[Acefray] Bad cover-up job

Slatefur had haar oren wat in haar nek gedrukt terwijl ze de medicine cat den in liep. Het scheelde de kater de laatste manen geen apprentice had. Dan waren gesprekken toch iets meer privé. "Uhm... Acefray?" vroeg de leigrijze poes, haar oren rondcirkelend, zoekend naar sporen van geluid. "Ik heb geprobeerd voor je te coveren maar Tallstar komt misschien binnen nu en een dag moeilijke vragen stellen." Ze had niks gezegd over de Bloodclan, maar daar had Tall alsnog conclusies uit getrokken. Dus moeilijk.

[Eerste post voor Ace]

De grote kater porde wat tegen een van zijn kruiden aan, zich afvragend of het blaadje al over de datum was of niet. Het hing wel een beetje slapjes... maar goed het waren ook koude maanden, hij zou daar ook wat slap van worden. Gelukkig hoefde hij deze moeilijk beslissing van wel of niet drogen nog niet aan, want daar kwam er al weer afleiding. Met een grote grijns keek hij op toen hij Slate hoorde, een van de katten die hij als goeden vrienden beschouwde. Jammer genoeg verdween deze grijns al snel bij haar woorden... die hij niet compleet begreep. Wat? Waar had ze het over? Waar was Tall nu weer boos over? "Wabbe- Slate waar heb je het over? Waarom gaat hij vragen stellen? Eh- ik bedoel waarover?" Stammelde hij wat over zijn woorden, volle verwarring in zijn stem te horen. "Wat heb ik weer verkeerd gedaan? Ben jij ook boos op mij?" Eindigde hij uiteindelijk, zijn toon omslaand naar iets immens verdrietigs... hij deed het net goed... en blijkbaar was hij nu al weer aan het falen....

Slatefur haar oren gingen zachtjes hangen bij het horen van Ace's toon, hoe hij van heel blij naar ontzettend verdrietig ging. Ze trippelde vrij snel dichterbij. "Oh nee natuurlijk ben ik niet boos op je Acefray," suste de kattin vlug. Ze gaf hem een zacht stootje tegen zijn borstkas met haar kop. Kopjes geven was niet aan haar besteed, met haar gebrekkige inschatting waar de kop en alles van de kat zat werd het toch al vrij snel een kop stoot. Daar had ze zich al aan overgegeven. "Maar hij vroeg over de Bloodclan en of je de katten die we tegenkwamen kende, ik heb gezegd van niet en verder niks, maar het klonk niet alsof hij helemaal klaar was met het onderwerp." Slate's toon was bezorgd. Ze had ook wel gehoord hoe de kater zei dat hij in het kamp was geweest. En dat beviel haar niet.

Hij legde zacht zijn kop op die van Slatefur, jammer genoeg voor haar wel met een flink gedeelte van zijn gewicht, en bleef zo bij haar hangen. Blij met haar troost. Gelukkig leek ze zelf ook niet boos op hem te zijn, waardoor hij opgelucht zijn ogen sloot en luisterde naar wat ze verder te zeggen had. "Maar Tall weet welke ik wel en niet ken- De enige die ik ken waren toen mijn lijfwachten toen ik in Bloodclan kamp gevangen zat en de leider met zijn dochter. En geloof me, dat waren echt geen slechte katten. Verkeerd opgegroeid misschien, maar echt niet slecht in hun hart..." Hij drukte zijn snuit tegen Slate haar wang aan. Ace geloofde niet in katten die puur slecht waren. Als die katten waren opgegroeid in de liefde van de clan was het wel goed gekomen. Als ze zich alleen maar thuis hadden gevoelt hier... "Deze waren nog veel te jong, nog niet eens geboren toen ik daar was. Maar ik kon ze moeilijk laten staan daar... toch? Als ik ze meteen had aangevallen ben ik toch niks beter dan Bloodclan zelf?" De kater ratelde, duidelijk bang dat hij weer een verkeerde beslissing had gemaakt. Hij wilde zo verdomd graag zijn best doen voor de clan en meer naar Starclan luisteren... niet naar Rowanflame. Maar als hij zulke dingen hoorde viel hij meteen in de paniek. Ace was in zijn kern gewoon bang degene te verliezen waar hij werkelijk van hielt. En Tall? Tall was zijn broer, meer broer dan dat bloed ooit kon bieden. Hij hielt oprecht van die kater. "Slate... Ik wilde jou alleen beschermen... je weet dat toch?" Voor zo'n grote kater klonk hij enorm klein, misschien door de tranen die in zijn keel haakte

Acefray legde zijn kop op de hare. Jammer voor haar en voor Ace was ze ten eerste niet al te groot, en ten tweede als Elder was ze toch wel een goed gedeelte van de spieren kwijt die ze als warrior gehad had. De leigrijze kattin stortte dan ook door haar voorpoten heen en knalde met haar kin op de grond. Oef. Dat deed zeer. Haar kop duizelfde eventjes lichtjes en ze proefde bloed waar haar tong tussen haar tandjes terecht was gekomen. Auw.

Ace leek duidelijk van streek te zijn van haar woorden en Slatefur vroeg zich ergens paniekerig af of ze er wel goed aan had gedaan om Acefray te waarschuwen. Wat was de arme kater emotioneel fragiel. "Tall zal het vast wel begrijpen," miauwde de kattin zachtjes. Of althans, ze hoopte het. Ze had de minder begripvolle kanten van Tallstar immers al mogen treffen, "Ik waarschuwde je vooral zodat je kan gaan nadenken wat je wil vertellen." Hetgeen wat ze hem het minste gunde, was met z'n mond vol tanden staan tegenover een Tallstar die kwader en kwader werd. Dat gunde ze niemand. Ze wist een zacht gespin uit te stoten om hem gerust te stellen. " Natuurlijk weet ik dat, gekke haarbal, wie wil niet de grootste pluizebal als bodyguard?" . Ze trok een gezicht. "Of ben je sinds ik blind ben ineens veel vachtvolume verloren? Nee toch?

