{Vuurwerk} Starclan is a blast

Dit is voor het vossen event!!! Zie spoiler::

<sub>Enkele wolkjes dreven voorbij een heldere hemel. Je zou niet zeggen dat deze nacht zo erg ruw onderbroken zou worden. Pollenpuff lag een beetje te draaien in haar nest. De point kattin kon niet al te best slapen en gaapte diep, een poging om de slaap uit haar ogen te knipperen. Misschien dat ze nog een keertje haar poten kon strekken... Wist zij veel dat de hel zo zou losbarsten. Pollen had nauwelijks tijd om te reageren toen ze een zacht gefluit hoorde in de verte, een hoge toon die ze nog nooit gehoord had. De kattin draaide haar oren en wilde net haar kop heffen, toen een ontzettend luide knal de warriors den liet trillen op zijn grondvesten.

Met een staart die twee keer zo dik was stoof Pollenpuff haar nest uit, nadat ze al een meter de lucht in gesprongen was van schrik, en rende ze het kamp in met een kreet van schrik. Haar ogen waren wijd open gesperd en haar pupillen rond. "Grote Starclan!" schreeuwde ze van schrik toen ze zag waar de knal vandaan kwam. De lucht leek in brand te staan, Starclan leek te exploderen. Meer knallen volgden en Pollenpuff drukte zich kort tegen de grond met een zachte piep. Het lukte haar even niet om zichzelf te herpakken.</sub>

Een knal is wat hem wakker maakte. Hij had geen idee waar het vandaan kwam of wat het was, maar al zijn haren stonden recht overeind en zijn staart was wel twee keer zo dik geworden. Bij de volgende knal sprong hij bijna een meter de lucht in, terwijl de den wat oplichtte. Wat was dit toch? Voorzichtig zette hij een poot buiten de den en liet hij zijn blik omhoog gaan op het moment dat deze weer oplichtte. Een knal werd gevolgd door een verspreiding van een soort van vuur in de lucht. Hij had geen idee wat het precies was, maar het leek alsof Starclan in brand stond. Hij zag zijn zus een eindje verderop staan met een andere warrior. "Hebben jullie enig idee wat dat is?" Hij had zelf namelijk echt geen idee.

Tag: Pollenpuff en Oceanstar

Burnet was die avond maar laat de apprentice den in gelopen. Ze had Routpaw nog beloofd om wat kruiden voor haar te halen en had onderweg wat zeldzame bessen gezien die ze enkel op de journey had gezien en natuurlijk had ze die kans niet kunnen laten liggen. Stil had ze het pakketje dan ook bij het nest van haar vriendin gelegd, maar meer had ze niet gedaan. De jonge tabby was immers als in dromenland.. En ze verdiende haar rust dan ook dubbel zo dik. Met een luide zucht plofte de mooie flame point poes neer in haar nest waarbij ze even kort met haar pluizige staart over haar eigen neusje streek. Ze wilde nog lang niet slapen, maar ze wist hoe pissig ze wel niet werd als ze niet genoeg slaap had... Dus binnenkort zou ze wel haar ogen moeten sluiten. KOrt draaide ze zich even om en maalde ze nog even over haar eigen complexe gedachten die voor geen meter klopten voordat ze haar ogen sloot.
Boom! Geschrokken sperde de halfslapende kat haar ogen open. Normaal was de jonge poes altijd wel op haar hoede en verraste niks haar meer, maar dit was compleet anders te zijn. Wel meteen had de slaap plaats gemaakt voor een lichte angst en spanning. Haar vacht stond wel dubbel zo dik en wel meteen siste ze nijdig wat vloekwoorden tussen haar tanden door voordat ze opsprong en de den zowat uitholde. Hopeloos probeerde ze haar lichaam tot rust te dwingen, het was tevergeefs. Die vervloekte emoties en instincten ook. Kort vloog haar blik naar de hemel toen een tweede knal te horen was en haar nagels spontaan een weg vonden in de grond. Even snoof de jonge poes, grommend van irritatie en lichte angst. Natuurlijk was de hele clan nu ook weer wakker... Al snel zag ze haar adoptiemoeder, Oceanstar. Maar zelfs zij leek zowat aan de grond genageld met dit fenomeen. Een derde knal vond een weg naar starclan en liet de hemel oplichten met dansende lichten die als vuur over de horizon leek te groeien. Even keek de jonge poes gespannen naar het tafereel voordat ze haar lichaam even een kwartslag draaide en opnieuw naar hun leader keek. Was zij hier van op de hoogte? Was dit een teken van starclan? Iets in haar zij dat dat gewoon niet kon... Waren die dooie niet super discreet als het op tekenen aankwam? Nou als je het aan haar vroeg was het alles behalve discreet. Even maalde ze kort over haar theorie, maar een volgende knal liet haar meteen opschrikken. Een kort hoog en meisjesachtig gegil ontglipte haar bek even. Ah!

