Outrunning karma

Horsescoff was gister in slaapgevallen met zijn kleindochter en was na een klein uurtje weer wakker geworden. Toen was hij teruggekeerd naar zijn eigen nest in de warriors den en nu was het al weer de volgende ochtend. De slaap prikte in zijn ogen en vermoeidheid zat nog diep in zijn lijf maar de tom werkte zich uit zijn nest, al wel met veel moeite en gedoe. Kreunend en mopperend liep hij de warriors den uit en werd ontmoet met het koude leafbare weer, bibberend zette hij zijn bruine vacht op en keek het kamp rond. Het was nog aardig leeg. Mooi. Hoefde hij ook niet sociaal te zijn want een ochtendhumeur was wel waar hij last van had. Ook van middaghumeur en avondhumeur gaf hij ook maar toe. Eigenlijk was hij gewoon chronisch chagrijnig en nors. Ow well. De oudere warrior liep het kamp uit en kwam pas terug toen hij minimaal twee muisjes en een mager konijntje op de prooistapel gelegd had. Zijn taak was gedaan en nu kon hij weer genieten van zijn rust. De tom pakte een zielig musje van de stapel af toen zijn maag knorde en ging bij het kampwand zitten. Daar plukte hij met verveling de veren uit het lijfje en spuugde die weer uit met ergernis. Waarom had hij dan ook voor een vogel gekozen? Ugh. Keuzes en beslissingen. Hij was er niet goed in.

- Fawnkitje

Ook de kleine Fawnkit voelde de nadelen van Leafbare. Haar maagje knorde en er was niet veel melk voor de kitten, ook was er akelig weinig prooi voor de groeiende kitten. Ze gluurde toch even naar de prooistapel maar zag dat er niet veel was, of eigenlijk vrijwel niks. Ze zag haar opa, Horsescoff naar de prooistapel toe trekken, waar hij twee kleine muisjes en een mager konijn liet vallen. Misschien mocht zij één van die muisjes? Fawnkit liep hongerig naar haar opa toe die was begonnen met het kaalplukken van een vogel. "Opa?" Vroeg ze voorzichtig. Weifelend wiebelde ze met haar oortjes en schuifelde ze op haar voorpootjes. "Mag ik zo'n muisje van de prooistapel pakken?" Fawnkit was er nog niet aan gewend om prooien te eten, maar ze moest het wel leren en er aan wennen. Ze was nog gewend dat de Queens stukjes van de prooi kauwde en voor haar neerlegde. Intussen had ze echter de leeftijd gereikt dat ze zelf haar tanden in het lijfje moest zetten. Maar dan moest ze wel toestemming krijgen om een muisje te pakken.

Horsescoff was druk bezig met het mopperen tegen zichzelf omdat hij een vogel had gepakt in plaats van een wat gemakkelijkere prooi. Toch plukte hij de veren er uit, puur omdat hij te koppig was om toe te geven aan zijn beslissing en daarom iets anders te pakken. Nee hij bleef gewoon liggen en maakte zich alleen maar druk dat hij weer te veel werk moest doen om niks. De bruine oudere tom spuugde de veren uit zijn bek en nam een ruwe beet in het taaie vlees. Ook dit weer. Taaie rot vlees dat nog is half bevroren was ook. Wat hij toch een verschrikkelijke hekel aan de winter. De oudere mopperkont kauwde dus met een norse kop op zijn stukje vlees toen hij zijn kleindochter opmerkte. Zijn wenkbrauw ging omhoog en hij keek naar op het bruine kittentje. Een laag gebrom klonk uit zijn bek toen ze vroeg als ze wat te eten mocht pakken van de stapel. "Nee." Mauwde hij dan ook direct. Er was al weinig te eten, elke hap prooi dat er was ging naar de warriors die het verdiende. Niet naar een kit die melk kon drinken. Hij keek weg van de bruine she-cat en legde zijn pijnlijk voelende achterpoot wat gestrekt. De veren van zijn half geplukte prooi lagen om hem heen maar bliezen lichtjes weg door de zachte wind die woei. Nogmaals nam hij een hap van de vogel die tussen zijn poten lag en kauwde. Zijn honger al weer gestild door dit taaie vieze vlees. Er was ook echt niks wat een beetje mee zat voor de tom. Hij schoof dus dan ook het aangevreten vogeltje naar Fawnkit. "Eet dit maar." Zo, was hij toch nog een goeie opa. Soort van dan.

