We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
Het was maar een saaie dag geweest, maar gelukkig een die met zijn leeftijdsgenootjes werd gedeeld. Het was namelijk aan het regenen, zo hard dat de plas bijna de nursery in kwam en niemand buiten mocht gaan spelen. White hielt van de regen, die was leuk en het licht was dan minder fel door de wolkjes. Al maakte de wolken de dag ook al weer wat kouder. Vandaar dat hij al snel rondkeek op zoek naar een warmtebron… hm. Hij had geen zien om bij zijn adoptie mama te gaan liggen, die zou hem alleen maar gaan schoonlikken en bezorgt doen. Maar zijn adoptie zus was een heel ander verhaal. Het zwarte poesje had zijn aandacht gevangen, waardoor hij rustig haar kant op liep. Whitekit was over het algemeen vrij stil aangelegd. En hoewel hij een beetje onzeker was over heel die nieuwe familie waar hij maar zomaar in gezet was wilde hij toch best graag liefde van ze hebben. Vandaar dat hij zichzelf tegen de zwarte kitten aanzette en wat van haar warmte genoot, zijn roze oogjes groot terwijl ze omhoogkeken. “Hey… sis?” hij wist niet goed of hij haar wel zo mocht noemen. De onzekerheid was in zijn blik af te lezen.
Clearkit’s oogjes waren half dichtgevallen terwijl ze in haar nest lag. Ondanks dat ze graag het hele kamp rondhobbelde en zoveel mogelijk bekeek wat iedereen aan het doen was, kijken hoe hun dag ging zodat ze misschien kon voorspellen hoe haar dagen later zouden kunnen gaan, was ze uiteindelijk doodmoe. Ze was veel teveel aan het nadenken en aan het malen, wat haar mentaal uitputte. Haar ouders zeiden altijd dat ze zich teveel zorgen maakte, over letterlijk alles, maar ze kon het niet helpen. Ze zag zoveel problemen in de toekomst. Haar ogen vielen uitendelijk compleet dicht, waarna ze haar kop wat meer onder haar pootjes begroef en haar staartje om zich heen krulde. Ze spon zachtjes toen iemand tegen haar aankroop, zich nog niet helemaal beseffend wie het was. Pas toen Whitekit begon te spreken besefte ze zich dat hij het was, haar nieuwe pleegbroertje. Clearkit knipperde haar oogjes weer iets open. Ze konden niet meer verschillen qua vachtkleur, hij spierwit en zij zwart als de nacht. “Hey” miauwde ze, haar kaken wijd openspreidend in een gaap.
Whitepaw.,
Member
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
Eenmaal zijn warmtebron gevonden moest hij toegeven dat dit best wel fijn was. Hij had nooit eerder een sibling gehad en Clearkit leek hem best wel aardig. In ieder geval was ze lekker warm en zacht, iets wat hij een enorm pluspunt vond. Al snel wurmde hij zich helemaal tegen diens zwarte pelsje aan en balde zich lichtelijk op, om hierna terug te spinnen in comfort. Blijkbaar had hij wel zijn zus wakker gemaakt met deze actie, iets wat te merken was aan de wijde geeuw. Kort maar onzeker drukte hij zijn oortjes naar achteren, wachtende tot haar mond weer sloot. Ergens vond hij het wel vreemd dat zijn zus al zo groot was, en zo anders was van uiterlijk dan hem. Maar was dat niet de hele reden waarom zijn mama hem niet meer wilde? Doordat zij zo donker was en hij juist helemaal niet? Hij wist het niet meer… Snel viel zijn gedachte terug naar zijn zus, voor hem de eerst mogelijke bron tot de affectie die hij zo nodig had en verlangde. Hopelijk zou ze lief blijven tegen hem, zelfs al was ze apprentice. Misschien was dat wel een goed onderwerp om over te praten. “Heb je al zin in apprentice worden?” kwam er dan ook zacht en vrij ploteseling uit, terwijl hij zijn kopje op haar voorpoot legde. Voor een jonge kit was het vrij makkelijk om zich te hechten aan een nieuwe zus, en dit voelde best wel fijn...
