We are the heroes of our time.

Met een kleine grijns om zijn lippen keek Thistlefang naar de zwoegende apprentice die tegenover hem stond. Hij had voor deze middag de training van de kat over mogen nemen omdat zijn mentor opeens ziek was geworden en hij had er het beste uit proberen te halen. De apprentice was een waardige tegenstander, maar hij moest nog veel leren. Toch geloofde Thistle dat deze apprentice de Clan zou redden (~~dramatisch Avatar deuntje)~~. “Oké, laatste actie,” zei Thistle en gaf de apprentice een bemoedigend knikje. De apprentice zette zich af en kwam naar hem toe rennen. Thistle zette zijn achterpoten schrap, sprong over de apprentice heen en wilde zich omdraaien, maar niet voordat hij een harde trap tegen zijn achterpoten kreeg en hij onderuit ging waardoor hij met zijn neusje niet al te zacht over de grond schaafde. “Oef,” bracht hij uit, even met zijn ogen knipperend omdat hij sterretjes zag. Toen hij daar van was genezen, kwam hij overeind en keek de apprentice onder de indruk zijnde aan. De zwarte kat legde hem uit dat hij gewacht had tot Thistle over hem heen was gesprongen; hij had een schijnbeweging gemaakt om Thistle te doen geloven dat hij uit wilde halen en had, nadat Thistle was gesprongen, direct met zijn achterpoten uitgehaald naar die van Thistle. Het was een slimme actie geweest en Thistle nam hem in zijn gedachten op zodat hij de actie kon overbrengen aan zijn apprentice, als hij die ooit zou krijgen. Als het aan Butterstar en Smokegaze lag, zou dat waarschijnlijk voor de komende twintig moons nog niet het geval zijn. Ach ja. Dan maar lekker luieren in de nursery met kittens die over hem heen kropen, hij vond het prima. En dus liep Thistle met een kleine grijns samen met de apprentice terug naar het kamp. De schemering begon inmiddels te vallen en de tabby liep naar de nursery zodat hij nog een laatste glimp van Faintkit op kon vangen voordat ze van haar ouders moest gaan slapen. Hij kwam Fainkit’s nietsziende ogen echter niet als eerste tegen; wel de amber, bijna goudkleurige ogen van Whitekit. “Dag meneer,” zei hij met een flauw grijnsje. “Zou u mij toestemming willen verschaffen om binnen te mogen komen?” Zijn stem klonk niet bekakter klinken en met een speelse grijns keek Thistle naar de kitten, wachtend op antwoord.

+ Eerste post voor Whitekit

Verveeld lag Whitekit met zijn kop op zijn poten. De hele dag was er gewoon werkelijk waar niks interessants gebeurd en buiten spelen was nog een dingetje. Hij had te veel herrie geschopt en moest nu van zijn moeder in de nursury blijven. Enorm stom, want nu had hij al zeker een week geen buitenlucht gezien. Waarom moesten de meeste kitten ook zo stom tegen hem doen? Hij kon er niks aan doen dat die nou eenmaal wat ruwer met spelen enz was. Vond je het gek dat hij boos werd en ruzie ging maken met andere kits, hij mocht nooit mee doen met de spelletjes. Agh. Hij was toch veel beter dan hun, dat zal hij wel bewijzen zodra hij apprentice werd. Zijn mentor zou hem tot de aller beste warrior trainen en zelfs dan, dan zou hij door trainen tot hij onoverwinnelijk was! Ah! Dan zouden al die stomme kits een stukje lager piepen. De tom leek aardig in gedachten verzonken te zijn dat hij helemaal niet opmerkte dat er een nieuwe kat zich in de nursury bevond. Pas toen deze hem aansprak hief Whitekits zijn kop en keek hij in twee geelachtige ogen. Het was een grijze tom, een warrior, die er aardig cool uitzag. Meteen kroop de spierwitte kitten overeind en keek de ander nieuwsgierig aan die hem grijzend aansprak. “Zou u mij toestemming willen verschaffen om binnen te mogen komen?” Vroeg hij waarop Whitekit meteen in een uitdagende houding dook. Zijn pels die al stekelig was van zichzelf stond nu extra gepiekerd. “Enkel als je me weet te verslaan!” Mauwde hij terug met een speelse grauw en sprong naar voren. De grote warrior proberend, met zijn kitten lijf, omver te gooien. “Ik ben de clanleader en gij mag enkel mijn kamp betreden als je me overwint!” Mauwde hij er zelfverzekerd achteraan. Kitten of niet, hij zal deze indringer tegenhouden! Hah!