The flesh is strong; my spirit is stronger

De kater had zijn glans verloren. Zijn rode vacht was donker en geklit, op sommige plekken zelfs kaal. Hij had diverse littekens over zijn gehele lichaam, sommige vers, anderen jaren oud. Zijn snuit was één van de plekken met de meeste littekens; ééntje recht over zijn neus, een andere die nipt zijn rechteroog miste maar die het soms moeilijk maakte om te knipperen. Zijn linkeroor was half gescheurd, zijn rechter miste het topje. Zijn snorharen waren gekrenkt, zijn vacht dof, zijn groene ogen licht toegeknepen en niet meer zo scherp als ze ooit waren. Zijn oude botten deden hun best om zijn lichaam verder te dragen. Zijn klauwen waren nog scherp, maar niet meer zo scherp als ze waren; hij was nog sterk, maar niet meer zo sterk als hij ooit was. Luvon was oud geworden. Zijn zware leven als rogue droeg hij op zijn lichaam als een ereteken. Zijn geest was echter wel nog helder - of toch, relatief gezien. Hij voelde zich met de dag zwakker; het werd steeds moeilijker om zijn gebied te verdedigen van jongelingen die erop kwamen jagen, en het werd steeds moeilijker om zijn prooi te vangen. Hij wou zich weer sterk voelen, zoals hij geweest was. Zijn bloedlijn, zo succesvol; want van een sterke kater kwamen sterke nakomelingen. Een leider en een deputy, een deputy die ondertussen ook vast leider was. twee leiders, van twee verschillende clans, uit hem voortgekomen. Het was wat hem deed verderleven, wat hem dag op dag weer uit zijn nest deed komen en zijn stramme botten strekken. Vandaag wou hij zich weer sterk voelen. Vandaag zou hij tonen dat hij nog steeds die Luvon was, sterk en iemand om te vrezen. Hij was nog niet zo oud. Dat was dan ook de reden dat hij nu de grens overstak van het Windclangebied, zelfverzekerd, zijn tred traag van de ouderdom en omdat hij nu eenmaal nooit echt snel was geweest. Niet zoals een Windclanner, dat was zeker. Hij wou weten hoe het ging met zijn nageslacht; en hij wou de macht voelen van een klein lijf onder zijn poten, een lijf groter dan dat van een prooi maar dat machteloos was. Hij liep daarom maar door, steeds dieper het gebied in, totdat hij iemand tegen zou komen - eender wie. Windclanners waren toch allemaal zwakke hazefreters. Allemaal, behalve zijn zoon natuurlijk; en behalve Icecloud misschien. Hij had haar niet voor niets uitgekozen, natuurlijk; of ja, uitgekozen.. Op het moment was het misschien liefde geweest, of passie, maar nu keek zijn oude pessimistische geest daar niet meer zo op terug. Hij dacht het beste van zichzelf, en hij was geen weke kater die zich liet leider door angst of door liefde of door woede. Hij was rationeel, helemaal. Ook al was een deel van de reden waarom hij hier nu op vijandig gebied liep ook omdat hij bang was om alleen te sterven, van de honger of van de kou of van de ouderdom omdat hij niet sterk genoeg meer was om zichzelf te verdedigen of omdat hij te zwak was om zijn prooi nog te vangen. Hij had niemand meer. En een deel van hem wou dat het stopte, dat hij nu mocht rusten; en hij had altijd al vechtend willen sterven, zoals het echte warriors beaamd. Want diep vanbinnen was hij dat nog steeds, Criedwolves de Riverclan warrior, ook al geloofde hij niet meer in hun principes en hun Starclan en had hij dat allemaal al lang achter zich gelaten. Hij was opgevoed als sterke warrior; en hij zou neergaan als sterke warrior.

