The winter that she learns to fly. [Med. cat. Naming ceremony]

In het kamp

Niet lang geleden had Lizardpath dan toch eindelijk de olifant in de kamer aangekaart, ze vond dat Routpaw klaar was om haar -paw achtervoegsel eindelijk in te ruilen voor dat van een volwaardig Medicine cat. Ze wist dat ranggenoten uit zowel Thunder- als Riverclan inmiddels ook al hun volwaardige namen vol trots droegen, het was voor haar nu ook tijd. Ze bezat de kennis, inmiddels kon ze zaken zelfstandig afhandelen. Lizardpath had haar vrijwel alles bijgebracht. Toch vrat een onzekerheid aan haar, dat zich als onkruid had gewoekerd in haar hele zelve. Nu was ze slechts een apprentice, een leerling die nog wel eens fouten kon maken. Wanneer ze weer eens perrongelijk de kruiden door elkaar gooide of onhandig over haar eigen poten struikelde, kon men lachen erom lachen, omdat er altijd nog een Lizardpath als wijze Medicine cat was om op terug te vallen. Nu moest ze haar volledige Medicine cat name gaan dragen en de rang die daarbij kwam op zich nemen. Nu zouden katten werkelijke verwachtingen van haar hebben waarvan ze niet wist of ze eraan kon voldoen. Lizardpath moest denken van wel en hoewel Routpaw niets anders kon dan aan zichzelf twijfelen, wist ze ergens ook wel dat haar mentor dergelijke dingen niet zei zonder dat ze het zeker wist. "H-hey Lizard, zullen we dan maar gaan?" ze was nerveus, dat was duidelijk te merken aan de manier waarop haar stem klonk en hoe ze haar kop kort stevig tegen de nek van haar zwart-witte mentor drukte in een warm gebaar. Zachtjes kwam de poes overeind en stapte de Medicine cats den uit, stil zodat ze Dinspots en de andere gasten niet zou wekken. Haar gevlekte vriend leek rustig te slapen en Routpaw gunde hem een korte glimlach die hij nooit zou zien, hopelijk zou hij snel beter worden. De warrior code stelde dat een naam ceremonie zoals de hare zich altijd in de nacht moest afspelen, wat de duisternis en koude verklaarde. Eenmaal buiten stapte de poes naar de ingang van het kamp, waar ze huiverend ging zitten, haar vacht opgezet tegen de frisse nacht. Hier wachtte ze gespannen en koud op haar huidige en ex mentor, want ook Stallionheart had ze de dag daarvoor gevraagd om mee te gaan. Niet alleen omdat ze extra beveiliging wilde tegen de dreiging van Bloodclan, maar ook omdat ze graag haar vriend bij zich had op dit moment.

[Stallionheart en Lizardpath! Dit speelt zich af NA de het vossenevent]

Alvorens ze zouden vertrekken had Lizardpath enkele hoopjes kruipen naast de nesten gelegd van de zieken en gewonden. De meeste lagen hier al een aantal dagen of zelfs langer dus ze wisten maar al te goed wat ze in de ochtend moesten doen. De komende ochtend zouden zij en haar apprentice er waarschijnlijk niet bij kunnen zijn. Niet elke kat was op de hoogte van hun vertrek, aangezien zon medicine cat ceremonie iets was tussen haar en haar apprentice. Natuurlijk hadden ze wel één kat meegevraagd om hen te begeleiden. Ondanks dat hun kamp dichtbij de Highstones was, kon er achter elke hoek gevaar dreigen. Dat was natuurlijk zeer jammer in vergelijking met vroeger. Ze stapte achter Routpaw de den uit. De poes kon je bijna letterlijk zien blinken van het enthousiasme en de zenuwen. Lizardpath knikte naar Stallionheart, een warrior die vertrouwde en die tevens de vorige mentor was geweest van Routpaw. Hij kon ook niet anders trots zijn op wat zijn vorige apprentice bereikt had. Vandaag was de dag, vandaag zou ze zich officieel een medicine cat kunnen benoemen. Maar voordat dat kon gebeuren, moesten ze eerst naar de Highstones. "Wanneer jullie klaar zijn," LIzardpath knikte en stapte Stallionheart voorbij, waarna ze kort haar kopje omdraaide naar de twee katten. "May Starclan light our path." mauwde ze, waarna ze haar poten in beweging zette.

