It's not safe anymore

Onderwerp: It's not safe anymore ma 25 maa 2019 - 18:43

_{Muta keek behoedzaam om haar heen. Ze was de laatste tijd een beetje overmoedig geweest en dacht dat het veilig genoeg was om haar kop wel wat vaker te laten zien in twolegplace. In het gebied van Bloedclan. Ze was gezien. Ze wist niet zeker of ze herkend was, maar ze moest dit aan Jinx melden. Want oh wee als ze gezien was, dan moest haar vader daar waarschijnlijk voor boeten. Dat wilde ze niet! Ze had eerder die dag het al gezegd tegen Ophelia en Azola, en gezegd dat ze weg wilde van hier. Ze had gehoord dat er een groep katten was, in de bergen. Grote rotsen waar het zeker ook niet veilig was, maar zover ze wist was daar geen Bloodclan. Bovendien had ze gehoord dat die katten erg gastvrij waren, dus waarom zouden ze het niet proberen? Misschien wilde Jinx ook mee. Daarom was ze hier. Ze zat in het weliswaar kale struikgewas, maar het gaf haar toch enige dekking. Immers was zij ook bruin, wat dus mooi kleurde met de takken. Ze zou hier de hele dag blijven, tot Jinx langskwam. En als hij vandaag niet langskwam, zou ze het morgen nog eens proberen. En nog eens, en nog eens. Een gedachte borrelde bij Muta op. Het kon natuurlijk ook zijn dat ze Jinx al te pakken hadden gekregen. Muta sloot haar ogen en schudde haar kop. Nee, dat kon niet. Dat zou gewoon niet mogen. Natuurlijk leefde hij nog steeds, maar ook hij was nu in gevaar. Hopen maar dat hij snel op zou komen dagen.

- Jinx (+ Azola & Ophelia)}

Onderwerp: Re: It's not safe anymore ma 25 maa 2019 - 19:17

Omdat hij haar al even niet meer had gesproken, was hij allang niet meer zo op zijn hoede geweest. Toen de grote kater echter die geur die maar al te duidelijk in zijn geheugen geprent stond herkende, was hij meteen weer alert. Binnensmonds vloekte hij, de koppigheid van Zira herkennend in zijn eigen dochter, want ook Muta sloeg zijn waarschuwingen in de wind. Had ze dan niet door dat ze met zijn lot speelde? En bovenal, met haar eigen lot? Hoe sterk en hoe mooi ze ook was, de Bloodclan bestond uit klauwen en monsters, zich op hun gebied bevinden was vragen om de dood. De dood van hun beide, trouwens. Daarom was de kater zeer op zijn hoede terwijl hij zich door het park haastte. Zijn oren hadden nog geen andere aanwezigen opgepikt, maar ze zouden hier niet mogen blijven. Hoe graag hij haar iedere dag zou vertellen dat ze het licht in zijn leven was, daar was het de gelegenheid echt niet voor. Daarom stapte hij dan ook ietwat nors de bosjes uit richting Muta. Ondanks zijn grote moeite om streng te zijn, bracht haar aanzicht in de zachte winterzon een kleine fonkeling in zijn ogen. "Muta..." zijn stem was wat zacht. Bah, wat een zwakke zak was hij. De kater schudde zijn kop en dwong zichzelf om het gevaar in te zien. "Jonge dame, haal jij eens heel gauw je kont van Elite gebied af," bromde hij met een frons op zijn gelaat, waar grijze haartjes al zijn snuit begonnen te sieren.