Tag: open

Hij had op zijn rug lekker liggen ronken in zijn nest toen er een harde knal klonk. In een seconde stond de kater overeind, klaar voor wat er ook kwam. Maar er gebeurde niks na de knal... Wolfheart stapte naar buiten en zag dat meerdere clangenoten zich verzameld hadden. Hij was op tijd om een lichtflits in de lucht te zien, die met een luide knal ontplofte. Was Starclan boos? Wat gebeurde er? Hij liep met een opgezette staart naar Oceanstar en de rest die zich verzameld hadden. Was dit een straf? "Wat gebeurd er? Is dit een teken van Starclan?" misschien had dit iets te maken met een soort prophecy? Waren ze verdoemt en moesten ze weer naar de bergen trekken? Wolfheart ging iets lager zitten dan normaal. "Het lijkt hoog.. volgens mij raakt het ons niet.." concludeerde de bruine kater toen.

_{Ze was duidelijk niet de enige die uit de den gejaagd was door het luide geknal. Met wijd open gesperde ogen wendde Pollenpuff zich tot Oceanstar, welke als eerste uit haar den was. "I-ik weet het niet," reageerde ze, haar stem verheffend om boven het luide geknal. "Ik denk dat we wel wakker waren bij de eerste knal!" Meer vragen raasden door haar hoofd. Waren ze wel veilig in het kamp? Moesten ze evacueren? De vuurbloemen in de lucht verdwenen voordat ze de grond raakten leek het.. Wolfheart leek tot dezelfde conclusie te komen als zei en ze knikte stilletjes. "Als dit een teken van Starclan is, dan word ik wel rogue, ze gaven zelfs niet zulk drama toen we naar de bergen moesten," grapte Pollenpuff voorzichtig, in de hoop de spanning iets te verlichten, al was haar staart nog steeds zo dik als maar kon.}

Meer katten kwamen hun den uit, allemaal gespannen, geschrokken van wat er was gebeurd. Even haalde de jonge katten gespannen adem waarbij ze even kort haar pluizige kopje schudde. Haar hersenen hadden het al zo goed als gekraakt, dus er was geen enkele reden om paniek te zaaien over de rest van haar lichaam... Dan nog was het wel ergens te begrijpen. Ze was nog jong en had een moeilijke jeugd gehad met veel dood en nare dingen. Dingen zoals dit deden haar enkel denken aan die... Events. Ze zuchtte dan ook even, maar keek al snel op toen ze haar naam hoorde. Oceanstar had haar gilletje gehoord en leek bezorgd te zijn, althans dat was het eerste dat ze zo zag in haar acties, tot de volgende woorden. Wel meteen spitste de flame point poes haar oren toen ze hoorde wat volgde. Haar mening? De leader wilde haar mening we- AH! Even sprong ze wat achteruit en wel meteen dook ze zowat achter de leader aan. Ocean was haar moeder, niet biologisch, maar wel bij hart... En ondanks dat Burnet een verschrikkelijke rebel was, was dit nooit echt weg gegaan. Natuurlijk hadden kinderen koppige momentjes en tieners waren daar zeker geen verschil in, zo was ook de jonge windclanner niet anders geweest. Een beetje pit in haar lijf was goed voor haar omgeving, het hield alles wat interessant.
"Burnetpaw," Klonk er plots nadat er weer een paar knallen waren gevolgd. Het meisje had ietwat haar rust gevonden nu ze wat kon schuilen bij haar adoptiemoeder. Ergens voelde het ook gewoon veilig aan om in het midden van de clangenoten te zijn, aangezien de meesten erg aangetrokken leken te zijn naar de grijze tabby. "Jij bent veel rondom Routpaw te bekennen, ik zal je graag willen vragen om je mening. Denk je dat ik naar de Mothermouth moet gaan of is het beter als ik in het kamp blijf, wachtten of het een teken is?" Even wipte haar opgezette staart heen en weer, waarbij ze gespannen even haar adem onder controle wilde krijgen. Dat was een vraag die ze niet had zien aankomen. Snel keek de poes weer even op naar de hemel, waar de kleuren en flitsen als een wild dier aan de hemel leken te dansen. Het leek niet natuurlijk, dat was iets dat ze zeker was. "I-ik.." zei ze dan ook zachtjes. Ze was bang, maar onzekerheid was er niet in haar stem. Als er een iets was aan Burnet dat je altijd van haar kon verwachten, dan was het wel zekerheid. haar mening was heilig voor haar en ze zou door hell gaan om die te verkondigen. "Ik denk dat de clan je nu nodig heeft en we beter afwachten tot dit gekke... Ding over is en iedereen rustig is..." even slikte ze. Burnet wilde helemaal geen conclusies trekken, maar soms moest het gewoon gedaan worden. "Ik heb nog nooit gehoord dat starclan zo een opvallend teken heeft gestuurd..." murmelde ze zachtjes. De jonge poes had vroeger immers heel veel verhalen gehoord over starclan en hun connecties met de levende katten hier. Ze waren discreet en lieten de tekenen vaak aan een of twee katten over. Dit was dus speciaal of gewoon totaal iets anders. Wat het ook was, windclan had eerst orde nodig. Toch?

