Burn baby burn.

Mousedung, voor de vierhonderdste keer was er een prooi over de grens gegaan. Deed hij eindelijk een keer zijn best om te jagen, stond hij daar met zijn neus voor Shadowclan gebied. Hun geur rook sterk en hij haalde een paar keer zijn neus op. De kater was dan ook verrast toen hij in de sterke vieze geur ook een fijne en plezierige geur rook. Zijn neusje bewoog een beetje en met een nieuwsgierige blik keek hij dan ook in de richting waar het vandaag kwam. Helaas zag hij niks, maar degene waarvan de geur afkwam kon niet slecht zijn, daarin in was hij overtuigd. Hij versmalde zijn ogen tot spleetjes totdat hij een zwart streepje vacht zag. De kat was nog best ver weg en roepen wilde hij absoluut niet. Nee, hij was niet zo een herriemaker...soms. Niet nu in ieder geval. In plaats daarvan kuchte Nightpool zodat de ander van zijn aanwezigheid af wist. Je kon jezelf maar beter meteen laten zien in plaats van stiekem doen, had hij geleerd. Van stiekemheid kwam narigheid had zijn vader altijd gezegd. Snel keek de witte prins naar zijn poten en zorgde hij er voor dat hij deze netjes op Thunderclan gebied had en niet op het verboden gebied. Regels overtreden, daar was hij ook niet zo van. Soms kon hij zo boos worden van binnen op de katten die hun clan verlieten omdat ze bij een andere wilde horen vanwege liefde. Pfff, volgens hem had je zelf in de hand op wie je verliefd werd en wie niet. En stel dat je iemand ontzettend leuk of wat dan ook vond waarvan het niet de bedoeling was, dan moest je die liefde zeker niet gaan voeden door ze telkens op te zoeken! Zo ver hij wist was dat verraad. Hij snapte het wel, liefde was ontzettend sterk, sterker dan alles dat hij kende. Maar je moest er wel mee op letten en sommige deden dat gewoonweg niet.

Hij schrok toen haar stem opeens de stilte verbrak. Hij slikte en draaide zijn lichaam om de kattin te kunnen zien. Even stond hij stil, zijn hoofd vol verbazing. Ze was mooi. De kater keek haar aan en knikte terwijl hij moeite deed om haar niet constant aan te staren. Dat was moeilijk, haar ogen trokken de zijne aan en hij voelde hoe zijn hart enkele tellen oversloeg. "Ja." Er kwam niet veel zinnigs uit. Het was alsof zijn normaal altijd zo snelle reacties uitgeschakeld stonden. Alsof er een wolk in zijn hoofd zat, een wolk die enkel haar aan kon kijken en enkel woorden kon uitspreken van twee letters. Er klopte iets niet, ze was een Shadowclanner, ze hoorde niet zo mooi te zijn, en daarbij was het niet zijn type. Of tenminste het bleek dat 'zijn type' dus iets heel anders was en niet dat gene waarvan hij altijd gedacht had dat hij mooi vond. Nightpool slikte en liet zijn groene ogen nogmaals naar haar gouden glijden. "Ah." Bracht hij uit waarna zijn hart op hol sloeg. Kom op man, raap jezelf op. Ze is niet de eerste mooie poes die je hebt gezien. Maar ze had iets wat andere niet hadden. Iets wat meteen vanaf seconde één grip op hem had. A bittersweet feeling.

Hij kuchte, nam een diepe hap adem en ging wat steviger op zijn poten staan. Goed, de grond was er nog. "Heb je gejaagd?" De witte kater keek haar aan, nog even verbaasd van zijn eigen toestand, maar raapte zichzelf bij elkaar en haalde zijn schouders op. "Ja, ik heb zeker gejaagd." Wat klonk hij lekker statisch, gezellig. Zijn groene ogen dreven weg van haar kopje. Nightpool moest vermijden haar volledig aan te kijken, hij was bang dat hij dan weer al zijn moed zou verliezen en zoekend naar woorden zou zijn. Ha, dat was mooi omschreven in wat voor staat hij nu was. Waarschijnlijk zou het er uitzien als een verlamde poedel, nee dat moest hij ten koste van alles vermijden. "Maar niet op jou terrein." Sprak de witte kater er achter aan. Nee, ze moest wel weten dat hij gewoon braaf was en niet zomaar andermans prooi zou pakken.