Birds of a feather flock together.

Kort geleden had Lizardpath haar verteld dat ze eens haar volledige naam moest halen, en dat ze morgen dan maar naar de Moonstone zouden trekken. Routpaw was bloednerveus en dat viel al de hele dag te merken. Al meerdere keren had ze alle gesorteerde kruiden perrongelijk door elkaar geschopt en haar kop zat gewoon heel ergens anders. Toen dan ook eindelijk de avond begon te vallen en zij de kans schoon zag om even te eten en te relaxen, glipte ze de den uit en pakte een klein konijntje, wat ze vervolgens naar de apprentice den droeg. Voorzichtig tuurde ze met haar kopje naar binnen. "Uhm, Burnet..? Heb je zin samen avond te eten?" vroeg ze vriendelijk, hopend haar vriendin weer eens te kunnen spreken.

&Burnetpaw

De dag was weer voorbij gevlogen. Het was leeg geweest. Training, jagen en dat was he. Zuchtend zakte ze door haar achterhand waarbij ze even haar rossige pootjes begon schoon te maken. Ze was niet de beste jager, ze was niet de beste vechter. Ondergemiddeld kon je haar ook wel noemen. De flame point was inmiddels uitgegroeid tot een mooie pluizige she-cat. Haar lichaam was slank en ze stond hoog op haar poten waardoor ze nog slanker overkwam dan dat ze al was. "Uhm, Burnet..? Heb je zin samen avond te eten?" klonk er plots. Even wiebelde de oortjes van de rossige poes. Routpaw? Kort knikte de kattin even waarna ze met een forse tred de apprentice den uitliep, een houding die duidelijk aantoonde hoeveel respect ze voor haarzelf had en hoe hoog ze van haarzelf wel niet dacht.

Het duurde niet lang totdat er een reactie kwam. Zacht geritsel van vacht en bewogen mos maakte haar duidelijk dat er een kat was opgestaan, niemand minder dan de enige echte Burnetpaw. De poes was zoveel gegroeid, van de fluffy kitten was niet veel mee rover. Inmiddels stond ze hoog op haar poten en had ze een flank, vrouwelijk figuur gekregen. Routpaw voelde iets warms opleven in haar borst wat ze moeilijk kon omschrijven, ze hield even diep van het poesje als dat ze om haar broer of moeder had gegeven en om haar gezond en sterk te zien, maakte haar gelukkig. De arrogante air die ze om zich heen ha hangen deerde haar niet, zoals het bij anderen soms wel deed. De gevlekte tabby zette zich aan de rand van de den neer, waarna ze het konijn neerlegde en uitnodigend met haar staart op het plekje naast haar klopte. "Is alles goed met je?"

Even keek ze om naar de medicine cat apprentice, ze liep even naar de rand van het kamp waar ze de prooi neerlegde. Een konijn had de ander uitgekozen, een typische windclan maaltijd dus. Even keek de jonge Burnet naar de prooi voordat ze zich bij de ander voegde en even kalmpjes naar de tabby keek. Naar andere katten had ze vast haar brutale bek open getrokken, maar Routpaw kon ze wel hebben. Ze wilde zelfs niet haar lelijke mond open halen. Nee, zde ander verdiende respect en al zeker niet iets zoals scheldwoorden. Ze knikte even op de vraag van de ander. "Het gaat best goed, maar alles is een beetje saai," het was waar dat de ander een beetje haar levenslust kwijt was. Ze kwam niet meer zoveel de den uit en deed gewoon wat vanhaar werd verwacht. Maar meer? Dat zat er niet langer in.

De poes trok wat bezorgd met haar oren toen opviel dat Burnetpaw er wat lusteloos bijzat. De laatste tijd hadden ze niet zo heel veel gesproken, niet al te vreemd gezien Burnet getraind werd door de enige echte Evergreen en zij het druk had maar Lizardpath, maar toch nam de poes het zichzelf ergens kwalijk. "Het gaat best goed, maar alles is een beetje saai," vragend keek ze de ander aan, waarna ze het konijn diens kant op schoof. "Hoe bedoel je saai..?" ze sloeg haar staart om de ander heen, snakkend naar fysiek contact. "Is.. Is alles oké?" Evergreen was toch niet te hard voor haar?

Even keek ze op, haar vriendin keek haar vragend aan en dat was ook niet vreemd. Vele katten vonden het clanleven geweldig, maar was zij werkelijk een van die katten? Ze wist het niet meer als het zo door zou gaan. Ze voelde zich lusteloos en kreeg geen kick meer uit de dingen. Het leek alsof haar emoties met de tijd uit haar waren gezogen. En dat was verschrikkelijk vervelend. Ze was nu gewoon een saltpile... Die maar klaagde en klaagde. Was ook niet veel van karakter hm. "Hoe bedoel je saai..?" Even keek de mooie pluizige kattin naar het konijn dat voor haar was geschoven. "Is.. Is alles oké?" Even haalde ze diep adem waarna een zware zucht van haar lippen viel. Eentje die duidelijk gevuld was met wanhoop en irritatie, zo eentje die een gewoon een heel leven kon beschrijven. "Had ik maar een uitdaging, een doel, of wat dan ook..." mompelde de poes zacht. "De ene apprentice ziet het zitten om een familie te beginnen, de ander staat te popelen om vrij te staan als warrior... En dan heb je jou, jij zal binnenkort medicine cat worden. Bijna iedereen die ik ken kijkt ergens naar uit of lijkt wel ergens een uitdaging te vinden in zijn training. Ik vind het gewoon saai, het is repetitief en ik weet niet goed waarom het verder moet," ja, why. "Soms vraag ik me dan wel af of ik niet beter gewoon vertrek..." mompelde ze er haast onverstaanbaar achter.