Beetlewhisker, I'm happy that you came, but I'm not happy whith what I have to tell you

Dreamhearts ogen vlogen open, opnieuw.. diezelfde nachtmerrie.. Ze schudde zachtjes haar kop. Dit sloeg nergens op, gewoon moederzorgen waarschijnlijk. Even keek ze neer op haar vier eigen kittens. Dawnkit, die wonderbaarlijk toch bij haar was, Thistlekit even stilletjes als altijd, Snowkit die eindelijk rustig lag te slapen en Firekit die gewoon nooit problemen bracht. Stuk voor stuk gaf ze de kleintjes een zacht likje. Daarna keek ze naar de vijfde, Skykit, ze was veel groter als de andere kittens, maar Dreamheart hielt van haar. Dream had het pasgeboren jonkie zonder iets te vragen overgenomen van haar vriendin Leopardfur. Langzamerhand was ze er achtergekomen wat er precies was met de kit. Beetlewhisker was niet haar vader.. Maar Leopardfur wel haar moeder. Het maakte Dreamheart opzich niet uit. Ze had de kit opgevoed als haar eigen dochter, en als ze oud genoeg was.. Zou Dream het haar vertellen. Voor nu dacht Skykit waarschijlijk dat Dreamheart haar moeder was. Met Leopardfur dood, een pijnlijke herrinering van Dreamheart sinds zij de poes had kunnen redden als ze niet was doorgegaan met haar jacht had ze extra veel op het jong gelet. Dreamheart zuchtte even en streelde met haar ruwe tong over Skykits vachtje. Ze glimlachte even maar haar oren sprongen omhoot, oplettend, toen ze iemand door de ingang van de nursery hoorde komen. De geur die haar tegemoet kwam herkende ze. "Beetlewhisker!" Mauwde ze en draaide zich om om de haren op haar rug glad te strijken. Het zat verwilderd door haar nachtmerrie, en sinds Coonstripe zo angstig had gereageert wou ze niet dat iemand het nog zou merken.

-Only Beetlewhisker
and iedereen die het
nodig acht te komen-

Beetlewhisker opende zijn ogen. Het leek alsof hij de laatste tijd steeds mi der slaap kreeg, te veel dingen waar hij aan dacht. Hij voelde de zon op zijn vacht schijnen en keek even naar de lucht. Overdag waren er geen sterren te zien, maar toch had hij het gevoel dat Starclan over hun waakte. Leopardfur was daar nu ook. Hij zuchtte even. Sinds haar dood leek alles anders. Hij ging steeds meer nadenken over de dingen die er gebeurd zijn voor haar dood. Hij had het gevoel dat er een soort van afstand tussen hen geweest was, alleen hij had het nooit willen geloven, hij was te bang voor de waarheid, maar nu was het te laat, nu waren er alleen maar vragen over. Waarom was die afstand er? Was één van de vragen. Had zij nog wel van hem gehouden? Dat was de vraag waar hij het liefst geen antwoord op had, maar aan de andere kant wilde hij nu een keer zekerheid. Hij stond rustig op en liep naar de nursery toe. Hij ademde even een keer diep in en uit en liep toen naar binnen. "Beetlewhisker!" Hoorde hij een bekende stem mauwen. Hij keek naar de plek waar de queen die zijn naam had geroept lag met haar kittens, althans hij dacht dat eentje niet van haar kon zijn. Hij zag hoe Dreamheart haar haren gladstreek en hij besloot om er niet verder op in te gaan. Hij liep naar haar toe en wierp een blik op de kittens. Het waren mooie kittens, dat was zeker. Hij liet zijn blik langer rusten op de grootste kitten. Hij vroeg zich nog steeds af van wie deze kitten nou eigenlijk was, maar hij had het nooit aan iemand gevraagd. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij aan Dreamheart. Hij wilde de vraag niet meteen stellen, misschien wist Dreamheart het niet eens, maar dat leek hem echt niet zo te zijn. "Wie zijn de echte ouders van deze kitten?" Vroeg hij aan haar. Hij wist niet goed hoe hij het anders had moeten zeggen, maar hij wilde het gewoon weten en dat betekende dat hij het moest vragen, maar of hij een antwoord zou krijgen was nog maar de vraag.