Onderweg

Het kamp was voor enkele seconden volledig stil, enkel het zachte geluid dat de kleine sneeuwvlokjes maakten wanneer ze de grond raakten was te horen. Echter hoefde Routpaw niet lang in stilte te wachten, spoedig klonken er ook zachte pootstapjes die van niemand anders afkomstig waren dan Stallionheart, haar ex mentor. Nerveus maar warm glimlachte ze haar oude vriend toe, die veel beter bestand was tegen dit koude weer met zijn warme vacht. "Goed gedaan Routpaw" sprak hij en Routpaw trilde dankbaar met haar snorharen. Inmiddels had ook haar mentor zich bij hen gevoegd. Kort keek ze op naar de kundige, zwart-witte medicine cat. Vanaf morgen zouden ze twee gelijken zijn, volgens de rangen dan. Het was een vreemd idee om niet langer haar leerling meer te zijn, hoewel ze nu al best een tijd de taken eerlijk verdeelden. "Wanneer jullie klaar zijn" sprak hun wel, 'bodyguard' Stallionheart, waarop Lizardpath resoluut knikte. Routpaw was een stuk minder zeker van haar zaak, maar sprong meteen overeind toen er beweging in de groep kwam. "May Starclan light our path." instemmend knikte ook zij nu, waarna ze het tweetal het kamp uit volgde. De poes wist de weg nog goed van toen ze met Stallionheart als jonge apprentice deze route had afgelegd. Het leek gegraveerd te zijn in haar herinneringen en zelfs nu een dun laagje witte sneeuw het landschap bedekte en maskeerde, was de weg haar nog bekend. Kort huiverde de poes, zelfs hun snelle tred kon haar niet op warmen. "Ik...Ik hoop dat dit geen strenge Leafbare aankondigt," murmelde ze zachtjes, terwijl de Moonstone en haar confrontatie met Starclan steeds dichterbij kwam.

Lizardpath had het voortouw genomen en liet Stallionheart en Routpaw samen lopen. Ze hield zich bewust wat stiller aangezien haar gedachten bij de Highstones en de Moonstone waren. Dit was de eerste keer dat ze hier zouden terugkomen sinds de hele ramp die hen weg liet trekken naar het Mountain territory. De laatste keer dat Lizardpath hier was geweest, was met Quietstep. Het zouden mooie herinneringen moeten zijn, maar deze terugblik zorgde voor een scherpe steek in haar buik. De kater had besloten om bij de bergkatten te blijven, om haar taak als Medicine Cat niet in de weg te staan. Lizardpath was hier over het algemeen goed mee omgegaan, maar de andere katten konden natuurlijk ook niet weten hoe ze zich hier verder bij voelde. Quietstep was haar vriend geweest, haar beste vriend, waar ze samen mee opgegroeid was en zelfs meer. De enige die ervan afwist was Routpaw. Even keek de poes om naar de twee achter haar, waarna ze haar tempo wat minderde. Ze naderden het Thunderpath. Ondanks dat het donker was en rustig, moesten ze ten allen tijde goed opletten. "Samen."murmelde ze zachtjes. Er was gelukkig geen kat (nog niet) op de weg, wat het gemakkelijk maakte. Lizardpath wenkte kort met haar staart als teken dat ze over konden gaan Nu is er wel een kat op de weg... sssht.

