Night rains

Kalm drukte de kater zijn staart wat meer over zijn poten heen. De regen tikte tegen de kasseien aan en voelde diens gaten op met tijdelijke vloeistof. Kalm volgde de nachtzwarte kater een klein stroompje met zijn hemelblauwe ogen. Waarom hij hier was was hij al lang vergeten, maar sinds de clans terug in hun gebied waren had hij ook geen reden meer om te reizen en een oog te houden op zijn familie en vrienden. Zij waren hem al lang vergeten, dus waarom nog langer de moeite doen? die gedachte stormde af en toe wel rond in het hoofd van de oudere kater. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij kalm zijn kin tegen zijn borstkas aandrukte. Zijn blik was hierbij afgedwaald naar zijn inktzwarte tenen, die deels verborgen lagen onder zijn staart. Zijn vader hm? Hij kon zijn plan wel trekken, dat was duidelijk. Een scherp momentje had die ouwe, maar goed, de appel was duidelijk niet ver van de boom gevallen. Maar nu was hij hier dus, geen doel meer voor ogen of een plaats om thuis te noemen? Was er dan wel nog een punt in het alles? Wat een vraag. Even schudde hij kalm zijn massieve kop. Nee, er was nog zoveel dat hij kon doen voor de kat waar hij zijn leven in de clan voor had opgegeven... En voor die reden was hij hier nu. EVen keek hij vluchtig op, trok hij met zijn oren en slikte hij even. "Natuurlijk, verdomde regen..." mompelde hij als aanvulling op zijn gedachten. Amper hoorbaar door het geluid van de regen, maar genoeg om de geluiden van de regenachtige nacht even te doorbreken.
Rustig sloeg de kater even met zijn staart. In zijn zittende postuur leek hij rust te hebben, iets wat vroeger amper voorkwam bij de kat, tot een bepaalde dame hem had geholpen. Het speet hem natuurlijk verschrikkelijk dat hij een keuze had moeten maken die haar waarschijnlijk zwaar had teleurgesteld... maar wat had hij anders kunnen doen? Hij had zijn hele leven zien gaan, in een spiraal... just down hill. Hij was ervan weg gelopen en zijn hele leven leek op een halt te zijn gekomen daardoor. Was dit het om oud te zijn en niks meer te hebben in het leven? Dat kon natuurlijk wel zo zijn... Maar hij zou het nooit weten tot hij onder de grond lag natuurlijk. Rustig keek hij even op. Hij had hier wel een aangename plaats gevonden, zo onder een half kapot afdakje naast een leegstaand huisje. Het was stil hier en twolegs leken schaars te zijn in dit gebied. En straks nadat de regens wat meer rust hadden gevonden.. Zou een jacht in het verlaten huis wel een prooi kunnen opleveren. Perfect dus.

- Open, eentje om er weer eens in te komen oof

De nacht was al ingevallen toen Vulture terugkeerde van een onsuccesvolle jacht. Hij had zijn thuis verlaten en de koude stenen onder zijn poten omgeruild voor oneven bosgronden, die kenmerkend waren rond de vele landerijen die rond de twoleg stad lagen. De lucht was dik geweest van de aankomende regen toen hij in de richting van een verlaten boerderij begon te lopen. Tegen de tijd dat zijn poten het erf opkwamen brak het los. Tevergeefs zocht hij voor beschutting maar alles leek dichtgetimmerd en ondoordringbaar. Uiteindelijk begaf hij zich naar een huisje die een eindje verderop stond, in de hoop een droge bestemming te behalen voordat hij tot op het bot doorweekt zou zijn. Zijn lange poten vlogen onder hem door terwijl hij naar het huisje toe schoot. De regen en de wind zorgde er voor dat het bijna onmogelijk was voor hem om duidelijk geuren op te vangen van zijn omgeving. Hij had dus ook niet door dat er een andere kat in de buurt was tot hij op enkele meters van het afdak af was en blauwe ogen zijn kant op zag komen. Zijn binnenste trok samen van de spanning en het ongenoegen, maar zijn afkeer voor regen zorgde er  voor dat hij zich ook onder het afdak begaf, met zo veel mogelijk ruimte tussen hen en de andere kater als maar mogelijk was. Rillend nam hij de kat in zich op, terwijl hij stond uit te druppen. Schuchter bleef hij op afstand en wilde hij eigenlijk niets liever dan gewoon wegrennen. Hij vreesde echter dat hij ziek zou worden als hij zich nu om zou draaien en terug de regen in zou struinen. Hij was al zo mager, met zijn vacht die dof was en onverzorgd, plukken haar die uitstaken, en zijn totale vermoeidheid die maar niet weg scheen te gaan en in zijn ogen te lezen lag. Hij hoopte met al zijn hart dat de oudere, stevigere kater, hem niets aan wilde doen en net zo graag weer hier onder uit wilde zodra de regen op zou klaren. "Vind je het erg als ik hier zit tot de regen opgedroogd is?" Vroeg Vulture met zijn inmiddels gebruikelijke, sombere stem. "Ik beloof dat ik weg ga zodra het gestopt is" Hij besloot om zijn eerlijkheid nog wat extra krediet te geven. Hij ging niet eens zich voordoen alsof hij niet geïntimideerd zou kunnen worden door de ander. Iedere kat die naar hem keek zou zien dat hij dat gelogen zou hebben.

