Just splashing around you know

In een gekke bui rende Charcoalflare haar den uit. Het mos uit haar vacht schuddend pakte ze een muisje van de prooistapel en at hem vlug op. Het was tijd voor iets leuks, maar wie zou haar willen vergezellen bij iets leuks. De hele Clan was in zo'n serieuze bui. De sfeer die er hing was uitermate gespannen en dat voelde gewoon niet prettig. Nu Duststar ziek was, waren er een boel katten die gewoon niets anders meer deden dan piekeren. Natuurlijk vond ze het niet leuk en maakte ze zich ook wel een beetje zorgen, maar om nu de hele dag te lopen mijmeren, dat was niks voor haar. Met een glimlach die vrolijk om haar lippen hing, sprong ze met sierlijke passen vooruit. Haar dikke staart zwierde achter haar lichaam aan terwijl ze haar pas versnelde. Al rennend zoefde ze door het territorium. Geen rogues te zien, ook geen andere dieren. Tevreden racete ze door. De lucht boven haar hoofd was blauw. Enige wolken sierde de egale kleur. Vrolijk dartelde ze door, sprong over stenen en krabbelde over rotsen, het was niets voor niets vlak bij de hoogstenen. Toen het prachtige meer voor haar neus verscheen twinkelde haar ogen even. De tortoiseshell versnelde haar pas nog een beetje en rende recht op de rand van een rotsblok af. Vanaf daar sprong ze met een enorme sprong naar beneden en raakte het koele water. Spetters vlogen alle kanten op toen haar lichaam zich door het wateroppervlak heen brak. Vrolijk spetterend kwam ze weer met haar kop boven water, haar vacht hing plat langs haar lichaam. RiverClan mocht dan wel de beste zwemmers hebben, ze hield wel van een frisse duik. Een van die gekke uitspattingen, het plotselinge verlangen om even in het water te springen. En wat werkte beter dan het sterrenmeer.

[Iedereen welkom ^^]

Nightrise bracht haar hoofd bij het water, zijn zware, inktzwarte pels lag slordig over haar gespierde lichaam. Met trage likken klonkte ze wat water naar binnen. Haar ijsblauwe ogen werden weerspiegeld door het donkere water, haar roze tong tekende kringen in het anders zo egale oppervlak. Nightrise keek tevreden voor zich uit, een nietszeggende glimlach speelde op haar lippen. Duststar was ziek, tenger als een pasgeboren kitten. Hij kon elk moment sterven, elk moment kon zijn laatste zijn. Haar eerste. Genietend gespin rolde uit haar keel, bemoedigende gedachten zwieren door haar hoofd. Stel je voor, leider. Natuurlijk was Silverfang er nog, de zachtmoedige Deputy van haar clan. Maar wie zei dat ze haar nagels niet mocht scherpen aan die kittypet. Nightrise blik gleed naar de hoogstenen. Grote puntige rosten waar vroeger tweebeners verbleven. Een lange, vochtige tunnel die naar de moedermuil lijd. Daar licht de sterrensteen, fonkelend in het maanlicht alsof het is opgebouwd uit duizenden regen druppels. Een gedempt verlangen naar macht brandde in haar. Nightrise's ogen fonkelden beangstigend. Als Duststar zou sterven, hoever was het leiderschap dan nog af? Welke moeite zou ze nog moeten doen om die kittypet van een silverfang van zijn troon te stootten. Plons. Nightrise werd uit haar dagdroom gespetterd. Licht verdwaasd zocht ze naar de dader, een Tortoiseshell kop kwam boven kijken. Twee hel blauwe ogen keken opgewekt rond. 'Hallo Charcoalflare, vanwaar de duik?' Begroette Nightrise haar clangenoot. Ze stond knipperend tegen het zwakke zonlicht op en wachtte geduldig op een antwoord.