Beetlewisker liep naar haar toe en wierp een blik op de kittens. Hij liet zijn blik langer rusten op de grootste kitten. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij aan Dreamheart. "Wie zijn de echte ouders van deze kitten?" Vroeg hij aan haar. Dreamhearts vacht schoot opnieuw omhoog, maar ze kalmeerde zichzelf en stond langzaam op. Even keek ze Beetlewisker doordringend aan en slikte. Daarna sloot ze even haar ogen. "Kom even mee.." Fluisterde ze bijna en liep langs hem heen de Nursery uit. Eenmaal buiten keek ze even schichtig rond, er was niemand te zien, mooi. Zodra de kater er was sloeg Dreamheart haar pluizige staart voor haar poten en keek licht zenuwachtig Beetlewisker aan, hoe zou de kater ooit reageren? Een klein zuchtje ontsnapte haar keel terwijl een briesje licht aan haar vacht rukte. "Beetlewisker, ik moet je iets vertellen.." Begon ze langzaam en slikte opnieuw. "Leopardfur zou waarschijnlijk willen dat ik jou nu dit vertel.. Maar hoe.." Fluisterde ze zachtjes en keek de kater aan. Beelden van haar belofte aan haar vriendin schoten door Dreamhearts hoofd. Ze hielt zich ijzig stil toen ze Beetlewisker aankeek. "Ik heb.. tot vandaag de dag.. een geheim gehouden samen met Leopardfur, ik zal het je vertellen.. maar Beetlewisker, ik weet zeker dat zij het liever zelf had willen vertellen, helaas was haar lot hard, en daarom zit ik hier nu voor je. Beetlewisker, ben je klaar om het geheim van Leopardfur te weten te komen?" Vroeg ze langzaam en keek hem doordringend aan. Zou hij het al geraden hebben?

-wth flut xD-

Beetlewhisker hoopte ergens dat Dreamheart het antwoord op de vraag wist, maar ergens was hij ook bang voor het antwoord. Hij zag hoe Dreamheart's haren overeind schoten en hij begreep dat zij het overduidelijk wist, alleen nu was nog de vraag wat ze nou eigenlijk wist. Hij zag hoe de poes opstond en hem doordringend aankeek. "Kom even mee..." Hij deed maar wat ze zei en volgde haar uit de nursery. Ergens had hij een vermoeden, maar dat vermoeden was hetgeen waar hij bang voor was, alleen misschien was het wel de tijd om erachter te komen. Hij gign zitten en keek naar Dreamheart, proberend om elk teken die ze hem kon geven te achterhalen. "Beetlewhisker, ik moet je iets vertellen..." Die woorden waren al zo vanzelfsprekend, alleen hij kon zichzelf er niet toe brengen om nu weg te gaan, ergens wilde hij het gewoon weten, nu eindelijk de bevestiging van hetgeen dat hij al een tijdje vermoedde, alleen wat hij steeds weer aan de kant schoof. "Leopardfur zou waarschijnlijk willen dat ik jou nu dit vertel... Maar hoe..." Dreamheart's stem was nauwelijks te verstaan, maar hij had de woorden overduidelijk begrepen. Was het dan toch waar wat hij al die tijd had vermoed? Of was het iets anders? Nee, dat kon bijna niet... Vooral niet op de manier hoe Dreamheart hier nu tegenover hem zat en het hem vertelde. Hij sloot zijn ogen even. Al die tijd, de afstand die steeds groter leek te worden en waarvan hij dacht dat het misschien wel zijn schuld was, kwam dat alleen maar door Leopardfur? Hij opende zijn ogen weer toen Dreamheart begon te spreken. "Ik heb.. tot vandaag de dag.. een geheim gehouden same met Leopardfur, ik zal het je vertellen.. maar Beetlewhisker, ik weet zeker dat zij het liever zelf had willen vertellen, helaas was haar lot hard, en daarom zit ik hier nu voor je. Beetlewhisker, ben je klaar om het geheim van Leopardfur te weten te komen?" Hij hoorde de stem, maar zijn gedachten gingen overal en nergens naartoe. Die kitten, Leopardfur, het kon niet... Of wel? Maar dat betekende dat ze hem bedrogen had... Hij voelde de pijn die de gedachte bracht, maar hij kon nu niet meer terug, hij widle het weten, hij wilde weten hoe en wat. "Ik wil het gewoon weten nu, het maakt niet uit of ik er klaar voor ben of niet." Zei hij, proberend zijn stem zo goed mogelijk onder controle te houden.