De regen was hard en zelfs als hij een werkende neus had gehad zou hij nooit door dit strontweer de ander geroken hebben. Nee, het aren zijn ogen die het schampere wezentje hadden opgemerkt. Een zwerfkat, een rogue, net zoals hij. Het enigste verschil, een duidelijk verschil, tussen hun twee, was dat de ander er nogal slecht aan toe leek te zijn. HIj leek veel magerder dan hij. Hoe dan ook kon je het ook in perspectief zien, aangezien hij niet meteen de jongste was en er waarschijnlijk ook niet meer zo knap uitzag als vroeger. Een groot litteken over zijn neusbrug was een van de vele tekens die op zijn lijf waren geplaatst. Hij had vele gevechten gevochten, maar vooral vele gewonnen. Hoeveel domme dingen de kater ook had gedaan in zijn jonge warrior jaren, nooit had hij een oorlog gestart zoals sommige anderen. Het verbaasde hem nog steeds hoe dat kon. Hij die dat voorkwam? Buiten de keer dat hij de apprentice zijn achterpoot had verbrijzeld was er niks aan de hand geweest. Natuurlijk had Shrewstar hem toen op zijn dak gegeven, maar dat was enkel natuurlijk. Kalmpjes keek de zwarte kater naar de bewegingen van de jongere kat. hij leek heel erg op zijn hoede te zijn voor hem, voor alles leek het haast. Kalm knikte de oudere kater even respectvol naar de jongere kat. Door de jaren heen was zijn dominantie al veel afgezwakt. Agressie zat ook niet echt meer in zijn aard tenzij het een rechtvaardig iets was. De ander stond te rillen op zijn pootjes en kalm kantelde de nachtzwarte kat zijn kop even. "Vind je het erg als ik hier zit tot de regen opgedroogd is?" Klonk er van het jonge dier af. Nieuwsgierig haalde Nevermind een wenkbrauw op, enkel tot de regen over was? Waarom niet langer blijven? Kalm bekeek de kater de jonge kat nog even. Ja, hij had dan wel een beetje logica in dat kopje van hem. "Ik beloof dat ik weg ga zodra het gestopt is" Een kleine glimlach verscheen op de snuit van de kater. Hij leek best wel aangenaam te zijn deze kat, eentje met manieren. Iets dat je niet veel zag de dag van vandaag. "Je mag zo lang blijven als je wil knul," zei hij kalm op een zachte toon, het was echter wel hard genoeg om boven het geluid van de regen uit te komen. Kalm richtte hij zijn blik weer op de buitenwereld. Het was een sterrenloze nacht en dus was hij ervan overtuigd dat hij de zilverpels vannacht niet zou kunnen zien. Kalm zuchtte hij even waarna hij kalm even zijn borstkas een likje gaf. Op nachten zoals dit mistte hij zijn warme nest naast zijn geliefde Goldennight...