CLOSED - OCEANSTAR, ANDEREN ALLEEN MET TOESTEMMING

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar was vroeg op pad gegaan om te jagen. Ze hield van de rust die er nog was terwijl de eerste zonnestralen van de dag haar vacht verwarmde. De rust, de vrede die ze in het kamp niet altijd voelde. Niet sinds haar moeder Icecloud was overleden, haar zus Snowbird dood was aangetroffen en ze halfzusjes had die ze koste wat het kost wou beschermen. Daarbij was ze ook verward in haar gevoelens voor een bijzondere kat. Een kat die als een zus voor haar was. Al in al, ze had voldoende om over na te denken en meer dan genoeg om te doen. Haar oren wiebelde ze terwijl ze met snelle passen over het territorium liep, haar conditie was goed. Elke Windclanner was slank en sterk, alleen niet op een zichtbare manier. Ze waren soepeler, sneller en kleiner. Slanker en dunner, maar de snelheid en uithoudingsvermogen waren niet te evenaren voor andere katten. Dat was de kracht van een Windclanner en dat was waarom ze zo succesvol waren in het open landschap. Windclanners hadden geleerd dat ze voor vele dingen zouden moeten vluchtten, zoals Twolegs of honden. Dat was een nadeel voor Windclan, Twolegs leken vaak dichterbij hun territorium te komen. Al hadden ze geen gevaarlijke wegen die ze moesten oversteken. Geen Thunderpaths waardoor de voetzooltjes gingen branden en de vreselijke geur die van Monsters kwamen. Oceanstar opende haar mond lichtjes om de geuren te proeven, waarna ze haar staart zwiepte. Er was een geur die hier niet thuis hoorde, een geur van Rogue. Haar lip krulde ze geërgerd op terwijl ze in de richting van de onbekende geur stapte. Haar passen krachtig, lenig en snel. Sinds haar kittentijd had ze het niet met Rogues, net zomin als ze het met Bloodclanners had. Cyber had dat veroorzaakt. De ervaringen met hem hadden wonden achtergelaten die bij haar zo goed als geheeld waren, maar voor Abysshowl was dat een ander verhaal. Een zacht gesis verliet haar mond, toen ze een stevige rode kater zag. Een oude kater, met diepgroene ogen en vele littekens. Met een grauw sprong ze op hem af om hem een waarschuwende tik tegen zijn flank te geven. Zelfs de domste Rogues wisten dat dit gebied van Windclan was. "Maak dat je weg komt!" Waarschuwde ze hem, wellicht onnodig. Haar haren stonden overeind en haar blauwe ogen waren kalm en fel. Ze gaf hem een kans om zich om te draaien. Als hij dat niet onmiddellijk deed zou ze hem met geweld verjagen. Oceanstar mocht misschien alleen zijn, maar ze was niet bang hem een lesje te leren. Daarbij was de kans aanwezig dat andere Warriors de geur ook op zouden merken en de Rogue ook zouden zoeken. Toen de kater geen aanstalten maakte om weg te gaan, dook de jongere kattin met verbazingwekkende snelheid op hem af en klauwde ze met haar nagels langs zijn buik, een klein spoor van bloed achterlatende. Waarna ze een soepele draai maakte in de hoop een tweede aanval op hem uit te richtten. Waar ze de kracht miste, had ze haar snelheid. Katten onderschatte Windclanners en dat probeerde ze in haar voordeel te gebruiken.

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

De kater was blijven stilstaan, in gedachten verzonken. Hij had dat soort momenten steeds vaker de laatste tijd - momenten waarop hij gewoon stil bleef staan, nadenkend, de wereld om hem heen vergetend. Hij werd er ruw uitgesleurd toen hij een kras over zijn zij voelde. De stevige rogue draaide zich om, log en traag, zijn donkergroene ogen samengeknepen om ze scherp te stellen op de kleine kattin die voor hem stond. "Kind, weet je niet wie ik ben?", gromde hij, zijn oude stem schor van onbruik, ruw en donker als een donderpad. Zijn klauwen waren uit hun hulzen geslagen; aan ééntje miste hij zijn nagel, een keer kwijtgeraakt in een hevig gevecht en zijn poot was daar zwaar gelittekend. Zijn staart zwaaide waarschuwend heen en weer. "Ik ben de vader van je leider.", bromde hij verder, zijn ogen nu nog wat meer toenijpend en zijn lip optrekkend in een dreigend gebaar. Hij viel nog niet aan; hij had alle tijd van de wereld.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar was verbaasd dat de kater niet terug vocht. Hij was log en groot, maar dat betekende niet dat hij geen klap uit kon delen. Zeker gezien zijn littekens had hij vechtervaring en daarbij overleefde een Rogue het niet lang zonder dat hij kon vechten voor zijn eigen territorium. De kater was oud en dat was wellicht een zegen voor de jongere kattin en Leader. Ze was nooit de beste vechter geweest. Al was ze de laatste Moons hierin wel vooruit gegaan. "Kind, weet je niet wie ik ben?" Gromde de kater, met een zware stem. Hoewel hij schor klonk, deed de zwaarte hiervan haar kort aan Whitelion denken, die had ook altijd een zwaardere stem gehad. Toch liet ze die gedachte al snel weer varen en in plaats daarvan focuste ze haar helderblauwe ogen op hem, met een blik die voor haar zeer vijandig was. Weinig warmte was er in te zien, zeker toen hij over de zogenaamde Leader begon. "Ik ben de vader van je leider," bromde de kater verder waardoor ze dreigend terug blies, zich door haar poten liet zakken en haar staart wild heen en weer sloeg. Haar oren waren diep in haar nek gaan liggen terwijl ze kalm en dreigend sprak. Op een angstaanjagende toon voor de normaal vriendelijke kattin. "Ik ben de Leader, en mijn vader was een Windclan Warrior, dus het lijkt mij dat je blind bent. Mormel." Gromde ze tussen haar scherpe tanden door. Tanden die blonken in het zonlicht. Net zoals haar vacht die verzorgd over haar lichaam heen lag, al stond die nu rechtovereind. Waardoor ze er erg pluizig uit zag. Haar nagels schoten uit haar hulzen en haar achterpoten duwden haar naar voren toe terwijl ze zich vooral op zijn achterhand focuste en naar zijn achterpoot en staart uithaalde. Deze kater was gestoord en hoe sneller ze hem van haar territorium af had, hoe beter.

