If your mind makes you mad, then overpower it

Hij was naar de waterval gelopen en daar had hij zo zijn redenen voor. Nee, hij wilde zichzelf er niet afgooien. Dat zou niet eens in hem opkomen en al was dat wel zo, dat zou hij dat nog niet doen. Hij wilde leven en hij kon anderen niet pijn doen. Hij vond het verschrikkelijk als andere katten verdriet hadden. Dan wilde hij ze opvrolijken, al ging dat soms ten koste van zijn eigen gevoel. Zo maakte hij zich zorgen. Zorgen om het feit dat zijn vader ziek was geweest en er aan hem gevraagd was of het niet erfelijk was. Wat als dat wel zo was… Het hield hem de hele tijd bezig als hij alleen was. Dus had hij besloten om de waterval op te zoeken. Het gekletter van water was op een vreemde manier kalmerend. Dus was hij beneden aan de waterval gaan zitten, aan de oever, met zijn oren gespitst. Het geluid van het water drong zijn gehoorgang met veel lawaai binnen en hij liet het binnen komen. Meteen leken zijn spieren ietsje te ontspannen. Hij had er geen idee van dat dit precies was wat zijn vader ook altijd gedaan had. Hij leek zo veel op Creamyfrost, meer dan dat iemand hem ooit uit zou kunnen leggen. Alleen zijn vader zou dat kunnen en die was er niet meer.

[First Lilypaw]

Lilypaw was nog niet veel het kamp uit geweest, aangezien ze nog maar net oud genoeg was om naar buiten te mogen. Daarom had ze besloten om het terrein nog eens te gaan verkennen, ze was er benieuwd naar. Plots zag ze een crèmekleurige kater van ongeveer haar leeftijd langs lopen. Ze herkende hem als Icepaw. Hij zag er nogal ontdaan uit. De rosse poes liep een eindje achter hem aan, hij kende het terrein ten slotte beter en ze wou weten wat er aan de hand was. Misschien kon ze hem opvrolijken. Ze hoopte dat de kat niet boos zou zijn omdat ze hem had achtervolgd. Ze probeerde alleen maar te helpen. De kater leidde haar steeds verder weg van het kamp, tot ze het ruisende geluid van vallend water hoorde. De waterval, daar gingen ze naartoe. Wauw! Die had ze nog nooit gezien. De kater ging ergens aan de oever zitten. Ondertussen keek Lily bewonderd om zich heen. De waterval was zo adembenemend! Na een paar tellen liep ze naar Icepaw toe. "Hallo? Gaat het een beetje?" Ze glimlachte en zette zich over de kater neer. "Ik ben Lilypaw, jij bent toch Icepaw he?", vroeg ze.

Hij schrok van haar. Hij was zo op het water gefocust geweest dat hij niet door had gehad dat hij niet alleen was. Zijn spieren verstrakten daarom even, voordat hij iets te snel omkeek. Hij ontspande weer toen hij zag dat het Lilypaw was. Hij glimlachte naar haar. “Jawel, het gaat wel.” Miauwde hij toch niet al te overtuigend. “Weet ik.” Zei hij toen ze aangaf wie ze was. Ze hadden dan misschien nooit echt met elkaar gesproken hij wist wel wie ze was. “Ik ben Icepaw inderdaad.” Vervolgde hij toen. “Hoe gaat het met jou, je mag nog niet zo lang het kamp uit of wel?” Hij keek weer naar de waterval. “Anders gaan we er een stukje vanaf zitten. Dat praat wat makkelijker.” Hij moest best hard praten om over het geraas van het water heen te komen.

Ze geloofde Icepaw niet echt toen hij zei dat het goed ging, maar besloot er niet verder op in te gaan, ze kende hem niet zo goed. Natuurlijk was ze wel nieuwsgierig, en nog geen klein beetje, ze wou de kater niet dwingen om haar vanalles over zijn persoonlijke leven te vertellen. Het leek haar niet zo beleefd om verder door te vragen aan iemand met wie ze nog nooit een echt gesprek had gehad. "Met mij gaat het goed," glimlachte ze. "Goh, nee nog niet zo lang, ik ben sinds kort zes manen oud. Ik heb zelfs nog geen training gehad." Ze moest roepen om boven het geraas van de waterval te komen. “Anders gaan we er een stukje vanaf zitten. Dat praat wat makkelijker.” Ze knikte en volgde de kater naar een plek waar het wat rustiger was. "Wie is jouw mentor?" vroeg ze toen. "Heeft die je al veel geleerd?"

Hij stond op toen ze knikte bij zijn opmerking of ze het oké vond om ergens anders te gaan zitten. Hij liep een eindje bij de waterval vandaan, op een plekje, waar ze normaal met elkaar zouden kunnen communiceren. “Butterstar is mijn mentor.” Beantwoorde hij toen haar vraag. “Ze probeert haar aandacht goed te verdelen en heeft me al best wat dingen geleerd, maar sinds we weer hier zijn verloopt mijn training niet meer zo vlot. Dat is vooral mijn schuld.” Er ontstond even een waterig glimlachje om zijn lippen terwijl hij naar zijn voorpoten keek. “Wie is jouw mentor?” Vroeg hij terwijl hij weer opkeek en haar blik zocht.