"Ik wil het gewoon weten nu, het maakt niet uit of ik er klaar voor ben of niet." Zei hij, proberend zijn stem zo goed mogelijk onder controle te houden. Dreamheart knikte zacht, keek hem nog een keer doordringend aan en sloot daarna haar ogen. "De vader van Skykit.. is een Rogue ik heb geen idee wie het is en hoe hij heet. De moeder.. was Leopardfur.. Ze smeekte me na de geboorte van Skykit de kitten over te nemen, ik deed het, na Leopardfur's dood.. heb ik gezworen tegen starclan om voor eeuwig over Skykit te waken. En toen ik mijn eigen kittens kreeg heb ik Skykit samen met hen verder opgevoed als mijn eigen kinderen. Zes manen lang, heb ik dit geheim kunnen houden, eerst met Leopardfur, later alleen." Sprak ze langzaam en keek hem opnieuw aan. "Niemand in de gehele clan weet het, voor iedereen is het eigenlijk een raadsel waar Skykit vandaan is gekomen, maar ze vertrouwde mij als ik ze vertelde dat Skykit echt van Riverclan was, ik heb niet eens voor honderd procent gelogen.." Even hielt ze zich stil en keek de kater aan. "Het spijt me.. de waarheid kan soms hard zijn, maar je moet weten, Leopardfur hielt echt van je, ik geloof dat ze dat nogsteeds doet.."

Beetlewhisker wachtte af, nu kwam het, nu kwamen de woorden die hij wilde weten, de feiten die hij moest weten. "De vader van Skykit.. is een rogue ik heb geen idee wie het is en hoe hij heet. De moeder.. was Leopardfur.." De woorden leken hem ergens diep van binnen veel pijn te geven, maar hij luisterde gewoon verder. "Ze smeekte me na de geboorte van Skykit de kitten over te nemen, ik deed het, na Leopardfur's dood.. heb ik gezworen tegen Starclan om voor eeuwig over Skykit te waken. En toen ik mijn eigen kittens kreeg heb ik Skykit samen met hen verder opgevoed als mijn eigen kinderen. Zes manen lang, heb ik dit geheim kunnen houden, eerst met Leopardfur, later alleen." De woorden bleven maar pijn doen, waarom eigenlijk? Het feit dat hij bedrogen was en nog wel voor een rogue? Of het feit dat hem nooit iets is verteld? "Niemand in de gehele clan weet het, voor iedereen is het eigenlijk een raadsel waar Skykit vandaan is gekomen, maar ze vertrouwden mij als ik ze vertelde dat Skykit echt avn Riverclan was, ik heb niet eens voor honderd procent gelogen.." Dit was dus de waarheid die hij al die tijd had willen weten. De zekerheid dat Leopardfur hem bedrogen had deed alleen maar pijn. "Het spijt me.. de waarheid kan soms hard zijn, maar je moet weten, Leopardfur hield echt van je, ik geloof dat ze dat nogsteeds doet.." Die laatste woorden wilde hij gewoon niet geloven. Er verscheen een soort felheid in zijn ogen. "Hoe kan ze überhaupt nog van me houden als ze verliefd is geworden op een rogue en daarbij ook nog eens haar clan verraden heeft? Hoe verwacht je dat ik haar voor zoiets kan vergeven?" De woorden schoten gewoon uit zijn mond. Hoe kon ze me dit aan doen? Was ik niet goed genoeg? Hoe heb ik haar ooit kunnen vertrouwen? De vragen spookten door zijn hoofd en het liefst wilde hij de tijd terug draaien en dit voorkomen, maar het kon niet, het was gebeurd.

