Mistakes are beautiful [open || Geboortetopic]

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Faithleap wist dat sommige van haar clangenoten haar waarschijnlijk apart aan keken. Immers was ze de dochter van de Leader en had ze een van de regels in de Warrior Code gebroken; ze was in verwachting van kittens van een Riverclanner. Haar blauwe ogen stonden vermoeid en gespannen terwijl ze haar gezwollen lichaam in beweging zette. Met rustige stappen verliet ze het kamp, ze wou even geen blikken op zich hebben en sinds haar buik nog niet zo dik was zou ze waarschijnlijk voorlopig nog niet bevallen. Haar moeder was zoveel steviger geweest toen ze kittens had gekregen.

Eenmaal buiten het kamp liep ze in de richting van de grens met Riverclan wellicht zou ze nog een bekende kater zien; een die ze al over haar zwangerschap had verteld. De kittens zouden echter bij haar blijven. In Windclan, ze zouden opgroeien als Windclanners maar weten dat ze van gemengd bloed waren. Haar moeder had haar ook al een gepaste straf gegeven. Voorlopig zelfs als ze weer haar Warriortaken op zou pakken, zou ze geen Apprentice krijgen. De kittens werden niet verantwoordelijk gehouden. Haar blauwe ogen stonden alert op de overkant gericht terwijl het bulderende water haar oren deed spitsen.

Een steek die door haar buik raasde deed haar ineenkrimpen. Haar lichaam trilde, haar poten voelden ineens zwak aan. Meteen liet de jonge Warrior zich door de poten zakken en haalde ze hijgend adem. De pijn benam die namelijk. Haar mond opende ze in een krijs van pijn terwijl haar poten mee schokten met de steken. De weeën waren heftig, zeker voor een klein lichaam zoals die van Faithleap.

Ze moest persen, de kittens moesten geboren worden. De kattin had geen keuze en ze verloor bloed terwijl de eerste kitten haar weg naar buiten baande. Een kitten; een klein poesje met melkkleurige vacht en lichte strepen. Het leek haast wel op een mengelmoesje tussen Faithleap en Oceanstar, de oma van de kittens. Hijgend bleef ze liggen terwijl ze zich overeind hees en de kitten likte. Het ademde, het hartje klopte snel in haar borstkasje. Ze was zo mooi, oh zo prachtig. Faithleap drukte het naar haar dunne witte vacht toe. Een naam, ze moest de kitten een naam geven. "Milky... Milkykit," Sprak ze op trillende toon.

De jonge kattin hief haar kopje waarna ze een van haar clangenoten opmerkte. Haar blauwe ogen traanden terwijl een tweede kitten op weg was. Haar lichaam deed wat het moest. Ze kon het niet stoppen zelfs als ze dat zou willen. Onder het leafbare zonnetje werd een tweede kitten geboren. Dezelfde kleur vacht als haar iets oudere zus. Er was er geen bij die op Warhound leek, ze leken enkel op haar en haar moeder. Voorzichtig probeerde ze overeind te komen om haar kitten droog te likken. Zonder dat ze Milkykit zou storen. Voorzichtig likte ze over het kopje en borstkasje terwijl ze vermoeid zuchtte. "Wisteriakit," murmelde ze zachtjes. Ze had niet geweten dat de laatste kitten even vast had gezeten en dus moeite had met op gang komen en blijvende letsel zou hebben. Ze leek te ademen dus was het goed, toch?

- Open, Wisteriakit en Milkykit

Dit is voor de vossenjacht!

lili # #

credit to kenz.

Don't ask my opinion
Don't ask me to lie

Als je een mens was, en een psychiater voor je had, zou die zeggen dat het leven nou niet bepaald geschikt voor je was geweest.

Tenminste, zo zou ze het voor zich zien. De jonge kitten die nog geen hap adem had kunnen nemen voor de pijn begon. Haar moeders lichaam werkte tegen haar tijdens de geboorte. Hielt haar tegen en krenkte haar in zo'n manier dat ze dacht dat ze zou sterven met haar kleine bewustzijn. De koude lucht die vervolgens op haar neer sloeg liet haar piepen terwijl haar lichaam zich verkrampte. Haar moeder ontvermde zich over haar terwijl ze schokkerig adem haalde en haar poten probeerde te voelen die door de intense kou meters van haar lichaam af voelde. Ze ademde en probeerde overeind te komen om richting haar moeders warme buik te kruipen. Maar haar lichaam werkte niet mee, en inplaats daarvan bleef de kitten zo liggen. Half op haar buik, half op haar zij met haar pootjes uitgestrekt zonder meer kracht er in te krijgen. Een schokkige ademhaling het enige teken van haar echte leven.

