[vuurwerk topic] BOEM!

Met slepende staart en hangende kop liep de tom weer weg van de grens met de Deputy naast hem. Hij had Acorndust naar de grens gebracht omdat hij daar Oceanstar tegengekomen was. Ze was boos geweest omdat in de tijd dat hij kitten geweest was hij op haar gebied was gekomen. Maar dat was niet het ergste. Hij had een konijn willen meenemen met wat gevonden bloemetjes voor Acefray maar een Windclanner warrior had hem betrapt. Hij had hem aangevallen en toen was de grijze medicine cat er tussen gesprongen. Nu was de ander dood. Door zijn fout, omdat hij iets gedaan had wat niet mocht. Ze hadden gelukkig geen hele erge straf gekregen maar Acefray was er ook niet zonder iets vanaf gekomen. Hopelijk zou de grijze tom niet al te boos zijn.. Hij keek namelijk op tegenover de ander en hij wou niet dat hij zijn grote held hem ging haatte. Zijn interesse lag bij de planten en de kruidens en hij zal het echt heel erg vinden als Acefray hem niks meer wou vertellen over zijn gevonden bloemetjes. De bijlesjes die hij gekregen had van de tom waren erg leuk geweest, hij wou niet dat dit stopte. Sip liep hij door. Zijn blik af en toe kort richtend op de grote bruine tom naast hem. Ze waren al terug in het dennenbos toen ineens een knal door de lucht echode. Geschrokken sprong hij een halve meter de lucht in met zijn dikke vacht rechtovereind. De lucht van vuur kwam kort in zijn neus maar vaagde al weer snel weg. Boem! Nog een knal. Bloodpaw deinsde achteruit. Zijn ogen werden groot toen meerdere knallen klonken. “W-wat is dat?” Hij keek naar Acorndust. Zijn oren plat in zijn nek. De knallen werden harder, kwam het dichterbij? Bloodpaw kroop ineens toen hij een beweging zag tussen de lange boomstammen. “A-acorndust???” Zijn stem klonk angstig. Wat in Starclan was dat ding!

- 1e post Acorndust

Als hij terug in het kamp was zou hij meteen moeten spreken met Tallstar en Acefray om alles door te geven wat Oceanstar had gezegd en gevraagd. Bloodpaw was duidelijk ook nog steeds van slag met hoe de jonge kater zijn kop liet hangen. Hij zou zelf niet echt boos meer worden op de apprentice, tenslotte had hij waarschijnlijk al op zijn kop gekregen toen er ontdekt was dat hij het kamp uit was geweest als kitten. Hij was nog half in gedachten verzonken toen er plots een knal te horen was. Al zijn haren gingen recht overeind staan en zijn staart ging wat nerveus heen en weer. Wat was dat? De geur vertelde hem dat het iets van vuur was, maar de geur was er zo kort dat het niet een vuur kon zijn. Hij had al eens een ander voorwerp gezien dat iets van vuur leek te hebben, maar dit leek daar totaal niet op. Toen was het een tweebeen geweest die het vuurding tussen zijn lippen had gehad en het zou hem niks verbazen als het nu weer om een tweebeen ging. Nog een knal zorgde ervoor dat hij deze keer wel een stukje in de lucht sprong. Hij had nu al een hekel aan wat dit ook was en het werd ook nog eens luider met elke knal. Bloodpaw vroeg hem wat het was, maar hij had geen idee. Het enige dat hij kon doen was staren in de richting waar het vandaan was gekomen en zag een schim verschijnen. Een tweebeen. Er vescheen een klein vuurtje door iets in de poten van de tweebeen gevolgd door vonkjes die ontstonden bij een ander ding in de poot van de tweebeen. Hij wist niet wat de tweebeen van plan was ermee te doen, maar zodra de tweebeen het weggooide volgde hij het met zijn ogen om het op de grond uit elkaar te zien knallen. Dat was waar het geluid vandaan kwam, maar hij had geen idee wat het was. "Ik heb geen idee wat dat ding dat knalt is, maar degene die die dingen gooit is een tweebeen." Hij had geen idee hoe gevaarlijk die knallende dingen waren, maar ze konden hier beter wegwezen. "Ik denk dat we beter snel terug naar het kamp kunnen gaan." Zei hij tegen Bloodpaw. Hopende dat de apprentice niet verstijfd zou zijn van angst.

