Serein

Hij was net teruggekeerd van een nacht patrouille, waarbij ze de grensmarks hadden ververst. De witte kater kroop het kamp binnen en huiverde, de nachten begonnen goed koud te worden en daar hielp zijn helder witte vacht niet echt aan mee. Zijn twee gekleurde ogen keken in het rond. De rest van de patrouille was al naar binnen gegaan en hij zag net de laatste Warrior's staart de den in schieten. Nightcurse was als laatste gegaan, puur omdat hij eigenlijk nog niet naar bed toe wilde gaan. Al snel viel zijn blik op een wit bolletje dat in het kamp lag, vlak bij de nursery. Voorzichtig liep hij naar voren toe. "Whitekit?" vroeg hij twijfelachtig. Niet omdat hij de kitten niet herkende, maar meer omdat hij verbaast was hem hier te vinden. De witte kitten deed hem aan zichzelf denken. Beide werden ze soms met de nek aangekeken vanwege hun witte vacht, maar Nightcurse had zichzelf er overheen gezet en wilde nu een naam voor zichzelf gaan maken. Hij hoopte dat Whitekit dan ook ging doen, misschien zelfs onder zijn leiding. "Wat doe je hier zo laat? Hoor je niet bij je moeder te slapen?"

De laatste tijd leken steeds meer kittens van hem te schrikken. Misschien moest hij toch iets gaan doen aan z'n stappen, of gewoon eerder iets spreken. Immers zou het niet aan z'n vacht liggen, het heldere wit viel juist overal op. Daarom ook dat hij de kitten voor hem direct gevonden had. Het maanlicht en het weerspiegelende licht van de sterren lieten de witte vacht van de kitten bijna opgloeien. Hij sloeg zijn pluizige staart om de kitten heen, die zichtbaar aan 't trillen was van de kou. Hij legde uit dat het slapen bij zijn nieuwe moeder eng was en dat hij overdag niet naar buiten kon door 't licht. Voorzichtig ging hij bij de kitten liggen, zodat hij hem makkelijker aan kon kijk. "Het licht doet je pijn, niet waar?" vroeg hij voorzichtig. Nightcurse had de kleine Whitekit al een tijdje op 't oog, het was een speciale kitten, eentje die hij bij zich wilde houden. "Zullen we samen naar de sterren kijken, Whitekit?" Zijn stem klonk warm en bijna vaderlijk. Nightcurse had een goede opvoeding gehad, ondanks dat hij zijn ouders niet meer had gezien na z'n zesde moon. Hij had toch wel iets van het vaderlijke in zich

Whitekit kroop dichter tegen zijn staart aan en Nightcurse glimlachte. Dit was veel te makkelijk. De kitten legde uit dat het licht hem pijn deed aan zijn ogen en huid, de witte kater knikte. Zo iets had hij vernomen toen hij langs de Nursery gewandeld was. "Ik heb wat dingen gehoord," zei hij zachtjes. "Je mag met mij altijd naar de sterren komen kijken, Whitekit." Hij spinde zachtjes, om de kleine kitten tevreden te houden. Zijn oortjes schoten omhoog toen hij de vraag kreeg over zijn naam en schudde met een glimlach zijn hoofd. "Ik ben geboren onder de sterren, daarom noemde mijn moeder me Nightkit," legde hij uit, waarna hij de kitten een lik over z'n kopje gaf. "Als het morgen niet zo ontzettend zonnig is, zal ik je dan wat verhalen vertellen over onze clan? Ergens in de schaduw," stelde hij daarna voor. Eens zien hoeveel tijd hij kon spenderen met dit zielige zieltje.

"Maar natuurlijk, Whitekit. Als ik een niet al te lange dag achter de rug heb, wil ik best met je naar de sterren kijken," Hij glimlachte eventjes. Zolang hij deze kitten kon aanleren dat hij veilig was bij hem en dat hij voor hem kon zorgen, zou alles snel genoeg op z'n plek gaan vallen. Hij keek eventjes naar m toen hij begon over zijn naam en dat hij het beter vond om vernoemd te zijn naar de nacht, dan vernoemd te zijn naar je vacht. "Maar je hebt een hele speciale vacht," miauwde hij rustig. "En ik weet niet waarom Tallstar me Nightcurse genoemd heeft. Misschien vond hij het een vloek dat ik met iedereen vrienden kon worden." Zijn twee gekleurde ogen glommen eventjes gevaarlijk. If he only knew why he was named after a curse. Maar dat was iets wat de kleine Whitekit niet hoefde te weten. Hij schoof zijn witte staart dichter over de kitten heen en ging erbij liggen, zodat hij wat makkelijker kon praten met het kleine witte katje.