Sickness and in health

Met een kille blik in haar blauwe ogen staarde de warrior voor zich uit. Ze was in tweestrijd. Ze voelde zich misselijk, zwakjes, ziek. Maar ze had ook honger, constant. Het waren allebei logische gevolgen van de veeleisende kou. Ze wist dat als ze nu niet langs Chivypaw zou gaan, dat haar situatie niet erg vooruit zou gaan. Immers was ze slim en wist ze dondersgoed de gevolgen van ziekte negeren. Maar ze was koppig en wilde niet behandeld worden als een zwakkeling door één of andere betweterige snotaap. Ze drukte haar nageltjes de sneeuw in, totdat deze gestopt werden door de harde, bevroren grond. Rose slikte hard maar wist de opkomende hoest niet tegen te houden. Nadat ze vijf tot tien seconde lang de longen uit d'r lijf gehoest had sloeg ze geërgerd haar staart om zich heen, alsof dát haar warmer zou maken. Ugh.
- Chivy

Gisteren was Chivypaws vader langs geweest. Ze maakten zich allebei zorgen om de situatie van Riverclan en de prooihoop. Die leek met de dag te slinken. Haar bezorgdheid verborg ze onder een rimpel, maar een gesprek had er toch sowieso van gekomen. Ze had voorgesteld om sneeuw te eten en op schors en wortels te kauwen als het nog erger werd. Ze hoopte dat Starclan haar wat rust gunde na de overstroming, de journey en het gevecht. Natuurlijk stonden de seizoenen vast. Daar kon niemand iets aan veranderen. Het was nu haar dag om iets te nemen van de prooistapel. Elke keer dat ze dat deed voelde ze zich schuldig. Dus had ze één van de kleinste visjes eruit gehaald. Terwijl ze er aan knauwde keken haar blauwe ogen naar alle katten in het kamp. Het was tegen valavond dus iedereen begon terug te keren. Net toen ze de graten begroef en wou opstaan om terug naar haar den te gaan hoorde ze iets verontrustend. Haar oren vlogen meteen die kant uit. Bij de warriorsden. Ze stond op en draaide zich met haar aangezicht naar de kat toe. Het klonk niet als whitecough, maar het was verontrustend genoeg. Roseburn sloeg net haar staart om zich toen ze oogcontact probeerde te maken. Chivypaw stapte er zelfzeker op af. Haar tred was kordaat. Net zoals haar stem. "Roseburn, loop even mee naar mijn den." Het was geen vraag. Ze wilde haar helemaal onderzoeken. Niet alleen moest de hoest aangepakt worden, ook de oorzaak van de hoest. Daarbij was Medicine cat apprentice een eenzaam beroep en hield ze wel eens van kompanie.

Als je het over de duivel had kwam hij tevoorschijn. Zo ook met Chivypaw. Met een dodende blik keek de she-cat naar de ander, die haar commandeerde om mee te gaan naar haar den. Kort overweeg Roseburn zich om te draaien en de warriors den in te lopen, maar besloot hier tegen en stapte toch maar achter de ander aan, al dan niet met een geïrriteerde zwiep van haar staart. Het was ook het beste voor haarzelf hoe erg ze de ander ook verachtte met haar vervelende smeerpulpen en bessen. En als Criedwolves haar iets geleerd had dan was het dat ze altijd sterk moest zijn, altijd haar beste been voorzetten moest. Toen ze uiteindelijk de den in liepen liep er een korte rilling door Rose's lichaam. Het was hier duidelijk warmer dan buiten en ergens moest ze toegeven dat dat toch dan wel weer fijn was. Ze trok haar neus echter al weer snel op toen ze alle kruiden rook. Ze werd er misselijk van, bah.

Ze trippelde naar haar den met de boze poes achter zich. Ze moest moeite doen om haar woorden in te houden, maar toen ze ging zitten en het prettige gezicht zag vlamde het eruit. "Doe niet zo kittenachtig, ik ben je moeder niet die je gaat schoonmaken. Je weet goed genoeg dat je hoestbuien niet voor niets zijn." Ze stapte op haar af en met haar staart tilde ze de kin op. Het ging hoog in de lucht. Bij een simpele kriebel zou dit een hoestbui uitlokken en was er niets aan de hand.

