You can’t raise a child on burning grounds

De zwart witte kattin voelde zich net een ballon. Haar buik was lichtelijk gezwollen, al zouden de meeste het niet eens opmerken. Enkel de Queens leken de drachtgeur op te merken en spraken haar eropaan, maar de kattin stopte niet. Ze vertikte het om als zo’n gestrande walvis in de nursery te liggen, als je het überhaupt een nursery kon noemen. Eerder het moederhoekje van de grot. Nee ze wilde niemand om haar heen. Ze had nooit wat aan de clan gehad en dit nest zal ze ook niet van haar af laten nemen. Haar kittens zouden nooit hoeven te leiden zoals zij dat gedaan had. Met haar kaken op elkaar geklemd liep ze naar buiten, niemand die haar tegenhield. Ergens maakte ze zich zorgen om het leven in haar lichaam, zou het nog wel leven? Moeders spraken vaak over beweging die ze opmerkte, maar zij had nog niks gevoeld… en met het kleine formaat van haar buik, wie weet of ze wel volgroeid waren. Ze probeerde de zorgen van zich af te duwen terwijl ze dieper de bossen in liep. Het ging een flinke tijd goed tot ze het gevoel kreeg alsof een adelaar haar binnenste haar buitenste maakte. Met een gepijnde jank boog ze voorover en liet zich vallen in het mos. Haar ademhaling werd gejaagd, al probeerde ze zichzelf rust toe te roepen. Diep ademhalen. Ze moest rustig zijn en stilhouden. Zorgen dat ze niet gevonden werd door roofdieren of clankatten. Met enige moeite duwde ze zichzelf overeind en vond een beschutte plek om zichzelf weer neer te leggen, in de holte van een omgevallen boom. Het donkere van de plek stelde haar gerust, waarna ze haar kop op de koude barst weglegde en zowel natuur als instinct hun werk liet doen. De pijn was ondragelijk en ze loog als ze zei dat ze niet Starclan bij elkaar gescholden had, maar toen kwam een verlichting. Voor een moment bevroor ze, bang voor wat ze aan zou treffen… maar toen haar groene blik op het kleine pluisje viel werd haar borst overvallen met een gevoel van diepe liefde en moederinstinct. Zachtjes pakte ze de kitten op en legde deze aan haar buik, zodat het kon drinken. Een tijd lang wachtte ze, maar er kwam niks meer uit lichaam op een bloederige hoop nageboorte na. Ze had één kitten… maar deze leek gezond, het dronk in ieder geval goed. Ze duwde haar snuitje onder het witte hoopje, om er zo achter te komen dat het een zoontje was. Banepaw begon al na te denken over namen, tot de realisatie bij haar insloeg. Ze zou nooit deze kit kunnen houden… Thunderclan was haar hel geweest en het idee om haar kind ook die hel mee in te sleuren deed haar nog erger pijn dan de bevalling… Ze wilde zelf zo graag bij de Tribe behoren, maar angst voor het onbekende hielt haar tegen. Haar zoon kon ze wel dat geluk gunnen. Zijn vader was aan clankat, hij leek er precies op. Thunder had hij geheten. Meer dan een leuk moment was het niet geweest, geen liefde of zorg. Maar de clan kon vast wel samenwerken om het kleintje groot te brengen. Met een diepe steek in haar borstkas stond ze op, greep haar kitten bij zijn nekvel en liep naar the cave of rushing water. Eenmaal bij de ingang vroeg ze iemand om Thunder te gaan halen, terwijl ze zelf haar zoon tussen haar poten zette. Ze zag er verwildert uit, de verkleuring van bloed nog op haar lichaam te vinden, een zoete geur van nieuwe moeder die om haar heen hing. Voor een laatste keer keek ze naar beneden, in stilte afscheidnemend van haar kitten. Hij zal zogen aan een andere moeder, een andere kat mam noemen, een andere plek als thuis zien. Een jaloezie stak haar diep, terwijl haar groene ogen weer omhoog dwaalde naar de vader, haar blik dodelijk als een koud vuur.

Dit topic speelt zich af toen de clans nog in de bergen waren en voornamelijk zodat Spark in-rpg geboren is. Hij dus ook gesloten~

De kleine kitten voelde hoe de wereld om hem heen veranderde terwijl hij zijn leventje begon. Het ene moment was je nog lekker warm, hoorde je de hartslag en ademhaling van je moeder, het andere moment lag je in het zand van de koude buitenwereld. En het was zo enorm stil. De stilte maakte hem bang. Hij piepte verontwaardigd, waarop hij voelde dat zijn moeder reageerde. Haar warmte was hem vertrouwd en instinct had de overhand genomen waarna hij begon te drinken. Zijn kleine lichaampje kon de kou nog niet afweren, iets wat ervoor zorgde dat hij begon te trillen, al leek de nieuwe ouder het niet te merken. Na een momentje van rust probeerde hij zich op te rollen in de warmte, zodat hij kon gaan slapen, al werd dit hem niet gegund. Voor hij het volledig doorhad werd hij opgepakt en meegenomen. De kou raakte hem nog meer terwijl hij zo bungelde, iets wat ervoor zorgde dat hij klagend begon te piepen. In zijn korte leventje voelde het aan als een eeuwigheid voor ze weer tot stilstand kwamen en hij de grond bereikte. Instinctief balde hij weer op tegen het pootje van de Thunderclanner die zijn warmtebron maakte, niet wetende wat er om hem heen gebeurde.