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

Hoezo, zij was de leider? Zij was vast zot, ze had illusies. Zo'n jonge kattin, een klein poesje, waarschijnlijk niet veel ouder dan een apprentice. Ze wou hem vast op het verkeerde been zetten, zodat hij weg zou gaan. Maar Luvon was koppiger dan dat, zelfverzekerder, en zeker nu was hij zeker van zijn stuk. De rosse kater sprong achteruit toen zij weer op hem af sprong - niet snel genoeg, misschien, maar dat deed er niet toe. Haar zwakke klauwen deden hem geen echte pijn, hij had erger gevoeld en de littekens op zijn vacht waren daarvan het bewijs. Hij brieste boos, zijn lange Riverclanvacht opgezet. De grote kater haalde uit met zijn dikke poten, gebruikte zijn gewicht in zijn voordeel om haar tegen de grond te drukken. "Kind, ik ben niet dom.", antwoordde hij, zijn stem luider nu, bozer. "Zo'n zwak poesje als jou zou nooit leider kunnen worden. Daarvoor heb je een sterke kat nodig.", ging hij verder, zijn stem neerbuigend tegenover de veel jongere kattin. Zijn snuit was op luttele snorhaarlengtes van de hare en zijn oude, stinkende adem walmde in haar gezicht. "Whitestar is jouw leider, en hij is mijn zoon." mauwde hij tenslotte, zijn stem nu licht trots. Het was al manen geleden sinds de kater deputy was; dan moest hij ondertussen wel al leider zijn, manenlang al. Dat er nog zo'n zwakke katten zaten in Windclan onder zijn leiding. "En Butterstar, leidster van Riverclan, dat is mijn dochter. Mijn bloed is voorbestemd voor grootse dingen.", vervolgde hij nu, traag pratend alsof ze het anders niet zou snappen; alsof ze dom was.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar wist dat de kater haar al aan had zien komen, maar dat betekende niet dat ze haar aanval staakte. Echt goed was haar aanval dan ook niet, echter betekende dit niet dat het geen goede waarschuwing was. De kater zou gestoord zijn als hij dacht dat hij een gesprek met haar aan kon gaan. De kater sprong achteruit op het moment dat haar nagels een licht contact met zijn achterpoot maakte, maar niet voldoende om echt schade aan te richtten. De kater, die nog geen naam had; brieste boos waarna hij uithaalde met zijn stevige poten en haar tegen de grond drukte, waarop ze hem stevig in zijn poot beet en er hard aan trok, zodat hij geen keuze had dan haar los te laten, of zich te verplaatsen, zodat ze kon ontsnappen. "Kind, ik ben niet dom." Antwoordde hij met een luide stem; een woeste stem. "Zo'n zwak poesje als jou zou nooit leider kunnen worden. Daarvoor heb je een sterke kat nodig." Ging hij neerbuigend verder waarop ze haar tanden steviger in zijn poot zette. Voordat ze hem met moeite van zich af duwde en haar ogen scherp op hem richtte, een zichtbare woede in de onrustige ogen. Ogen die altijd vriendelijk stonden. "Mijn naam is Oceanstar, en ik mag klein zijn, maar innerlijke kracht is nog belangrijker dan een dikke kat zijn." Mauwde ze kalm terug, hem beledigend op zijn grote bouw. Zijn snuit was op een kleine afstand van de hare, en zijn adem stonk. "Whitestar is jouw leider, en hij is mijn zoon." Verklaarde de kater, wacht haar halfbroer was zíjn zoon geweest. Als ze haar moeder nog in de buurt had gehad, had ze haar hierover vragen gesteld. Maar er was geen Whitestar, nooit geweest. "Whitelion, mijn halfbroer is al Moons in Starclan," Mauwde ze kalm, terwijl ze haar poot in zijn gezicht sloeg, hij had wel wat meer respect mogen hebben. "En Butterstar, leidster van Riverclan, dat is mijn dochter. Mijn bloed is voorbestemd voor grootse dingen." Vervolgde hij, traag sprekende; alsof ze niets meer was dan een kleine kitten. "Jouw bloed is voorbestemd om in een Twolegplace te rotten." Mauwde ze kil, ze had niets tegen Butterstar, maar wel tegen deze kater die zei dat hij haar broer's vader was. Weer haalde ze uit, dit keer naar zijn hals, al kon ze hem niet in een keer veel schade toe richten. Elke haal was er een die hem langzaam kon verzwakken.

