Missing rose

Hoe durfden ze. Boos en ietwat nijdig schoot Burnet het kamp uit toen ze te horen kreeg dat haar vriendin al was vertrokken op haar reis naar de moonstone. De jonge poes had de weg naar die plek al eens gemaakt en wist dus perfect welke kant ze op moest gaan. Ze zou Stallion en Rout dus in no time inhalen. Ahum, althans, dat was het ideale plan dat zich in haar kopje afspeelde natuurlijk. Met een boze sis die vantussen haar lippen gleed versnelde ze haar pas en sloeg ze al snel de hoek om. Ja, het was deze steen en dan langs de derde braamstruik naar links om dan naar het Noorden te gaan. Uhm... Wat was het noorden ook alweer? Even vertraagde haar pas, om al snel daarna even te snuiven en haar mooi gevormde kopje te schudden. Nee, niet zo absurd denken Burn, gewoon blijven gaan. Ze wist nog precies wat Rout tegen haar had gezegd.. Het feit dat ze niet wist hoe een braamstruik in de winter eruit zag en waar het noorden lag... Was een volledig anders iets... Maar goed. Wat wilde je ook! Wie verzon er nu ook een route begeleiding in het meest droge en dode deel van het woud. Er waren letterlijk nergens landmarks in de winter want alles was gewoon en er was gewoon meer wit en nog maar eens wit. Het was maar goed dat ze een neus had en daarmee kon ruiken, want anders was ze al snel de grens over gepleurd. Niet dat het ook echt moeilijk was om te zien waar dat allemaal stopte. Thunderpaths overal gewoon. Een duidelijke grens dus.
Boos sissend was de jonge poes verder gegaan. Ze had bijna de leeftijd bereikt van een warrior en mocht dus wel het kamp verlaten zonder begeleiding, ondanks dat het niet echt veel werd gedaan. Katten vertrouwden haar blijkbaar niet en dat snapte ze dus echt niet. Als er iemand te vertrouwen was het haar wel. Ze zou al die andere clans hun bek neerslaan als ze op het terrein waren... En die bloodclan? Hah, ze kon ze zo klein krijgen als ze wilde. Kort snoof ze waarbij ze haar elegante en fijne gebouwde kopje een tikkeltje hoger tilde uit ijdelheid. Ze was geneigd om even met haar staart te slaan, maar stopte wel meteen. Toen er dan ook plots een nieuwe geur haar neusgaten binnen drongen keek ze op. Ze had jammer genoeg nog niet de geur van haar geliefde Routpaw opgemerkt, maar dat waren dingen voor een andere keer. Ze wist dat ze de juiste kant op aan het gaan was. Dat moest gewoon! Ze zwiepte even met haar dikke, pluizige staart en grijnsde even. Dat rook naar meer! Avontuur! Geen windclan gebied meer en dat betekende dus tijd om een tandje bij te steken.

Met een grote sprong zette de apprentice zich af om met hevige sprongen de grens over te lopen en al snel tussen een paar oude twoleg nesten te verdwijnen. Haar geur bleef echter wel kleven aan de planten en objecten die zich in de omgeving bevonden. Het enigste teken dat ze hier was gekomen, plus dan misschien de kleine schattige pootafdrukken in de sneeuw die een eenzaam spoor hadden gemaakt in het spierwitte laken.

- Dit topic is open voor sporen van Burnet te vinden, verder niks.Vervolgtopic