We need to talk. [TRAINING]

Koortsachtig ging Runa in haar kopje nog alles over wat ze eventueel nog kon leren. Alles om die verdomde final assesment maar uit te kunnen stellen. Alles om het gesprek dat ze met haar vader moest hebben uit te stellen. Alles om uit te stellen dat ze hem wellicht ging teleurstellen. Toch was er ergens nog hoop. Ophelia had het nooit duidelijk gezegd, maar ze had met haar lichaamstaal wel aangegeven dat zij de Elite ook maar niets vond. En Ophelia was Hellhound’s young one geweest. En nu was ze weg. Zou haar vader daar voor een deel tussen zitten of had Ophelia de dappere beslissing zelf durven nemen? Ze wilde dat ze zelf zo dapper was, maar er waren te veel factoren die haar hier hielden. Haar liefde voor Jackdaw, bijvoorbeeld. Ze wist wat ze voor hem voelde. En ze wist ook dat het niet wederzijds was. Dat kon ook niet anders; hij zou Shallow anders nooit drachtig hebben gemaakt. En ze wist dat gemeen was, maar ze haatte de she-cat. Ze haatte het feit dat Shallow de kittens van Jackdaw droeg, ook al zou ze nooit in de plaats van de she-cat willen komen. Nooit. Zo vroeg zwanger zijn? Nee, dat zou ze niet willen. Toch schoten haar nagels uit haar hulzen van jaloezie als ze er maar over nadacht en weer verwenste ze zichzelf omdat ze nooit oprecht tegen Jackdaw was geweest over hoe ze zich tegenover hem voelde. Nu was het te laat. Er was eigenlijk niets meer om in de Elite te blijven, maar toch bleef ze. Ze zuchtte hard. Ze had met haar vader afgesproken in het Linwood Park en ze kon hem maar beter niet laten wachten. Ze ving zijn geurspoor gemakkelijk op en volgde hem totdat ze hem tegenkwam in het park. “Hoi pap,” zei ze zo gewoontjes mogelijk, maar het zweet brak haar bijna uit. Ze kreeg buikpijn bij het idee dat hij ging aankondigen dat ze nu maar eens aan haar final assesment zouden beginnen. Haar tijd was bijna op. En dat was haar eigen schuld, want ze was vanaf het begin niet eerlijk geweest. “Pap, we moeten ergens over praten.” Er was zo veel om over te praten. Over mama, over Shallow en Jackdaw, over haar twijfels over haar positie binnen de Elite. Ze waren nog lang niet uitgepraat. Nog lang niet.

Ze haalde diep adem toen een frons over het gelaat van haar vader trok en hij vervolgens vroeg waar ze over wilde praten. Zenuwen gierden door haar lijf. Ze had dit al zo vaak in haar eentje gerepeteerd en het was elke keer dat ze waren gaan trainen door haar kopje geschoten, maar ze vond het nu echt moeilijk nu ze het hardop tegen haar vader moest zeggen. Ze zou de teleurstelling in zijn ogen al wel zien. Zou hij net als haar moeder worden en zich niets meer van haar aantrekken? Aan de ene kant vond ze dat lastig om te geloven, maar aan de andere kant had ze vaker gezien wat er kon gebeuren als iemand niet aan bepaalde verwachtingen voldeed. Bovendien had ze haar vader laatst nog met Shark zien praten en het had erop geleken dat haar vader respect had voor de leader. Dat wilde dus ook zeggen dat hij diens verwachtingen en wensen respecteerde. En ineens ging er twijfel door haar heen, maar ze had nu geen keuze meer. Als ze het nu niet zei, dan was de kans groot dat ze de volgende training haar final assesment moest gaan doen. Hell, misschien was hij dat nu al wel van plan. Dan was er echt geen weg terug meer. “Papa, ik kan het niet.” Het kwam er zacht uit, maar haar blauwe blik stond vastberaden. Ze had dit gesprek liever met hem dan met haar moeder, maar dat maakte het nog niet minder gemakkelijk. “Ik ben niet klaar voor het leven in de Elite.” Ze haalde diep adem. “De gedachte dat ik mijn final assesment moet doen en iemand moet vermoorden, maakt me misselijk. De gedachte dat ik nog langer onder het regime van Shark moet leven, zorgt voor slapeloze nachten.” En nu kwam het. Nu kwam wat ze al wilde sinds dat ze vier moons oud was. “Papa, ik wil uit de Elite. Ik wil rogue worden. Ik wil weg hier.” Ze klonk nu haast smekend. “Dit is geen leven voor me. Dat wist ik eigenlijk al toen mama me duidelijk liet merken dat ik ongewenst was. Ik had nooit in de Elite geboren mogen worden. Ik had in een warm nest in één van de Clans geboren moeten worden, niet hier. Papa, zie je het dan niet? Ik pas niet tussen jullie. Ik ben geen moordenaar en ik ben niet zo harteloos als mama.”

