A moment of peace

Sneeuw was een ding waar hij een hekel aan had tijdens Leafbare. Het was koud en nat en bleef in zijn vacht plakken. Daarom was een moment als deze waar de zon scheen op een plek van het kamp een aangename kans. Hij had zo veel mogelijk van de sneeuw aan de kant geschoven, zodat hij er zo min mogelijk last van zou hebben en was er gaan zitten. De zon voelde prettig op zijn vacht en hij sloot zijn ogen voor een moment. Als iemand hem nodig had zouden ze hem toch wel aanspreken, dus voor nu kon hij wel even genieten van dit momentje in de zon.

[Southernkit]

Southernkit maakte gretig gebruik van het zonnige moment. Hij had kou met zijn relatief korte vacht en hij was niét het type om gewoon extra diep in zijn moeders vacht te kruipen. De kitten greens zijn scherpe kittentandjes bloot toen hij zijn vader spotte, die schijnbaar hetzelfde idee had als hem. De grijsbruine kitten liep op hem af en ging naast hem zitten, in het zonlicht. Hun vachten raakten elkaar net; voor Southernkit was het bijna een manier om zijn vader te claimen. Want ja, die grote boze deputy was zijn vader, en van niemand anders. Behalve zijn siblings, natuurlijk, maar die telden niet.

Voor nu werd hij nog niet gestoord en dat beviel hem wel. Hij kon horen hoe er verschillende katten door het kamp heen bewogen, maar dat maakte hem niet uit. Iedereen wist wat hij of zij moest doen. Plots voelde hij dat zijn vacht iets raakte, maar kon niet echt plaatsen wat het was. Hij opende zijn ogen langzaam en keek wat er naast hem was komen zitten en merkte Southernkit op. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen en hij liet zijn blik weer over de rest van het kamp gaan. "Ook gekomen voor de zon?" Besloot hij de kitten te vragen.

"Ja!", knikte Southernkit, zoals zo vaak wanneer hij met zijn vader sprak een poging doende om zijn kittenachtige stem iets lager en mannelijker te laten klinken. Hij zou het nooit toegeven, maar hij wou graag dat de kater hem stoer vond, dat hij trots was op hem. Acorndust wist dat waarschijnlijk ook wel; Southernkit had de kunst van subtieliteit nog niet echt onder de knie. "Greenleaf is een veel leuker seizoen.", vervolgde hij. Zijn naam eer aan doend hield hij meer van de zon en de warmte dan van de kou en de sneeuw.

Een glimlach verscheen om zijn lippen bij het antwoord van de kitten. Het was duidelijk dat de kitten zich voor een moment ouder probeerde voor te doen dan hij was. Voor hem mochten de kittens zo lang mogelijk doen over opgroeien, maar hij wist dat ze er zo lang over zouden doen als ze zelf wilden. "Greenleaf is zeker een leuk, maar daar kan het weer te warm worden." Hij hield veel meer van newleaf, wanneer alles weer begon te groeien en bloeien. Hij wist dat Southernkit nog geen newleaf had meegemaakt. "Newleaf is beter, daar is het niet te koud en niet te warm." Voegde hij er nog aan toe.

Southernkit knikte alsof hij wist waarover zijn vader sprak, maar hij had nog veel te weinig levenservaring om mee te kunnen spreken over zo'n dingen. Daarom zweeg hij maar terwijl hij zijn gele blik over het camp liet glijden alsof hij de deputy was, en niet zijn vader die naast hem zat. Hij leek wel op de oudere kater, al miste hij het wit in zijn vacht en was zijn kleur meer grijs dan zijn vader's warme bruine vacht. Hij keek op naar Acorndust met adoratie in zijn ogen en het was wel heel duidelijk dat hij een vaderskindje was en waarschijnlijk altijd zou blijven. Hij zou hem trots maken wanneer hij uiteindelijk in zijn voetsporen zou treden, hij was er zeker van!

Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen zodra hij de blik van zijn zoon opving. Het was duidelijk dat het jonge katertje naar hem opkeek en hij hoopte dan ook dat hij een goed voorbeeld voor hem was. Er waren natuurlijk altijd fouten die hij maakte, maar toch probeerde hij dat zo min mogelijk te doen. "Wie hoop je dat je mentor wordt?" Eigenlijk wist hij daar het antwoord al op, maar het was ook interessant om te weten als Southernkit juist niet hem wilde als mentor.