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

De kleine kattin worstelde zich los en beet hard in zijn achterpoot, waardoor Luvon het uitschreeuwde van pijn en van woede. Zijn donkergroene ogen stonden razend en zijn ruwe opstaande vacht maakten hem nog groter dan hij al was. Wat deze zogenoemde Oceanstar zei was echter pijnlijker dan haar tanden in zijn poot of het bloed dat uit die wonde droop. Al manen dood? Zijn zoon, de leider, de kennis die hem al die manen verder hielp. In ieder geval zei ze niets over zijn dochter, over zijn grote trots, zijn enige liefde. "Mijn bloed is sterker dan jij ooit zal zijn!", grauwde hij kwaad en dit keer zette hij al zijn kracht die hij nog had in zijn zware, oude lijf achter zijn aanval. Hij haalde zijn poot uit naar haar snuitje, nog gezegend met haar jeugdelijke schoonheid - en hij hoopte daar een eind aan te maken, om dit betweterig kreng een lelijk litteken te geven, als hij geluk had misschien wel recht over haar oog zodat ze zielig elder kon worden. "Dat vond Icecloud in ieder geval.", gromde hij verder, zijn ogen toegeknepen tot geniepige spleetjes. Halfbroer, huh? Dan moest zij vast de dochter zijn van de moeder van zijn zoon. Dat was de enige optie; tenzij ze geloofden dat een andere warrior Whitelion's vader was geweest, maar ze zouden vast ook zien dat zo'n sterke kater niet voort kon komen uit zo'n zielig windclanmormel. Deze grijze poes, daarentegen, zag er echt uit als iemand met vol windclanbloed; klein, mager en niet bijzonder sterk. Luvon droeg zijn Riverclanbloed duidelijk in zijn vacht en zijn gestalte; maar zijn kracht minderde met de leeftijd. Hij was te oud om te vechten. Elke keer dat de poes toesloeg was dat een nieuwe wonde bij, eentje die prikte maar niet bijzonder veel pijn deed - maar met elke wonde verloor hij meer bloed, meer kracht, meer overlevingskans. Als hij slim was liep hij weg, maar Luvon was nooit de slimste geweest en zou zich ook nooit laten kennen als een lafaard; hoe oud hij ook zou mogen worden.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar wist dat haar beet de ander pijn zou doen. Ze had stevige en scherpe tanden; totaal geen medelijden met de stinkende Rogue. Ze moest wel oppassen, de wonden die hij aan zou richtten zouden wellicht door zijn onverzochtheid makkelijker ontsteken. De rosse kater schreeuwde het uit van de pijn en woede. Waardoor ze triomfantelijk nog een keer goed doorbeet en haar oren in de nek duwde toen ze bloed proefde. Ze snapte niet dat katten dat gevoel goed vonden of lekker, het smaakte naar ijzer. Ze zou er nog misselijk van kunnen worden. Razende donkergroene ogen keken haar aan en de Leader snoof dreigend terwijl ze stevig op haar poten stond. "Mijn bloed is sterker dan jij ooit zal zijn!" Grauwde de Rogue kater; waardoor ze hem een walgende blik gunde. De kater stoof naar voren toe en haalde zijn poot uit naar haar neus toe, de kattin zette een stap achteruit waardoor zijn nagels in haar huid over haar neus heen gleden, in plaats van bij haar ogen. "Ik weet tenminste hoe ik mij moet wassen, en egels kunnen vliegen zeker!" Mauwde ze terwijl ze naar zijn hals uithaalde. "Dat vond Icecloud in ieder geval." Gromde de kater waardoor ze hem woest aan keek; haar blauwe ogen spuwden vuur. Hoe durfde hij op deze manier over haar moeder te spreken! De kattin zette zich opnieuw af waarna ze met een krachtige sprong op zijn rug belandde en in zijn nek beet. Dit zou geen dodelijke beet zijn; tenzij hij zich bewoog maar hem wel flink zeer doen. Ze moest niet te lang vasthouden maar zeker ook niet te kort. De pluizige haren spuwde ze uit zodra ze zich achter hem liet landden. Ze had een hekel aam rogues en hij zou de dood tegemoet gaan als hij haar territorium weigerde te verlaten. Ze was geen Bloodclanner maar zeker ook geen watje.