Ze had veel dingen verwacht. Dat hij boos op haar zou worden, dat hij haar zelfs misschien een mep zou geven, dat hij haar kalm toe zou spreken dat het idee dat ze in haar kopje had zitten simpelweg niet door kon gaan, dat hij wel met Brat zou praten zodat haar gedrag in elk geval zou veranderen en zo kon ze nog wel even doorgaan. Maar van alle dingen die ze verwacht had, kwam niks uit. In plaats daarvan kwam er juist wat ze niet verwacht. Haar vader zakte naar de grond. Letterlijk. Een diepe zucht ontsnapte hem en hij stopte zijn kopje onder zijn poten. Als ze zijn ademhaling niet kon horen en zijn pels niet vanaf hier zou zien rijzen en dalen, zou ze bijna denken dat hij dood aan het gaan was. Maar hij was teleurgesteld. Natuurlijk was hij teleurgesteld. Ze vond het alleen hartverscheurend om zo’n grote kater naar de grond te zien gaan. Door haar. En plotseling voelde ze zich schuldig. Ze voelde zich schuldig omdat ze alleen aan zichzelf dacht en niet aan hem. Ze wist dat haar vader van haar hield, ook al had hij soms moeite met dat aan haar te laten zien. En ze wist ook dat zij de enige kat was waar hij nog een beetje van hield en die in de Elite zat. Ze kon hem niet achterlaten. En Jackdaw ook niet, trouwens. Maar ze voelde zich hier gewoon echt niet thuis. Ze haalde diep adem en liep naar haar vader toe. Net zoals haar vader liet zij zich ook op haar buik zakken en stak haar neusje vooruit zodat deze de poten van haar vader raakte. “Papa?” fluisterde ze. Haar stem had iets smekend. “Papa, laat maar. Ik zal wel hier blijven.” Ze aarzelde kort. Ze wilde haar final assesment absoluut niet doen. Echt niet. “Maar papa, ik wil geen kat vermoorden.” Kleine tranen vormden zich in haar oogjes en ze snikte. “Ik wil wel in de Elite blijven, al is het maar omdat ik dan bij jou kan zijn, maar ik kan geen kat vermoorden. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Kun je niet iets regelen?” Ze keek hem smekend aan. Ze boog zich nog wat naar voren en gaf een likje over zijn oor. “Alsjeblieft niet verdrietig zijn, papa. Ik zal nergens heen gaan. Ik zal bij je blijven.” Ze snorde ondanks haar tranen toch zachtjes en kroop naar haar vader toe waarna ze haar kopje tegen zijn flank legde en haar ogen sloot.

Runa knipperde verward met haar ogen toen haar vader het over een hond had. Toen drong het pas tot haar door dat ze een paar members had horen praten over het vermoorden van een hond voor hun final assesment. Ze vond het nog steeds geen leuk idee; het bloed dat zou vloeien en haar vacht vies zou maken, zou haar een vies gevoel over zichzelf geven. Maar ze had er in elk geval meer vrede mee dan als ze een kat zou moeten doden. En het zou haar een motief geven om onder de radar te blijven totdat ze uitvond wat ze wilde doen met haar leven. Het was een tijdelijke oplossing, maar geen die voor lang bleef duren. Ze wist dat er aan die hondentanden opdrachten verbonden zaten en het feit dat haar vader alle hondentanden had weten te bemachtigen, wilde zeggen dat hij voor een paar hondentanden zijn grenzen had moeten verleggen. Ze was er vrij zeker van dat haar vader wel een kat had vermoord en dat was iets wat ze maar moeilijk kon begrijpen, al zeker omdat hij niet zo gek in zijn kop leek zoals katten als Claw of Shark. “Nee, dat heb je me nooit verteld,” mauwde ze uiteindelijk omdat haar vader nog altijd op een reactie zat te wachten en omdat ze wat rust wilde hebben in haar kopje. “Maar als ik dat doe, zal ik altijd met een halsband rond mijn nek rond moeten blijven lopen. Daar zal dan minstens één hondentand aan hangen om andere katten aan te tonen dat ik net zo erg ben als alle katten in de Elite. Het zal mijn vrijheid wegnemen en ze verwachten zeker weten van me dat ik er nog maar ga verdienen.” Ze keek met een doffe blik naar haar vader. “Heb jij erge dingen moeten doen voor je hondentanden, pap? Jij hebt ze allemaal en de manier hoe Shark naar je kijkt…” Ze kon een huivering nauwelijks onderdrukken. Het was niet de manier hoe ze binnen de Elite aanschouwd wilde worden, in elk geval. Maar ze kon haar vader er ook niet om haten.

