YuNg BrAtZ

Het was hem prima opgevallen dat hij een warrior miste, maar echt zoeken durfde Tall nog niet zo goed. Na alles wat er gebeurt was de vorige dag, incluis de breakdown van de rode kater in het midden van het kamp, wist hij niet hoe gewenst het was dat Amber hem als eerste te zien kreeg van alle clankatten. Toch kon hij er niet onderuit toen hij diens geur oppikte, en met een verzwaard had besloten had te volgen. Het was zijn taak als leider om ook moeilijke dingen te doen, niet weglopen maar juist ernaartoe, ook als het betekende dat hij een clangenoot moest trotseren en, belangrijkst, te kalmeren.

De ander noemde zijn naam maar bleef verder stil. Aan de intonatie alleen al had Tall begrepen wat dit was en een zucht ontsnapte hem. "Amberhunt," Mauwde hij rustig in antwoord, zijn blik niet onzeker maar wel voorzichtig. Rouwende ouders waren moeilijk in te schatten, het ene moment deden ze normaal en het andere vlogen ze je aan. Het was niet alsof Tall daar zin in had, dus hield hij afstand en lette goed op. "Hoe gaat het?" Besloot hij na een stilte te vragen, aangezien hij maar het beste de olifant in de kamer kon noemen in plaats van eromheen draaien, dat zou Amber hem niet in dank afnemen.

Bij het horen van het eerlijke antwoord sloeg de kater even zijn ogen neer, maar gaf hem geen bemoedigende woorden in antwoord. Het was niet alsof Tall veel tegen hem kon zeggen als de gast die zijn zoon verbannen had. Wel kon hij antwoord geven op de vraag van de rode kater. "Erg," Mauwde hij, serieus en de ander niet sparende. Dat had toch weinig zin. Hij ging er niet omheen draaien, Bloodclan sympatisanten hoefde hij niet in zijn clan en als ze weg wilden mochten ze, in dit geval moest het zelfs. Hij ging er niet vanuit dat Amber het met hem eens zou zijn, maar misschien kon hij het ergens begrijpen.

Toen de ander wel heel dichtbij kwam slikte Tall even, hij mocht de rode kat echt wel, echt, maar... nou ja, soms was hij wat onvoorspelbaar. Kon hij ook weinig aan doen, het hielp niet echt dat Tall zijn zoon had verbannen natuurlijk, maar aan de andere kant was het dus niet de eerste waar de leider even mee zou chillen zo te zeggen. Tall moest dan ook een opgeluchte zucht onderdrukken toen Amber besloot dat het goed was zo. Vandaag mocht de kater leven. Een beetje awkward knikte Tall erbij - hij had niet echt troostende woorden - en keek toen voorzichtig even naar het bos achter Amber. Zou hij nog meer willen bespreken of was dit het?

Even leek het alsof het gesprek klaar was en Amber Tall niet meer aan zou spreken - wie wist voor hoe lang. Toen bleek echter dat de ander daar nog niets voor voelde en in plaats besloot hij het gesprek op een andere note te eindigen. De spanning verliet Tall's lichaam, al bleef hij nog een beetje wantrouwend - hijzelf zou eenieder die een kit van hem wat aan zou doen vernietigen - dus zitten was er nog niet bij. Wel glimlachte hij even om de vraag en haalde zijn schouders op. Tsja, hoe ging het? "Naja, het gaat zoals het gaat," Besloot hij uiteindelijk grinnikend. Goed was niet echt waar, aangezien hij dit soort zaken niet per se als 'goed' kon bestempelen, maar het ging ook niet slecht per se. "Dat is denk ik zo goed als het kan gaan in dit soort tijden," Hoewel het vrede was, heerste er ook onrust en was hij niet zeker van de Shadowclanpositie in alles. Dat irriteerde de kater en kriebelde, ze moesten iets, maar wat.

De ander leek te ruiken dat Tall alsnog ergens mee zat - het bleef opmerkelijk hoe hij altijd dacht mysterieus te zijn, maar toch een open boek was voor de meesten - en steld hem dan ook de hamvraag. Wat zouden ze moeten doen? Tsja... Als het aan Tall lag zouden ze weer terug naar de bergen gaan, er een goed nachtje over slapen en besluiten dat het allemaal wel welletjes was. Oke niet helemaal, maar toch zou het mooi zijn als er een plek bestond zonder problemen. Aan de andere kant glommen de ogen van Amber op zo'n wijze dat Tall even glimlachte en hem vragend aankeek. "Heb jij toevallig ideeën?" Want als dat zo was, do share, hij was een beetje empty op dit gebied vandaag.

De ander leek maar al te blij met het feit dat Tall om zijn mening vroeg. Bijna gaf deze zichzelf een schouderklopje om zijn onverwachte leiderskills maar staakte het toen hij het idee van Amber hoorde en mentaal zijn mond open viel. De clangrenzen opengooien, slim plan sherlock, hoe gingen ze dat voor elkaar krijgen? Aan de andere kant snapte de kater wel waar Amber vandaan kwam en besloot dus maar te knikken, al staakte hij dit ook toen de rode kater hem uiteindelijk erop wees dat Shadowclan niet op zijn sterkst was nu. Even keek Tall met grote ogen naar de ander, maar trok toen een 'oke je hebt ergens een punt'-gezicht. "Misschien," Besloot hij voorizichtig mee te gaan in het gedachte-experiment van de ander. "Waar kunnen we volgens jou sterker worden? Welk onderdeel?" Want zwak waren ze ook niet meteen. Gewoon.. Afgeleid.