lichtere kattin naast hem. "Maar daarnaast. Je bent een goede vechter, je hebt ons voorzien van bruikbare informatie. Dus lijkt het me niet mee dan belik dat ik je accepteer bij de Elite. Neem de halsband van de huiskat, dan mag je je daarna lid van de Elite noemen..." Cobra stopte abrupt, erachter komend dat er iets niet klopte. "Vertel me anders eerst je naam." Goed bezig, Bloodclan leader.

Waarom verraadde hij zijn clan zo? Ergens was het wel nodig, anders zou Shadowclan nooit meer sterk worden. En als hij niet degene was die de waarheid aan het licht bracht, wie deed het dan wel? Het zou er namelijk ooit wel van moeten komen. Thora was de eerste sprak. Haar woorden waren te verwachten. Ergens was Nevermind verbaasd dat hij hij hier twee jonge katten voor zijn neus had... En ze zo voorspelbaar waren. En dat moest dan de leiding voorstellen? Ah, het zag er beter uit dan in zijn oude clan als hij eerlijk was. Thora zei iets over vriendjes maken en de zwarte kater kantelde zijn kop wat. Had ze geen besef van shadowclan mentaliteit? Oh well, daar zouden ze zelf wel achter komen. UIteindelijk sprak ze over het terrein van zijn oude clan en hij knikte even. Het was inderdaad niet ideaal, maar hij kende de grond vrij goed. Hij wist alle geheime doorgangen, de speciale plekken en ga zo maar verder. De zwakke punten, de sterke punten... Ah... Shadowclan was ook voor jaren zijn thuis geweest, dus dat was ook niet iets vreemd. "Goed om te horen, ik zal de informatie later nog in overleg nemen met Thora hier, voordat ik besluit wat we ermee gaan doen." Even keek hij naar de flame point poes voordat hij terug zijn blik richtte op de zwarte kater voor hem. "Maar daarnaast. Je bent een goede vechter, je hebt ons voorzien van bruikbare informatie. Dus lijkt het me niet mee dan belik dat ik je accepteer bij de Elite. Neem de halsband van de huiskat, dan mag je je daarna lid van de Elite noemen..." Ah. De kater knikte even naar hem en draaide zich al een kwart om zich naar het lijk te richten. Hij zou doen zoals men gezegd had... Maar nog voor hij iets kon doen sprak de ander weer. "Vertel me anders eerst je naam." Even keek hij op, waarna hij oogcontact maakte met de ander. "Mijn naam is Nevermind," zei hij even aan de ander. Het was de naam geweest waar hij mee was opgegroeid, een naam die hij eerst had gehaat, maar uiteindelijk had weten te accepteren. En nu, in een bitter moment wilde hij die oude haat voor zijn naam niet laten gaan. Het zou een reminder zijn naar zijn alles, het leven voor hij een betere kat was en het leven nadat hij zijn thuis had verlaten. Besides... Hij liep best al lang op deze aarde met deze naam, dus waarom hem niet behouden? Het had zijn charme wel. Even kwam een kleine glimlach op zijn gezicht waarna hij zijn grote lichaam volledig draaide en zich op de lijk van de dikke kater richtte. De kater neeg zijn kop en begon de halsband los te rukken van zijn dode eigenaar. Het duurde even, maar al snel had hij deze los gekregen. De leren halsband zou hem wel mooi staan. Wie hield hij ook voor de gek, hij stond met alles. Even richtte hij zijn ogen op het bruin gekleurde ding. Ah, zo te zien waren er ook wat tekeningen op de halsband gemaakt. Vreemde verkleuringen her en der. Het was dus geen solide bruine kleur. Geen ramp, het was dan op z'n minst een beetje uniek. Even tilde hij het ding op waarna hij zich erin wurmde. Maar goed dat de ander dikker dan hem was, want zo was er nog wat speling rond zijn nek toen hij het aan had. Het zou even wennen worden, dat zeker, maar dat was elke verandering in het leven.

Cobra accepteerde de Shadowclan kater in de Elite, iets waar Thora het volledig mee eens was. Natuurlijk zou ze de nieuweling niet direct accepteren, maar hij zat er nu bij. Eens je bij de Elite zat, was er geen weg meer uit. Ja, de weg er uit was de dood, zelfs al werd je vogelvrij verklaard. De Elite leider vroeg naar de naam van de kater die Nevermind bleek te zijn. "Welkom bij de Elite, Nevermind," sprak Thora en grijnsde, waarbij haar tanden zichtbaar werden. "Eens er bij, is er geen weg meer uit," voegde ze er aan toe, waarbij haar heldere ogen gevaarlijk glommen. Dit was uiteraard plagerig bedoeld, maar het was de waarheid. Er was nu geen weg meer terug en dat was iets wat de zwarte kater zeker wel mocht beseffen. Thora wierp even een blik op Cobra, "Volg mij, dan zal ik je het kamp later zien," sprak Thora vervolgens en verplaatste haar blik naar Nevermind. Ze zwaaide met haar staart als teken dat Nevermind haar mocht volgen, waarna ze in de richting van het kamp begon te lopen.

- Topic uit

"Welkom bij de Elite, Nevermind," Klonk er van de mooie poes af en formeel knikte de kater even dankbaar naar de deputy van de Bloodclan. Het had ergens wel warm geklonken, als je even alle tonen een schok gaf en er even een goede slag tegen gaf... Ah, het was vast hun manier van vriendelijk doen, hij zou er wel aan wennen. "Eens er bij, is er geen weg meer uit," Even moest Nevermind een korte glimlach onderdrukken. Hij was ook niet van plan ooit weg te gaan, niet tot zijn plan volbracht was. Dan was het wel zien hoe de volgende stap van zijn plan zou gaan. "Volg mij, dan zal ik je het kamp later zien," Even haalde de forse kater diep adem voordat hij zijn spieren aanspande en overeind kwam, om al snel de lichtgekleurde poes te volgen. het was maar goed dat hij even een rondleiding zou krijgen, want anders zou hij wel een klacht indienen bij Cobra.. Tja, hij moest wel even te weten komen hoe alles werkte enzo hm...

- Topic uit.