Runa gaf een knikje toen haar vader uitleg gaf over de halsband. Aan de ene kant kon ze nog zo veel zaken aanhalen waarom ze die halsband liever niet wilde hebben, maar aan de andere kant wilde ze het niet nóg moeilijker voor haar vader maken dan ze al deed. Hij had daarnet duidelijk laten zien hoe hij reageerde als ze begon over het ontsnappen van de Elite en dat wilde ze hem niet nog eens aandoen. Ze sloot haar ogen kort en snorde zachtjes toen haar vader, heel kort, een blijk van affectie gaf. Dat was iets wat hij niet vaak deed en als er momenten waren dat hij het deed, genoot ze ervan met volle teugen. Haar moeder gaf haar lang niet de aandacht die hij gaf en dus vond ze het fijn als ze zo’n momenten konden hebben. Ze besefte zich nu pas dat als ze inderdaad uit de Elite zou ontsnappen zonder medeweten van haar vader – of juist met medeweten omdat hij haar zou helpen – dan zou ze die momenten niet meer hebben. Dan moest ze een heel nieuw leven opbouwen als rogue en zou ze alles kwijtraken wat ze nu had. En hoewel dat niet veel was, was het genoeg voor haar. Ze had haar vader en dat was voor haar alles wat ze moest hebben. En misschien ook Jackdaw, maar die kans was nu verkeken met zijn stomme gedrag. Ze voelde haar keel dik worden en concentreerde zich snel op de woorden van haar vader om er niet te veel mee in haar kop te zitten. “Dat klinkt allemaal wel alsof het meevalt,” zei ze twijfelend. Misschien als ze een beetje onder de radar kon blijven, dat Cobra haar niet al te veel zou viseren. En ze had haar vader natuurlijk nog altijd om haar te beschermen, al had ze geen idee wat hij zou doen als zowel Cobra als Thora zich tegen haar zou keren. Maar dan moest ze hun eerst een reden geven en tot dusver had ze dat nog altijd niet gedaan. “Ik weet dat je het niet graag hoort, maar soms fantaseer ik er wel eens over hoe het zou zijn als we beiden als rogue zouden leven.” Ze zuchtte. “Maar ik weet ook wel dat ik je niet zomaar weg kan rukken uit de omgeving die je kent. Misschien is het inderdaad het beste om de hondentanden te verdienen die het minst erg klinken en ondertussen proberen zo veel mogelijk onder de radar te blijven.” Ze voelde een huivering door zich heengaan. “Als Cobra ook maar iets wist van mijn intenties, dan wordt hij vast heel erg boos. En ik wil niet zoals Shark eindigen.” Ja, ze wilde rogue worden, maar ze wilde niet vogelvrij verklaard worden. Allesbehalve dat.

