We're being swept away

Haar ogen gleden langs enkele planten in het voor haar vrij onbekende gebied. Ze ging normaal via een andere hoek het Shadowclan gebied in maar was voor de verandering via een ander pad gegaan. Ze was hier voor kruiden maar het kon niet kwaad om een beetje rond te kijken. Als ze er dan ooit voor een andere reden moest zijn had ze tenminste een idee van hoe het gebied in elkaar zat. Bovendien was door de vloed ook niet alles meer op hun originele plek te vinden. De wortels en zaden van planten waren overal door de verschillende gebieden een gesleurd. Misschien had ze op Shadowclan gebied, meer in de richting van de Riverclan grens, meer succes dan net over het Thunderpath. Een zucht rolde over haar lippen terwijl haar ijsblauwe ogen verder door het gebied tuurde. Ze besloot het dichter bij het stroompje op te zoeken dus zette ze haar weg voort.

[Eerste post voor Bloodpaw]

Een aparte geur was in zijn neus gekropen toen hij langs de kleine riviertje liep. Hij herkende het maar kon er niet meteen een vinger opleggen. Dus nieuwsgierig maar ook zeker voorzichtig liep hij er op af. Zijn dikke staart heen en weer zwiepend. Een eindje veder op zag hij ook dan uiteindelijk wat planten bewegen en een lichaam tevoorschijn komen. Een beetje verbaasd keek hij naar de she-cat aan de andere kant van het stromende riviertje. Bloodpaw drukte zijn oren dan ook wat in zijn nek. Niet helemaal wetend wat hij moest doen. De zilvergrijze kat was niet van Shadowclan, dus rook hij nogmaals. Nu viel het puzzelstukje. Thunderclan! De tom herkende de bosgeur die zijn mentor hem geleerd had maar door de kruiden geuren die rondom haar hing was het wat moeilijker te ruiken voor de kersverse apprentice. Wacht eens even. Het was een medicine cat of niet soms? zijn oren schoten naar voren. “Hallo!” Begroette hij de ander vrolijk. Wacht. Moest hij haar wegjagen? Ze was tenslotte op Shadowclan gebied en ja. Dat was toch verboden? Of goldt dat niet voor med cats? Bloodpaw schudde verward zijn kop. “Ben jij Thunderclan’s medicine cat?” Vroeg hij. Vast wel. Hij herkende de kruiden/planten lucht uit duizenden, zo rook Acefray namelijk ook. Een gekke geur maar ook erg aangenaam.

Ze was druk met het zoeken naar kruiden waardoor ze niet heel goed meer op haar omgeving lette. Aan de andere kant wisten de meeste katten wel wie ze was nadat ze zo lang met vier kans samen waren geweest. Degene die haar dan misschien nog niet kende waren een stuk jonger waardoor ze waarschijnlijk wel genoeg tijd om het uit te leggen had, voor ze bij de keel werd gegrepen. “Hallo!” Door de plotselinge begroeting keek ze ietwat geschrokken op. Haar ijsblauwe ogen zochten naar de bron van het geluid en al snel kwam er een jonge kater in beeld. “Ben jij Thunderclan’s medicine cat?” vroeg het katertje haar. Hij leek nog behoorlijk jong te zijn, waarschijnlijk net een apprentice. Waarschijnlijk had hij de kruidengeur die in haar pels hing geroken. "Hey," begroette ze hem vriendelijk waarna ze zich volledig zijn kant op draaide. Ze gingen nu toch praten waarschijnlijk, dan konden ze dat beter goed doen. "Ja, ik ben Rousebell Medicine Cat van Thunderclan. En wat is jouw naam Shadowclan apprentice?"

De tom keek naar Rousebell. Ze vertelde dat ze inderdaad de medicine cat van Thunderclan was. De maine coon apprentice huppelde gelukkig. Zijn staart zwiepend. “Echt waar?” Sprak hij. Zijn glimlach breed. “Ik ben Bloodpaw! Mijn mentor is Terrorflight. Hij’s een beetje stom maar Acefray leert me zo nu en dan ook wat dingetjes wanneer ik niet hoef te trainen.” Mauwde hij trots toen de zilveren she-cat hem gevraagd had wie hij was. Hij vond de donker grijze dikke kater heel aardig en was dus zo vaak als hij kon bij hem te vinden. Soms een paar daagjes niet omdat hij de Medicine cat niet elke keer wou storen maar het liefst hing hij de hele dag bij de grappige grijze tom. “Maar mag ik vragen wat je hier doet? Mogen jullie medicine cat zomaar op ons gebied komen?” Hij hield zijn brede kop scheef. Hij had daar helemaal niks van gehoord. Maar haar wegjagen wou die ook niet. Het was ook zo moeilijk allemaal wanneer je nog een jonge leerling was, helemaal als je hoofd tolde van de duizenden vragen die hij aan de ander wou stelen.

