Glory and gore go hand in hand

De zwarte poes stapte gewoon zoals altijd het torentje van de young ones binnen op zoek naar haar nest. Ze had gisteren een nieuwe gemaakt op een speciaal plekje. Dit was helemaal uitgemeten omdat op die plek de regen niet door het dak lekte en haar wakker kon maken. Maar toen ze aankwam op haar plek zag daar al een poes. Ze trok haar wenkbrauwen op en grauwde een keertje. De kat keek op. "Wat moet je?" Shade werd bozer met de minuut. "Dat is mijn plek. Dat nest heb ik gister gebouwd." de kat leek zich er weinig van aan te trekken. "Dat boeit mij eigenlijk vrij weinig. Ik lig goed zo. Opdonderen." dat was de druppel voor haar. Haar poot sloeg met uitgeslagen nagels over de kop van de kat die hem net te laat weg trok. Voordat ze het wist had ze een gevecht op haar bord liggen en moest ze van zich af bijten. Letterlijk. Zij beet hem in zijn poot, hij krabde haar over haar neus heen. Uiteindelijk lag ze zelf onderop en stond de kater boven haar. "Nu maak ik je dood, poesje." klonk het nog. Shade aarzelde geen moment en haalde haar achterpoten zo hard ze kon over de buik van de kater en duwde hem met haar voorste poten. De kater bleef liggen. Hij was niet dood, ze kon zien dat hij ademde. "Je bent niks minder dan hondenvoer. Als je dood gebloed bent leg ik je vacht morgen in mijn nest als deken." grauwde ze kwaad. De zwarte poes was pissig. Ook omdat dit gevecht haar off-guard had gepakt. Door het koude weer had ze al een paar dagen geen prooi weten te vangen.

Met nog bloedende wonden droop ze af. Het was niks ernstigs. Niks dat niet zou genezen onder haar vacht en amper zichtbaar zou zijn. Ze likte haar wonden schoon voordat ze binnenstapte in de volgende schuur. Al was dit een schuur waarvan ze wist dat er maar één kat in zijn nest zou liggen. Shade vermoedde dat hij op zijn gebruikelijke plek zou liggen, dus daar sprong ze dan ook naar toe. Ze duwde zich tussen verschillende spullen door en liet haar kop zien. Een druppel bloed die uit de kras over haar neus kwam likte ze nog weg met haar tong. "Verrassing." klonk het zachtjes, maar licht gehumeurd door het hele voorval. Misschien kon hij haar humeur nog iets opliften.

Het was de geur van bloed die hem eerder deed opkijken naar de geur van de brenger van de bloedgeur. Zijn groene ogen lieten een flits van angst zien toen hij de geur van Shade ermee combineerde, maar wist deze weg te schudden voordat hij de kattin aan zag komen. Het wisselde al snel voor een verwarde blik, die omging in een grijns. "Deden ze moeilijk?" vroeg hij alleen maar, terwijl hij zich voorover boog om in een reflex een nieuwe druppel bloed weg likte. "Kom eens hier," stelde hij daarna voor, waarna hij overeind kwam en opschoof, zodat de zwarte kattin erbij kon komen. "Wie heeft je 't leven moeilijk gemaakt?" Zijn groene ogen gleden over de wonden. Ze waren niet diep genoeg om serieus te zijn, maar ze had een flinke tik ontvangen. Het leven in de Elite was nou eenmaal niet zo makkelijk en dit was de beste manier om harder te worden. Hij zou de aanvaller dan ook niet bestraffen hiervoor, Shade moest er van leren. Zo ging het nou eenmaal.

Hij likte haar over haar neus heen en even trok er een lichte grijns over haar gezicht. "Wie heeft je 't leven moeilijk gemaakt?" vroeg hij. Ze schoof naast hem en legde haar kop tegen hem aan. "Ach, een of andere vlooienbal uit de tower. Ik heb hem er ook flink van langs gegeven. Morgen is kijken of hij dood is." zei ze nonchalant. Ze wist zelf ook wel dat hij er geen reet aan zou doen. Gevechten waren common in Bloodclan, net als katten die gedood werden. Hier was het leven of geleefd worden. Maar ze was helemaal niet van plan om hier te komen om over haar struggles te praten. "Genoeg over mij gepraat, hoe zit het met jou? Hoe is jouw avond, o grote Elite leider." een woord wat ze niet heel vaak gebruikte, maar nu op zo'n toon dat hij - als hij een beetje man was - wel wist wat ze van hem wou. Haar staart streek ze langs zijn borst en krulde ze daarna om haar poten.

Shade legde rustig uit dat het een of andere vlooienbal was in de tower, zoals gebruikelijk. Katten in de Elite waren moeilijk als het ging om een nest, hij was de enige met zekerheid over waar hij zou slapen, met een volledige barn voor hem alleen. Andere hadden dat geluk niet. De zwarte kattin ging naast hem liggen en hij legde zijn staart over haar heen. Ze sprak over hem, vroeg hoe zijn avond was en sprak hem aan met zijn titel. Cobra, zo oblivious als dat de arme stumpert was, haalde zijn schouders op en keek een beetje verloren in de verte. "Moeizaam. Ik weet nog steeds niet wat we aanmoeten met Shadowclan. Als het klopt dat de clan het moeilijk heeft en in chaos is, zou het 't perfecte moment zijn om aan te vallen en de boskatjes laten zien dat we niet over ons heen laten lopen." Hij slaakte een zachte zucht, voordat hij opzij keek in de ogen van Shade. Dem blue eyes.