De tom was net teruggekeerd van een patrol, toen opeens een kat waarmee hij amper ooit had gesproken, op hem afstapte en vertelde dat er een clankat de cave binnen was gestapt en naar hem had gevraagd. Heh? Hij zou bij de tribe of endless hunting niet weten wie hem op dit tijdstip nodig had, en al helemaal geen clankat. Hij stapte door de cave richting de grote open plek, waar hij de clankat verwachtte, diep in gedachten verzonken. Wat had hij verkeerd gedaan? Had hij weer een apprentice bang gemaakt? Nee, dat zal het deze keer niet zijn.. zijn blik richtte zich op de calico kattin die daar zat en zijn hart zakte in zijn poten. Oh no. De geur van bloed hing in de omgeving, maar ze leek niet gewond te zijn. Zijn blik gleed naar haar poten en zijn pupillen werden licht groot toen hij het kleine bundeltje zag liggen. Oh tribe of endless hunting, dat was toch niet van hém? Het leek helaas wel op hem en hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, bang voor de sudden kans dat er een hoop verantwoordelijkheid op zijn schouders gelegd zou worden.

Hij stapte dichterbij bij Banepaw, de kattin mocht dan wel al redelijk volwassen zijn, ze werd in haar clan nog steeds gezien als een apprentice. "Wat is er aan de hand, Bane?" Sprak hij, zijn stem zacht. Hij wilde niet dat de hele tribe dit mee ging krijgen - al merkte hij wel dat heel veel ogen op hen gericht was. Daar ging zijn imago, alweer. Hij vroeg zich af hoeveel er nog van over was, eigenlijk. Na het afschrikken van de kitten, het onbedoeld kwetsen van Wisp.. nope, hij had genoeg om goed te maken. En nu zat hier een thunderclan kat voor hem, met een kitten die bijzonder veel op hem leek. Thunder wist maar al te goed wat hij gedaan had; en helaas had hij wederom niet nagedacht over de consequenties van zijn acties. Hij hoopte maar al te graag dat de kattin hier gewoon was om te vertellen wat er gebeurd was en dat ze terugkeerde met de kit, want de kater wist niet of hij klaar was voor deze verantwoordelijkheid.

De kattin was gevuld met een brandend vuur in haar borstkas. Het waren de vlammen van pijn maar ook brute kracht die haar ademhaling stokte en rug recht hielt. En hoewel de zwart witte kat klein was, het formaat van een jong apprentice, leek ze hier groots te zijn. Ze had een kracht over haar heen die je alleen kon zien bij iemand die op het punt stond alles wat ze had te vergeven. Dat was voor haar ook zo. Al het geluk wat ze ooit had gekend gaf ze nu af. Want de clans gingen weer naar huis, terug naar dat vervloekte bos. De plek waar ze ongewenst en ongelukkig was. Hoe kon ze ooit daar een kind mee naar toe nemen? Zodat deze daar ook ongelukkig kon worden? Nee, nee ze zal dit niet toelaten. Want dit gebied, deze Tribe was voor haar geluk geweest. Hoewel ze haar ongezonde gedrag niet gestopt had, had ze wel iemand gevonden die in haar hart bleef. Iemand die ze vaker zou willen zien, iemand waar ze heel misschien… heel misschien een toekomst in zag. En hier had ze een kit gekregen, een prachtig en perfect zoontje. Een die nog maar net de wereld in was en stierf aan haar poten van de kou, maar Banepaw zag dit niet, ze was een nieuw en onervaren moeder. Ze wist het niet, ze wist enkel dat ze haar kit het beste gunde, deze wereld die zelf nooit zou kunnen meemaken. Haar heldere ogen werden omhooggericht, het vuur erin te zien. Ogen waren immers de spiegels van de ziel. Voor haar stond de vader van haar zoon, voor haar niemand meer dan een moment. Zijn stem klonk zacht, maar de she-cat stapte naar voren, een dominantie in haar houding. Ze zal dit niet zacht houden. Het vuur was een woede, een jaloezie en een angst voor dit onbekende.