Er verscheen een soort felheid in zijn ogen. "Hoe kan ze überhaupt nog van me houden als ze verliefd is geworden op een rogue en daarbij ook nog eens haar clan verraden heeft? Hoe verwacht je dat ik haar voor zoiets kan vergeven?" De woorden schoten gewoon uit zijn mond. Dream sprong op in een soort verdediging als reactie op zijn felheid. Geschrokken keek ze hem aan. Ze zag dezelfde vragen en pijn als ze in Lionclaw's ogen had gezien die dag. Ze slikte en probeerde zichzelf te kalmeren. "Beetlewisker.. ik verwacht je niet haar te vergeven. Ik snap je pijn, maar soms.." Dreamheart trok haar hoofd weg, hoe meer ze hier over dacht, hoe meer het op haar leek. "Beetlewisker, ik hou toch ook nog van Lionclaw! alleen als de vader van mijn kits, niet als mijn geliefde.." Sprak ze langzaam, maar meteen schold ze zichzelf uit. Hoe kon ze zoiets zeggen! "Beetlewisker sorry.." Begon ze maar beet op haar tong. Als hij nog niet boos was was hij dat nu absoluut.

-inspiloos-

Beetlewhisker zag haar reactie en schrok er een beetje van, het was niet haar schuld... Hij kon zichzelf wel slaan, hoe kon hij het haar nou verwijten? "Beetlewhisker.. ik verwacht je niet haar te vergeven. Ik snap je pijn, maar soms.." Hij zag hoe Dreamheart haar hoofd wegtrok en hij wachtte af op wat ze nog meer zou zeggen, want hij verwachtte het nog wel. Hij wist alleen dat hij Leopardfur niet kon vergeven, dat kon hij gewoon niet. En hoe kon hij ooit naar Skykit kijken zonder te denken aan wat er was gebeurd? Hij schudde zijn hoofd. Nee, dat kon hij niet, hij wist dat hij dat niet kon. Hij keek naar zijn poten, waarom deed het toch zoveel pijn, het feit dat hij bedrogen was en nog wel voor een rogue. Het is nog wel een rogue. "Beetlewhisker, ik hou toch ook nog van Lionclaw! Alleen als de vader van mijn kits, niet als mijn geliefde.." Die woorden deden alleen maar pijn. Leopardfur had hem nooit kittens gegeven, hij was niet eens een vader. Al Leopardfur's kittens waren van andere katers en dat besefte hij maar al te goed. "Beetlewhisker sorry.." Hoezo zei ze nou sorry? Die woorden waren hard aangekomen en dat maakte hem alleen maar bozer. "Besef je wel dat elke kitten van Leopardfur niet van mij is? Ze heeft me nooit kittens gegeven, dus ik ben niet eens een vader en zij is niet de moeder van mijn kittens, want ik heb er geen!" Bij elk woord voelde hij zichzelf steeds kwader worden. Hij schudde zijn kop, hij wilde dit helemaal niet, hij wilde gewoon dat alles weer normaal was, hij wilde dat dit nooit gebeurd was, maar het was gebeurd en er kon niks meer teruggedraaid worden. Leopardfur was dood... Alleen op dit moment had hij haar het liefst hier gehad, dan zou hij haar vertellen hoe hij zich voelde, maar nee. Dat kon nu niet. Ze was er niet.

