Revenge.

Wraak. Dat was het enige woord waar ze de laatste tijd aan dacht. Dat ene woord dat zo veel betekenis had, maar zo veel kapot kon maken. En dat ene woord was ook moeilijk om te organiseren, hoewel dat natuurlijk er van afhing hoe snel je tevreden was met het resultaat. En Razor was niet snel tevreden. Dat was ze nooit geweest en dat zou ze ook nooit worden. Je kon zeggen dat dat een trekje was die ze van haar vader had. Als ze er zo over nadacht, had ze best veel trekjes van haar vader overgenomen. Ze hield van haar vader, met heel haar hart. Hij was verschrikkelijk in laten zien dat hij ook van haar hield, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen met de reputatie die hij had. Alleen als ze met zijn vieren samen waren of zij met hun tweetjes alleen, dan liet haar vader echt zien dat hij van haar hield. Maar ze hadden te weinig momenten samen gehad, net als zij en Shark trouwens. Het leven was maar kort als katten opeens uit je omgeving weggerukt werden. Haar vader was vermoord door een ThunderClanner, haar oom was verbannen door haar eigen halfbroer en haar commander had haar oom verraden door Cobra’s kant te kiezen. De enige op wie ze nog een beetje kan bouwen, was Chawl. En Jackdaw. Zij hadden wel openlijk voor Shark gekozen. Well, Chawl had openlijk voor Shark gekozen en Jackdaw had voor zijn broer gekozen, maar daar was ze ook tevreden mee. Dan was er in elk geval nog iets van de hechte familieband overgebleven die ze hadden. Nee, ze was lang niet meer dat naïeve, vrolijke poesje die ze een paar moons geleden was. De dood van haar vader en de verbanning van haar oom hadden haar hard gemaakt. En ze zon op wraak. Zoete wraak. Ze wilde zo snel mogelijk haar klauwen in de hals van een kat begraven zodat ze haar halsband kon krijgen. Ze wilde zo snel mogelijk zichzelf hogerop werken door hondentanden te verdienen en als de tijd rijp was, zou ze een plannetje beramen om Cobra van de troon te stoten. En Thora ging eraan voordat Cobra van de troon gestoten was. Misschien wel allebei tegelijkertijd, als ze het geluk had. Haar kaken klemden zich op elkaar en enkel haar kort bewegend oortje toonde aan dat ze de pootstappen gehoord had die in haar richting kwamen. Ze ademde door haar neus en toen ze de geur van haar broer herkende, keek ze verrast over haar schouder. “Chawl.” Net zoals bij Yoka verzachtte haar blik kort en ging de barrière die ze angstvallig omhoog hield voor zichzelf voor heel even naar beneden. Voor heel even maar.

Razor liet zichzelf toe om heel even te snorren toen Chawl zijn kopje tegen de hare duwde, heel even maar. Voor Chawl hoefde ze geen barrière op te zetten. Haar broer zou haar niet veroordelen als ze slecht over iemand sprak. Haar broer zou haar niet scheef aankijken als ze haar plannen voorlegde. Toch was ze voorzichtig met de dingen die ze tegen hem zei. Al wilde hij het niet laten merken, ze voelde aan dat hij zichzelf langzaam begon te verliezen in alle ellende die hun was overkomen. Het werd hem te veel en dat zou zich langzaam naar de oppervlakte dringen. En als dat gebeurde, wist ze niet of er nog iemand binnen de Elite veilig was. Chawl was iemand die veel kon hebben, maar zelfs hem zou het op een dag te veel worden. En ze hoopte dat als dat zou gebeuren dat Cobra er niet klaar voor zou zijn. Wat haar betrof was hij dood, geen familie meer van haar. En als Chawl er geen einde aan maakte, zou zij dat wel doen. Zij zou de Elite inpikken en weer groot maken zoals ze tegen haar vader had gezegd, weken voor zijn dood. Het deed nog steeds zeer om aan hem te denken, aan de weinige tijd die ze met elkaar doorgebracht hadden. “Ik haat Cobra,” was het eerste wat ze eruit gooide, haar strakke blik richtend op haar broer. Toch was de warmte die er voor hem in weerspiegelde nauwelijks te missen. “En ik haat die trut, die commander die denkt dat ze ook maar iets te zeggen heeft.” Haar klauwen begroeven zich diep in de grond en ze richtte haar nijdige blik weer terug op het water. “Dit is niet wat papa gewild zou hebben.” Haar stem klonk zachter nu, haast verlangend. Ze verlangde weer terug naar de tijd die ze samen konden doorbrengen, misschien wel met Jim of Chawl aan hun zijde. Maar ze wilde die momenten terug met hem, de momenten dat ze zij aan zij liepen en zij vragen aan hem stelde en hij op die brommerige manier die alleen hij kon reactie gaf. “Dit is niet wat hij bedoelde toen hij tegen Shark zei dat hij de Elite terug groot moest maken.” Ze richtte haar blik weer op haar broer. “Ik verwijt Shark niks, maar ik had gewoon gewild dat hij steker was toen Cobra hem aanviel, weet je? Door die stomme regel is Shark nu verbannen en hebben wij een achterlijke tiran aan het hoofd van de Elite staan. De macht maakt hem gek, Chawl.” Ze richtte haar blik weer terug naar het meer.