Clearkit moest er even aan wennen dat dit nieuwe broertje zo aanhankelijk was, vooral omdat ze hem nog niet zo heel erg goed kende. Zijzelf was er niet zo heel erg van, warmte oké, maar echt uitgebreid tegen elkaar aanliggen vond ze minder. Maar ze wilde de jonge onzekere kitten eigenlijk ook niet wegjagen. Haar mama en papa hadden haar gezegd dat Whitekit het best wel zwaar had gehad en dat ze dus lief voor hem moest zijn. Ze slikte het ongemakkelijke gevoel dus maar weg voor de witte kitten en vermande zich. Ze draaide één van haar oortjes eventjes kort naar achteren bij zijn vraag. Ze vond het doodeng om apprentice te worden. Maar als ze dat tegen de kitten zou zeggen, zou hij er dan ook bang voor worden? Dat wilde ze niet, ze wilde hem niet nog meer onzekerheid geven in zijn jonge leven. Ze zette dus een glimlach op en legde haar kop op haar pootjes neer. "Ik denk het wel, ik denk dat het wel leuk wordt," besloot ze, al zong haar hart een hele andere toon.
Whitepaw.,
Member
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
Whitekit keek op naar Clear, in alle manieren van het woord. Want om voor hem indrukwekkend te zijn was niet enorm moeilijk te bereiken. Zijn zus was voor hem als familie, bijna familie, in ieder geval meer als dat hij ooit eerder had gehad. En ze was groot, sterk, en zag er een beetje uit als zijn echte moeder. Ze werd al bijna apprentice en dat was gewoon…. Wow. Ze was al bijna volwassen en hij voelde zich nog enorm kind. Hij wás nog een kind. Goed, niet helemaal. De kit had snel volwassen moeten worden door de hele situatie. Hij was dan ook bereid te doen wat er nodig was voor de clan zonder er al te veel bij na te denken. Clear gaf al wel snel antwoord op zijn vraag, met een glimlach. Toch voelde het verkeerd. Alsof het niet helemaal klopte. Het was te zien in zijn stille blik en zijn oren die naar achteren stonden in een mild wantrouwen “Het is niet erg als je het spannend vindt…” hij bleef zo zitten. Jokken was namelijk wel erg, en ook helemaal niet vriendelijk.
Whitekit reageerde een beetje gek op haar woorden, alsof hij het niet helemaal geloofde. Zijn oren gingen naar achteren en hij werd wantrouwig. Clearkit liet één van haar oortjes wat verward hangen, niet helemaal zeker wetende hoe te reageren. Had hij haar spanning gevoeld? Of vond hij haar reactie niet logisch? Of zocht hij iets anders? Clearkit kon alleen maar gissen en besloot maar de kleine strohalmen die haar pleegbroertje haar had aangereikt aan te grijpen. De kitten rolde wat nonchalant met haar schouders en legde haar kop weer op haar poten neer. "Iedereen vindt dat wel wat spannend toch?" besloot ze te vragen aan de kitten, de bal weer bij hem neerleggend. Het was een hele verandering in je leven, een apprentice worden in plaats van veilig bij je moeder zijn in de nursery. Dat zou geen enkele kitten in de koude kleren gaan zitten toch? Je moest ineens zoveel bijleren.
Whitepaw.,
Member
James 205 Actief "We would say anything just to hear what we want. Right or wrong. Then we lie to be forgiven. We would sell anything just to buy who we're not. Any cost. Oh, we kill our way to heaven."
De albino kitten kreeg al vrij snel een antwoord terug, een die hem een beetje logischer leek. Hij wist ook niet waarom het hem niet lekker had gelegen, het gewoon verkeerd gevoeld voor hem. Terwijl hij een beetje teerde op een mogelijk antwoord maakte hij het zichzelf weer comfortabel tegen de ander aan, op de manier die jonge kittens eigen was. Jammer genoeg zou het witte pluisje deze eigenschap nooit verleren. Met zijn kopje tegen de donkere pels van de ander genesteld antwoorde hij. “Ik denk het wel, maar de meeste vinden het ook leuk” In de tussentijd sloot hij zijn ogen en begon wat zacht te spinnen door de warmte en aanraking “Want dan mag je het kamp uit en ga je dingen leren” Hij vroeg zich af hoe het was om apprentice te worden, misschien was het wel super leuk. Misschien was het wel iets waar hij goed in was en andere trots mee kon maken. Of juist kon laten zien wat hij allemaal kon. Maar goed, voor hem was het nog iets zo ver weg waar je enkel over kon dromen. “Wil je me iets beloven Clearkit?” vervolgde hij na een korte stilte, zijn toon weer zachter.
Onderwerp: Elysian 
vr 30 nov 2018 - 22:29
