Here in the forest of dandelions

Stil stond ze op. Het was nog maar een paar dagen geleden dat het hele gebeuren zich had plaatsgevonden en de hell letterlijk was uitgebroken in het kamp. Maar opnieuw had iedereen rust gevonden en was de laatste patrouille al vertrokken. Cricketpaw had geen slaap kunnen vatten nadat ze een nachtmerrie had gehad. Gelukkig voor haar kon ze niet meer bovenhalen over wat het precies ging. Maar toch leken haar pootjes te beven en waren haar haren gerezen. Ze was later dan gewoonlijk haar nest in gekropen en was dan ook niet aangepast aan dit uur. Kalm scanden haar ogen even de omgeving. De andere apprentices leken in een diepe slaap te zijn. NIet dat ze iemand had hier om tegen te praten. Kalm neeg ze haar kopje waarna ze even met haar snuit een stukje van haar nest aan de kanten drukte. Daar was haar schat! Langzaam kwam een kleine glimlach op haar snuit. Een kleine vonk van opgewondenheid begon aan haar te knagen en met een snelle beweging griste ze de bloem van de grond om met snelle passen de den te verlaten.
In het maanlicht leek het kamp er wonderbaarlijk uit te zien. Kleine poeltjes van de regen waren her en der gevormd en leken een magisch beeld te geven van het o zo bekende kamp. Cricketpaw vertraagde haar tred even om het beeld wat meer in zich op te nemen. Toch zag je duidelijk dat ze haast had. Het was echter toch wel iets anders om de kleine poeltjes met maan en sterrenlicht gevuld te zien. Het haast een... hemelse touch. Even stopte ze om te staren naar een van de plasjes. In een laag tempo liet een blad rustig druppels aflopen in het water. Een voor een lieten ze rimpels over het oppervlak groeien die langzaam een weg baanden naar de rand van de pools. Even hield ze haar adem in, bang dat als ze iets ruigs zou doen ze het beeld zou breken. Alsof het fragiel was. Stil wandelde de poes dan ook verder, in stilte en met genoeg kalmte. Het leek haast alsof de sterren zelf waren neergedaald op deze heldere nacht... En Cricket wil ze dan ook niet storen.
Rustig wandelde de ze den binnen. Langs de zieke katten heen, langs de vele hoopjes kruiden, zo naar het centrum toe. Stilletjes zocht ze naar de kater en al snel was hij op haar radar gekomen. Met een boost van enthousiasme sprong ze even naar voren, maar deze werd al snel ingehouden bij het besef van respect. Even leek ze te trippelen, waarna ze kalm haar kopje neeg en de paardenbloem neerlegde, niet ver van de grijsgestreepte kater. Hij leek te slapen... Zou hij... Nee, ze zou hem niet wakker maken. Kort beet de jonge kattin op haar onderlip waarna haar ogen even afdwaalden naar een hoekje van de grot. Nou... Ze was hier nu toch gekomen en ze begon het wel een beetje koud te krijgen zo hier... Er waren hier namelijk niet zoveel katten als in de nursery of apprentice den... Waar vele nesten waren. Er was wel altijd iemand naast je. Zou Acefray zich alleen voelen? Even trok ze met haar snorharen waarna ze met een klein pasje naderde en zich heel voorzichtig tegen de kater aandrukte en zich langzaam tegen hem aandrukte. Het kleine pluizebolletje maakte het zich gemakkelijk en verstopte haar snuit in de haren van de medicine kat. De sterke geur van medicijnen sijpelde haar neusgaten binnen. Maar ook gewoon een soort van... openlijke geur. Als in, vertrouwend en warm. Langzaam sloot ze haar ogen even, lekker genesteld tegen de oudere kater aan leek de slaap toch wel langzaam weer terug te komen bij haar.

-Acefray