Pile of leaves {Open}

Met bladval kwamen stapeltjes bladeren en dat was toch wel een uitgelezen kans om toch wel te spelen. Voor een tijdje had Clearkit getwijfeld of ze in de bladeren zou duiken. Misschien vonden ze haar dan wel te kittenachtig om een warrior te worden. Maar tegelijkertijd, was dat een heel groot probleem? De kitten maakte een twijfelachtige zwiep met haar staart, zachtjes trekkend met één van haar oortjes. Het was wel heel erg leuk... Ze keek om zich heen, de meeste katten lagen wat te luieren in het waterige bladval zonnetje waar af en toe een wolkje voorlangs kwam. Heel warm was het niet, maar het had wel eens kouder gewaaid. Uiteindelijk was de verleiding toch te groot. Clearkit zette zich af en maakte een sprong, recht de stapel in. Een geschrokken gilletje ontglipte haar toen ze veel verder wegzakte in de bladeren dan dat ze dacht, helemaal verdwijnend in de rode en gele kleuren.

Al een tijdje nu zat Wolfpaw met een naja, bijna hongerige blik naar dat hoopje bladeren te kijken. Een of andere verveelde elder had ze waarschijnlijk met zijn staart uit de weg geveegd, prachtig op een hoopje. De verleiding om erin te duiken was ontzettend groot en als dit niet midden in het kamp was geweest, was ze er vol overtuiging ingesprongen. Probleem was een beetje dat het kamp vol zat met katten en zij een 'reputatie' hoog moest houden, immers moest ze toch ooit warrior worden. Zucht, wat was het leven toch ook zwaar. Dat van een kitten overduidelijk niet, want een zwart ding maakte een sierlijke sprong en belandde in haar hoopje bladeren. Of nuja, ze verdween er eerder in. Kort keek ze met grote ogen naar het hoopje dat de kitten had opgeslokt, waarna ze in bulderend gelach uitbarstte. "Hé Leafkit, kijk uit dat de bladeren je niet opeten, hoor!" sprak ze plagend naar het hoopje bladeren waar een zwart staartje uit stak.

Voor een moment bleef Clearkit enigszins geschrokken liggen in de stapel met blaadjes, een moment nemende om zichzelf te herpakken in deze vreemde situatie. De bladeren waren vochtig en plakten aan haar pels, waardoor ze zich meteen smerig voelde. Ze trok een vies gezicht en stak haar kop weer boven de stapel uit, om nog net te kijken waar een zeker bulderend gelach vandaan kwam. Enigszins verward spitste Clearkit haar oren om naar een apprentice te kijken, de apprentice van Tallstar, Wolfpaw was het toch. Maar de apprentice had het over een Leafkit. "Leafkit?" miauwde Clearkit, om zich heen kijkende. Ze hadden toch geen Leafkit? Pas toen zonk het in. Wolfpaw noemde haar Leafkit! "Ik heet geen Leafkit! Ik heet Clearkit!" miauwde ze enigszins goedmoedig. Wat raar dat Wolfpaw haar naam verkeerd had.

De ander keek haar verward aan. "Leafkit?"Vroeg de zwarte kit. Ze wilde geërgerd met haar ogen rollen maar bedacht zich toen een veel leuker plan. Heh. "Ik heet geen Leafkit! Ik heet Clearkit!" Quasi verbaasd keek ze de ander aan, waarna ze zich een klein glimlachje op haar gelaat forceerde. "Nee hoor! Je woont in Leafclan, jij bent Leafkit en ik ben, uh, Wolfleaf, natuurlijk," sprak ze zo overtuigend mogelijk, al gaf de grijns op haar gelaat wel wat weg. Hopelijk zou ze de ander goed gelovig genoeg zijn om te bedenken dat dat stomme hoopje bladeren naar een andere blad dimensie had gestuurd, of zoiets doms. "Wist je dat niet meer?" kittens waren zo dom.