De reactie die ze kreeg toen ze vertelde dat ze Medicine Cat was, was verrassend vrolijk. “Echt waar?” vroeg het katertje haar met een grote glimlach. Rousebell gaf een bevestigend knikje. “Ik ben Bloodpaw! Mijn mentor is Terrorflight. Hij’s een beetje stom maar Acefray leert me zo nu en dan ook wat dingetjes wanneer ik niet hoef te trainen.” Dat was... meer informatie dan waarover ze had gevraagd. Terrorflight kende ze van naam maar Acefray natuurlijk een stuk beter. Haar rechter voorpoot droeg daar zelfs een klein teken van. “Maar mag ik vragen wat je hier doet? Mogen jullie medicine cat zomaar op ons gebied komen?” vroeg de tortie haar vervolgens. Hij was nog jong, ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij die regel nog niet kende. "Als een Medicine Cat opzoek is naar kruiden mogen ze in het gebied van een andere clan komen, ik ben op het moment opzoek naar een plantje genaamd paardenstaart."

De tom sloot zijn mond snel dicht toen hij doorhad dat hij wel misschien een beetje veel sprak. Wat moest de ander nou met deze informatie? hij wou zuchtte maar hield zijn lippen elkaar. Hij was enorm enthousiast soms, vooral als hij andere katten leerde kennen. "Als een Medicine Cat opzoek is naar kruiden mogen ze in het gebied van een andere clan komen, ik ben op het moment opzoek naar een plantje genaamd paardenstaart." Okay dan. De tom hield zijn kop nadenkend schuin. Acefray had wel iets gezegd over dit soort plantje maar waar je dat ook alweer konden vinden herinnerde hij niet. waarschijnlijk was het dan ook nooit ter sprake gekomen want Bloodpaw was wel een kat die zowat alles onthield. "Dat is cool. Je heb zeker veel van de andere clans gezien." Sprak hij met een twinkeling in zijn ogen. Bloodpaw was erg nieuwsgierig naar hoe de andere gebieden er uit zagen maar eerst zou hij Shadowclan tot top tot teen uitpluizen voor hij misschien ooit op een andere territory zou gaan begeven. "Maar ik wil je anders wel helpen zoeken? Mijn trainingen zijn voor vandaag toch klaar." Mauwde hij met een grote glimlach. Hopelijk zou de Thunderclan med cat ja zeggen!

"Dat is cool. Je heb zeker veel van de andere clans gezien." Het enthousiasme was in de ogen van de kater te zien. De zilvertabby grinnikte even, niet alleen om zijn enthousiasme maar ook om zijn woorden. Rustig ging ze zitten en sloeg ze haar staart om haar poten, dat praatte wat makkelijker. "Windclan heb ik helemaal gezien, Shadowclan de grenzen maar nooit heel diep of het kamp, Riverclan alleen de uiterste grenzen," vertelde Rousebell met een glimlach. Stiekem vond ze het wel leuk om een heel eind het gebied van een ander in te gaan. Dan zag je tenminste weer eens wat anders dan de standaard bomen. "Maar ik wil je anders wel helpen zoeken? Mijn trainingen zijn voor vandaag toch klaar." Als zijn trainingen klaar waren kon ze best om zijn hulp vragen. Het was niet verboden, werkte sneller en het was niet alsof ze hem van zijn taken af zou houden. "Het is een volledig groen plantje, meestal tussen borsthoogte en een stuk boven je kop. Het is een steel met daaraan een hoop andere steeltjes," beschreef de zilvertabby de plant zo goed als ze kon. Dingen beschrijven was alleen niet echt haar sterkste punt.