“Ik ben hier om je zoon te brengen” Haar eigen stem hard en scherp, een pijn was erin te horen. Pijn en woede leken veel op elkaar als het erop neer kwam. Ze voelde hoe haar hartslag wederom versnelde van de adrenaline die nog steeds in haar aderen suisden. Haar blik gleed de groep katten door die aan het kijken waren, om te stoppen bij een bekend gezicht. Coyote that stole the fire. Maar die vervloekte hond had bij haar meer gestolen dan enkel vuur. Haar blik bleef op hem hangen terwijl ze haar bittere woorden sprak, naar de werkelijke vader gericht. “Ik was gelukkig hier, iets wat ik in het bos van mijn clan nooit heb kunnen vinden. Ik gun mijn zoon hetzelfde geluk, hij behoort tot de Tribe. Zorg voor hem” Haar blik leek in de zin weer terug te vallen naar Thunder, terwijl ze nog een stap dichterbij nam. Ze wist niet helemaal waarom ze ook haar woorden met de ander wilde deelden, met een ander van de katers waar ze nachten mee had gedeeld. Ergens hoopte ze dat een van hun verantwoordelijkheid op zou eisen en voor haar pluisje zou zorgen. Dat hij niks tekort zou komen. Geen enkele kit verdiende het om gezinsloon te zijn. “Zorg voor hem zoals een vader hoort te doen. Zorg dat wanneer ik terug kom naar dit gebied hij gezond en geliefd is. Want geloof me Thunder, als hij ook maar iets te kort kom zal ik het weten en ik zal zorgen dat het je spijt” Haar woorden werden naar hem toe gebeten terwijl ze hierna de kitten weer pakte en tussen de poten van de ander zette, kort liet ze toe hoe er een stilte in de groep viel. Ze sloot haar ogen, vermoeid van de bevalling en de reis naar hier. Het zou haar verbazen als het terug maakte naar de clan cave. Misschien ging ze niet eens terug, ging ze naar een beekje om het bloed van haar te wassen. Niemand mocht het weten dat ze was bevallen, niemand mocht hem van haar af nemen. “En geef hem een naam die een kater van een tribe toebehoort. Voor ik vertrek wil ik zijn naam weten” Ze opende haar ogen, het vuur brandde laag en de vermoeidheid was duidelijk op haar jonge kopje af te lezen. Achttien moons was geen leeftijd om moeder te worden, niet op deze manier.

Voor een seconde leek de grote kater te twijfelen toen hij de blik ontmoette van de kleine kattin. Ze mocht dan wel klein zijn, waardoor haar uiterlijk misschien eerder als breekbaar en onschuldig werd aanvaard door katten, maar hell, die ogen. Als blikken konden doden, dan stond hij nu al in de Tribe of Endless Hunting. Toch wist hij zijn moed bijeen te rapen, voor zover dat kon, om voor de kattin te gaan staan en haar recht in haar vurige blik aan te kijken. Hij had al wel enig idee waarom ze hier was, de kattin rook naar bloed en de kitten die aan haar poten lag, verklaarde genoeg. Ze was net bevallen. Ze kwam zijn zoon brengen. Hij slikte een brok in zijn keel weg, zijn blik kort door de ruimte glijdend. Damn. Er stonden genoeg katten te luisteren en de kattin voor hem leek niet bepaald zin te hebben om te fluisteren, zoals hij deed. Hij bleef stug staan toen ze nog een pas dichterbij kwam, haar ogen mochten dan wel vurig zijn, maar lengte was meer die van een To-be dan die van een echte volwassen kattin. Als Cave Guard torende hij makkelijk boven haar uit, al voelde hij zich op het moment niet echt groot. Het gebeurde niet vaak dat de langharige bengaal niet wist wat hij moest zeggen, maar Banepaw leek hem de woorden te ontnemen. Hij staarde van haar, naar de kitten die ze tussen zijn poten had gedropt.

Een stilte viel over de Cave en hij hoefde zijn ogen niet van de jonge Thunderclanner af te halen, om te weten dat alle ogen op hen gericht waren. Het gebeurde immers niet iedere dag dat een vreemdeling hun cave binnen kwam gewalst om een kitten te droppen bij een kater zoals Thunder - gelukkig niet, in ieder geval. De kater opende zijn mond, maar klapte deze weer dicht voordat hij iets kon zeggen. Zijn blik hopeloos op de kitten gericht. Was het niet de moeder haar taak om een kitten een naam te geven? Hij hief zijn blik op naar Bane en besefte dat het geven van een naam wellicht niet eens zo moeilijk was. Het eerste wat hij zag. Grey of the cave? Nee, Bane zou hem waarschijnlijk hier ter plekke ombrengen. "Spark.." Stamelde hij uit, beseffend dat de naam perfect zou zijn voor een kitten van haar. "Spark that Starts Wildfires." Was dat niet immers het eerste wat hij zag toen hij de grote ruimte van de cave binnenstapte? Het vuur in haar ogen. Hij leek zichzelf echter al gereed te maken om een laag woede over hem heen te krijgen, niet zeker of Bane het idee net zo goed vond. "Ik beloof voor hem te zorgen." Een belofte die hij hoopte na te komen.. maar je wist het maar nooit bij een kater zoals Thunder.

Onderwerp: Re: You can’t raise a child on burning grounds