Lost.

Langzaamaan werden de dager weer korter en trok de kou weer terug over het landschap. Misschien was het simpelweg de seasonal depression die van haar meester had gemaakt, misschien was het door alles dat de laatste tijd was gebeurd. Hoogstwaarschijnlijk een combinatie van beide, maar hoe dan ook voelde Routpaw zich zo vermoeid en... Leeg. Ze wilde niets anders dan zich ergens oprollen en alleen zijn, maar die kans kreeg ze zelden. Immers werd van haar verwacht dat ze iedereen bij stond, de komende verkoudheden en griepjes vroegtijdig de kop in drukte en al dat soort dingen. Een pauze? Pf, nee, dat zat er niet in. Toch was ze er kort tussen uitgeglipt om zichzelf een momentje van stilte te geven. Het was al vrij laat op de dag, de schemering was al ingetreden en spoedig zou de nacht vallen. Dan zou ze wel weer terug naar het kamp moeten keren, voordat ze iemand onnodige zorgen oplegde. Toch, tot die tijd zou ze hier tussen de Maize fields dwalen, onzichtbaar tussen de hoge planten neergezet door de Twolegs.


[@Tigergaze]

Een koude bries liet haar huiveren, haar korte vachtje was niet gemaakt voor dit soort weersomstandigheden. Met een zucht draaide ze zich om, wetend dat het onverstandig en roekeloos zou zijn nog langer buiten te blijven. De lucht was niet alleen donker van de vallende nacht, en die koude wind beloofde weinig goeds, tenzij ze regen op haar dak wilde krijgen was het kamp de beste optie. Echter, toen ze zich omdraaide keek ze niet langer alleen maar tegen de enorme maisplanten aan. Tussen de stelen waren twee heldere, amberkleurige ogen zichtbaar. Geschrokken kwam Routpaw tot stilstand toen ze Tigergaze herkende, haar vriend. Of, nuja, waren ze nog vrienden te noemen? De jonge poes keek wat pijnlijk weg, zich nog maar al te goed herinnerend hoe hij zijn klauwen in haar vacht had laten zakken. Ze zou nooit kunnen geloven dat hij een moordenaar was, toch was de pijnlijke waarheid dat ze bang was geworden voor deze kater waar ze eerder zo close mee was geweest. "Oh, ehm, h-hey Tigergaze," ze keek hem nog steeds niet aan. Oh, wat was ze toch ook een lafaard. "I-ik, ehm, ik was net van plan om terug naar het kamp te gaan..." Klonk er als zwak excuus voor het feit dat ze nu nog hier aan het rondstruinen was.

Oh starclan, ze haatte dit. Waarom kon ze haar vriend niet vertrouwen? Stiekem wist ze het antwoord daarop heel erg goed, hij had haar aangevallen. Hij had een kat gedood, hij had... Ze wilde het niet meer weten. Toch wilde Routpaw niets liever dan geloven dat het nog steeds de Tigergaze was die ze had gekend, maar zijn ogen stonden zo koud. Was dit haar schuld? "Routpaw," bromde hij enkel, Routpaw slikte een brok in haar keel weg. "Maar natuurlijk," kort ontmoetten ze elkaars blik, al kon ze niet lezen wat er in hem om ging. Onrustig keek ze weer weg, zich nu pas realiserend dat haar woorden waarschijnlijk anders op hem over waren gekomen dan ze had bedoeld. "maak je geen zorgen, ik ben al weg." haar oren gleden in haar nek en met een ruk keek ze op hoe hij weg liep. Verslagen stond ze daar, totdat ze zag dat hij mank liep. Nee, nee, ze mocht hem niet zo laten gaan. De poes kwam overeind en trippelde achter hem aan. "Tiger, wacht..." ze kwam naast hem te staan en deed haar uiterste best om haar ongemak te verbergen. "I-ik, zo bedoelde ik het niet... Laat me naar je poot kijken, je loopt mank,"

Hoewel ze naast hem tot stilstand was gekomen, bracht dat de gestreepte kater er niet toe om haar dan eindelijk toe te staan om te helpen. Verloren keek ze de kater na, niet zeker wetend of het nut had hem verder te volgen. De kater had last van zijn poot, zelfs een kat zonder enkel verstand van kruiden of het lichaam en diens kwalen kon dat zien. Als hij nu eens niet zo koppig was, als hij nu eens zou snappen dat... oh, wat voor nut had het ook. Verloren liet de kleine poes haar oortjes hangen. "Het is niks, Rout." kort bleef hij stil staan en Routpaw besloot dat dat haar kans was. Nog altijd ontweek ze zijn blik, want de poes wist dat ze daar niets van de vroegere warmte in terug zou kunnen vinden. Een ietwat huiverige zucht rolde over haar lippen. "Tigergaze... Denk na," kort slikte ze een brok in haar keel weg. "A-als ik je niet mag helpen als... Vriendin. Laat me je dan helpen als je medicine cat," zijn gehele lichaamshouding en manier van doen schreeuwde haar toe dat hij hier weg wilde. Weg van haar, waarschijnlijk. Wat het ook was geweest dat de switch in zijn kop had omgezet, het deed haar zo ongelooflijk veel pijn. Maar dat hun band zo gescheurd en gebroken was, dat ze ergens nog steeds bang voor de kater en zijn machtige poten was.... Betekende niet dat ze niet nog wilde dat hij gelukkig en gezond was.