Little bird

In de stilte van de avond was de grijze tabby naar buiten geglipt. Hij was rusteloos geweest in de namiddag. Hij wist niet goed wat hij moest doen... tot dat de zon langzaam begon weg te zakken achter de horizon. Met een sprong was de jonge kater het kamp uitgelopen. Sommige katten hadden hem vragend nagekeken, aangezien iedereen natuurlijk nog wist van de bloodclan dreiging die in de lucht ging. Hoe dan ook... Dit deerde de jonge kater niet veel. Hij wist dat met wat vriendelijkheid ook die katten openlijk zouden worden... Toch? Moest wel. Al snel hadden zijn poten hem gedragen naar Fourtrees, waar hij met een zware zucht neerplofte en zijn poten op zijn hoofd plaatste. Ja, alles leek wel een mess te zijn, maar was dat wel het geval?

-Chivysniff <3

Ze had het kamp weer verlaten. Niet het slimste plan voor moest Lakesides voorspelling uitkomen, maar ze moest wennen aan haar nieuwe rang. Het was oké geweest om de lasten te dragen als Chivypaw, maar nu begroette haar iedereen anders. Alsof ze opeens driehonderd jaar wijzer was geworden. Nu zat ze dan ook op de grote steen waar normaliter de leiders op staan. Ze liet het rode avondlicht op haar vacht vallen. Het gaf haar een aparte kleur. Of een aura rond haar heen. Ze wilde net met een grote zucht terug vertrekken toen ze beweging zag in de avondzon. Ze zag een zilveren vacht oplichten en twee verschillend gekleurde ogen glinsterden. Het beestje liet zich vallen op de grond vanaf dat hij op de open plek was. Chivysniff haar hart bonsde. Zou het? Hij was zo oud geworden, zo groot en sterk. Ze herinnerde zich het nog goed. Shrikekit waar ze voor zorgde, maar Butterstar had geweigerd. Het deed haar nog elke dag pijn. Ze konden samen zitten in de bergen, maar dat werd niet zo geaccepteerd. De zilvergrijze kattin schudde haar hoofd en met een grote sprong ging ze van de steen af. Ze landde met een plofje, niet meer dan een vossenlengte van hem. Met de zakkende zon werden de schaduwen langer. Ze wilde niet in een hinderlaag lopen. A beast will come. Ze schudde het van zich af. "Silverpaw?"

De scherpe geur van vis drong zijn neusgaten binnen. Het kwam binnen als comfort, aangezien hij zijn eerste moon had doorgebracht in het kamp van de vissers. Hij zag ze dan ook op een rare manier als familie. Verbaasd, maar ergens toch wel gerust gesteld dat het Riverclan was en niet iets anders, keek hij op. Zijn tweekleurige ogen werden groter, waarna hij meteen zichzelf rechtte en een warme glimlach op zijn snuit kwam. "Silverpaw?" Klonk er van haar af. Ze was zo mooi als anders... En wat was hij blij haar te zien. "Chivypaw!" sprak hij opgetogen en ergens licht emotioneel over het weerzien van zijn goede vriendin. Hij kwam overeind en benaderde haar even, waarna hij even tot stilstand kwam en even oogcontact probeerde te maken met de medicine cat van Riverclan. Hij wilde zijn snuit in haar gestreepte pels duwen, zijn emoties loslaten. Maar ergens... Wist hij dat dat niet mocht. Maar toch. Ze was de enigste persoon waar hij zijn emoties bloot wilde leggen... En niet achter een facade van gelach en positiviteit. "Ch- Chivy..." zijn stem stokte dan ook een beetje, voordat tranen in zijn ogen sprongen en zijn glimlach een verbitterde uitstraling kreeg. Zijn massieve poten trillend onder zijn gewicht... Terwijl zijn staart wegzakte onder zijn lichaam. Hij had steun nodig...

Hij was gegroeid. De leeftijd van een jonge warrior, maar het uiterlijk van een iets oudere. Zijn poten waren groot en zijn spieren majestueus. Toen ze haar naam hoorde in een zachte geschokte stem keek ze op. Liefde voor de kitten die de eerste moon bij haar had gewoond overspoelde haar weer. Ze stapte op hem af en wreef haar kop langs zijn wang eindigend op zijn schouder. "Ik heb je gemist." De donkerzilveren kattin voelde hem trillen.

Hij was zo alleen soms. In de clan had hij velen om zich heen, maar zijn ziel liep zo eenzaam tussen de stemmen van zijn medeclanners. Zelfs zijn zus en broer leken niet meer tot zijn pijn door te dringen en zelfs voor hun had hij een masker van gelach en positiviteit opgehaald. Maar hier, voor de kat die hij al zijn hele leven kende. De poes die al haar liefde aan hem schonk, kon hij het niet ophouden. Het brak als ijs onder de geweldige druk van het leven. Onvermijdelijk fragiel. "Ik heb je ook zo gemist.." murmelde hij moeizaam maar krachtig. Het was iets dat hij gewoon niet mocht doen, maar het toch deed. Even duwde hij zijn snuit in haar pels, die een donkere toon van de zijne was. Tranen vermengden zich met haar haren... En voor enkele seconden liet hij het toe, voordat hij terugnam en snel even de zoete vloeistof van zijn gezicht bracht. "Ah... Sorry... Sorry..." zei hij even snel. Silver probeerde al snel weer een glimlach op zijn gezicht te brengen, maar zijn mondhoeken trilden in angst en pijn. Hij kon het niet ophouden, maar wilde haar ook niet beladen met het monster dat zijn pijn was.

Even leek hij te breken, maar Silverpaw was zoals altijd erg sterk. Hij stapte achteruit. De bries in haar haren vertelde haar dat hij gehuild had. Zijn lippen waren opgetrokken in een vreemde glimlach. Fake. Haar blauwe ogen keken naar hem. Ze zag de onschuldige kitten in hem. Hij leek zomaar te veranderen, maar voor haar was er juist niets gebeurd. Ze knipperde en schudde haar hoofd. Een poot werd opgetild en ze liet het verdwijnen in zijn lange buikvacht. "Het maakt niet uit Silver, laat die glimlach maar achterwegen." Ze liet haar donkergrijze poot zakken en schuifelde weer naar hem toe. Nu strekte ze haar nek om haar kop op zijn brede schouder te leggen.