Nog nooit in haar hele leven had ze zoveel moeite gehad om een gozer op te warmen voor zichzelf. Ze moest er daarom ook een beetje om lachen, niet om zijn verhaal. Maar om zijn gedrag. Hij was zo blind voor wat recht voor hem stond. "Moeizaam. Ik weet nog steeds niet wat we aanmoeten met Shadowclan. Als het klopt dat de clan het moeilijk heeft en in chaos is, zou het 't perfecte moment zijn om aan te vallen en de boskatjes laten zien dat we niet over ons heen laten lopen." ze knikte op het verhaal. Dat klopte wel. "Maar we moeten ook niet te hard van stapel lopen. Het was nu één keertje. Misschien moeten we eerst hier binnen wat sterkere katten trainen en klaarmaken. Ik weet niet of we een gevecht nu goed zouden kunnen doen op zo'n grote schaal." ze rolde zich op haar rug en staarde kort naar het plafond van de schuur. Toen duwde ze haar kont tegen die van hem aan. "Ben je nou zo blind Cobra. Of zie je echt niet wat ik probeer?" vroeg ze toen gewoon. Ze wou het weten. Deed hij het expres om haar af te schudden omdat hij haar niet wou of was de kater echt zo blind voor haar advances?

Cobra knikte langzaam bij het verhaal wat Shade tegen hem ophing. Ze had een punt, natuurlijk had ze een punt. Soms had hij het idee dat de kattin beter met dit soort situaties om kon gaan dan hij, en hij was dan nog wel de leader van dit hele zooitje ongeregeld. Sprekend over situaties, de zwarte kater keek een beetje verbaast op toen ze nog meer ruimte ging eisen door dichter tegen hem aan te schuiven. Hij hielt zijn staart bij zich en schuifelde een beetje verder op zij. Een iets wat domme expressie verscheen op zijn gezicht toen Shade bijna tegen hem uitviel over of hij echt zo blind was. Que? Wacht .. Wat was hier in aan de hand? Wat was 't dat hij miste hier? In zijn kop ging hij over alle taken die hij had gedaan en of hij iets was vergeten. Nee, zag er niet naar uit? Oké, dit was het moment dat het misschien handig was geweest als zijn vader nog in leven was.
Het was op dat moment dat hij een mentale klap toen het langzaam maar zeker tot hem doordrong. "Oh..."

Het moment dat het kwartje bij de kater viel kon de kattin gewoon van zijn gezicht af lezen. Ze grinnikte kort. "Hé, hé. Heb je het door?" zei ze toen kalm. Shade draaide zich weer op haar buik en keek hem even aan. Voor een seconde of drie vond ze het lastig om te lezen wat er in zijn hoofd om ging. "Ik heb geprobeerd wat.. hints te droppen zo nu en dan. Ik weet niet of je het door had." zei ze toen, haar stem zacht. God wat voelde ze zich nu fragiel. "Ik weet niet of.. jij hetzelfde voelt?" nee dat klonk stond. "Ik wil je gewoon heel graag. Voor mezelf. Alles." duidelijker dan dat ging het niet worden toch? "Jij voelt toch ook dat we naar elkaar toe trekken?" ze waren gemaakt voor elkaar, in de ogen van de kattin in elk geval.

Het was dat een blos niet te zien was onder zijn pikzwarte vacht, want wat voelde de kater zich nu dom. Het was te merken dat hij te lang op zichzelf geleefd had en niet alles van zijn vader had geleerd. Eigenlijk sprak hij sowieso te weinig met Claw toen hij nog leefde, niet meer nadat zijn young-one-schap afgelopen was. Hij keek een beetje ongemakkelijk om zich heen. Wat een stumpert was hij toch en dat noemde zichzelf de leader van de Elite. Hij keek Shade een beetje beledigd aan toen ze opperde dat hij niet hetzelfde voelde. Nee, hij moest zijn trots opzij schuiven nu en zijn gevoelens volgen. De gevoelens die hij zo lang aan het negeren was. "Nee, natuurlijk niet. Ik voel me ook aangetrokken aan jou." Hij had werkelijk geen idee hoe hij dit moest aanpakken tho. "Ik.. Ik wil jou ook, Shade," kwam er daarna wat ongemakkelijk uit. "Ik wil dit, samen met jou. Voor altijd."

Het klonk akward, maar het klonk oprecht. Ze liet haar tong over de kater zijn hoofd gaan. "Gelukkig, ik begon bijna te denken dat ik de enige was die dit voor ons samen wou." zei ze toen tegen hem. De zwarte poes stond op en liet zich over de kater heen vallen. "Nou grote vent, waar wacht je nog op?" ze duwde haar poot tegen zijn gezicht aan. "I'm all yours." de kattin sloeg haar staart over zijn rug heen en zette zich af met haar achterpoten om helemaal over hem een te glijden. "Als je me te pakken krijgt natuurlijk." ze wapperde haar staart tegen zijn gezicht aan terwijl ze door de schuur sprintte, hopend dat hij achter haar aan zou komen.