Rose trok met haar oor richting de andere she-cat toen deze haar opeens begon uit te foeteren. Koud keek ze de ander aan. Als die dacht dat ze onder de indruk was door haar felle uitbarsting had ze het mis. Boze woorden deden haar niets. Echter realiseerde ze wel dat ze haar gezicht had laten gaan. Haar uitdrukkingen niet genoeg in controle gehouden had. Dit was waarom ze Criedwolves nodig had. Ze had nog zoveel van hem te leren. Ze trok haar snuitje weer recht. Een staart onder haar kin deed haar hoofd naar achteren en de mooie kattin spande haar spieren aan, ze wist niet wat de ander aan het doen was en vond het niet prettig. Na een paar seconde trok ze haar kop terug en kuchte ze een paar keer zachtjes, proberend de opkomende kriebel in te houden want ze was niet zwak.

"Hmmmm." Er was niet echt een kriebel die de oorzaak was, ook al kwam er een binnensmonds kuchje. Haar adem rook ook zuur. Dat was niet normaal voor een kattenadem. Nu Roseburn toch haar hoofd naar beneden had gehaald ging ze op haar twee achterpoten staan om de oren te bekijken. Alles leek in orde. "Je hebt geen whitecough, maar wel een zware verkoudheid," miauwde ze. Ze wist goed genoeg dat haar adviezen niets zouden helpen, dus de poes moest nu kruiden nemen en Chivypaw zou ze wel in het oog houden. Op check-ups moest ze niet rekenen. "Voor je gaat, wil ik nog wel de oorzaak weten. Meestal is het door een andere zieke kat, maar omdat jij buiten de elders de eerste bent kan dit niet." Behalve als ze met katten van een andere clan omging, maar daar vond ze Roseburn iets te loyaal voor. Ze bekeek haar fysieke bouw en haar ogen bleven even hangen op de zachte delen van haar buik. "Ga eens liggen voor me."

Nadat haar hoofd omhoog gedrukt werd, werd deze juist naar beneden gehaald en Rose bleef maar gewoon strak zitten en liet Chivy doen wat ze moest doen. Ze wist dat tegenstribbelen alleen maar negatief zou uitpakken voor hen allebei op dit moment. In ieder geval was het nu duidelijk dat ze geen whitecough had en ergens was dat toch wel weer een opluchting. Rose keek de ander aan met haar mooie blauwe ogen, klaar om weg te gaan, want ze was gediagnosticeerd en een verkoudheid ging vanzelf weer over. Echter moest ze eerst nog een uitleg geven voor wat er met haar aan de hand is en de she-cat versmalde haar ogen. "Het is koud buiten," miauwde ze afwijzend. Chivy was toch een medicine cat, hoe had ze dit niet door? Toen Roseburn moest gaan liggen keek ze de ander kil aan. Chivy keek echter net zo hard terug en na een zucht deed ze toch maar wat haar gevraagd werd. Het maakte haar heel ongemakkelijk om zich zo kwetsbaar op te stellen, maar ze probeerde haar discomfort zo min mogelijk te tonen. Ze trok haar voorpootjes op zodat de ander goede toegang had tot haar buik. Wat ze daar moest was haar een raadsel. Ze hoopte niet dat de verkoudheid door iets van een parasiet kwam want dan had ze echt problemen.

Roseburn ging liggen en trok haar voorpoten op. Dat was een goede houding. Eerst checkte ze haar borstkas, hartslag en ademhaling. Het was geen longontsteking, dus dat was goed, maar haar hartslag was verhoogd. Het was ook dieper. Chivys gok: het klopte niet alleen voor haar. Haar poot verplaatste zich voorzichtig naar de zachte delen. Daar duwde ze even en bewoog ze haar gevoelige poot. Haar ogen leken de buik door te snijden. Ze voelde en zag beweging. Ook de scherpe botjes van een paar kittens kwamen door. Het leek een klein nest. Niet meer dan 4 kittens. Ze zette haar poot op de grond en liet de kattin opstaan. Haar blauwe blik was niet mild, maar wel warmer. Dit was de reden van haar ziekte. Het onderzoek was anders uitgedraaid dan gedacht. "Je bent zwanger."