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

De kater raakte buitenadem. Plukken van zijn vieze rode vacht vlogen overal; de metalige geur van bloed, zijn bloed, vulde de lucht en verdrong de stank die van zijn ongewassen lijf walmde. Hij had niet meer het uithoudingsvermogen om te blijven praten terwijl hij vocht. De poes beet in zijn keel, net naast waar het dodelijk had kunnen zijn, en landde toen achter hem met die verdomde snelheid en elegantie die die windclanners kenmerkte. Hij draaide zich ook om, alles behalve elegant maar wel met een logge kracht die hij zelfs in zijn door ouderdom en door vermoeidheid verzwakte staat nog bleef hebben. "Je bent zwak!", spuugde hij de kattin toe, zijn oren in zijn nek gelegd, zijn donkergroene ogen toegenepen tot geniepige spleetjes. "je kan zeggen wat je wil, maar zal nooit zo sterk zijn als jouw broer." Hij hijgde, van inspanning, van emotie, van de kracht die het nam om deze woorden haar zo hard als hij kon toe te werpen. "Ik durf te wedden dat je zelfs nog nooit iemand vermoord hebt!" Want iedereen wist dat alleen stérke katten konden doden; de zwakkeren gaven op nog voor hun slachtoffer hun laatste adem uitgeblazen had. en dan gaven ze die een tweede kans, zoals de pussy's die ze waren. Hij was nooit zo geweest, en zijn zoon en zijn dochter zouden ook nooit zo zijn. Over zijn lijk.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar wist dat de ander vermoeid begon te raken. Wellicht had hij op zijn leeftijd het nooit tegen een Windclanner op moeten nemen. Hij was sloom en sneller vermoeid; al had hij het voordeel dat zijn klappen sterker waren. Als hij haar raakte; dan deed hij dit goed. Plukken rode vacht vlogen rond; Oceanstar was niet vriendelijk tegen de indringer. Hij had niet meer voldoende uithoudingsvermogen om te praten; hopelijk zou haar volgende actie voldoende van een waarschuwing zijn. Oceanstar zette zich af met een krachtige sprong om daarna in zijn keel te bijten; net naast een dodelijke plek en weer lost te laten, zodat ze weer afstand tussen hem en haarzelf kon brengen. Haar haren stonden woest overeind terwijl ze haar koele blauwe ogen in die van hem liet priemen. "Dat was een waarschuwing; vertrek of ga dood; Starclan zal je niet ontvangen," Mauwde ze met kalme en stevige stem. Een stem van een krachtig Warrior en Leader. De kater had zich omgedraaid met een verborgen kracht maar ook op een zeer logge manier. Slomer dan zijzelf was; minder elegant. "Je bent zwak!" Spuwde hij de jonge Windclan Leader toe. Zijn oren waren nog dieper in zijn nek gelegt en zijn donkergroene ogen waren tot spleetjes geknepen. "Je kan zeggen wat je wil, maar zal nooit zo sterk zijn als jouw broer." Muawde de kater; wou ze wel sterk zijn als haar broer? Uiteindelijk was hij er aan onderdoor gegaan. Kracht kwam op verschillende manieren; had Starclan dat ook niet gezegd. De kater hijgde; van inspanning en de ruwe kracht die hij achter zijn stem probeerde te zetten. Raken deed hij de Leader niet; het waren woorden en hoewel die scherp konden zijn als nagels, betekende hij niets voor haar. Hij was niet anders dan een Bloodclanner, hij had niets voor haar Clan te betekenen. "Ik durf te wedden dat je zelfs nog nooit iemand vermoord hebt!" Ze had nog nooit iemand gedood omdat ze er geen nood aan had gehad. Dat betekende niet dat ze het niet kon. Ze had weinig andere keuzes; ze moest hem doden anders zou hij het territorium niet verlaten. Hij was een gevaar voor haar Clan en diens leden. Met een krachtige mauw sprong ze weer naar voren toe, en sloot ze haar sterke kaken om zijn hals waarna ze zijn slagader doorbeet, hem verstikte. Zelfs als hij zijn nagels nog in haar wist te zetten zou ze niet loslaten totdat zijn lichaam verslapte en het licht uit zijn ogen verdween. Hij dood was; en zijn ziel waarschijnlijk eeuwig rond zou dwalen want er was geen Starclan voor katten zoals hij. Zodra ze zeker was dat hij dood was liet de Leader los en zette ze een wankele stap achteruit. Starclan, ik had geen andere keuze; vergeef me voor het nemen van een leven. Haar kop had ze stil naar de hemel geheven waarna ze haar uitgeslagen nagels introk en zich langzaam omdraaide. Ze had de hulp van haar Warriors nodig om het lichaam buiten het territorium weg te laten rotten. Ze zou hem niet de eer geven begraven te worden. Maar eerst moest ze op adem komen.

Open voor Windclanners

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

Het jagen was hem deze dag goed afgegaan. Hij was terug onderweg met zijn prooi naar het Camp toen hij een woeste miauw hoorde waardoor hij stokstijf stil bleef staan. Hij trok met zijn oren bij het horen van wat tumult en zonder er ook maar verder over na te denken legde hij zijn pooi neer en spurtte de gevlekte kater naar de geluiden toe. Hoe dichter hij bij het geluid kam hoe meer de metalige geur van bloed zijn neus binnen drong. Hij voerde het tempo op en hield halt toen hij zijn Leader zag met een Rogue aan haar poten. Vol ongeloof keek hij naar haar. "Oceanstar? Wat is er gebeurd?" vroeg hij terwijl hij behoedzaam een stap dichterbij zette. Hij keek naar de poes en naar de rosse kater. "Alles goed met je?" vroeg hij haar voorzichtig en hij zette nog een stap dichterbij. De rode kater bewoog niet meer maar wat er ook zojuist gebeurd was het was niet goed geweest. Zijn groene ogen keken bezorgd in de blauwe van zijn Leader. Wat was er gebeurd?