Hij liet het maar gewoon over zich heen komen en als antwoord op wat ze zei, gaf hij haar een lik over d'r oor heen. Toen hij echter een zwarte kattin over zich heen kreeg en de vraag kreeg waar hij nog op wachtte, spande hij zijn spieren en deed een poging om overeind te komen. Iets wat doorsloeg toen ze opeens weg ging en hem zei haar te moeten vangen. Een bijna verdrietige blik gleed in zijn ogen, maar hij spinde zachtjes, terwijl hij verder overeind kwam en zijn achterpoten spande. Met een paar grote sprongen waren ze in het andere deel van zijn schuur, daar waar meer ruimte was. Hij had zijn instinct het maar gewoon over laten nemen, zo kwam hij er waarschijnlijk met de minste kleerscheuren hier vanaf. Met een speelde zwaai van zijn staart sprong hij achter Shade aan, voordat hij haar in een hoekje wist te drijven en zijn gespierde zwarte lichaam gebruikte om haar de weg te versperren. "Gotcha," grijnsde hij met iets van trots in zijn stem. Oh dear Scourge, let him have her.

Ze sprintte samen door de halve schuur heen. Shade moest lachen terwijl ze elke keer net voor hem weg schoot. Ze voelde hem soms wel net met een poot op haar hiel. Toch maakte ze een foutje door zich in een gangetje te drukken waar ze niet zo makkelijk uit kwam. Het kwam uit in een klein kamertje, maar ze zag dat ze hier geen uitweg meer had van hem. "Gotcha," klonk het toen ook en toen ze zich omdraaide zag ze hem staan. Haar ogen waren groot, maar een glimlach stond op haar gezicht. Ze draaide zich naar de kater en drukte zich tegen hem aan, liet haar hoofd even in zijn nek rusten. "Dan mag je nu je prijs komen afhalen." zei ze zachtjes. En natuurlijk wisten de rest van de kindertjes wel wat er hierna gebeurd. "De banaan kwam uit de schil" zoals Nathalie dat ooit mooi beschreef.

Hij had haar te pakken, hij had d'r daar precies waar hij haar wilde hebben. De glans die flikkerde in zijn gifgroene ogen was een die nog nooit iemand gezien had. Hij wilde haar hebben, alleen haar, voor altijd. Langzaam zetten hij een paar stappen naar voren toe, klaar om zijn prijs te komen ophalen. Snel zwiepte zijn staart heen en weer, voordat hij haar een zachte beet in d'r nek gaf.

Het was het zonlicht dat irritant op zijn snuit scheen en aangaf dat de morgen aanwezig was. Hij deed een van zijn ogen open en merkte dat hij zichzelf rond een kleinere zwarte kattin had gekruld. Zijn gedachten gleden terug naar de avond ervoor en een glimlach speelde rond zijn lippen. Voorzichtig kwam hij overeind, om Shade niet wakker te maken en rekte zich uit. Misschien kon hij snel een prooi vangen van hun samen, maar voordat hij een stap kon zetten, hoorde hij een geluid aan zijn poten.

Ze voelde warmte weggaan en een kou terug komen op de plek waar hij net lag. Een van haar ogen opende zich tot een spleetje waarin ze hem net kon zien staan. Ze rekte zich uit en met haar voorpoot tikte ze net langs die van hem. "Waar ga je heen?" vroeg ze, haar stem nog doordrenkt met slaap. Ze wou eigenlijk een hele dag met hem lui doen. De avond ervoor nog keer op keer herhalen en gewoon alleen samen zijn met hem. Maar hij moest ook een bende vlooienbalen runnen. Een grijnsje speelde rond Shade haar gezicht. Als alles goed was, dan was hun liefde nu toch vereeuwigd. Dan kon hij wel eventjes weg om die zooi vlooienbalen te runnen. "Ik ga je missen als je weg bent hoor." klonk het toen zachtjes. De rolde zich op haar buik en keek hem aan.

Cobra voelde een pootje langs zijn voorpoot heen gaan en draaide zich om naar de zwarte kattin te kijken. Een liefdevolle glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij zijn staart langs haar liet gaan. "Ik wilde wat te eten voor je gaan halen," sprak hij met een lichte spin in zijn stem. Natuurlijk had hij ook een zooitje katten te leiden, maar die konden wel een dagje zonder hem. En daarnaast had hij een commander die meer dan in staat was om die taak op zich te nemen. Ook Thora zou wel doorhebben dat hij af en toe .. belangrijkere dingen aan zijn kop had. "Tenzij je wilt dat we hier de hele dag honger blijven leiden," grinnikte hij daarna. Hij liep terug naar haar toe en gaf d'r een lik over d'r kop heen, voordat hij speels een pootje over haar buik heen liet gaan. "Ik zal jou ook missen," sprak hij daarna zachtjes.