[spt]Don’t wait

Whitenight was nogmaals het kamp uit gevlucht ondanks dat dit eigenlijk helemaal niet mocht. Niet dat hij iets erg gedaan had waardoor hij niet weg mocht maar omdat hij eigenlijk gewond was. De witte tom had met een verhongerde jonge das gevochten bij de Gorge en daardoor een flinke wond op zijn gezicht gekregen. Het was dicht, en goed aan het helen, maar je zag nog goed dat de wond nog vers was. Maar de witte tom was geen kittypet die stil en braaf in zijn mantje bleef liggen. Windclan had hem en alle andere warriors nu er een pak sneeuw lag en hij wou zijn tijd liever verdoen met wat werkzaamheden. Of een mooie dame. Whitenight had besloten om de grenzen maar te gaan verversen, een klein stukje zodat de Medcats niet al te boos op hem werden omdat die te veel tijd doorbracht met alles behalve dan rusten. Agh. De witte Windclan warrior rekte zijn spieren uit en begon rustig de grens te verversen. Zijn oren en neus alert op geuren en geluiden.

Winterbird was ver uit de buurt van de rivier gebleven sinds het voorval dat zich daar had plaatsgevonden. Ze was blij dat Koifish er was geweest om haar te redden en was hem er dan ook eeuwig dankbaar voor, maar van water had ze voor nu wel genoeg. Ze had dan ook een andere grens opgezocht deze keer om te gaan kijken of er iemand had besloten om deze te passeren. Een Windclangeur kwam haar tegemoet terwijl ze er steeds dichter bij kwam. Ze liet haar blik rond gaan om te kijken waar ze de kat zou vinden, maar dat was nog op zijn eigen territorium. Ze had dus momenteel niks om de witte kater van te beschuldigen. "Ook de grenzen aan het verversen?" Besloot ze te vragen, zolang er geen reden was om vijandig te zijn deed ze dat ook niet.

De tom liep langs de grens van Thunderclans maar nog prima aan de kant van Windclan. Hij was geen warrior die zomaar een grens overstak tenzij er een echte goeie uitzondering voor was. Vaak was dat voor een noodgeval of een knappe poes. Daar over gesproken, eentje was naar hem op weg. De witte warrior keek de Thunderclan she-cat aan die net als hem hier gekomen was om de grenzen te verversen. Dat bevestigde ze met haar woorden. "Ook de grenzen aan het verversen?" De tom knikte. Zijn wond stak van de beweging maar hij vertrok geen spier. “Het moet gebeuren worden eh.” Mauwde hij kalmpjes. Een kleine grijns op zijn lippen. Deze dame zag er wel uit als leuk gezelschap hmm.

De witte kater was duidelijk niet vijandig, dat bleek wel uit zijn antwoord. Ze besloot dat het ook beter was als ze niet zou vragen naar de wond op zijn gezicht, want waarschijnlijk zou hij toch niet antwoorden. Zelf zou ze ook niet willen vertellen over hoe ze onderuit was gegaan en door het ijs gevallen was de rivier in. Koifish had haar zelfs moeten redden en daar was ze de kater eeuwig dankbaar voor. Ze was blij geweest dat hij sterk genoeg was geweest om haar uit het water te krijgen. "Dat moet zeker gebeuren, ook al willen sommige het ook als een excuus gebruiken." Voegde ze eraan toe, ook al probeerde ze hier niet echt wat mee te insinueren.

Een excuus verzinnen oh nee. De tom opende zijn mond in een gespeelde ‘verbaasde’ O vorm voor hij weer een grijns op zijn lippen plakte. Híj als geweldige warrior van Windclan zou nooit een smoes gebruiken om langs de grenzen te lopen voor eigen belang. Tenzij het voor een one night stand poes was. Daarvoor zou hij wel de grenzen expres opzoeken. “Ik neem het ze niet kwalijk. Langs de grenzen kunnen nog wel eens leuke verassingen staan hmm.” Hij gaf de Thunderclan schoonheid een knipoogje. Zijn wond stak maar de witte tom gaf geen kik. Voor een leuke avondje met een leuke poes zou hij wel door de pijn heen bijten. Hij bleef de ander aankijken, zijn verschillend gekleurde ogen ondeugend twinkelend. “Thunderclan heeft wel erg knappe katten in hun midden hoor.”

Verrassingen waren niet altijd leuk, maar soms zorgde het wel voor de afleiding die je soms zo graag wilde. Vooral als je uit de buurt probeerde te blijven van bijvoorbeeld te rivier. Het was niet per se dat ze nu bang was van water, maar het deed haar eraan denken hoe Koifish haar had gered en dat was iets dat haar hart nog steeds sneller deed kloppen. Ook al was ze niet zeker waardoor dat kwam. Afleiding ervan kon dan ook zeker niet kwaad. "Oh?" Zei ze dan ook. "Wie dan wel?" Mogelijk deed hij een poging te flirten met haar en ergens wist ze dat het de afleiding zou kunnen zijn die ze voor nu zocht.

Wie die mooie poezen in thunderclan wel niet mocht zijn dan? Uhm pardon? Heeft ze nooit haar eigen speigekbeeld gezien? Ze was bloedje mooi. De tom glimlachte schaapachtig. Hij zou een grapje uithalen, gewoon leuk om even te dolen met de ander. Hij keek dus dan ook langs haar heen alsof hij iemand anders achter haar zag staan. Zijn verschillende gekleurde ogen gevuld met ondeugendheid. “Die poes achter je.” Mauwde hij met zijn witte staart wijzend. “Echt beeldschoon is ze.. wauw. Weet je haar naam?” De tom greens. Natuurlijk ging het over de she-cat voor hem. Zij was een echte beeldschone dame maarja voor hij zich boven op haar zou werpen wou hij eerst een grapje uithalen.