The heart of a Stallion

De geur van bloed was altijd reden voor onrust, al dan niet paniek. Haastig volgde Rabbit het spoor, en merkte dan ze niet de enige was. Het tafereel dat haar ontmoette was schokkend; Oceanstar, haar leader, en het lijk van een kat. Hij stonk, onder meer naar rogue, en was groot, stevig. Met grote ogen keek Rabbit van Ocean naar het lijk, verwilderd. Stallionheart was er ook, ongetwijfeld had hij ook het spoor gevolgd. Hij haalde haar de woorden uit de bek. "Oceanstar? Wat is er gebeurd?" De poes leek buiten adem. Een dode rogue... Was hij vijandig? Had hij eerst aangevallen? De calico kon er alleen maar van uit gaan dat dit het geval was. "Oceanstar," Sprak ze, haar stem steviger dan hoe ze zich voelde op het moment. Ze ging naast de poes staan, voor het geval ze in elkaar zakte. Het zag er niet naar uit, maar je wist maar nooit. "Heb je hulp nodig?" Ze slikte. De geur was absoluut ranzig. Nu ze voor de kater stond kon ze hem wat beter bekijken. Hij was groot, massief, en oud. Wat deed zo'n oude zwerver hier? Wat deed hij met de leader van winclan? Rabbitfoot wierp een blik op haar leader. Vragen zouden later wel komen, eerst regelen wat er moest gebeuren.

De poes sloeg een strijdkreet voor ze zich opnieuw op hem stortte. Luvon probeerde opzij te springen, maar hij was niet snel genoeg en te veel vertraagd door zijn wonden en zijn ouderdom. Ze sloeg haar tanden in zijn nek en beet door. De grote kater krijste luid, een doodskreet. Hij spartelde tegen, gebruikte zijn volle gewicht om te proberen haar van zich af te krijgen. Maar ze bleef doorbijten. De rogue sloeg zijn poten om haar heen als een soort omhelzing en zette zijn klauwen in haar rugvel. Maar ze bleef doorbijten. Hij trok zijn klauwen naar opzij en de geur van bloed, haar bloed, vulde de lucht. Maar ze bleef doorbijten. Hij voelde het leven en de kracht uit zijn lichaam stromen. De blik in zijn wijd open gesperde ogen was vol angst, een soort angst dat hij nog nooit eerder gevoeld had maar maar al te vaak zag in de ogen van zijn slachtoffers. Hij voelde zich een prooi, een hulpeloos dier. Hij maakte een rochelend geluid dat diep uit zijn keel kwam. Maar ze bleef doorbijten. Zijn lichaam verzwakte, viel neer als een lappenpop, een lamme. Maar ze bleef doorbijten. Zijn zware lichaam trok haar lijf mee naar beneden; zijn poten lagen bewegingloos op de koude grond. Maar ze bleef doorbijten. Zijn donkergroene ogen rolden weg in hun oogkassen en zijn ademhaling verzwakte tot ze uiteindelijk volledig stopte. Toen liet ze los. Zijn hart had zijn laatste slag geslagen - zijn geest verliet zijn oude, vuile, verminkte lichaam om voor eeuwig rond te dwalen in een plaats waar Starclan niet bestond. Want Starclan had hij vele manen geleden opgegeven; en dark forest was geen optie meer sinds hij rogue geworden was. Nu zou hij voortleven in de geest van degenen die hem kenden, van zijn dochter Butterstar en zijn apprentice Roseburn, en van alle katten die het ongenoegen hadden gehad om hem tegen te komen - maar dat was alles. Luvon was dood en er was geen happy ending.