_{The sun is coming up oh why oh why oh why
Don't trust the moon, she's always changing, the shores bend and break for her
But nothing here is as it seems

Een klein bundeltje witte vacht werd liefdevol naar haar moeders buik toegeschoven. Ze kreeg een naam, hoewel ze dit zelf nog niet door had. Milkykit. Wie weet wat het leven met haar voor heeft. Geboren onder niet de allerbeste omstandigheden, maar wel omringd door liefde. Kleine Milkykit.}

Het was wel vaker dat queens kort een wandeling door het territorium gingen maken, alleen ondanks dat Routpaw hen altijd aanraadde om iemand mee te nemen, deden ze dat niet altijd. Toen ze dan ook van een bezorgde mede queen hoorde dat Faithleap in haar eentje het kamp uit was gegaan, had ze haar konijn laten liggen en was snel naar de dichtstbijzijnde kat gelopen; Burnetpaw. Allicht was ze te paranoia, immers zou de poes nog wel een week niet moeten bevallen, maar de geur van Bloodclan overal en het feit dat de witte dochter van Oceanstar nog zo jong was, gaven haar de nodige redenen daartoe. "Burnet wil je even mee komen..? Faithleap is niet in het kamp,"klonk haar stem lichtelijk bezorgd en ze wenkte haar rossige vriendin om haar te volgen.
Gelukkig was haar geur gemakkelijk te volgen, ze moest niet al te ver weg zijn. Haar opluchting sloeg echter om in bezorgdheid toen de geur van bloed tot haar doordrong het moment dat de witte poes in zicht kwam. Met grote haast rende ze van de heuvel af, totdat ze bij de jonge poes tot stilstand kwam. Haar ogen onderzochten haar gehele lichaam; ze leek in orde. Alleen had de poes veel bloed verloren en Routpaw was alles behalve gelukkig. Faithleap was te vroeg bevallen, waardoor ze zich er ook niet op voorbereid had dat zoiets nu kon gebeuren. Ze had geen kruiden bij zich en het was hier veel te koud en de kittens waren mogelijk te fragiel om zo in één keer terug naar het kamp te dragen. "Faithleap, is alles oké?" klonk haar stem bezorgd, waarna ze de poes van top tot teen besnuffelde en de kittens goed in zich opnam. Ze hadden beide een zeer lichte kleur en waren vrij klein, alleen was dat niet hetgeen dat haar zorgen baarde. Het feit dat een van de twee amper ademde, wel. Routpaw nam de kleine, zwakke kit voor zich en maakte diens snuitje helemaal schoon, waarna ze stevig tegen de haren in begon te likken, dat hopelijk haar op zou warmen en stimuleren om te blijven ademen. "Burnetpaw, wil je alsjeblieft ook de andere kit zo tegen de haren in likken?" Ze voelde zich angstig, maar probeerde haar nervositeit zo min mogelijk door te laten schemeren. "Faithleap, heb jij genoeg energie om terug naar het kamp te lopen?"murmelde ze warm.

Toestemming om Burnet te godmodden!

Ze had ergens opgevangen dat een van haar zusters zwanger was geworden. Wie de vader was, was niet bekend, maar ze had geruchten opgevangen dat hij geen bloed van windclan droeg. Normalitair zou ze, als een echte windclanner, hier afschuw in moeten zien. Maar zij was geen bloedechte windclanner. Opnieuw een pijnlijke reminder over het feit dat ze nooit een zou zijn met de clan. Ergens voelde ze zich opnieuw misplaatst in deze wereld, ergens was het oneerlijk maar aan de andere kant had ze er weinig aan kunnen doen. Dit was de beslissing van haar ouders geweest. Oceanstar had haar daarbij verteld dat de geur van windclan sterk in haar pels had gehangen... Toch vond de rossige poes het vreemd. Waarom zou een windclan moeder haar jong achterlaten op het hoogland? De meest gevaarlijke plek voor een kitten. "Burnet wil je even mee komen..? Faithleap is niet in het kamp," Klonk keek ze even geschrokken op, haar houding gespannen en vijandig... Maar toen ze eenmaal zag wie het was leken haar spieren af te zwakken in een manier van vriendelijkheid en warmte. Kort verzachte haar ijzige blik even, alsof de tabby het ijs in haar bloed even liet smelten. Ze zou nooit nee zeggen tegen Rout als ze vroeg achter hulp... Nee, ze zou de ander nooit laten zitten. Ze had haar immers ook nooit laten zitten. In Routpaw had ze een vriend voor het leven gevonden, daar was ze zeker van.
En daar waren ze dan, zoekende naar een van haar zusters. Faith was altijd een karaktertje geweest, beetje afstandig van alles als ze het zo goed in het oog had gehouden. Nooit had ze contact opgezocht met de kattin. De enigste kat van het nest waarmee ze veel contact had was immers Bear en zelfs hij leek nu veel te druk te zijn met zijn training om zich met zijn oude vriendin bezig te houden. Het duurde niet lang voor de Medicine cat de poes had gevonden. KOrt zwiepte de jonge kattin even met haar staartje. Ze waren dus al geboren. "Faithleap, is alles oké?" Wel meteen ging de tabby kat aan het werk, waarbij Burnet even naar haar keek en vervolgens naar de andere kitten. Het zou enkel vanzelfsprekend zijn dat de rossige poes ook iets zou doen. Ze had hier al eens van gehoord en langzaam zakte ze door haar poten heen, om voorzichtig de lichtgekleurde kitten vast te nemen. "Burnetpaw, wil je alsjeblieft ook de andere kit zo tegen de haren in likken?" KLonk er, waarbij de apprentice meteen aan het werk ging. Ze likte het jong kalm, maar toch hevig genoeg om de acties na te bootsen van haar vriendin. Ze zou haar niet teleur stellen. "Faithleap, heb jij genoeg energie om terug naar het kamp te lopen?" Sprak Routpaw uit. Na even de kitten gelikt te hebben keek de apprentice even op, om vervolgens even haar staart tegen het lichaam van de ander te streken als een teken dat ze bij haar was. Langzaam probeerde ze oogcontact te maken met de ander, ze was het goed aan het doen... Dat moest ze inzien. Er zouden geen doden vallen. Er zouden geen doden vallen...