Vulture wist heel even genoeg moed te verzamelen om opzij te kijken naar de zwarte kater. Opluchting stroomde door de cyperse kater heen toen de ander het niet erg scheen te vinden dat hij eventjes bleef. Hij voelde enige spanning van zijn schouders afvallen, maar bij lange na niet alles. Hij was achterdochtig geworden, tot op het paranoïde af, al besefte hij dat zelf soms niet. Toch voelde hij er weinig voor om naar zijn verstand te luisteren. De man had gezegd dat hij blijven mocht, wie was hij om daar dan aan te twijfelen. "Dank u." Zei hij met een beleefde buiging van zijn kop. Allemachtig, hoe lang geleden had hij zoiets wel niet gedaan? Hij kwam nooit andere katten tegen die ook maar een moer gaven om manieren. Een klein deel van hem was verrast hoe natuurlijk hij dat gebaar had gemaakt. Vulture was ondanks alles goed opgevoed, en het beetje beleefdheid dat hij van thuis af had meegenomen wilde hij niet kwijt, bleek het. Zwijgend bekeek Vulture de zwarte kater. Hij had hele heldere blauwe ogen en een dik litteken op zijn neusbrug. Vulture had ook zo'n litteken, alleen was de zijne vele malen kleiner.. Door de duisternis was het onmogelijk voor hem om nog andere littekens te kunnen opmerken, dus richtte hij zijn groene kijkers maar weer voor zich. Rillend zakte hij door zijn poten en sloeg hij zijn dunne staartje om zijn voorpoten. Wat had hij het koud.. Hij kromp zo veel mogelijk in elkaar en probeerde om het kleine beetje warmte wat hij nog in zijn magere lijf had vast te houden. Een fikse windvlaag deed een deel van het ingestorte dak klapperen en Vulture keek schuw omhoog. "Ik hoop niet dat het dak naar beneden komt.." mompelde hij. Vulture zijn ademhaling maakte een scherpe inhaal toen een verloren windvlaag even langs hem suisden. Voorzichtig kroop hij iets verder weg bij de rand van het afdak, en zocht hij dekking dicht tegen de muur aan. Hij wendde zich tot de kater terwijl hij zijn neus in zijn staart duwde. Hij was wel goed maar niet gek. Mocht die zwarte opa wat gaan proberen dan zag hij het in ieder geval aankomen. Al.. voelde zijn oogleden erg zwaar.. nee! Focus!

De jonge kater was duidelijk nerveus maar na zijn woorden leek er toch wel wat spanning van hem te komen. Een kalme en ietwat vaderlijke lach werd op de tabby gericht. Nevermind had maar twee zoons gehad in zijn leven. Zijn gehele leven... Maar van al de kittens die hij had gehad had slecht een van de poezen toegestaan om hem een echte vader te laten zijn. Goldennight... Technisch gezien was hij dus maar van een katertje vader geweest. Sliver. Even krulden zijn mondhoeken naar beneden bij het besef. Natuurlijk was hij altijd blij geweest met zijn dochtertjes, maar het deed toch wel iets. ZIjn eerste zoon was met een handicap geboren en dat.. Had hem geboren. Kalm wipte het tipje van zijn staart wat op en neer. Oh well... "Dank u." Even knikte hij, zijn gezicht terug gekeerd naar een neutrale expressie. Soms had hij spijt gehad van de clan te verlaten, maar aan de andere kant had niemand hem daar nodig. Niemand... Meer... Het was een pijnlijk besef maar hij besefte het tenminste. Sommige katten konden dat niet beseffen en vroegen zich dan af waarom ze vergeten werden. Oh well. Kalm staarde de kater even naar buiten. De regen leek niet te verminderen... Het leek haast woest te zijn, het weer. Waarom? Was Starclan boos op hem? Even moest hij een lach onderdrukken... Oh... Waarom geloofde hij nog in die sterrenkatten? Was het omdat hij zoveel keer de leaders had zien sterven en terug had zien opstaan? Of omdat hij hoopte dat het bestond... Om opnieuw te beginnen. Stiekem misschien.. Wilde hij er heen samen met zijn maatje, Tallshadow. Maar dat was allemaal een grappig iets. Natuurlijk was een rogue niet welkom in het sterrenrijk.. Dus waarom blijven geloven? Tradities... I suppose.
Even richtte hij zijn aandacht naar het dak toen een windvlaag door het huis trok en even aan het dakje trok. Kalm bekeek de kater even de ratelende stenen die hun beschermden tegen de regen. Na enkele seconden leken ze te stoppen en leek kalmte terug te keren in hun schuilplaats. Kalm richtte Nevermind even zijn ogen op de jonge kater, die duidelijk niet klaar was geweest hiervoor. Daarboven leek hij het ook verschrikkelijk koud te hebben. "Ik hoop niet dat het dak naar beneden komt.." Klonk er zacht waarop de oudere kat even knikte naar de ander. Kalm volgde de inktzwarte kat de beweging van het jong dier, die meer onder het dak kwam schuilen. De ander begon wat dekking te zoeken bij de muur en rustig wendde de kater zijn blik van hem af. Dat zou hem iets helpen, maar met zo'n lijfje had de jongen niet veel over hm. Na enkele tellen richtte Never zijn blik terug op het jongere beestje. Rustig observeerde hij de lichaamstaal van de ander waarna hij na enkele tellen een besluit nam. Stil kwam de grotere kater overeind waarna hij met stille passen dichter kwam bij de jonge kat, om rustig zijn potten onder zich te plooien toen hij plaats had genomen naast de ander. Zijn grotere lijf wat verwijderd van de ander, maar wel nog duidelijk dichtbij om de ander wat meer te schermen van de vlagen wind en regen. Rustig bleef hij keken naar de ander om zijn reactie in te schatten. Zijn bedoelingen waren goed natuurlijk, maar de ander wist dat natuurlijk niet. Aan de andere kant... ALs never iets slechts had willen doen had hij het al lang kunnen doen. Toen de ander was verschoten of afgeleid was door de regen. Hoe dan ook... Het zou laf geweest en geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om zo'n fragiel jong wezen aan te vallen. Nee, dat was gewoon oneerlijk. Daarbij was het ook nog eens een aangename knul, dus waarom zou hij?