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡
Oceanstar hoorde de ijswekkende doodskreet; een die ze nooit zou vergeten. Rillingen schoten over haar ruggengraat heen. Een andere keuze had ze niet gehad. De kater was een Rogue; hield zich niet aan de regels van de Clan en stond daarmee buiten de Warrior Code. Dit betekende dat ze hem in hoge nood mocht doden en dit was zo'n geval. Het gevecht met Dinpaw had littekens achtergelaten en hoewel die in haar nek nog rauw aanvoelde was deze genezen. De kater sloeg zijn poten echter om die oude wond heen waardoor ze zijn nagels over haar schouders en net onder haar nek voelde trekken. Loslaten deed ze niet; de geur van bloed werd overweldigend; niet alleen die van hem maar ook van haaarzelf. De nagels prikten diep in haar schouders; haar ogen prikten van dw pijn maar ze beet vastbesloten door. Donkergroene wijdopengesperde ogen keken haar vol angst aan; een rochelend geluid kwam uit zijn keel. Oceanstar voelde geen medelijden; immers had hij zijn hachje kunnen redden. Ondanks dat hij oud en versleten was. De stank was afschuwelijk; net als de vieze smaak van bloed en zijn vacht. Koppig beet ze door; ze zou niet stoppen totdat hij verstikt was; zijn ademhaling stopte en zijn lichaam slap was. De ogen rolden weg; net voordat zijn ademhaling stopte; nog een keer versterkte ze haar beet waarna ze losliet en achteruit stapte. Zijn lichaam lag slap op de grond. Zijn laatste harslag was geweest; de rogue was dood. Haar lichaam was vermoeid; de wonden prikten. Alles deed zeer. Ze had haar kop eerbiedig naar de hemel geheven, terwijl ze Starclan een schietgebedje deed. Hoopte dat ze het niet weer had verpest. Pootstappen naderde; waarschijnlijk van een andere Warrior. De grijze Leader draaide zich naar hem toe; elke beweging deed vreselijk veel pijn. Het bloed drupte van haar schouders naar beneden. De smaak en geur was misselijkmakend. Vol ongeloof keek Stallionheart haar aan terwijl ze met haar vriendelijke open blauwe ogen aanstaarde. Kracht en pijn waren erin te lezen voordat ze haar houding ontspande. "Oceanstar? Wat is er gebeurd?" Vroeg de kater terwijl hij behoedzaam nader stapte. De kattin haalde diep adem waarna ze een woord sprak. "Indringer," De kater was hun territorium binnen gedrongen en had geweigerd het te verlaten. Ze had hem niet naar het kamp kunnen laten gaan er was geen discussie mogelijk. Dit gebied was van Windclan. "Alles goed met je?" Haar wonden brandden ze moest ze schoonmaken en laten verzorgen. Ze zouden kunnen ontsteken; zeker met de slechte verzorging van de Rogue. Ze slikte moeizaam maar gaf geen antwoord; de geur, de smaak en het gevecht. Langzaam schudde ze haar kop terwijl ze met een pijnlijke mauw haar schouders probeerde te rechtten. Stallionheart was niet de enigste die de geur en het geluid had opgemerkt. Nog maar net Leader en nu al enkele littekens erbij; ze zou zo wel opvallen bij de Gathering. "Oceanstar," Sprak Rabbitfoot waardoor ze haar kop even vriendelijk naar haar toe draaide. De Warrior stapte naar haar toe en ging naast haar staan; alsof ze haar Leader wou ondersteunen als haar poten haar niet meer konden dragen. "Heb je hulp nodig?" Oceanstar schudde haar kop terwijl ze diep inademde en langzaam sprak. "Hij weigerde te vertrekken en zou enkel gaan als ik hem doodde; Starclan zij dank ben ik niet zwaar gewond geraakt," Mauwde ze zacht waarna ze het vieze geurende lichaam aan keek. "Het lichaam mag buiten het territorium achtergelaten worden; laat de Rogue rotten waar hij thuishoort, het is vast goede kraaienvoer," Mauwde ze zacht, nog lichtelijk woest door de acties van de Rogue. Hij was niet welkom in Windclan. De wonden bloedden nog steeds, bloed drupte over haar neus maar meer over haar schouders en rug. Haar vacht kleurde rood en kort wankelde de hijgende kattin. Ze leunde abrupt tegen Rabbitfoot aan waarna ze haar kop liet hangen. Elke beweging trok en deed zeer. Hij had haar tijdens de dodelijke beet toch wel redelijk te pakken gekregen in zijn wanhoop.