Southernkit keek opnieuw op naar de grotere kater toen die hem vroeg wie hij hoopte dat zijn mentor werd. "Jij natuurlijk!", antwoordde hij bijna meteen, en uit zijn toon en zijn uitdrukking was duidelijk dat dat een wel heel vanzelfsprekende vraag was. Ergens moest hij de neiging onderdrukken om met zijn ogen te rollen, maar dat zou respectloos zijn en hij wou niet dat zijn vader een slecht beeld had van hem. "Jij zou de beste mentor ooit zijn!", voegde hij er nog aan toe, om er een schepje bovenop te doen en misschien om Acorndust er ergens van te overtuigen dat dat de beste optie zijn. Maar Southernkit kon niet geloven dat hij zijn oudste zoon, zijn erfgenaam, aan iemand anders zou toevertrouwen. Dat zou hij zelf toch niet kunnen als hij ooit vader was.

De reactie van Southernkit had hij al verwacht, maar ook wist hij dat de kans klein was dat hij de mentor zou worden. Het was namelijk niet voor iedereen verstandig om hun eigen kitten te trainen, want er waren er genoeg die niet streng genoeg zouden zijn voor hun eigen kittens. Niet dat hij daar waarschijnlijk last van zou hebben, maar hij zou zich in ieder geval zorgen maken. "Niet teleurgesteld zijn als ik het niet wordt." Zei hij dan ook. Hij had geen idee wie wel de mentor zou worden, maar hopelijk zou het een goede zijn.

Southernkit pruilde bij het antwoord dat hij van zijn vader kreeg. Niet de natuurlijke bevestiging die hij verwacht had, of de belofte dat hij het aan Tallstar zou vragen, nee; enkel een vraag om niet teleurgesteld te zijn als het niét Acorndust was. Wat natuurlijk een optie was, al was het een optie waar hij nog niet veel over nagedacht had. Want waarom zou hij zijn vader niet krijgen? Wie anders was goed genoeg om hém te trainen, alles te leren, zodat hij later een waardig leider zou kunnen worden?

Hij hoopte in ieder geval wel dat Tallstar een goede mentor voor zijn kittens zou kiezen. Natuurlijk had hij daar iets invloed op, maar hij wilde ook weer niet overkomen als iemand die zijn eigen kittens zou voortrekken. Hij besloot dat het misschien verstandiger was om het onderwerp iets te veranderen en te kijken wat Southernkit hoopte als eerste te gaan leren. "Wat zou je als eerste willen leren?" Natuurlijk zou de eerste keer een rondleiding zijn van het territorium, maar daarna.

Over de volgende vraag moest de kitten iets langer nadenken, iets dat duidelijk werd in de blik in zijn gele oogjes. Hmm, wat wou hij als eerste leren? Het was moeilijk te kiezen, want hij wou het eigenlijk allemaal leren en liefst zo snél mogelijk! "Vechten.", besloot het katertje uiteindelijk. "Want dan word ik groot en sterk!" Hij wou later een groot en breed figuur hebben, met spieren die duidelijk zichtbaar waren zelfs onder zijn relatief pluizige vacht - een beetje zoals zijn vader dus, maar dan nog beter. Hij zou groot en impressionant zijn, knap en intimiderend. Iemand waarvoor elke poes in katzwijm zou vallen.

Vechten was het dus. Ook al was jagen net zo belangrijk, maar hij kon ergens wel begrijpen dat vechten aantrekkelijker leek. Vooral als je snel sterker wilde worden, maar daar waren meerdere manieren voor. Ook al was het met leafbare misschien beter om de apprentices eerst nog op vechten te laten focussen en wanneer er meer prooi was ze op jagen te laten richten, maar dat was aan de mentor. "Groot wordt je vanzelf." Begon hij, dat was tenslotte waar. "Sterk daarentegen kan vechten bij helpen, maar er zijn meerdere manieren hoe je sterk kunt zijn." Dat hoefde niet alleen sterk in vechten te betekenen, maar kon ook in andere dingen zijn.

Oh, dit werd interessant. Southernkit wist wel dat hij sowieso groot zou worden, maar alle kleine beetjes zouden helpen, toch? Maar andere manieren waarop je sterk kon worden, dat wou hij wel weten. Dan kon hij daar hard aan werken, zodat hij op allé manieren sterk was! "Hoe dan nog?", vroeg hij, met die kittenachtige nieuwsgierigheid die alle kittens hadden maar ook met een vastberadenheid die eigen was aan hem. Hij zou hard werken om zijn ambities waar te maken, en dat was maar al te duidelijk.

Het verbaasde hem niet dat Southernpaw alleen nog maar aan fysieke kracht had gedacht als het op sterk zijn aankwam. "Een andere manier van sterk zijn is als je slim bent." Sprak hij als eerste. "Dan kun je slimme manieren gebruiken om bijvoorbeeld een gevecht te winnen, kracht is niet altijd het enige wat je kan helpen winnen met vechten." Hij had geen idee of Southernkit begreep wat hij bedoelde, maar als hijzelf puur alleen zijn kracht zou gebruiken, dan zou hij waarschijnlijk nooit deputy geworden zijn. Vaak genoeg moest hij tenslotte dingen weten op te lossen zonder een gevecht en dat vooral met Tallstar.