12
Actief
| |
|  Onderwerp: Enough time to play.  di 25 sep 2018 - 16:00 | |
| Dotkit moest, nadat ze minutenlang wild had gespeeld met één van de kittens uit een nestje dat ongeveer op dezelfde tijd was geboren als de hare, nu wel even rusten. Haar ademhaling was gejaagd en haar hart klopte in haar keel. Ze zag dat de andere kitten er geen last van had, maar er speelde begrip op in haar blauwe, warme ogen toen Dotkit ging liggen. Ze vond het vervelend dat ze zo snel haar rust moest pakken, maar haar moeder had haar gezegd dat het wel belangrijk was dat ze naar haar lichaam luisterde. Soms hoorde ze dan de angst in de stem van haar moeder. Het was net alsof haar moeder zich afvroeg of ze niet één, maar twee kittens had gekregen met een beperking. Dotkit’s hart begon dan in haar keel te hameren omdat ze zich afvroeg of ze wel kitten zou worden met de aandoening die ze had. Geen enkele mentor wilde een kitten trainen die snel moe werd, wel dan? Ze had er kort over nagedacht om de stoute schoenen aan te doen en naar Butterstar te gaan om het rechtuit te vragen, maar hoe langer ze tijd had gekregen om over dat idee na te denken, hoe sneller ze haar kopje had geschud en het idee had afgekeurd. Ze durfde nauwelijks de blik van haar leader te trosteren, laat staan dat ze rechtuit ging vragen of dit haar carrière als apprentice in gevaar zou brengen. Aan de andere kant vond ze zichzelf egoïstisch omdat de toekomst van Faintkit al vaststond en de kitten daar niets meer over te zeggen had, al leek ze dat zelf nog totaal niet door te hebben. Was het dan zo verkeerd dat ze het vreselijk zou vinden als ze hetzelfde lot als Faintkit zou hebben? Ze had geen idee. Ze wilde gewoon enorm graag apprentice worden, maar ze nam aan dat haar zusje dat ook wel graag wilde. Het was alsof je toekomst gewoon van je afgenomen werd en Dotkit begon steeds meer en meer medelijden te krijgen met haar zusje naarmate ze over haar eigen lot begon na te denken. Dotkit werd uit haar gedachten gehaald door Rainkit, die speels op haar af leek te komen. “Rainkit,” mauwde ze vrolijk. “Ik kan nu nog niet spelen, maar binnen enkele minuten wel.” Ze lichtte het niet verder toe. Ze vond het niet leuk om over haar – hopelijk tijdelijke - beperking te praten.
+ Eerste post voor Rainkit |
|
