she was vengeance

De grijze kater was heerlijk aan het dromen over zijn geliefde. Dromen waarin ze samen naar verre oorden trokken en hier van de zonsondergang genoten. De lucht was roze, paars en rood door de zakkende zon terwijl deze kleuren werden gereflecteerd in het ondiepe water van een meer. Bladeren vielen uit de bomen rond hun heen en hij was tegen zijn partner aan genesteld, zijn snuit liefkozend verbogen in haar gevlekte vacht. Hier was een wereld waar er geen oorlog of regels was. Een wereld waarin liefde altijd overwon. Dat was waar de grote kat van droomde. Hij was opgegaan in dit prachtige beeld toen hij ineens een gekuch hoorde. Geschrokken zette hij zijn vacht overeind, waardoor hij een enorme pluizebal werd, en ging recht zitten. Zijn groene ogen vonden de blauwe van Innerstar… en al het bloed trok weg uit zijn gezicht. Nu moest hij toegeven dat het bloed toch al ergens anders naar het trekken was. Waardoor hij zijn schaamte bedekte met zijn staart. Zijn prachtige wereld werd vervangen met degene die hij kende van Starclan. Hij drukte zich dichter tegen de grond aan in schaamte. “Mam- Eh. Inner. Innerstar” Hakelde hij ongemakkelijk, per ongelijk haar benoemd hebben met de titel die ze de afgelopen dagen in zijn hoofd had gekregen. Acefray was zijn ouders op jonge leeftijd verloren en had een immens verlangen naar iemand die deze rol vervulde. Veel hoefde je er niet voor te doen om voor de domme kater zo belangrijk te worden. “Wat eh brengt u hier?” Stammelde hij uiteindelijk, waarna hij de grond interessant leek te vinden, op deze manier haar blik proberen te ontwijken.

Ace schaamde zich enorm. Natuurlijk had hij ook zijn dromen, hij was maar een simpele kater die veel plezieren van het kattelijk schoon moest missen dankzij zijn werk. En tja, starclan kon niet moeilijk doen over dromen- Nee toch? Eigenlijk wist hij het niet zeker... misschien konden ze dat wel. Stond dat ergens in een regeltje dat hij nooit gelezen had. Terwijl de kater zich enorm begon te stressen over wat er nu zou komen was Innerstar dichterbij gekomen, en brak zijn gedachtegang door een lachje. Dit liet hem opkijken, oren in zijn nek verborgen. "..... sinds ik me schaam... sorry Inner" mompelde hij dat ook zacht, waarna hij zichzelf ophief en kort zijn snuit tegen de vacht van de kattin aanduwde in een begroetend gebaar. En hoe hij zichzelf ook probeerde te positioneren, het leek hem niet helemaal te lukken. Maar natuurlijk ging de kattin verder. Dode katten hadden ook andere dingen te doen dan met hem praten, al leek het hier soms niet op. Langzaam terwijl de ander sprak veranderde er iets in de houding van de medicine cat. Van het beschaamde en betrapte jongetje naar iets anders. Een afstandelijke houding, een koudere. De laatste regel was voor hem de druppel. De kater keek in de blauwe ogen van de ander en haalde eens diep adem. "Inner, ik weet dat je het beste voor me wilt en je moet weten dat ik alles wat je voor me doet waardeer. Wat ik hierna ga zeggen klinkt misschien niet zo netjes want ik ben slecht met woorden. Ik bedoel dit niet verkeerd en niet persoonlijk." Nogmaals een diepe ademhaling waarna hij opstond, zijn vacht lichtelijk opgezet en zijn ogen reflecterend als de slang die hem schaduwde. Zijn haat en zijn boosheid was niet naar de leader gericht maar dit was de eerste keer dat hij zijn pijn kon uiten. Want hij had veel meegemaakt om hier te komen en zijn pad was alles behalve makkelijk. "Misschien dat je dit al vergeten bent maar ik had alles waar ik ooit van kon dromen. Een volleerd warrior van de beste clan in het woud, vernoemd naar mijn vechtkunsten. En een partner die onze kits droeg. Toen nam Starclan mij alles af. Ineens moest ík medicine cat worden zonder dat iemand maar vroeg of ik dit wilde, ik ben niet eens medicine cat apprentice geweest, had niet eens een mentor. En volgens de regels mag een medicine cat zijn bestaande partner en kittens houden. Maar ik niet. Ik moest doen alsof ze niet van mij waren, alsof ik niet van Runningvole hielt." Hij nap een hap zuurstof, al betwijfelde hij ergens dat dit nodig was in zijn droom. "Ik heb kittens gerouwd omdat mij vertelt was dat ze dood waren. Mijn oudste dochter is sinds haar geboorte al ziek geweest en ik heb altijd mijn keuzes juist gemaakt. Nooit hun voorgetrokken of mijn rouwen mijn taken in de weg laten zitten. Ik heb geliefde en kits van mij begraven Innerstar en als een moeder moet jij weten hoe dat voelt" Tranen waren zijn ogen uitgedrongen en trokken een spoor door de dikke vacht van zijn wangen. Hij had vaak gehuild bij Inner, maar hij was volwassen hier. Een oprechte kater die zijn zondes en pijn met een ander deelde. En dit was nog niet eens het puntje ervan. "En natuurlijk ben ik nu blij dat ik katten kan helpen op een andere manier. Echt waar. En soms, soms denk ik zelfs dat ik er best goed in ben." Hij ging weer zitten, verslagen. Wetende dat dit oud verdriet enkel wonden opengooide die dicht gegroeid moesten zijn. Maar soms verlaat een diepe pijn je nooit. Ergens was Ace gewoon moe en wilde hij ook niet meer vechten tegen die pijn. Soms wilde hij gewoon dat iets makkelijk kon zijn. Voor maar een momentje...makkelijk. "Ik voel soms gewoon dat Starclan het me schuldig is. Het is slecht van me, dat weet ik ook. Maar ik heb toch laten zien dat ik het kan, dat ik het kan de juiste beslissingen te maken. En het voelt alsof ze mijn recht hebben ontnomen. Mijn eerste nestje... Runningvole... de betekenis van mijn naam. Ik wil gewoon van iemand houden..." De kater veegde zijn tranen af met zijn poot en schudde zijn kop leeg. "Sorry Inner... ik ben klaar" Veronderschuldigde hij zich. Waarvoor? Hij wist het niet zeker. Op de een of andere manier voelde het verkeerd deze waarheid te spreken en voelde het beter om gewoon ja mevrouw te zeggen bij haar woorden. Maar Ace was altijd een kater van hart en ziel geweest, een die zei hoe hij zichzelf voelde wanneer dit te sterk was om helder door na te denken. En hij loog niet, hij verborg niks. Goed, hij vertelde dan ook niet al zijn leiden, maar genoeg om zijn punt over te brengen. Ergens deed hij dit ook zodat hij niet meer in verleiding kwam voor de andere kant te kiezen. De woorden van zijn vorige mentor die altijd innerlijke pijn zoals deze kon ombuigen naar iets veel machtigers.