Tired

Kalm plaatste hij zijn poot op de muis waarna hij zich tegoed deed ana het vlees dat zijn lichaam te bieden had. Het was echter een kleine maaltijd, een snack bijna... En toen hij klaar was ermee begroef hij de restjes kalm in de achtertuin van een twoleg om rustig terug te keren naar de straten. met snelle passen liep de oudere kater verder, zijn ogen zoekende naar een gebied dat wat meer bosjes heeft. De kat die al zijn hele leven in het woud jaagde. Hoe dan ook leek hij dit soort jagen ook best snel onder de knie te hebben. Met enkele sprongetjes eindigde hij in wat struikgewas waarna hij snel verder liep om in een grasveld uit te lopen. Kalm stak hij zijn neus wat in de lucht en spitste hij zijn oren om potentiële prooi op te pikken. Toen hij dan ook geritsel hoorde draaide hij zijn lichaam. Even vernauwde hij zijn ogen waarna hij in een sluiphouding zakte en rustig de plant benaderde. Even tikte zijn staart heen en weer.... En daar ging ie. Met een hevige klap kwam de zwarte kater op iets terecht. Maar... Het was veel groter dan... Een prooi? Huh... "Tall?" sprak hij verbaasd.

Even maakten ze oogcontact... En op dat moment wist hij zeker wie hij hier had. Wel meteen kwam er een brede glimlach op zijn breed gebouwde gezicht. Ah... Je kon toch niet boos worden op een kereltje zoals Tall. Hij was gewoon een bol van positieve energie, altijd welkom als het aan hem lag. "Neee.." Klonk er dan ook zacht, zijn stem vol verbazing. Even veranderde de glimlach van de kater in een grijns, waarbij hij even speels met zijn staart zwiepte en zijn achterhand aanspande. "Oh... Dan moet ik je verward hebben met een andere kat," zei hij even terwijl hij opsprong en zowat op de ander lande met zijn dikke lichaam. Speels hugde hij zijn vriend dan ook even. "Als er een iemand is die ik van een mijl ver kan herkennen dan ben jij het wel Tall," zei hij even zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot en zijn kopje tegen het lijf van zijn oude vriend drukte. Dit moment had hij gewoon even nodig okay, laat hem gay zijn. "Ik mis je..." murmelde hij zachtjes.

Alles was inmiddels zo anders en het was ergens raar om de tabby leader hier te zien en hem zo aan te spreken. Hoe dan ook wilde hij er niet te diep op ingaan. Hij zou het maar als een aangenaam iets aannemen, niet teveel klagen tegen de goden dat dit een vloek was. Het was immers zijn eigen keuze geweest om de clan te verlaten. De enigste die dan ook in fout was was hij en niemand anders. Dus de pijn die hij voelde was dan ook iets dat hij verdiende... "Ik jou ook, doofus," Klonk er na ene poor waardoor de nachtzwarte kater even grinnikte en van de Shadowclan kat kwam. Kort schudde hij zijn lange pels uit. Hij was inmiddels wat dikker in de haren komen te staan dankzij het koude weer, opdat hij anders best kortharig was. "Hoe gaat het?" klonk er kalm van de massieve kater af terwijl hij zijn helderblauwe ogen op de jongere kat richtte...... Waarom had hij plots zo'n heimwee naar huis?

De bruine tabby leek niet bepaald goed te zijn... Maar goed in een clan met zwakkelingen was dat te verwachten. Die poezen aten eerst. Hij at nu eerst en alleen, alles dat hij tepakken kon krijgen was van hem en niemand anders. HEt was een aangenaam leven, dat zeker, maar ergens was het eenzaam. Oh well, in zekere zin was de kater dat altijd geweest. "Goed," Klonk er op zijn vraag. Een antwoord die normaal was. Geen groot uitbundig verhaal hm? "En jij?" kaatste hij echter snel genoeg terug. "Je ziet er in ieder geval niet uit alsof leafbare zwaar is," Hij knikte even rustig en grinnikte zachtjes. "Als rogue hoef ik meestal alleen voor mezelf te jagen, soms ook voor vader... maar hij is een taaie vent zelfs met drie benen," sprak de kater kalm terwijl hij even schuin opkeek naar de hemel. Weldra zou hij zijn vader hetgeen geven wat hij wilde en dan waren ze beide gelukkig. Een doel die het nastreven waard was.

De clan, het was een gevoelig topic voor sommige van zijn vrienden maar hijzelf had er geen enkel probleem mee om erover te praten en de reden waarom hij deze had verlaten. Het was een feit dat zijn leven korter zou zijn buiten de clan dan erbinnen maar oh well, wie had er last van? Hij had zoveel vrouwen pijn gedaan en zoveel apprentices verpest, ze zouden blij zijn dat hij in hell zat. Even grijnsde hij schuin bij die gedachte. Nevermind had een goed hart, maar geen idealen. Hij deed wat hem goed leek, op het moment zelve... Maar zelfs dat begon langzaam uit zijn zijn te sijpelen. Hij werd een oude vent, een gezinnetje en vaste plek begon aangenaam te klinken maar zo onrealistisch... Heh. Tallstar vroeg hoe het met zijn vader was en kort trok hij even zijn schouders op. "Goed, hij is een oude brombeer..." klonk er even lachend van hem af. "Hopelijk word ik niet zoals hem, god," klonk er even grinnikend van hem af terwijl hij de ander aankeek. "Hoe is Shadowclan? Hoe zijn mijn dochters?" probeerde hij vervolgens.

Het leven was goed, zolang je maar leefde van je leven. Want tja, er waren genoeg mensen die niet eens leefde. Het was een verschrikkelijke wereld daarbuiten. Maar goed, daar deed hij ofcourse niet aan mee. "Goed," Klonk er als antwoord op zijn vraag. "Sterke trouwe warriors," Hm, goed goed. "Mis je ze?" Wel meteen knikte hij. "Soms mis ik heel shadowclan wel... Zelfs degene die er niet meer zijn," Innerstar, Shrewstar... Zijn broer. Zoveel vrienden die hij had verloren door de jaren heen. Maar goed, hij werd steeds ouder, wat kon hij anders verwachten? "Dus... Tall," klonk er plots. "Heb je nu al een vrouwof hoe zit het?" ja, ook zijn vriend werd ouder, als hij ooit nog kinderen wilde moest het huwelijk zo snel mogelijk gebeuren, non?