No escape

Whitenight was het kamp uitgesneakt ook al hadden de medicine cats verteld dat hij beter kon rusten voor dat zijn verse wond weer heropende, maar de tom kon niet lang stil zitten. Twee dagen was de max geweest en nu jeukte zijn poten weer om te gaan bewegen. Een klein rondje had hij zich zelf beloofd, maar zelfs aan dat had hij zichzelf niet aan kunnen houden. Hij was zo aan het genieten van frisse lucht dat hij veder gelopen was dan bedoeld. Die vieze muffe planten lucht 24/7 in je neus werd hij kotsmisselijk van. Hier, in de buitenlucht, voelde hij zich tien keer beter dan daar binnen. Daarnaast was zijn wond goed aan het helen dus als hij geen gekke dingen zou doen dan een beetje lopen zou het allemaal goed komen. Zijn witte vacht was schoongemaakt maar er zaten nog wat vage rode bloed vlekken her en der. Een witte pels wat niet zo gemakkelijk schoon te krijgen, vooral modder en bloed bleven lang in zijn dikke vacht plakken. Al was zijn kop het ergste. Die was zowat nog rood gekleurd. De tom likte nog een paar keer over de vlekken heen maar tevergeefs. Niks gebeurde. Het moest er echt uitgesleten worden. Naja. De tom hield zijn gespierde schouders op stapte rustig door. Er waren wel erge dingen dan dat. Na een tijdje rond gewandeld te hebben merkte Whitenight de vier grote eikenbomen op in de verte. Oh. Hij was wel erg ver gelopen. Hij keek over zijn schouder, de richting op van waar het kamp zat. De Windclanner wou zich omdraaien maar de koude wind blies over hem heen en bracht een verse geur mee. Met gespitste oren keek hij op. Zijn wenkbrauwen samengeknepen en zijn pootstappen richting de verse lucht af. Het rook naar Riverclan en even hoopte hij op dat die knappe she-cat tevoorschijn zou komen die hij bij de Gorge gespot had maar nee. Iemand anders kwam tevoorschijn tussen de vier grote bomen en meteen schoten zijn oren rechtovereind. “Ma?” White hield zijn wenkbrauw op. Hij had haar al een weer een tijdje niet meer gezien, de laatste keer was bij het gevecht tegen Bloodclan geweest. Al weer een enkele moons geleden. Wat deed ze hier? Was het gewoon toeval of had ze hem opgezocht door zijn geur die hier hing hierheen te volgen?

- Mazelock

Met lome passen was de mooie poes afgedwaald van haar originele route. Het was weer winter en net zoals elke winter had ze rozen gelegd bij de rivierbedding, waar haar twee kittens waren overleden. Haar ogen voelden pijnlijk aan van het huilen. Het waren haar enige jongen geweest die uit liefde waren voortgekomen en ze had ze o zo graag zien opgroeien, zien... Groot worden. Maar het had niet mogen zijn en de jonkies hadden zelfs nooit hun ogen open gedaan. Ze had de twee lichaampjes begraven nadat ze die nacht wake had gehouden bij hun lichaampjes. Het witte poesje had ze Cloudkit genoemd, het bruine tabby katertje Stagkit. Even zuchtte de oude poes even, haar lichaam voelde zwaar aan en haar hersenen nog zwaarder. Het leek alsof dolken zich een weg baanden in haar geheugen... Maar de muur die ze had rond haarzelf had gebouwd... Zorgde ervoor dat de pijn niet doorkwam, het maakte alles gewoon zwaarder en zwaarder. Hoe lang zou ze nog kunnen volhouden? Al deze pijn, haat en verdriet in haar te houden? Om het verlies van niet een, maar twee nestje voor de rest van haar leven alleen te moeten verdragen. Nee, niet alleen het verlies van haar kinderen, maar ook van haar geliefde vriend. Ze slikte even. Woede. Het zat zo in haar geworteld dat het haast een parasiet leek te zijn. Even schudde de bruinkleurige point haar kop even. Ze moest haar gedachten van het topic houden, het maakte haar enkel zwakker. De warrior sloot even haar ogen en haalde diep adem, kalm blijven Maze... Kalm. “Ma?” Klonk er plots.
Alsof ze dit nu echt nodig had. Kort klemde ze haar tanden op elkaar en vervloekte ze haarzelf. Ze had op moeten letten waar ze liep, nu was ze hier. Fourtrees... En alsof starclan haar wilde pesten stond hij daar, een van haar zonen; Whitenight. Wel meteen verscheen een kleine glimlach op haar gezicht, maar haar hart voelde koud aan bij het warme gebaar. Dit was niet haar kind en ondanks dat het haar bloed was zou ze geen moeite hebben om het te vergieten als het nodig was. "Whitenight, mijn jongen," sprak ze met een warme toon terwijl ze naar de witte kater liep. Hij leek volledig op zijn vader, Whitelion. En dat was maar goed ook zeker, want het was de enige reden geweest dat ze kittens hadden gemaakt samen, om sterke katten op de wereld te brengen... White en Jolt waren beide geslaagd daarin. Chilly... Was helaas een grote mislukking. "Hoe gaat het met je?" sprak ze snorrend, ookal had ze in deze situatie meer zin om haar klauwen in zijn gezicht te planten.

-such a loving mom