En Shark, maar die is verbannen dacht ze toen haar vader het over het aantal hondentanden had. Als Shark niet verbannen was geweest, was Shark de nummer twee geweest. Soms was het vreemd hoe sommige dingen konden lopen. Haar moeder stond op de tweede plek, wat haar eerlijk gezegd niet echt iets verbaasde. Haar moeder had waarschijnlijk ook een paar vreselijke dingen gedaan om aan die hondentanden te komen. Het verschil met haar vader was alleen dat zij haar vreselijke karakter behouden had terwijl haar vader veranderd was. Althans naar eigen zeggen toch. Runa kon zich eerlijk gezegd amper voorstellen hoe hij in het leven had gestaan toen hij in het begin van zijn carrière in de Elite begonnen was met het verdienen van hondentanden. Ze kende hem niet anders dan de zorgzame kat van vandaag die rationeel na kon denken en de enige leek te zijn die niet gebrand leek op wraak, haat en moord. Hij was haar vader en de gedachte dat hij ooit een monster was geweest die moordde en vreselijke dingen deed om aan te top te komen, deed haar ergens wel pijn. Niet dat ze dat ook maar aan hem ging laten merken. Dadelijk kreeg hij nog eens een hartaanval door wat ze tegen hem zei en dan had ze niemand meer in de Elite. Ja, haar moeder, maar die was zo goed als niemand. “Zij zijn beiden nog jong,” mopperde ze. “Trouwens, de kans is groot dat Cobra’s verzameling nu in een moordtempo vooruit zal gaan, juist omdat hij zijn positie als leader zo erg wil benadrukken.” Als Cobra immers enkel met twee hondentanden rond ging lopen terwijl de voormalige leaders er beiden twaalf hadden gehad – naar haar weten dan toch – dan zou het er niet echt op lijken alsof hij veel macht had over de situatie. Ze haalde haar schouders op toen haar vader zijn vraag stelde. “De vrijheid, denk ik,” zei ze tegen hem. “En het feit dat ik dan niet meer omringd ben door katten wiens verstand soms ver te vinden lijkt te zijn.” Hierbij keek ze even snel om zich heen. Als iemand haar zou horen, had ze een probleem. Zeker de kat waar ze het nu over ging hebben. “Neem nu bijvoorbeeld mama. Ik zou het heerlijk vinden om van haar verlost te zijn, van die koude blik in haar ogen waarmee ze me bekijkt. Wist je dat ze trouwens een kitten heeft geadopteerd? Ze besteedt aan hem veel meer aandacht dan toen ik was geworden.” Ze keek kwaad naar haar vader. “Ik snap niet wat je in haar gezien hebt, papa. Hoe kun je nu affectie tonen naar iemand die zo koud is?” Ze keek gekwetst weg van haar vader. Ze had eigenlijk niet eens zin om er nog over te praten.

Ze gaf een knikje toen haar vader de meest simpele optie voor handen legde. Of nou ja… het klonk simpel, maar ergens was het dat ook weer niet. Ze hield ontzettend veel van haar vader en zou zowat alles voor hem willen doen, maar ze kon niet hetzelfde van haar moeder zeggen. Maar om zomaar de band te verbreken en net te doen alsof Brat niet haar moeder was? Aan de andere kant had haar vader zich ook prima van haar af kunnen wenden, dus waarom zou Runa niet hetzelfde kunnen doen? Het feit dat haar moeder haar vader had gebruikt, zou die keuze toch een stuk makkelijker moeten maken. Een ander deel in haar – en dat deel kon soms redelijk pusherig zijn – verlangde soms nog steeds naar de band die ze met haar moeder kon hebben, maar die ze simpelweg niet had. Niet omdat zij geen moeite wilde doen, maar omdat haar moeder haar al zo vaak had laten blijken dat de moeite niet gewaardeerd werd. Altijd als ze samen waren, was er wel iets waardoor ze ruzie kregen. Was dat de band die ze wilde hebben? Niet echt. Maar haar moeder bleef haar moeder, hoe haar vader dat ook wendde of keerde. Het was haar in elk geval wel duidelijk dat ze de gesprekken die ze met haar vader had nooit met haar moeder kon hebben. Dan zou ze echt een klauw voor haar kop krijgen en om eerlijk te zijn, dacht ze dat haar moeder haar dan wel aan Cobra zou verraden. Dat moest ze vermijden. “Zoals Jackdaw,” murmelde ze op het laatste wat hij zei. Ze had het onderwerp eigenlijk willen vermijden, maar ze waren hier toch al op een enorme feels trip, dus in principe kon ze het dan wel aanhalen. Haar gevoelens zouden uiteindelijk toch wel duidelijk worden, voor zowel haar vader als de kat in kwestie. “Het lijkt net wel alsof jullie toms totaal geen weerstand hebben.” Nu klonk haar stem vervuld met woede, maar die was niet naar haar vader gericht. Als haar vader niet gedaan had wat hij had gedaan, dan was zij er niet geweest. Ergens een bevrijdende gedachte, maar ergens ook weer niet. Ze vond de interactie met haar vader al even bevrijdend als de gedachte om te ontsnappen. “Ik bedoel…” Even volgde er een korte, voor haar ongemakkelijke stilte. “Ik snap dat je je gevoelens niet altijd onder controle kunt houden, maar ik vind het vreemd dat je je zo gemakkelijk kunt afwenden van iemand terwijl er dingen zijn die jullie aan elkaar verbinden.” Ze had het over Jackdaw, Shallow en de kittens, maar ze wist niet of haar vader dat eruit zou kunnen halen. “En dan vervolgens weer net zo gemakkelijk doorgaan waar je mee bezig was alsof er niets gebeurd is.” Dat ging over het flirterige gedrag van de tom, maar ze dacht niet dat haar vader dat eruit zou kunnen halen.