Walking on thin ice

Het moeras bleef een aparte plek. Het was onvoorspelbaar, ondanks dat hij hier ondertussen al vaak genoeg geweest was om het grootste deel te kennen. De reden waarom hij dit gedaan had was voornamelijk omdat een warrior er alles aan had willen doen om hem eruit te krijgen die ene keer, maar dat had hem niet gestopt. Nu was het alleen wel wat anders doordat de temperatuur een stuk kouder was en daarmee sommige delen van het moeras nu dan ook bevroren waren. Dat maakte het juist interessanter als je het hem vroeg. Er konden nu plekken zijn waar het ijs zou breken als je er overheen zou lopen, maar ook plekken waar het ijs sterk genoeg zou zijn en je kon het niet echt weten. Hij zette dan ook de eerste stappen op een stuk ijs, dit stuk hield hem nog, maar hij kon lastig inschatten wanneer dit zou veranderen.

[Finchpaw]

Finchpaw was mee op jachtpatrouille gegaan. Sinds het gedood zien worden van Sunvoice had hij slechter in zijn fel gezeten en was hij constant afwezigheid. Ook de duizeligheid leek weer een probleem te zijn. Hierdoor was hij langzamer en miste hij weer vele prooien. Tegen de patrouille waarmee hij was zei hij dat ze verder mochten gaan en dat hij ze later wel weer op zou zoeken. Ook beloofde Finchpaw in de buurt te blijven. De andere katten wisselde vertwijfelde blikken, maar gingen vervolgens, na wat aandringen van Finchpaw akkoord.
Alleen ging Finchpaw verder, richting de Marshlands. Hij moest gewoon even alleen zijn, even tot rust komen. En toen merkte hij de geur op van een andere warrior. De jonge kater had geen behoefte aan gezelschap, maar besloot toch even te kijken of alles oké was. Finchpaw vermande zichzelf, wist zijn duizeligheid weg te jagen en ging er op af. "Oh, hey, Seagull," miauwde hij tegen de grijze kater die op het ijs in het moeras stond. "Pas je wel op?" Vroeg hij vervolgens aan de grijze kater. Seagull was jonger dan hij was en al warrior, Finchpaw liep achter, enorm achter. Het zat de cyperse kater, maar Finchpaw verwachtte eindelijk zijn Warrior naam te mogen ontvangen bij de volgende ceremonie.

Het werd al snel duidelijk, dat terwijl hij nog een stap wilde zetten hij ook deze keer hier niet alleen zou zijn. Nu was het alleen hopen dat deze niet zo ging zeuren, want dat kon hij echt niet gebruiken. Hij draaide zijn kop toen de kater achter hem begon te spreken. Finchpaw als hij het goed had. De kater was ouder dan hij was, maar nog steeds een apprentice. "Natuurlijk doe ik dat." Zei hij lichtjes geïrriteerd. Hij wist heus wel dat hij moest oppassen, dat hij dat moest doen maakte het juist spannend en nieuw. Alleen dat nou net iemand langs moest komen om hem erop te wijzen was niet iets dat hij op prijs stelde. Hij zette nog een stap verder en hoorde deze keer een licht gekraak onder de poot, waardoor hij deze weer terug trok en een stap een andere richting uit zette waar het wel goed ging. Het was niet alsof hij zich zou laten stoppen.