Tag: Oceanstar

Er is altijd een stilte voor de storm, allicht omdat het elkaar moet uitbalanceren, allicht enkel omdat het moment voor chaos in contrast zo rustig lijkt. Hoe dan ook lag Routpaw vredig te slapen na een lange dag toen de hemel in tweeën werd gespleten. Onweer was onaangenaam, maar slechts een natuurverschijnsel. Het geluid dat haar en de hele clan echter wekte uit hun stille slaap was anders, onnatuurlijk. Het deed haar oren suizen en liet de kleine poes uit haar nest schieten. Nog aangedaan van de slaap was de enige logische verklaring dat de wereld vergaan moest zijn, dat iets groots haar clan had geraakt en met een klap de afgrond in trok. Toen ze echter het kamp bereikte bleek de waarheid anders, maar niet minder afschuwelijk te zijn. Haar clangenoten leefden nog, maar toen ze waakzaam naar het midden van het kamp stapte, haar lichaam laag tegen de grond van schrik, werd de hemel opnieuw aangetast. Harde klappen verlichtten de lucht waar eerder de sterren van hun voorouders hadden gestaan. Vuur vrat aan het normale donker van de nacht en vulde de hemel, alsof het net als een bosbrand door Starclan heen joeg. De gesprekken om haar heen vervaagden tot een zacht geroezemoes, terwijl ze daar vastgenageld aan de grond toe moest zien hoe de sterren waarvan ze geleerd had zo hartstochtelijk te houden in vuur en vlam stonden.

Tag: niemand so far

Het zou niet meer zo lang duren totdat hij weer weg mocht uit de medicine cat. Hoogstens een week en dat was als hij extra zielig bleef doen.. Hij vond het ergens jammer dat hij weer terug de warriors den in zou moeten binnenkort. Daar had men het nogal wat minder op hem dan Rout, helaas. Met een zuchtje legde hij zijn kop op zijn voorpoten. Alle wonden waren ongeveer geheeld, maar die over/boven zijn oog gaven nog wat problemen. Dat vertelde die maar niet aan Rout, het zou vanzelf wel goedkomen en zo niet was het misschien maar beter als niemand er wat van wist. Abysshowl had maar één oog en die was elder, hij was niet van plan om hetzelfde te eindigen als haar. Nee, hij kon nog prima alles doen, alleen was zijn rechteroog wat ehh.. Waziger. En was diepte wat lastiger. Maar goed. Na een tijdje liggen nadenken begon hij in slaap te vallen, om vervolgens weer hard wakker te schrikken van een enorme knal. Angstig krabbelde de kater overeind en haastte hij naar de uitgang van de den. Wat was dat?! Kwam Dark Forest hem halen? Zijn blauwe ogen schoten in paniek het hele kamp rond, op zoek naar iemand, iemand. Maar hij wist dat niemand op hem stond te wachten, en Rout was nergens, ook niet in de den, hij had haar naam al geroepen en ze was er niet.. De kater klemde zijn kaken op elkaar toen het gedonder en geflits alleen maar door bleef gaan. God, als dit Dark Forest niet was was het wel een teken van StarClan en dat betekende dat hij weg moest uit de clan. Toen spotte hij Rout, middenin het kamp, en zijn hart stond stil. Waarom was ze buiten?! StarClan stond in de brand en zijn domme meisje stond daar maar, wachtend tot het vuur per ongeluk op haar zou neer regenen? Meteen schoot hij naar voren, als het Dark Forest was haalden ze hem maar, maar niet z'n Routje. Hij zou haar beschermen. Bij iedere knal kromp hij ineen maar hij vertikte het om te stoppen met lopen. "Rout, ga naar binnen! Nu!" miauwde hij, zijn stem overslaand in angst. Angst voor haar.