Met een gewaagde inspanning wist de cyperse kater zijn aandacht er bij te houden, maar liet hij wel zijn hoofd rusten op zijn poten om toch een beetje bij te kunnen komen. Daarna viel er een stilte. Af en toe keken de twee katers elkaar aan en keek Vulture snel weg zodat hij zijn blik niet te lang hoefde vast te houden. Hij vond de gehele situatie al ongemakkelijk genoeg. Het laatste wat hij wilde was overkomen als een of andere peeping tom, no pun intended. Toen de kater in beweging kwam was hij meteen alert, maar verroerde hij geen vin. Hij observeerde kort hoe hij hem benaderde, toen hij in zijn persoonlijke ruimte kwam wachtte hij even af en Vulture deed hetzelfde. Zijn ogen werden groot toen hij de kater rustig naast hem ging liggen, duidelijk zodat de windvlagen en de regen minder effect op hem hadden. Met bolle ogen keek hij naar de zwarte vacht die zo dicht bij hem lag, en eventjes wist hij niet wat hij doen moest. Zo'n simpel gebaar van vriendelijkheid was hem bijna uitheems geworden, en het bracht Vulture zijn verstand aan het wankelen. Hij was overrompeld van verbazing en had iets willen zeggen om het moment te verbreken, maar hij kon voor de verandering eens geen woorden vinden. Hij besloot om dus maar te beginnen met de simpelste en meest logische volgende stap. "Ik ben Vulture." Zei hij schaapachtig. Het klonk een beetje vreemd om dat zo te zeggen uit het niets, maar hij wist niet echt wat anders te doen. "Dit is wel .. fijn. D-danku" .. o ja, dat klonk heel intelligent. Goed gedaan, makker..

De wind rukte aan zijn haren, maar de robuuste kater leek er helemaal geen last van te hebben. Sure, het was niet het meest prettigste ding in de wereld maar het was ook een hell. Hij had in helse pijn zitten creperen van de pijn toen hij nog een clankat was. Ja, toen hij zijn kop had gestoten. Even neeg hij zijn kop wat waarna een zachte zucht zijn lippen ontglipte. Het was gevuld met voldoening. Het was bittersweet. EVen keek hij naar de tabby, die zich leek op te spannen, maar niet op een slechte manier. Hij leek haast... Verrast? Hm... Hij vroeg zich af of hij ooit een familie had gehad, iets dat op een clan had geleken om hem een huis en warmte te geven.. Of dit zijn eerste keer was om dit te ervaren. "Ik ben Vulture." Klonk er van de jonge rogue af. Even knikte de zwarte kater naar de ander als teken dat hij het apprecieerde en respecteerde, ook als begroeting natuurlijk. "Nevermind," stelde hij zich dan ook maar kort voor. Hij drukte even zijn kin tegen zijn borstkas aan om de warmte wat meer tegen zijn lijf te houden. Het was niet zo verschrikkelijk koud, hij had al ergere dagen meegemaakt maar het was toch aangenamer als hij zich iets warmer voelde. "Dit is wel .. fijn. D-danku" Hij kon een lachje niet onderdrukken en even keek hij terug naar de ander. "Het is graag gedaan. Als je wil kan je wat slapen, ik zal je veilig houden," zei hij kalm. Ja, het was een goed gevoel om de ander te helpen ondanks dat hij hem niet kende. Zijn vadergevoel was gewoon te sterk bij deze... En hij kon het niet laten. Besides... Dit voorstel kon toch geen kwaad? De twijfel bekroop hem even waarbij zijn ogen koft afdwaalden naar de buitenwereld die er toch maar akkelig uitzag vanuit dit perspectief.