I'm Running Wolves

Met samengeknepen ogen keek de grote witte tom om zich heen. Er hing een nare sfeer rond maar dat was niet zo raar. Blijkbaar was Windclan in een clan veranderd waar je je eigen mening niet mocht uitte en sindsdien leek iedereen als bange schoothondjes hun taken te doen. Uit angst dat hen straks ook weer tot leerling benoemen zou worden, zoals de laatste drie warriors die nu dan bekend stonden als apprentices. Whotenight schudde zijn brede kop. Niet snappend wat er mis was met Oceanstar op dit moment. Ja okay ze rouwde om haar moeder maar dat was geen excuus. Je moest je verdriet niet laten beïnvloeden op je leiderschap. Iedereen verloor katten, simple as that. Zelfde verhaal bij hem, toen zijn vader Whitelion dood het kamp in gesleept werd met het bullshit verhaal dat hij zogenaamd vermoord was door Riverclanners. Barksound had alles bijeen gelogen. Maargoed zelfs toen moest hij gewoon door gaan met zijn taken en viel hij geen andere katten aan zoals Ocean. Hij had toch echt één gare tante met negen levens. Weinig aan te doen dus. Whitenight stond op en liep naar de Elders den. Wetend dat daar Dinspots en Mothrain lagen inplaats van de leerlingen den. Niet helemaal precies wetend waarom hij er heen ging, al was hij best benieuwd naar de kant van Dinspots en Mothrains verhaal. De tom stapte naar binnen en trof enkel Dinspots aan. Waarschijnlijk waren de Elders buiten aan het chillen. “Hey knappe kerel” Mauwde hij met een grijns. “Waarom zo verveeld? Heeft Oceanstar geen leuke trainingen vandaag op de planning?” Sprak hij humoristisch. Het was een grapje, hopend zag de andere tom dat ook in voor hij straks de Elder den zou verlaten zonder staart en oren.

Whitenight liet een binnensmondse korte lach horen. Blijkbaar had zijn kersverse mentor geen leuke trainingen op de planning staan. Dat werd waarschijnlijk de hele dag neus peuteren voor de andere tom. Hij wist maar al te goed hoe de tijden waren toen hij zelf ook nog een leerling was. Ontzettend saai met dubbel verveling. Als leerling mocht je namelijk niet het kamp uit zonder toestemming, of wanneer je mentor druk was met warrior taken mocht je lekker de hele dag in het kamp rondhangen. Super leuk, not. Waarschijnlijk was hij daarom zo vervelende snotaap geweest tijdens zijn wat jongere moons. Toen brak hij zowat elke regel die er bestond en was hij alles behalve te vinden in het kamp. Mooie tijden. De tom schudde even zijn witte dikke pels uit en trok met zijn oor op de vraag van Dinspots. “Ik moet je teleurstellen” Sprak hij. “Geen spannende warrior verhaaltjes vandaag. De ochtendpatrouille was aardig saai, we hebben enkel de grenzen ververst. Voor de rest waren er geen tekens van vijandige katten of iets in die trant” Sprak hij kalmpjes, al gaf hij Dinspots wel een leuke knipoog nadat die zijn ‘verhaaltje’ gedaan had. Whitenight keek even over zijn schouder door de uitgang van de den. Er waren weinig katten in het kamp at the moment. “Mag je van je ‘mentor’ naar buiten of zit je hier vast?” Misschien kon hij de andere tom wel even mee naar buiten sneaken. Dan kon hij het met de ander eventjes een stukje gezelliger maken dan hier te zitten in een saaie oude stinkende den.