City girl

Voor het eerst in een goed aantal dagen waren de wolken weer opgeklaard en scheen er een zacht, herfstzonnetje tussen de donkere bomen door. Kleine vlekken zonlicht dansten rond in het kamp en waren veelal bezet door tevreden warriors, die kort hun rust pakten in het kleine beetje warmte dat dat licht bracht. Vreemd, vond het katertje het, dat ieder z'n humeur zo af liet hangen van het weer. Zon of wolken, het was hem om het even. Ofwel de nursery ofwel zijn eigen vacht bood toch wel genoeg bescherming tegen de kou die dit seizoen met zich mee bracht. Daarom had hij er niet genoeg aan om enkel een beetje te liggen luieren in het zonnetje, het verveelde hem slechts. Daarbij zou hij binnenkort apprentice worden en hoewel hij niet het overenthousiaste van vele andere kits deelde, voelde ook hij zijn poten tintelen bij het idee om eindelijk meer vrijheid te krijgen. Met een inspecterende blik keek hij dan ook het kamp uit, vanaf het plekje aan de ingang waar hij zichzelf neer gezet had. Stagkit was geen deugniet, dus de queens hadden er geen problemen mee dat hij zo dicht bij de uit/ingang zat. Hij hield van kijken, ieder in zich opnemen. Zo ook Cricketpaw, een grijze poes die zojuist haar nieuwe den was uitgestapt. Enkele weken geleden had ze nog in de nursery geslapen, net als hij. Ze scheelden immers weinig qua leeftijd. Met een heldere blik keek Stagkit haar aan, zich afvragend waar de grijze kit naar op pad was.  

Met een ietwat opgetogen blik staarde ze naar de uitgang van het kamp. Maar ergens was ze ook gewoon heel erg onzeker om naar daar te gaan. Ze wist dat er zoveel gevaren waren. Misschien geen goede opvoeding techniek ouders. Nja... het waren niet eens haar ouders geweest en dat hadden ze altijd er goed in gewreven. Kalm gleden haar ogen van de uitgang naar de andere delen van het kamp waar ze al snel de uitgang van de nursery zag. Haar blik ving echter al snel die van een andere kit waarmee ze de den nog had gedeeld; STagkit. Binnenkort zou hij ook naar de apprentice den komen. Momenteel waren er niet zo heel veel apprentices, maar het was duidelijk dat er wel veel zouden komen aangezien er best een kittenbom was geweest de afgelopen moons. Zij was ook in die periode geboren, maar zij was de enige van haar nest. En ook de enige van haar bloedlijn die nog leefde. Kort zuchtte even, waarna een glimlach op haar gezicht werd getoverd en ze naar voren sprong om zich bij de kater te voegen. "Hey Stag! Hoe gaat ie?" klonk er op een zachte maar redelijk opgewonden toon. Rustig keek ze hem aan, een glimlach op haar gezicht. hopende, in the back of her mind, dat hij niet zou beginnen over het feit dat ze nog steeds niet het kamp was uitgegaan of prooi had terug gebracht als ze dat wel had gedaan. Nja, ze ging naar buiten. Maar het was dezelfde route. Ze durfde gewoon nog niet veel alleen...

De ander had hem ook opgemerkt, want de poes met wie hij kort geleden nog zijn den had gedeeld stapte vrolijk zijn kant op. "Hey Stag! Hoe gaat ie?" klonk er enthousiast. Stagkit gunde haar een kleine glimlach. Hoewel hij zich niet kon vinden in haar grote enthousiasme, waardeerde hij haar zachte karakter. "Hoi Cricket," begroette hij haar en zijn ogen gingen even vragend naar de uitgang van het kamp. De kater besloot er echter geen opmerkingen over te maken, Cricketpaw was altijd al een beetje timide geweest en hij wilde haar niet op de staart trappen. "Hoe is het in de apprentice den?" deed hij een poging om een gesprek op te laten bloeien. "Houd je wel een plek voor mij vrij?" hij gunde haar een vaag grijnsje. Niet lang zou het meer duren of hij mocht eindelijk zijn -kit achtervoegsel inwisselen voor iets dat hem meer waardig was.