Ace was niet voorbereid op het feit dat Slate niet zijn gewicht aankon, en dook daarom ook mee richting de grond. Echter leek hij zichzelf nog goed op te kunnen vangen voor hij volop de ander landde... waardoor Slate niet om het leven werd gebracht. Zijn eigen emoties werden meteen aan de kant gezet terwijl hij keek of ze nog wel heel was.. "Gaat het Slate? Sorry..." Hij pakte haar voorzichtig bij het nekvel en trok haar meer omhoog, zodat ze niet meer de vloer omhelsde, om hierna een paar zorgzame likken over haar kop te geven. Beter? Beter. Ze kon in ieder geval nog verder praten, dus dat was een goed teken. Een beetje verward werd hij dus uit zijn medicine cat denkwijze gebracht en kwam weer terug naar gewoon... Ace. "Ik ben niet zo goed met dingen uitleggen. Of dingen begrijpen... Maar ik hoop dat Tall het snapt. Ik mis hem, de laatste tijd heb ik het gevoel dat hij Acorn en Russet veel aardiger vind dan mij" Een ding wat de kater wel was, was eerlijk. Waardoor hij ook geen probleem zag om openlijk zijn hart te luchten tegen slate, die zou het vast wel snappen. Die was wel slim. Toch ontspande hij bij haar gespin en deed het gebaar zacht terug, al ging dit snel over tot een klein lachje. "Nee ik ben zelfs pluiziger, vooral nu het weer leaf-bare wordt. Maar dat hoef je natuurlijk niet zien, dat kan je gewoon voelen" Bij die woorden drukte hij zichzelf tegen slate aan in een omhelzing, nu voorzichtig zodat ze geen blessure opliep, met al zijn borstfloof tegen haar aan.

Af en toe vergat Slatefur dat Acefray bovenal een medicine cat was. Hij was dan misschien niet de slimste en zo nu en dan naïef, maar Slatefur wist ook van Acefray dat hij ontzettend zorgzaam, vaderlijk en lief was voor alle katten om hem heen. Was dat waarom Starclan hem geroepen had? Slatefur wist in ieder geval wel dat ze niemand liever als Medicine cat had dan hem.

Slatefur legde 1 van haar oren naar achteren bij het horen van zijn woorden. "Tall is heel erg sociaal, dus hij heeft veel contacten te onderhouden." Slatefur koos haar woorden zorgvuldig. Ze wist niet goed of ze gelijk had. Tall leek immers de laatste tijd sowieso te veranderen. Sociaal wist ze zeker. "Maar ik weet zeker dat, ondanks dat hij het zo druk heeft, er altijd een Acefray vormig hokje in z'n hart zit met een Partner In Crime bordje erboven." Slatefur slaakte echter een zacht en geschrokken kreetje toen ze ineens bedekt werd in fluff. "Oké ik geloof je! Genade! Genade!" bracht ze lachend uit. Death by flood.

Ace zijn humeur klaarde op bij Slate haar uitleg, zoals altijd compleet vertrouwend op het woord van een ander. In zijn hoofd kende de grijze kattin zijn vriend ook best wel goed, dus misschien dat ze daarom gelijk had. Dat Tall inderdaad nog een Ace vormig hokje in zijn hart had. Hij hoopte het wel. Als er iemand was waarvoor hij door het vuur wilde, waarvoor hij alles zou doen en zijn leven voor zou geven was het Tall wel. "Dankje Slate, je bent de beste" Hij duwde zijn snuit onder haar kin en gaf hier een kopje, iets wat voor hem best bukken was. Hierna besloot hij zijn uiting van liefde wat erger te maken door haar een volledige ervaring te geven van zijn vacht grote. De kater was van zichzelf al enorm groot en wat aan de forse kant... niet enkel door spieren. Want hoe erg de honger ook kon zijn, Ace viel nooit af. Maar goed, zijn enorme formaat werd enkel vergroot door de hoeveelheid vacht die hij bij droeg. Deze vacht wilde ook niet netjes hangen ofzo, maar leek in plaats daarvan een zachte bal pluis te worden. En ergens die oneindige laag vacht, zat Slate. "Hmmm zou ik je wel genade geven?" Plagend liet hij zich hierna op zijn rug vallen, buik omhoog, en trok de grijze kattin met beleid hierop. Hierdoor zou ze op een comfortabel bedje van pluis moeten liggen. Hij grinnikte geamuseerd door zijn eigen geplaag.

_{Slatefur hoorde Ace's ademhaling ontspannen en wist net een zucht van opluchting te onderdrukken. Ze wilde niet dat de grote kater ongelukkig was. Daar was hij veel te onschuldig voor. Slatefur haalde haar schouders zachtjes op met een zwakke glimlach. "Niet de beste, maar ik doe wel mijn best," reageerde ze. Maar wat Ace vervolgens deed liet haar toch wel echt een kreet van schrik slaken. "Ace!" bracht ze uit, terwijl haar hele oriëntatie verschoof en ze plotseling bovenop Acefray zat. "Etterbak," lachte de kattin, en ze deed een poging om van Acefray af te rollen. Niet eens omdat ze het vervelend vond om in al het pluis te liggen, dat was wel lekker warm, maar omdat ze met alle liefde deze strijd aan ging. "Dan schenk ik mezelf wel genade!"}

Onderwerp: Re: [Acefray] Bad cover-up job