Zijn blik leek naar iets achter haar te gaan en ze draaide zich dan ook om om te kijken wat of wie het was, maar er was niks en ze vernauwde haar ogen lichtelijk bij de woorden van de kater. "Weet je zeker dat je het je niet inbeeld of toch mij bedoelt?" Zei ze op een licht plagende toon. Ze was zeker niet beledigd door wat de kater zei, maar ze wilde wel weten of hij hier puur was om grappen met haar uit te halen of dat er meer was. Het was de vraag of hij de afleiding kon zijn die ze zocht of dat hij hier alleen maar was om grappen met haar uit te halen, want als dat het geval was, dan zou ze hier snel wegwezen.

De tom glimlachte. Zijn passen wat dichter naar de grens zettend terwijl hij zijn love me tender ogen op de gevlekte she-cat richtte. Ze keek achter zich nadat hij zijn woorden gesproken had en vernauwde haar ogen toen ze geen zogenaamde andere kat zag. Whitenight lachte. Zijn staart plagend zwiepend. "Weet je zeker dat je het je niet inbeeld of toch mij bedoelt?" Mauwde ze met een licht plagende toon terug waardoor de witte tom geamuseerd met zijn oren bewoog. “Natuurlijk ben jij het pop, wat is je naam?” Vroeg hij. Ja hij was nog wel attent genoeg om iemand naam te vragen voor hij naar de second base ging.

Natuurlijk had hij haar bedoelt, maar je was maar nooit zeker. Hij vroeg haar om haar naam, dat kon ze hem wel geven. Dan zouden ze in ieder geval de namen van elkaar weten. "Winterbird en de jouwe?" Vroeg ze met een kleine glimlach. Niet dat ze het echt nodig zou denken te hebben na vandaag. Het was tenslotte maar een afleiding voor een keer, gewoon iets dat haar gedachten op iets anders zou zetten. Het voordeel was in dit geval ook dat hij van een andere clan was, dezelfde clan zou alles alleen maar ongemakkelijk maken.

De tom was wat dichter naar de grens gelopen maar hield nog net halt voor hij werkelijk over de grens heen stapte. Het was tegen de regels oei oei, maar zijn hoofd schreeuwde gewoon om nogmaals de code aan zijn laars te lappen voor deze prachtige Thunderclanner. Ze stelde zich voor als Winterbird en vroeg toen zijn naam. Trots glom in zijn ogen. “Whitenight, aangenaam.” Hij boog zijn kop maar liet zijn ogen echt niet van haren afglijden. Hij kende veel katten hier in het woud maar zo nu en dan glipte er een naam uit zijn brein. De witte grote Windclanner stapte de grens over. Zijn verschillend gekleurde ogen keken alsof hij een prooi zag staan. “Zeg Winterbird, hou je van spelletjes?” Een glimlach plakte op zijn witte snuit. “Ik heb namelijk een ge-wel-dig spelletje. Het heet: ‘ons geheimpje’.” Knipoogde de tom terwijl hij zijn spierwitte vacht langs de hare liet kriebelen.

Whitenight was zijn naam, dat zou ze moeten onthouden. Ze ontmoette zijn blik en glimlachte kort. Ze wist dat ze nu niet nerveus moest raken, want dit was wat ze wilde. Een moment waar niemand wat vanaf zou hoeven weten, iets waar ze na vandaag niet meer aan zou hoeven denken, maar dat haar nu de afleiding zou geven die ze wilde. Ze deed dan ook niks toen hij over de grens heen stapte en naar haar toe kwam. "Klinkt als iets spannends." Antwoordde ze op zijn vraag en drukte haar lichaam wat dichter naar de zijne toe, want alleen zijn vacht was niet wat ze nu van hem wilde. "En dat maakt het juist leuk." Ze richtte haar blik op die van hem en wachtte af wat de kater verder zou doen.

"Oh geloof me, het is super spannend" Greens de witte tom, helemaal toen de mooi gevlekte dame haar lichaam nog dichter tegen hem aandrukte. Waren er nou echt geen leuke toms meer te vinden naast hem in deze woud? Tegenwoordig hoefde hij enkel maar iemand tegenkomen, zei gedag en boem. Lag hij na een paar minuten met hen in de bosjes. "En dat maakt het juist leuk." Whitenight lachte even kort en gaf haar een flirterige lik over haar oor. "Het leukste wat je ooit zal meemaken mop" Fluisterde hij tussendoor terwijl zijn grijs nog breder groeide. Zijn witte gespierde lichaam zette hij richting een mooie beschutte plek en begeleidde haar haar daarna toe met zijn dikke warme pluizige staart. Hij was binnen, en als Winterbird zich nu zou bedenken.. dan was ze nu te laat.Oh en de verse wond die op zijn kop liep? die was hij helemaal vergeten. Maar de pijn zou het honderd procent waard zijn voor deze prachtige thunderclanner.

Ze volgde de kater naar een beschutte plek. Ze hoopte dat dit zou geven wat ze wilde en niet dat ze er spijt van zou gaan hebben. Ze schudde haar kop lichtjes, daar moest ze nu niet over nadenken. Dit had ze gewild, dus nu gaan twijfelen was geen optie meer.

Of het haar de afleiding had gegeven die ze wilde? Ze wist het niet goed. Ze had er op het moment nog geen spijt van en hoopte ook niet dat het zou komen. Toch was er nu wel iets duidelijker geworden, ook al had ze nog geen idee wat ze er nu mee moest. Ze zou het niet zomaar kunnen zeggen. Ze liet haar blik kort naar de witte kater die nu bij haar was gaan. Niet goed wetende wat nu verder te zeggen.