Haar ogen gleden over het plafond terwijl Chivy bezig was met al haar onderzoeken. Een verveelde zucht rolde over haar lippen. Ze voelde de ander wat prikken in haar buik en ze sloeg even een blik naar beneden, waarop ze wat met haar achterpootjes bewoog op de vervelende sensatie. Toen tikte Chivy haar aan met haar neusje om te laten weten dat ze weer kon opstaan en Rose kwam overeind, waarna ze ging zitten en haar staart om haar poten heen sloeg. Was Chivy daar wijzer van gewo-.
.. God nee, ze had echt geen zin om haar tijd te verspillen aan het opvoedden van één van die dingen. De bloedlijn van Butterstar zou dan ook nooit door haar worden doorgezet. ..
Zwanger. Ze was zwanger. Ze zou kinderen krijgen, en ze zou ze moeten opvoeden, en waar kwamen ze eigenlijk vandáán?! Haar gezichtsuitdrukking was één en al verward en ze keek naar de medicine cat. "Je hebt het fout," zei ze toen, met een lichte bevering in haar stem. "Ik ben niet zwanger," vervolgde ze, meer tegen zichzelf dan de ander.

Chivy had dit al meerdere malen gedaan. Het was hetgeen wat ze het liefste deed. Leven opsporen en verkondigen. Het vulde haar hart met liefde en tranen. Ze wist het nog zo goed van haar moeder. Het hele emotionele gebeuren. Het deed haar nog altijd pijn dat ze van de kou waren omgekomen. Silvercloud en papa waren gaan jagen en hadden hen bij een andere moederkat gelaten om op te letten. De sneeuwval was nog net niet begonnen, maar de het ging al wel onder nul. De moederkat had het vrij letterlijk genomen en alleen maar gekeken naar de kittens, die rustig leken te slapen. Het nieuws was verschrikkelijk. Chivypaw vond het moeilijk om de gestreepte poes nog in de ogen te kijken. Haar aandacht werd echter weggetrokken door een stem vol ongeloof. Chivy nam een grote hap lucht. "Je verwacht zeker 2 kittens, maar niet meer dan 4. Na twee weken is het aanbevolen om in de Nursery te trekken, zeker met de kou en jouw verkoudheid." Ze tikte met haar staart nadenkend op de grond. Ze moest kruiden geven, maar niet schadelijk voor de kittens. Daarom draaide ze zich ook om naar haar stapel en trok ze er een paar uit. "Hier eet dit voor nu."

Chivypaw negeerde haar woorden compleet en begon door te bazelen over minimaal twee kittens, maximaal vier, en Rose wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes. De ander leek zo zeker van haar zaak, maar het kon niet waar zijn. "Ik geloof je niet," beschuldigde de jonge warrior de ander. Ze was er zeker van geweest dat zij niet zwanger kon worden. Het klopte niet, het kon niet. Ze had er bessen tegen ingenomen. Ze was niks van moeder material en het klopte gewoon niet in het plaatje van haarzelf dus had ze naar verhalen van anderen geluisterd over bessen die kittens onmogelijk maakte. Het kon niet, ze had overal aangedacht. Ze kreeg kruiden toegeschoven maar tikte deze met haar poot weg. "Vertel me dat het niet waar is," fluisterde ze tegen de medicine cat en keek met lichte wanhoop in haar ogen naar de ander. Criedwolves dood en als zij dan ook nog werd opgescheept met kittens.. Haar leven zou verpest zijn. Compleet verpest.

De kattin leek helemaal van haar melk. Het zwarte neusje wiebelde dan ook ongelovig heen en weer. Ze zag het in haar ogen. Dit was weer een moeder die geen kittens wou. Ze voelde het, want dat wou ze ook niet en het zou een ramp voor haar zijn als ze dat wel kreeg. Niet alleen voor Starclan, maar stel Chivy was een warrior geweest. Chivygloom ofzoiets, dan nee. Nee dan zou ze het nog niet willen. Kittens waren niet bestemd voor haar, zij was niet bestemd voor moederschap en zo ook Roseburn. Ze hief haar kop en keek recht in de blauwe poelen van de kattin. Ze fluisterde vol ongeloof en de donker zilveren kattin legde haar staart over de poten heen van de ander. "Het is waar Roseburn, het spijt me." Ze meende het. Chivy had nog nooit zoveel spijt gevoeld voor kittens als daarvoor. "Ik zou er het beste van maken. Je hebt ook rood in je pels, dus als er een rosse bij zit kun je hem of haar Criedkit, Wolveskit of Wolfkit noemen. Probeer je te concentreren op de dingen die je gelukkig maken in het leven en probeer het zelfde te denken over je jonkies." De kruiden die nonchalant weg waren geschoven, schoof ze mooi terug. Het was belangrijk. Ze leefde nu niet meer voor haarzelf.