Zijn staart stond angstig tussen zijn poten alsof hij een bange hond was. Hij voelde zich ook zo. Bang drukte hij zich tegen de grond aan toen de gestalte dichter bij er kwam met de rare harde knallen. Een vonk, wat gesis en dan BOEM. De apprentice sprong weer een meter de lucht in met zijn dikke maine coon vacht recht overeind. "Ik heb geen idee wat dat ding dat knalt is, maar degene die die dingen gooit is een tweebeen." Sprak de Deputy nadat die gevraagd had wat dat ding geweest was. Bloodpaw had de kitten verhaaltjes wel gehoord over de enge twolegs maar nog nooit gedacht dat hij werkelijk eentje hier zou zien. Zo dicht bij hem, in hun eigen gebied. De twoleg pakte een klein vuurtje waar hij raar van op keek en gooide een klein voorwerp naar hem toe. De tom rende weg en zag achter zich hoe het ding uit elkaar klapte. Zijn hart klopte hard in zijn borstkast. "Ik denk dat we beter snel terug naar het kamp kunnen gaan." Dat vond hij een erg goed idee! De apprentice knikte naar de volwassen bruine tabby en begon weg te rennen maar een andere twoleg kwam tevoorschijn. Beide twee potige wezens gooide die rare voorwerpen naar hem toe die uit elkaar knalde en achtervolgde hem. Paniek vulde zijn lijf. Waarom volgde ze hem!??? Bloodpaw keek angstig achterom. Hij mocht ze niet naar het kamp leidde! Daarom draaide de apprentice zich met een scherpe bocht om en rende de andere kant op. De twolegs trapte er in en volgde hem op zijn hielen maar heel ver kwam de jonge tom niet. Één van de twolegs gooide raak want Bloodpaw stond op het rotje. Een knal echode door het gebied heen samen met het geluid van een pijnlijk geschreeuw. De tom begon te huilen van de pijn en viel met bloedende poot neer op de grond. Een hard irritant piep geluid vulde zijn pluizige oren en verdoofd lag hij op de grond. De tranen weer stromend over zijn wangen. De twolegs stopte met hun vuurwerk en lachte. Hun missies was geslaagd. Ze hadden hun doelwit geraakt en gingen er vandoor. Vergetend dat er nog een andere kat rond liep. Bloodpaw voelde erge pijn door zijn pootje maar hij durfde niet te kijken. De bloedgeur kon hij namelijk uit duizenden herkennen en hij was te bang om te kijken wat hij mankeerde. De tom sloot zijn ogen. Trillend en snikkend op de grond, jammerend naar hulp. Wat deed het zeer..

Bloodpaw begon weg te rennen na zijn woorden, maar een tweede twoleg kwam tevoorschijn. Een grom ontsnapte uit zijn keel, terwijl hij zich in de richting van een van de twee twolegs verplaatste en en uithaal deed naar een van de twee poten. De twoleg leek echter niet veel van hem aan te trekken en gooide nog zo'n knallend ding in de richting van Bloodpaw. Dachten die twee dat dit een spelletje was? Hij moest iets doen om ze te stoppen en Bloodpaw in veiligheid te brengen, maar hij had geen idee hoe gevaarlijk die knallende dingen waren en hij wist ook wel zeker dat hij die twee twolegs niet allebei kon stoppen. Hij focuste zich dan ook op de dichtsbijzijnde en zette zich af om zijn nagels vast te klampen in de twoleg, maar net op het moment dat hij zich vast wist te klampen hoorde hij de schreeuw van de apprentice. Meteen liet hij los en rende hij naar waar Bloodpaw was. Bloed was duidelijk aanwezig, maar hij had geen idee wat er precies gebeurd was, ook al kon hij wel zien waar het bloed vandaan kwam, namelijk van de poot van de kater. Hij keek kort om zich heen of de tweebenen echt weg waren en dat leek er wel op. Zijn vacht stond nog recht overeind door alles wat er gebeurd was en hij voelde zich schuldig dat hij de apprentice niet had kunnen beschermen. Was het het handigste om hem meteen naar Acefray te krijgen of moest hij eerst proberen om het bloeden zelf te stoppen. Hij wist op zijn minst dat hij daar spinrag voor moest gebruiken als hij het kon vinden. Maar veel verder dan dat ging zijn kennis ook weer niet. "Ik moet je naar Acefray krijgen." Zei hij dan ook tegen de apprentice, ook al twijfelde hij nog steeds of hij niet eerst het bloeden moest proberen te stoppen.

Bloodpaw had niet veel meegekregen wat Acorndust gedaan had maar hij had in zijn ooghoeken nog kunnen zien dat de bruine tabby dapper één van de twolegs aangevallen had. Jammer genoeg had het hen niet afgeschrikt en waren ze doorgegaan met hun zieke spelletje. De tom was geraakt door het vuurwerk en lag nu bloedend op de bevroren grond. Een rode vlek vormde zich om het sneeuw waar hij in lag terwijl hij zachtjes snikte. De pijn maakte hem duizelig samen met het vieze geur van bloed dat zijn gevoelige neusje binnendrong. De tranen bleven maar stromen over zijn wang. Ook toen Acorndust bij hem stond. "Ik moet je naar Acefray krijgen." Sprak de grote bruine tom. Bloodpaw knikte. Proberend door de pijn heen te bijten toen hij opstond maar dit lukte niet. Zijn rechter voorpoot voelde aan als vuur en meteen kukelde hij weer in de sneeuw. Zijn lichaam trilde. Door de shock maar ook door de pijn. De tom probeerde tot rust te komen maar zijn ademhaling bleef in volle vaart. Grote ademswolken door de kou verlieten zijn neus en mond terwijl hij pijnlijk bleef liggen. “I-ik kan niet l-lopen..” Huilde hij. Zijn ogen wanhopig op de Deputy gericht. Hij ging niet dood toch?

