[Acefray] Bad cover-up job

De grote kater porde wat tegen een van zijn kruiden aan, zich afvragend of het blaadje al over de datum was of niet. Het hing wel een beetje slapjes... maar goed het waren ook koude maanden, hij zou daar ook wat slap van worden. Gelukkig hoefde hij deze moeilijk beslissing van wel of niet drogen nog niet aan, want daar kwam er al weer afleiding. Met een grote grijns keek hij op toen hij Slate hoorde, een van de katten die hij als goeden vrienden beschouwde. Jammer genoeg verdween deze grijns al snel bij haar woorden... die hij niet compleet begreep. Wat? Waar had ze het over? Waar was Tall nu weer boos over? "Wabbe- Slate waar heb je het over? Waarom gaat hij vragen stellen? Eh- ik bedoel waarover?" Stammelde hij wat over zijn woorden, volle verwarring in zijn stem te horen. "Wat heb ik weer verkeerd gedaan? Ben jij ook boos op mij?" Eindigde hij uiteindelijk, zijn toon omslaand naar iets immens verdrietigs... hij deed het net goed... en blijkbaar was hij nu al weer aan het falen....

Hij legde zacht zijn kop op die van Slatefur, jammer genoeg voor haar wel met een flink gedeelte van zijn gewicht, en bleef zo bij haar hangen. Blij met haar troost. Gelukkig leek ze zelf ook niet boos op hem te zijn, waardoor hij opgelucht zijn ogen sloot en luisterde naar wat ze verder te zeggen had. "Maar Tall weet welke ik wel en niet ken- De enige die ik ken waren toen mijn lijfwachten toen ik in Bloodclan kamp gevangen zat en de leider met zijn dochter. En geloof me, dat waren echt geen slechte katten. Verkeerd opgegroeid misschien, maar echt niet slecht in hun hart..." Hij drukte zijn snuit tegen Slate haar wang aan. Ace geloofde niet in katten die puur slecht waren. Als die katten waren opgegroeid in de liefde van de clan was het wel goed gekomen. Als ze zich alleen maar thuis hadden gevoelt hier... "Deze waren nog veel te jong, nog niet eens geboren toen ik daar was. Maar ik kon ze moeilijk laten staan daar... toch? Als ik ze meteen had aangevallen ben ik toch niks beter dan Bloodclan zelf?" De kater ratelde, duidelijk bang dat hij weer een verkeerde beslissing had gemaakt. Hij wilde zo verdomd graag zijn best doen voor de clan en meer naar Starclan luisteren... niet naar Rowanflame. Maar als hij zulke dingen hoorde viel hij meteen in de paniek. Ace was in zijn kern gewoon bang degene te verliezen waar hij werkelijk van hielt. En Tall? Tall was zijn broer, meer broer dan dat bloed ooit kon bieden. Hij hielt oprecht van die kater. "Slate... Ik wilde jou alleen beschermen... je weet dat toch?" Voor zo'n grote kater klonk hij enorm klein, misschien door de tranen die in zijn keel haakte

Ace zijn humeur klaarde op bij Slate haar uitleg, zoals altijd compleet vertrouwend op het woord van een ander. In zijn hoofd kende de grijze kattin zijn vriend ook best wel goed, dus misschien dat ze daarom gelijk had. Dat Tall inderdaad nog een Ace vormig hokje in zijn hart had. Hij hoopte het wel. Als er iemand was waarvoor hij door het vuur wilde, waarvoor hij alles zou doen en zijn leven voor zou geven was het Tall wel. "Dankje Slate, je bent de beste" Hij duwde zijn snuit onder haar kin en gaf hier een kopje, iets wat voor hem best bukken was. Hierna besloot hij zijn uiting van liefde wat erger te maken door haar een volledige ervaring te geven van zijn vacht grote. De kater was van zichzelf al enorm groot en wat aan de forse kant... niet enkel door spieren. Want hoe erg de honger ook kon zijn, Ace viel nooit af. Maar goed, zijn enorme formaat werd enkel vergroot door de hoeveelheid vacht die hij bij droeg. Deze vacht wilde ook niet netjes hangen ofzo, maar leek in plaats daarvan een zachte bal pluis te worden. En ergens die oneindige laag vacht, zat Slate. "Hmmm zou ik je wel genade geven?" Plagend liet hij zich hierna op zijn rug vallen, buik omhoog, en trok de grijze kattin met beleid hierop. Hierdoor zou ze op een comfortabel bedje van pluis moeten liggen. Hij grinnikte geamuseerd door zijn eigen geplaag.