♡I have been fighting since I was a child, I am not a survivor, I am a Warrior♡

De kater hoefde haast niet opzij te kijken om te merken dat Rabbitfoot naast hem was komen staan. Terwijl hij Oceanstar nog verbijsterd stond aan te kijken ging de andere Warrior naast haar staan voor het geval ze het niet meer zou trekken. "Indringer" hoorde hij haar miauwen en hij trok wat met zijn oren. "En deze kon je niet wegjagen?" vroeg hij voorzichtig. Ze had ook een schreeuw om hulp kunnen slaken maar dat was niet gebeurd. Als hier drie WindClan katten hadden gestaan voordat ze de rode dode kater had aangevallen was die vast met de staart tussen zijn poten terug naar zijn Rogue leventje gevlucht. "Hij weigerde te vertrekken en zou enkel gaan als ik hem doodde; Starclan zij dank ben ik niet zwaar gewond geraakt," gaf ze hem ten antwoord en hij keek haar even met samengeknepen ogen aan. Ja, ze mochten dan misschien andere katten doden die buiten de Warrior Code stonden maar dit was extreem, zelfs voor een Clanleader. "Het lichaam mag buiten het territorium achtergelaten worden; laat de Rogue rotten waar hij thuishoort, het is vast goede kraaienvoer," miauwde de poes met pijn in haar stem waarna ze abrubt tegen Rabbitfoot aanviel. De kater schoot naar voren om te voorkomen dat ze met haar kop op de grond zou ketsen maar gelukkig viel ze zijdelings tegen Rabbitfoot aan. Hij besloot dat hij nu het voortouw zou nemen aangezien Oceanstar niet in die positie was om dat te doen. Hij keek met zijn groene ogen naar Rabbitfoot. "Ze heeft hulp nodig. Snel ook" miauwde hij met ernst in zijn stem. "Ik zal haar terugdragen naar het Camp aangezien ik sterker ben. No offence" miauwde de kater rustig. "Als je wil Rabbitfoot, dan kan je alvast aan hem beginnen te trekken" zei hij en hij wees met zijn staart naar de rode kater. "Ik kan later terugkomen als je wil?" Miauwde hij waarna hij naar Oceanstar toeliep en voorzichtig zijn kop onder haar oksel doorstak om haar zo op zijn rug te nemen. Ze hadden hulp nodig en snel. Hij kon wel op en neer rennen naar het Camp maar dan moest Routpaw of Lizardpath mee naar hier komen en mogelijk hadden ze dan niet genoeg bij om hun dingen te doen. "StarClan help haar" dacht de kater terwijl hij nog even naar Rabbitfoot keek. Hij trok even met zijn oren en begon toen te lopen met de grijze poes op zijn rug.

The heart of a Stallion

De poes gaf kort antwoord. "Indringer" Rabbit fronste even. "En deze kon je niet wegjagen?" Voorzichtig vroeg Stallionheart waar zij ook al aan at te denken. Toch had ze vertrouwen in haar leader, dat was normaal, toch? Maar een indringer zomaar van kant maken leek... Extreem. Wegjagen was de eerste optie, toch? Tenzij het een bloodclanner was. "Hij weigerde te vertrekken en zou enkel gaan als ik hem doodde; Starclan zij dank ben ik niet zwaar gewond geraakt," Verklaarde Oceanstar zichzelf. Ze ademde zwaar, en een bezorgde schaduw gleed over haar snuit. "Het lichaam mag buiten het territorium achtergelaten worden; laat de Rogue rotten waar hij thuishoort, het is vast goede kraaienvoer," Ongemakkelijk haalde de calico haar schouders op. Wat had deze rogue precies misdaan dat ze hem zo uitkotste? Zelf had ze ook niet de beste ervaring met rogues, maar dit soort intense vijandigheid leek bijna ongepast. Ze wisselde een korte blik uit met Stallionheart. Misschien moesten zij zo met z'n tweeeën gaan praten. Het was maar goed dat ze in de buurt was gaan staan, want ze zag haar leader wankelen en voelde niet lang daarna het gewicht tegen haar aanleunen. Gelukkig was Rabbitfoot een sterke kattin, ze bleef stevig staan. Dit liet echter wel zien hoe gewond Ocean was. Plakkerig warm bloed vloeide tegen haar eigen vacht, ze moest snel Lizardpath zien. "Ze heeft hulp nodig. Snel ook" Ze keek op naar haar buurman, en knikte serieus. "Ik zal haar terugdragen naar het Camp aangezien ik sterker ben. No offence" Ze bromde enkel als antwoord. Ze waren bijna even groot, waar had hij het over, sterker? Toch was ze wijs genoeg om te weten dat dit absoluut het moment was om op haar teentjes getrapt te zijn. Ze had taken te vervullen. "Als je wil Rabbitfoot, dan kan je alvast aan hem beginnen te trekken" Ze ademde diep in. "Het is niet een kwestie van willen, ik doe het gewoon." Sprak de poes. Ze kon deze verantwoordelijkheid op zich nemen. "Ik kan later terugkomen als je wil?" Ze schudde haar kop. "Nee, blijf maar bij Oceanstar. Ze heeft hulp nodig, en ze vertrouwt je." Ze moest hem buiten het territorium begraven, nee, achterlaten. Het stuitte haar een beetje tegen de borst om een dode niet te begraven, zelfs al was het een indringer. "Ga, licht iedereen in. De clan zal wel een uitleg verwachten." Zo ver was hij zelf waarschijnlijk ook wel gekomen. Voor de laatste keer keek Rabbitfoot de kater aan. Opschieten, zei haar blik. Zelf keerde ze zich naar het stinkende lichaam van de rogue. Sta mij bij, Schoot er kort door haar hoofd, voor ze het lijk in haar bek nam en weg van het duo begon te lopen, naar de grens toe. Haar nieuwe baan als lijkbezorger beviel haar totaal niet, maar ze moest. Misschien zou ze het toch begraven, ondanks de orders van haar leider. Om een lichaam te laten rotten in niemandsland was iets waar ze zichzelf niet tot kon zetten.

Onderwerp: Re: The flesh is strong; my spirit is stronger