Razor keek Chawl scherp aan toen hij zichzelf de schuld gaf. En misschien had hij ergens ook wel gelijk, maar daar wilde ze het niet over hebben. Als die hond Chawl had gedood en ze haar broer er ook nog eens bij had verloren, was ze misschien wel gek geworden. En dan had ze niet geweten of Shark haar had kunnen kalmeren. Als het erop aankwam om voor haar broer te kiezen of voor Shark, dan… Ze kapte haar gedachten snel af voordat ze die zin af kon maken. Ze wist welke keuze ze gemaakt zou hebben, maar zo wilde ze niet denken. Dat voelde ondankbaar aan tegenover alles wat hij voor haar had gedaan, wat hij voor haar had betekend. En zo wilde ze geen afscheid van hem nemen, ook al had ze daar de kans sowieso toch niet voor gehad. Dankzij Cobra. Ze haatte hem. Ze haatte hoe de vijf letters over haar lippen rolden als ze zijn naam uitsprak. Hij was een gemene, vieze slang. Hij deed eer aan zijn naam, maar niet op de manier waar zij ooit respect voor zou krijgen. “Misschien,” sprak ze op een kille toon. “Maar als hij je dood had laten bijten en er was iets anders gebeurd waardoor hij verzwakt was geweest en Cobra had hem uitgedaagd, dan was hij nu zeker weten dood geweest. Hij heeft jouw leven gered, maar jij ook het zijnde, Chawl.” Ze ontmoette de blik van haar broer en haar kilheid verdween als sneeuw van de zon en maakte plaats voor een zachte uitdrukking. “Hij is niet dood, Chawl,” fluisterde ze zachtjes. “Hij is nu een rogue en dat wil zeggen dat hij niet ver van ons af leeft.” Wat wilde ze daar nu eigenlijk mee zeggen? Dat ze hem nog konden bezoeken? Dat ze een plannetje konden beramen om Cobra terug te pakken? Ze wist niet in hoeverre Shark het had opgegeven. Ze wist niet of hij zijn halsband weggegooid had en de Elite de rug toe had gekeerd. Op de één of andere manier vond ze dat moeilijk om te geloven. “Misschien is hij aan het wachten op het juiste moment om terug te slaan.” Ze kon het niet helpen dat haar stem zich lichtelijk vulde met hoop. “Hij heeft tijdens zijn verbanning gezien dat wij niet de enigen zijn die aan zijn kant staan. Ik denk dat de oude, ervaren katten het gevoel hebben dat ze in een kinderspel zijn beland en dat ze maar wat blij zijn als ze Shark terug zullen zien.” Ze voelde enthousiasme opborrelen voor haar eigen idee. “Misschien zouden we hem om moeten zoeken en het hem moeten vragen. Shark heeft ons nooit opgegeven, Chawl. De kans lijkt me klein dat hij dat nu ook zou doen.” Haar ogen keken haast smekend in de richting van zijn broer, hopend dat hij niet ver genoeg heen was om de idealiteit van haar plan in te zien en zelfs in te stemmen.