"Besef je wel dat elke kitten van Leopardfur niet van mij is? Ze heeft me nooit kittens gegeven, dus ik ben niet eens een vader en zij is niet de moeder van mijn kittens, want ik heb er geen!" Dreamheart bleef ijzig stil. "Dat weet ik.." Fluisterde ze bijna. Het was koud geworden rond haar hart terwijl ze haar kop afwende. Ze was jong en het leek alsof de wereld haar verachtte. Haar relatie met Crookedstar lag er dik bovenop, en steeds meer voelde Dream zich afdrijven naar het eind van de wereld. Ze maakte fouten en waarom.. zag niemand hoe jong ze was? Ze was een warrior, maar nog niet eens 16 manen.. Ze was nog de jonge ontschuldige kitten in haar hart, vertrouwde teveel op hun woord. Maar alsnog.. Dreamheart draaide zich om en keek de nursery in, daar tussen de takken lagen haar kits.. alle vijf, Skykit was ook haar kit, misschien niet bloedverband, maar Dream hielt van haar als een moeder van haar kits. Even draaide ze zich om en keek Beetlewisker aan. "Iedereen maakt soms de foute keuzes en beslissingen, ik neem aan dat ik er net weer een heb gemaakt met jou dit vertellen." Spuugde ze hem licht sissend toe en draaide zich weer om. "En als je me wil vergeven, ik heb kittens waar ik voor moet zorgen." Met die woorden verdween ze in de Nursery om haar plekje weer aan te nemen met haar kits dicht bij haar. Die kater moest maar zien of hij terug wou komen in de nursery. Dreamheart maakte het niet meer uit, ze had gezecht wat ze voor Leopardfur had moeten zeggen, als hij er niet goed tegen kon was dat z'n eigen verlies.

-Dream niet topic uit howr-

Door zijn woede merkte Beetlewhisker niet dat hij zich eigenlijk op de verkeerde aan het afreageren was. Wat kon Dreamheart er nou aan doen dat Leopardfur hem had verraden? "Dat weer ik.." De woorden waren zo zacht dat hij er even van moest slikken. Hij had waarschijnlijk echt de verkeerde dingen gezegd. Dreamheart had hier eigenlijk niks mee te maken. Ze was alleen iemand die het wist, die wist hoe Leopardfur hem had bedrogen en ze had het hem nog wel verteld. Daar moest hij haar eigenlijk eerder dankbaar voor zijn dan boos op haar worden. "Iedereen maakt soms foute keuzes en beslissingen, ik neem aan dat ik er net weer een heb gemaakt met jou dit te vertellen." De woorden deden hem nog meer beseffen dat hij het eigenlijk verkeerd had gedaan, hij had eigenlijk alles verkeerd gedaan, want anders zou Leopardfur misschien nooit voor een rogue zijn gevallen, dat moest waarschijnlijk zijn schuld zijn, maar toch hielp dit niet om het gevoel van bedrogen te zijn weg te halen. "En als je me wil vergeven, ik heb kittens waar ik voor moet zorgen." Hij zag hoe Dreamheart in de nursery verdween. Hij had het weer voor de zoveelste keer verkeerd gedaan. Waarom kon hij nou gewoon niks goed doen? Hij zuchtte en stond op. Hij wilde eerst weglopen van de nursery, maar besloot toen om toch maar de nursery in te gaan. "Dreamheart... Het spijt me, het is niet jouw schuld dat Leopardfur dit heeft gedaan, het is allemaal haar schuld zij had beter moeten weten, maar daar kun jij niks aan doen." Begon hij. "Sorry dat ik zo tegen je uitviel..." Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze nog boos op hem was, want hij was ook boos op haar geworden, waarschijnlijk uit een soort van wanhoop, want hij kon dat niet tegen Leopardfur doen, hoe graag hij het ook wilde.