De tom keek de zilveren Thunderclanner aan die vertelde dat ze Windclan territory van top tot teen gezien had. Zelfs Shadowclan, al wel niet heel veel, en de grenzen van Riverclan. Met nieuwsgierige omhoog staande oortjes luisterde hij. Zij gedachtes even naar de dromen wereld. Hoe zou Thunderclan er uit zien? Een bos had hij gehoord, maar hij zou niet weten hoe dat er in het uit uitzag. Hij had hier in Sahdowclan ook bos maar dat waren dennenbomen en moeras, meer niet. Niet echt een bos-bos zoals TC. Windclan was eenmaal vlaktes, dat had hij vanaf de grens een keer gezien en Riverclan zou hij echt niet weten wat te verwachten. Naast hun rivieren dan. De tom was ondertussen gaan zitten. Zijn billetjes koud wordend door de beroven grond. Gelukkig kon hij snel al weer staan want Rousebell vond het prima dat hij mee ging helpen zoeken. "Het is een volledig groen plantje, meestal tussen borsthoogte en een stuk boven je kop. Het is een steel met daaraan een hoop andere steeltjes," Beschreef de Medicine cat toen Bloodpaw vroeg hoe hij de planten aan kon herkennen. Snel stond de maine coon leerling op. Zijn ogen rond glijdend. "Groeien ze vlakbij water?'' Vroeg hij, als dat niet het geval was dan konden ze beter ergens anders gaan zoeken dan hier, waar een klein riviertje in de buurt stroomde.

De tortie stond op nadat ze had uitgelegd hoe de plant er uit zag. Ze volgde zijn voorbeeld en schudde haar vacht nog een keer uit voor hij haar een vraag stelde. "Groeien ze vlakbij water?'' vroeg hij haar. Rousebell schudde een keer met haar kop. "Ze kunnen overal wel groeien in het Shadowclan gebied," vertelde ze. Op zich vond ze het wel leuk om over haar werk uit te leggen aan de katten die er in geïnteresseerd waren. Daarom had ze het ook zo leuk gevonden om informatie uit te wisselen met haar ranggenoten toen ze nog in de grot zaten. "Maar ik denk niet dat ze hier staan dus we moeten een stukje verderop kijken." Na haar woorden zette ze een aantal stappen achteruit, weg van het stroompje. Met een flinke aanloop en een - voor haar doen - sierlijke sprong, belandde ze aan de overkant van het stroompje.

Okay dan. Hij gaf de zilver gekleurde she-cat een knik. Paardenstaart kon overal wel groeien hier. De tom kneep geconcentreerd zijn ogen samen en tuurde nog rond maar niks dat er op leek dat het geplante hier ergens was. "Maar ik denk niet dat ze hier staan dus we moeten een stukje verderop kijken." Bloodpaw keek toe hoe Rousebell een paar stappen naar achteren deed en met een aanloopje over het kleine stroompje sprong. De zwart met rood gevlekte tom volgde haar evenbeeld maar door zijn wat stevigere bouw was zijn snelheid.. niet zo goed ingeschat. Zijn achterpoten kwamen in het water. De apprentice drukte zijn oren in zijn nek maar deed net alsof er niks aan de poot was. Snel klom hij weer op het droge land en schudde zijn voetjes uit. Brr. wat was het water toch koud zeg.. "Neem de leiding maar, ik volg je." Mauwde hij rustig, totaal niet doorlatend schijnend dat hij net een blooper gemaakt had.

De jonge kater volgde haar voorbeeld en maakte ook de sprong over de rivier heen. Zijn snelheid had alleen net niet hoog genoeg gelegen waardoor ze hem met zijn achterpoten in het water zag belanden. Koud. Hij stapte het droge op, schudde zijn poten uit en sprak vervolgens Rousebell toe. "Neem de leiding maar, ik volg je." De zilvertabby gaf een kort knikje voor ze zich omdraaide. Op een licht drafje wandelde ze door het gebied. Haar ijsblauwe ogen open voor elk groen geval dat op de plant kon lijken. Na een poosje had ze nog niets kunnen vinden wat er ook maar een beetje op leek. Zuchtend kwam Rousebell tot stilstand en draaide ze zich om richting de apprentice. "Kun je me de weg naar de Marshlands wijzen? Daar moeten er zeker staan," vroeg Rousebell.