Mothermouth

Lizardpath liep met een stevig tempo voorop, waardoor zij en haar mentor naast elkaar konden stappen. Routpaw haar groene blik bleef hangen op de zwart-witte poes die erg kort van stof was vandaag. Eerst had ze gedacht dat het misschien haar schuld was, maar nu snapte ze waarom. Ze herkende die stilte, die pijn in haar blauwe ogen. Zij had het zelf ook zo goed gevoeld, en het deed haar pijn om haar mentor, haar voorbeeld, door het zelfde heen te moeten zien gaan. Een pluizige staart werd op haar rug gelegd toen ze opnieuw huiverde en met een zacht gesnor keek ze haar grote vriend aan. "StarClan is trots op je Routpaw, maar ik denk ik nog net iets meer" haar ogen lichtten op bij die woorden, al staken ze ergens ook.Ieder had hoge verwachtingen van haar, ieder was oh zo trots. Alleen het was lastig om daar aan te voldoen, al deed Routpaw haar uiterste best. "WindClan komt er wel doorheen. Zeker met jou en Lizardpath als Medicine cats" sprak Stallionheart toen ze haar zorgen over Leafbare had uitgesproken. De gevlekte poes gunde de ander een vluchtige glimlach, wetend dat de ander slechts probeerde haar een hart onder de riem te steken. Kort liep het drietal in stevig door, waarna het Thunderpath in zicht begon te komen. Traumatische beelden van de Journey schoten voor haar ogen voorbij, waardoor ze kort haar kop moest schudden. Focus Routpaw, focus. Dit pad was rustig in Leafbare, kennelijk waren de monsters bang voor de sneeuw. Toch zouden ze op moeten letten, iets dat haar mentor zich ook realiseerde. "Samen." Routpaw knikte instemmend, al kon Lizardpath die voor haar liep dat natuurlijk niet zien. Toen deze wenkte, volgde Routpaw braaf en hoewel haar hart sneller sloeg toen ze het asfalt onder haar kussentjes voelde, wisten ze veilig de overkant te bereiken. Blij dat dat achter haar lag stapte ze weer door, nu lichtelijk buitenadem maar wel opgewarmd door hun snelle tempo. De grond ging gestaag aan hun poten voorbij terwijl iedereen in stilte door stapte, kennelijk was voor ieder duidelijk dat dit geen reis was voor gezellige praatjes.
Nadat ze kort door niemandsland waren gestapt, hadden ze dan toch eindelijk hun bestemming bereikt. Rout haar adem leek te ontsnappen toen het donkere hol waar ze al zo lang niet binnen was geweest, voor haar poten lag. Zometeen zou ze oog in oog komen te staan met de dode sterren en zou ze voor een laatste maal hun goedkeuring vragen. De echtheid van de situatie sloeg op haar in nu het zo dichtbij was, en vastgenageld aan de grond bleef ze daar staan. Was ze er klaar voor?

Lizardpath was behoorlijk stik geweest tijdens de gehele tocht. Na het hele gebeuren met de vos, de honden en de twolegs was ze ervan overtuigd dat haar apprentice klaar was. Ze had zichzelf bewezen als volwaardige medicine cat, daar was de zwart-witte poes zeker van. Toch vond ze het ergens jammer dat haar apprentice, geen apprentice meer zou zijn. Ze kon haar ook niets meer bijleren. Ze zouden nu samen, met Routpaw aan haar zijde, instaan voor de verzorging en bijstand van de clan. De medicine cat was altijd graag bezig geweest om een jongere kat iets aan te leren, iets wat ze nu niet meer echt moest doen. Haar oortjes stonden naar voren toen ze aankwamen bij hun bestemming. Lizardpath streek langs Routpaw haar zijde, om te laten zien dat ze zich geen zorgen moest maken. De woorden van Stallionheart bevestigde dat alleen maar. Met de woorden van succes, liep ze de medicine cat apprentice voor, de tunnel in. De duisternis deed haar niets en moeiteloos zocht ze haar weg door de tunnels. Haar snorharen haven aan wanneer ze een afslag moest nemen en het duurde dan ook niet lang voordat ze aankwamen bij de Moonstone. Starclan was dichterbij dan ze in tijden was geweest. Het voelde vertrouwd om hier terug te zijn en ergens had ze dit ook gemist. De Starpools waren niet hetzelfde geweest dan de Moonstone.