This is my treasure box

Met een blaadje tussen haar tanden liep ze het kamp binnen om ze kalm op haar stapel te leggen bij haar nest. Rustig glimlachte ze even om naar haar schat te kijken. Cricketpaw had besloten om een paar dingen te verzamelen en bij te houden zodat ze bij een dagje verveling even kon kijken naar haar ontdekkingen. Ze kon niet te ver gaan van het kamp en jagen had ze nog geen les in gehad... Dus dan was het maar dingen verzamelen en haar omgeving verkenning zodat ze de weg terug kon vinden. Ze moest toegeven dat ze tot nu toe alleen de weg had afgelegd die haar mentor had aangetoond. Ze durfde nog niet helemaal op haar eentje een nieuw pad af te leggen in het woud. De kleine poes vond het allemaal nog maar eng om het alleen te doen. Ze had liever een ietwat actiever kat gehad als mentor, maar ja... Ze kon er weinig aan doen. Haar mentor had het druk genoeg met jagen en zei dat voor nu haar trainingen maar even op stop moesten. Het zou teveel werk zijn om een klein pluizig ding als haar te leren jagen.. En dat snapte ze ergens wil... maar toch. Met een zucht van opluchting keek ze even naar haar items. Een paar steentjes, wat plantjes en een bloempje of twee. MIsschien ging ze vragen aan Acefray wat deze planten waren. Ze waren mooi en daarom had Cricketpaw ze meegenomen. Wie weet konden ze nog nuttig zijn voor de grijze kater.
Ze pakte vluchtig een van de vele plantjes van de stapel en draaide zich om om uit de den te spurten. Met grote sprongen begon ze naar de den van de medicine cat te lopen maar in haar enthousiasme had ze niet gezien dat er iemand op haar pad terecht was gekomen... En bam! daar lag ze dan op de grond. Een botsing. Ah... oops. "Sowwy," zei de poes met haar mondvol.. Want ja, ze ging echt niet haar dierbare schat loslaten.

-Bloodkit

Bloodkit was het kamp in gewandeld. De nursury was voor zijn mening te druk en de maine coon kon wel wat rust gebruiken. Zijn hoofd klopte als een specht die met zijn snavel een gat boorde in een boomstam. De spelende kittens die schreeuwde en riepen maakte het dus alsmaar erger. Zuchtend had de kitten zich vlakbij de medicine cat genesteld. Hij wou graag zijn broertje zien die daar ziek in een mosnest lag maar dit was geen goed moment. Zijn hoofdpijn werd erger en Bloodkit kon zich amper nog bewegen. Een donderstorm leek wel om te gaan in zijn brein. Het erge was dan ook nog dat er iemand dacht dat hij een stuk van het pad was. Een kat botste tegen hem op en een steek van pijn ging door zijn hoofd heen. “Auw auw auw... tsssss” Jammerde hij tussen zijn tanden door. Zijn poten tegen zijn kop gedrukt, alsof dat de pijn weg zou halen. Het maakte hem niet uit dat een leerling over hem gevallen was en nu een sorry uitbracht. Het enige wat telde was dat zijn hoofd uit elkaar leek te barsten! “H-het maakt.. ugh, niet uit” Probeerde hij terug te mauwen maar dat ging moeizaam. Oh starclan waarom kon hij niet een poot breken dat deed veel minder pijn..

Oh... Boi. Had ze nu echt een kitten omver gegooid? Nerveus keek ze even naar het katertje. Het was niet dat ze veel groter was dan hem, in tegendeel zelfs. Ze was altijd al een klein beetje onder het gemiddelde, maar dat had haar nooit echt zwaar gelegen. “Auw auw auw... tsssss” Oh nee! Ze keek even nerveus naar de ander terwijl ze haar schat tussen haar tanden geklemd hield. Ze stond er maar een beetje aan de grond genageld, incapabel om ook maar iets te doen. Het was niet haar bedoeling geweest iemand pijn te doen. Helemaal niet zelfs! EVen slikte ze, waarna ze kalm haar kopje neeg en het ding liet vallen. Ze sprong naar voren en bekeek de kater even bezorgd. “H-het maakt.. ugh, niet uit” uhm. "Heb je pijn aan je hoofd?" klonk er zacht van haar af waarna ze even keek naar zijn lichaamtaal. Het puntje van haar staart wiebelde even voordat ze even tegen zijn schouder neusde. "Ik help je anders even naar een rustiger deel van het kamp zodat ik iets voor je kan helen tegen de uhm..." wauw, haar hoofd leek soms echt gattenkaas. Oh daar was het weer! "Tegen de hoofdpijn!" even steeg de toon in haar stem waarna ze kort naar hem glimlachte. Het was het minste dat ze kon doen niet?

Oh starclan wat was die pijn toch in zijn kop? Donderwolken met scherpe bliksemslagen leken het wel. Ineenkrompen van de pijn lag hij zachtjes te jammeren. Er was iemand over hem heen gestruikeld en die begon nog te praten ook. De tom kneep zijn ogen samen en drukte zijn poten nog harder op zijn kop om hopelijk zo de pijn te verminderen maar dit leek maar weinig te werken. "Heb je pijn aan je hoofd?" Vroeg de grijze apprentice. Bloodkit knikte voorzichtig. “-ja..” Sprak hij. Ik help je anders even naar een rustiger deel van het kamp zodat ik iets voor je kan helen tegen de uhm..." De ander stopte met haar zin. Wat Bloodkit totaal niet erg vond. Hij hoorde liever nul geluid zodat de hoofdpijn kon minderen maar Cricketpaw leek haar woorden weer gevonden te hebben- "Tegen de hoofdpijn!" Bloodkit piepte. Ohh wat praatte de grijze she-cat toch luid.. urrrrr. “Prima” besloot hij te zeggen na een paar enkele seconde later. Misschien hield ze dan haar mond gesloten..