Haar opa liet een laag gebrom horen toen ze vroeg of ze een muisje van de magere prooistapel af mocht pakken gevolgd door een directe, duidelijke nee. Fawnkit kromp ineen bij zijn gebrom en draaide haar oren een beetje naar achteren. "O-oké," miauwde ze dan ook gehoorzaam en deed vervolgens een klein stapje naar achteren. Ze keek naar haar opa en voelde vervolgens een leeg en eenzaam gevoel over haar heen komen. Waarom was hij altijd zo bot tegen haar? Abysshowl en Oceanstar waren altijd heel anders tegen haar, zij waren wel lief. Maar Horsescoff was meestal boos op haar. Verder had ze geen vriendjes in de nursery om mee te spelen, ook al wilde ze dat wel. Daarom moest ze het altijd maar doen met alles wat in haar kopje zat. Haar bruine oogjes gingen naar de veren op de grond die bewogen. Kijk, dat was wel leuk. Het eenzame gevoel verdween weer een maakte plaats voor een lach op haar snoet. Ze zwaaide met haar staartje en maakte aanstalten om op de veren af te duiken tot Horsescoff weer tegen haar sprak. Nieuwsgierig keek ze op naar haar opa. Hij schoof een stuk aangevreten vogel, waar nog veren op zaten naar haar toe. Ze glimlachte dankbaar. "Dankjewel opa!" Piepte ze dan ook tevreden. Ze zette haar pootjes op de veren en begon te knagen aan het vlees. Het was taai en hard en haar kleine, net gewisselde tandjes deden een beetje pijn terwijl ze op het vlees kauwde. Maar het smaakte wel ontzettend goed. "Ik wil ook vogels vangen," miauwde ze vervolgens blij. Uiteraard waren vogels eerder de prooien van de vroegere Skyclan, leken Thunderclanners vooral een poot voor vogels te hebben en misschien dat Shadowclanners de vogels bij het moeras, war vooral kraaien waren, vingen. Windclanners gingen het liefst voor konijnen, hazen en met wat teamwork; fazanten.

Hmm. De tom mompelde iets half brommend toen de kitten tevreden een bedankje uitpiepte en zich op het aangevreten vogeltje stortte. Fawnkit was nu blij met dit taaie hap maar zodra ze het goeie verse vlees zou proeven in de zomerse tijd dan zou dit stukje vlees een stuk anders proeven. Horsescoff kreunde wat toen hij zichzelf wat uitgebreider op de grond neer nestelde, zijn spieren voelde pijnlijk aan en zijn poot schreeuwde om het rustig aan te doen maar hij negeerde zijn voor rust bedelende lijf. Hij zou rust krijgen zodra hij Elder werd en de planning was dat dat pas over dertig moons ofzo zou gebeuren. Horsescoff zat echt niet te wachtte om de hele dag in een koude nest te liggen en langzaam gek te worden van alle oudjes die maar de hele tijd uit verveling zaten de klagen. Okay, kijk hij zeurde ook de hele dag maar vaak was hij dan toch alleen dus dan had niemand last van hem en zijn gezeik. "Ik wil ook vogels vangen," De oudere tom hief zijn kop en keek Fawnkit aan. O. Ze wou jagen op de heides? Zoals een Moorrunner? Horse slikte even en krabde zijn kin met zijn nagels om zijn geschrokken gezicht te verbergen. Ondanks dat hij honderd van de honderd keer irriteerde aan de kitten had hij eigenlijk een heel klein beetje, heeeeel, echt heeeeeeeeeel stiekem gehoopt dat ze een Tunneleren zou worden net zoals hem. "Zal ik je eens een verhaaltje vertellen over jagen?" Sprak hij. Misschien kon hij met paar leuke verhalen de kitten laten inzien dat in de tunnels jagen veel leuker was dan op vogels op de openvlaktes.