We have to talk about certain things.

Venompaw voelde kleine prikkelingen door zijn vacht gaan ten teken dat hij nerveus was. Hij had de leader immers nog niet vaak aangesproken en toen ze echt een gesprek met elkaar hadden gehad, was het over een onderwerp gegaan waar Venompaw zich totaal niet in had kunnen vinden. En dus had hij, hulpzoekend bij Roughpaw, de leader toen een beetje afgewimpeld, aangevend dat hij niet veel met dat onderwerp had. Maar nu wilde hij het over serieuzere dingen hebben, dingen die hem meer lagen en waar hij een serieus antwoord op wilde hebben. Elke ShadowClanner lag hem nauw aan het hart en het feit dat een smerige BloodClanner zomaar iemand van zijn familie had afgenomen, lag hem dwars. Natuurlijk was Warlord niet echt familie van hem, maar Venompaw beschouwde iedereen in zijn Clan als familie. Hij zou met ze kunnen spotten, hij zou een grappig of sarcastisch antwoord kunnen geven, hij zou het ergens niet mee eens kunnen zijn of hij zou een apprentice in zijn hoofd stiekem een beetje afkraken, maar aan het einde van de rit bleven ze een soort familie voor hem, een plaats waar hij naar kon terugkeren als hij het moeilijk had. En Warlord was daar niet veel anders in geweest dan de anderen, ook al had hij niet veel met de tom gesproken. Nu wenste hij dat hij dat wel had gedaan. En hij wilde wraak nemen. Zoete wraak. Hij haalde diep adem en ademde toen de lucht in. De geur van Tallstar was vers, maar dat had Venompaw ook niet anders verwacht. Het begon immers tegen de avond te lopen en het was niet meer dan logisch dat zijn leader hier zou zijn. Hij probeerde de geur van Acorndust te ontdekken, maar zijn deputy en mentor was er niet. Dat betekende dat hij en Tallstar alleen zouden zijn. En om de één of andere reden maakte hem dat nog nerveuzer, maar toch kondigde hij via een kleine mauw aan dat hij er was. Hij stapte na beleefd wachten naar binnen en keek naar Tallstar. “Tallstar.” Hij twijfelde kort. “Er moet me iets van het hart,” besloot hij vervolgens om met de deur in huis te vallen.

Venompaw kreeg meteen een plaats aangewezen waar hij kon zitten. Hoewel de situatie nu duidelijker serieuzer was dan de vorige keer was hij blij dat Tallstar niet te veel met hun vorige gesprek in leek te zitten en hem algauw een plekje aantoonde waar hij kon gaan zitten. Venompaw nam zijn positie in en wachtte tot de leader tegenover hem zat. Nu hij zo voor Tallstar zat, moest hij toch wel even goed nadenken hoe hij zijn woorden ging formuleren. Maar Venompaw, zeker in een emotionele staat, was iemand die redenaties op een directe manier kon maken en ook nu besloot om er niet al te veel doekjes om te winden en gewoon direct te zeggen wat hij wilde zeggen. “Welke stappen gaat ShadowClan ondernemen tegen BloodClan?” vroeg hij. “Ik bedoel…” Hij twijfelde kort. “Warlord is dood en het zal wellicht niet lang meer duren tot ze hun volgende slachtoffer zullen maken. Misschien niet direct van ShadowClan, maar ook van een andere Clan.” Het voelde vreemd om op deze manier rekening te houden met andere Clans, want eigenlijk zou het hem geen bal moeten kunnen schelen of de andere Clans er ook onder zouden lijden of niet. Maar hoewel hij een bepaalde arrogantie had tegenover de andere Clans wist hij dat ze essentieel waren omdat de geschiedenis het daar altijd over had. En hij wist ook dat hij nooit zomaar een kat van een andere Clan de dood in zou kunnen wensen, daar was hij in zijn hart te goed voor. “Ze zijn nu zwakker dan ooit. ShadowClan begint weer terug aan te sterken. Waarom zouden we hun nu niet laten boeten voor wat ze gedaan hebben? Ik neem aan dat ze een directe aanval van ons niet zouden verwachten.” Hij kon misschien niet echt mee vechten omdat hij daar simpelweg de ervaring niet voor had, maar de oudere warriors, senior warriors en katten zoals Acorndust en Tallstar zouden zeker weten de nodige schade aan kunnen richten en misschien zelfs wel de nieuwe BloodClanleader kunnen vermoorden zodat er voor BloodClan geen structuur meer overbleef.

Het moedigde Venompaw aan de ene kant wel aan dat zijn leader hem geïnteresseerd bleef aankijken, maar aan de andere kant had hij ook geen motivatie om zijn verhaal te doen. Venompaw had nooit echt problemen gehad met vragen te stellen die op zijn hart lagen of een gelegenheid aan te grijpen om meer kennis op te doen; dat zat simpelweg in zijn bloed en was niet iets wat je eruit kon halen. Natuurlijk was dan het nadeel dat als hij tegenover iemand van een andere Clan stond en hij raakte geïnteresseerd dat hij die interesse ook maar amper kon verbergen. Het leverde hem interessante gesprekken op die hem zeker bij zouden blijven, maar aan de andere kant zou het ook zijn loyaliteit naar zijn Clan in twijfel kunnen trekken als men zag hoe geïnteresseerd hij wel niet was in bepaalde zaken. Bijvoorbeeld toen Rousebell, de medicine cats apprentice van ThunderClan, op hun territorium kruiden aan het zoeken was en hij haar daarover ondervroeg. Dat had hij met name voor zijn Clan gedaan zodat hij, als Acefray of Bitterpaw te weinig tijd hadden om het zelf te zoeken, een dienst kon bewijzen aan zijn medicine cat. Venompaw werd uit zijn gedachten gehaald door zijn leader die hem een simpele, maar toch wel allesbepalende vraag stelde. Hij gaf al even simpel antwoord: door een rustig knikje te geven. “We hebben ons al eerder op ons territorium laten verdrijven. Niet per se door BloodClan, maar dat zou wel kunnen als zij weer genoeg kans krijgen om aan te sterken. Vergeet niet dat waar onze Clan aangesterkt wordt door pasgeboren kittens die nog alles van nul moeten leren, hun groep aangesterkt wordt door rogues die aangeworven worden. Zij bezitten al enige kennis over overleving en weten goed hoe ze hun klauwen moeten gebruiken. Het feit dat er zo kort na het gevecht nu al Clankatten vermoord worden, baart mij meer zorgen dan ik wel laten blijken.”