Waarschijnlijk bleef de beste optie om Bloodpaw zo snel mogelijk naar Acefray te krijgen, die zou wel weten wat hij moest doen en dan kon hij er verder ook niks aan verpesten nu nog. Hij merkte dat Bloodpaw probeerde op te staan, maar van de pijn weer terug de sneeuw in zakte. Het was duidelijk dat de apprentice die poot op het moment niet kon gebruiken en dat het dus ook geen simpele wond was. Terug naar het kamp was de beste optie. Het makkelijkst zou zijn om de apprentice op zijn rug te vervoeren, omdat hij zelf nog kon bewegen. Dode katten waren een heel ander verhaal namelijk, maar daar moest hij nu niet aan denken, want Bloodpaw leefde nog. Hij zakte door zijn poten en ging naast de apprentice liggen. "Kun je proberen om op mijn rug te komen? Dan draag ik je terug naar het kamp waar Acefray naar je kan kijken." Hij hoopte dat de apprentice niet al te veel van streek zou zijn om dit niet te kunnen doen.

Bloodpaw lag op de grond met bloed.. stromend uit zijn.. poot. wauw. Zijn naam deed hem wel eer op dit moment zeg. Acorndust keek hem aan alsof hij niet helemaal wist hoe hij moest handelen maar besloot dat terug naar het kramp keren toch het meest beste plan was. De bruine tom zakte zich door zijn poten zodat Bloodpaw gemakkelijk op hem kon klimmen en dat was dan ook het idee van de Deputy. "Kun je proberen om op mijn rug te komen? Dan draag ik je terug naar het kamp waar Acefray naar je kan kijken." De maine coon apprentice knikte met een diepe trilende zucht. Niet zo zeer door de pijn maar door de adrenaline en shock dat door zijn lichaam heen pompte. De zwart met rood gevlekte fluffy tom pakte de nekvel beet van Acorndust voor houvast en probeerde zonder zijn pijnlijke poot te gebruiken op de rug te komen van de volwassenere Shadowclanner. Even worstelde Bloodpaw maar lukte het hem om op de rug van Acorndust te komen. Hij bleef zijn nekvel vasthouden voor extra steun en drukte zich helemaal in zijn bruine vacht. Sowieso was dat zijn straf.. Ook al had Oceanstar hem gespaard omdat hij spijt getoond had maar Starclan was het oneens met de grijze Windclan leader. Dit was zijn straf voor zijn daad. Ze waren boos op hem. Heel boos. Snikkend lag de tom op de rug van de Deputy. Zich proberend stevig vast te houden terwijl hij een “good to go” piepje liet horen.

Acorndust wachtte geduldig af of het Bloodpaw zou lukken om op zijn rug te komen en merkte dat de apprentice er iets moeite mee had, maar uiteindelijk toch op zijn rug terecht was gekomen. Bloodpaw had een grip op zijn nekvel, dus toen de kater er zeker van was dat hij er niet af zou vallen stond hij voorzichtig op. Hij wist dat hij in ieder geval een aardige vaart naar het kamp zou moeten zetten, maar ook weer niet zo snel dat Bloodpaw eraf zou vallen. Hij zette de eerste paar stappen tot hij een aardig ritme had voor zijn gevoel en zette de tocht terug naar het kamp. "Het komt goed." Zei hij tegen de apprentice. Dat was wat hij hoopte tenminste. Hij kon er niet zeker van zijn, want hij was tenslotte geen medicine cat.

Het komt goed.. Het komt goed. De tom wou knikken maar zijn tanden zaten om de nekvel van de Deputy heen en hij wou geen kale plek voor de bruine tom achterlaten. Daarom hield hij zich maar stil. Dan kon Acorndust ook sneller naar het kamp terugkeren. De Shadowclanner had zich overeind gehesen toe hij op de rug wist te komen en liep een paar passen naar voren, de jonge apprentices hield zich stevig vast. Geen zin hebbend om straks van de rug van de ander te glijden en op de grond terecht te komen om nog meer pijn te krijgen. Bloodpaw hobbelde mee met de ritme van Acorndust die hij aannam en sloot zijn ogen. De tranen werden al minder meer de pijn bleef branden in zijn poot en ook de angst bleef hangen in zijn lichaam terwijl ze onderweg waren naar het kamp waar Acefray hem kon helpen.. hopelijk wist de grijze medicine cat wel iets om hem te helpen.

- topic uit > vervolg in kamp.