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Faithleap wist dat de kittens te vroeg gekomen waren. Niet veel te vroeg maar toch wel eerder dan ze verwacht had, anders had ze ook wel een ander met zich mee genomen. Net als haar moeder zouden de kittens niet in het kamp geboren worden maar op de open vlakte, bij een witte kattin die uitgeput was geraakt door de zware maar korte bevalling. Ze was veel bloed verloren en natuurlijk stukken jonger dan haar oma was geweest. Dat gezegd hebbende, leken de kittens wel in orde ondanks de koude en het feit dat ze alleen was geweest. Nadat ze beide een naam had gegeven, probeerde ze overeind te komen; echter kon ze het niet lang volhouden. Het leek wel alsof haar energie weg druppelde samen met het bloed dat ze verloren was. Haar blauwe ogen, die dezelfde warmte en kracht toonde als haar moeder; sloot ze door de vermoeidheid die haar hele lichaam in zijn greep nam. Ze moest haar kittens helpen, beschermen.

Het geluid van pootstappen deed haar, langzaam omhoog hijsen, ook al had ze de kracht niet meer om op te staan. Haar oren waren in haar nek gelegd terwijl ze haar kittens probeerde te beschermen. Het moederinstinct was sterk, ze kon het niet negeren, waardoor een zacht gesis uit haar mond rolde, toen de Medicine Cat Apprentice en Burnetpaw er aan kwamen. Tot ze hen herkende, en zich weer vermoeid en zwakjes door haar poten voelde zakken terwijl ze wanhopig naar haar kittens keek. Ze moesten warm blijven, verder gestimuleerd worden. "Faithleap, is alles oke?" klonk er bezorgd, waardoor de kattin haar kopje even ongemakkelijk schudde en haar oren liet hangen. Nee, het was niet oke, ze hoopte dat haar kittens in orde waren. Wisteriakit leek zwakker dan Milkykit; was dat normaal? De ademhaling leek zwaarder te zijn voor het pasgeboren kleintje. Ze hadden beide een vrij lichte kleur, net zoals hun moeder; en waren klein. Erg klein, waardoor ze wist dat ze zich moeilijk warm konden houden. Routapaw nam de zwakste kitten onder haar hoede, Wisteriakit; haar prachtige meisje. Haar kop liet ze liggen terwijl ze de ander nauwlettend in de gaten hield, er mocht niets mis gaan met haar kleintjes. Haar dochtertjes, was dit hoe haar moeder zich altijd rondom kittens voelde? "Burnetpaw, wil je alsjeblieft ook de andere kit zo tegen de haren in likken?" mauwde de Medicine Cat Apprentice, naar haar zuster. Waardoor Faithleap opgelucht adem haalde, ze vertrouwde de soms onvriendelijke kattin wel met haar jong. Terwijl Burnetpaw de acties van Routpaw kopieerde, probeerde de witte slanke kattin weer overeind te komen. "Faithleap, heb jij genoeg energie om terug naar het kamp te lopen?" Murmelde de tabby warm waardoor ze haar kopje schudde. Ze was moe genoeg om in slaap te vallen, de vraag was echter of dat een goed idee was; met haar bloedverlies. "Nee, maar zorg eerst voor mijn kittens." Sprak ze kalm, ze maakte zich geen zorgen, ze had gewoon even rust nodig; moest op adem komen. Daarna zou ze het wel redden, de koude voor de kittens was echter dodelijk.

lili # #

credit to kenz.