Old gals

Shark onderdrukte een lichte zucht terwijl hij overeind kwam. Hij vroeg zich af of hij ooit aan dit leven zou gaan wennen. Aan de katten die hier rond zijn territorium cirkelden en qua karakter zo anders waren dan in de Elite. Iedereen had hier zijn eigen verhaal en zijn eigen achtergrond en niet iedereen was even benaderbaar, maar dat was hijzelf ook niet. Hij was een verstoten Elite cat, maar dat wilde niet zeggen dat de Elite niet voor altijd in zijn bloed zou blijven. Hij wist dat hij zijn nieuwe toekomst een kans moest geven, maar aan de andere kant had hij het gevoel alsof hij het te snel had opgegeven. Alsof hij meer had kunnen doen. Hij kwelde zichzelf met de gedachte aan Cobra die hem van de troon had gestoten en die nu de macht had overgenomen. Hij wist niet hoe redelijk Cobra was, maar hij wist wel één ding zeker: hij leek niets op zijn vader. En niets op zijn broers. Shark had niet het idee dat de Elite in goede banen geleid zou worden door hem. En hij begon steeds meer het idee te krijgen dat hij de katten binnen in de Elite gefaald had, dat hij meer had moeten doen om bij ze te blijven. Maar hij wist tot voor zijn verbanning ook niet hoe geliefd hij eigenlijk was geweest door zijn katten. Het was altijd stom dat je zoiets pas realiseerde als het te laat was. Er was voor hem geen leven meer binnen de Elite en dat werd hem met de dag dat hij in het rogue territorium spendeerde steeds duidelijker. Hij wist niet of het ontmoeten van nieuwe katten en het opbouwen van een nieuw leven daar ook maar iets aan ging veranderen. Met een zachte zucht stapte de robuuste tom naar buiten. Zijn ogen zochten de omgeving af en bleven hangen op een kat die met een nogal vreemde hink in zijn loopbeweging naar hem toe kwam. Zijn haren rezen in eerste instantie omhoog omdat hij dacht dat hij zijn territorium weer moest gaan verdedigen, maar deze kat zag er niet capabel genoeg uit om hem uit te dagen en dus zakte de vacht weer. Toen hij nog dichterbij stapte, zag hij dat de kat er uitgehongerd uitzag. Toch was er iets aan deze kat dat hem kort alarmeerde. Alsof hij zich iets zou moeten herinneren bij het zien van deze verschijning, maar dat het niet in hem opkwam. “Dat is een lelijke knik die je daar hebt in je achterpoot,” besloot hij te zeggen zodat hij zich op iets anders dan zijn gedachten kon concentreren.

Shark klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Hij had het gevoel alsof hij deze kat had moeten kennen. Zijn gedachten gingen terug naar voordat hij member was. Maar nee, hij was door Claw geaccepteerd in de Elite en het was Claw geweest die van hem had moeten horen dat hij origineel een kittypet was geweest. Toch wist hij bijna zeker dat deze kat iets met de Elite te maken moest hebben. De wonden die hij droeg, konden gemakkelijk opgelopen zijn toen hij rogue was, maar het was zijn blik die Shark zich herinnerde. Zijn kille blik. En opeens wist hij het bijna zeker. Deze kat had een bepaalde rank gehad in de Elite. Misschien was hij zelfs wel leader geweest, maar dan had Shark hem niet meer gekend. Hij was pas na Claw’s leiderschap in de Elite gekomen en zo ver hij wist, hadden Claw en Zira de Elite altijd geleid. Totdat Zira vermoord werd door honden en Shark haar plaats had ingenomen. Jeetje, dat leek ook alweer zo lang geleden. En toen Claw en hij langs het Thunderpath renden om Chawl te zoeken nadat deze ontvoerd was door Twolegs. Toen de Clans verdwenen waren en Claw de Elite had opgedragen om te verhuizen van hun kamp naar Fourtrees. Toen Claw’s kittens werden geboren en één van hun, Razor, hem als haar favoriete kat had gezien. Toen de Clans onverwachts terugkwamen, Claw hun uitdaagde en uiteindelijk zijn leven gaf om Shark de gelegenheid te geven van de Elite iets groots te maken. Zijn keel werd dik bij het idee dat hij gefaald had. Hoe zou Claw reageren als hij nog leefde? Zou hij Shark vermoorden als hij zich weer op grond van de Elite begaf of zou hij zijn zoon gedood hebben? Hij had geen idee. En het was niet alsof hij het even aan zijn beste vriend kon praten. “Er zijn ergere dingen,” antwoordde hij dan ook op de woorden van de tom, al was dat een beetje misplaatst omdat de tom waarschijnlijk bepaalde dingen had op moeten geven door die poot. Maar ja, hadden ze dat niet allemaal moeten doen? “Ik heb het gevoel dat ik je ergens van moet kennen,” sprak hij vervolgens daarna, een tikkeltje bedenkelijk. Maar de kille blik verliet zijn ogen nooit en zijn staartpunt zwiepte kort heen en weer. “Je hebt in de Elite gezeten.” Hij vroeg het niet; hij concludeerde het. “En volgens mij had je niet bepaald een lage rank.”

Shark negeerde de sarcastische opmerking die de tom hem toewierp, zijn oren kort bewegend. Zijn kille blik was op de tom gericht en hij haalde zijn schouders kort op. “Voor sommigen is dat een compliment, voor anderen is het een belediging.” Er waren rogues bij die het absoluut niet leuk vonden om geassocieerd met een groep vol moordenaars te worden, maar er waren er ook bij die het leuk vonden en zich nog vreemder gingen gedragen om juist meer het idee op te wekken dat zij daar banden mee hadden gehad of op dit moment zelfs nog banden mee hadden. Shark wilde graag dat hij kon zeggen dat hij nog steeds een link had met de Elite, maar die was volledig weggevaagd geweest toen Cobra hem van zijn gebied had verdreven. Het was nog steeds lastig om erover na te denken en eigenlijk wilde hij het er niet over hebben, maar aan de andere kant was deze kat juist waar hij er mee over kon praten. Hij ontkende immers niet dat hij in de Elite had gezeten en had in zijn houding laten blijken dat Shark het bij het rechte eind had gehad. Misschien kon hij wel wat informatie delen. Misschien was er zelfs een manier om de Elite terug te pakken, ook al schatte hij die kans vrij klein. De tom leek niet echt van waarde te kunnen zijn voor hem en als hij inderdaad al glorieuze dagen als leader had gehad, dan lagen die nu ver achter hem. “Het heeft alles met me te maken,” sprak hij op een rustige toon. “Ik heb namelijk zelf een hoge rank gehad in de Elite. Ik ben zelf leader geweest.” Hij draaide zijn kop in de richting van de barn, waar hij ergens zijn hondentanden en zijn halsband verstopt had. Als een member stierf, werden ze samen met hem begraven. Shark moest nog steeds een kat vinden die hij genoeg kon vertrouwen om hem of haar op de hondentanden te wijzen. Hij wilde, als hij stierf, wel graag met zijn hondentanden begraven worden; het was het enige bewijs dat hij nog had van zijn lange, gelukkige leven in de Elite. “Maar ik ben verbannen, nog niet zo gek lang geleden.” Hij keek weer terug naar de tom, een kille blik in zijn ogen. Maar dat was maar schijn. Zijn hart klopte nog steeds sneller als hij aan de Elite dacht en een brok vormde zich nog altijd in zijn keel als hij aan alles dacht wat er gebeurd was de afgelopen periode. Maar hij mocht geen zwakte tonen. In de Elite had hij dat dankzij zijn leiderspositie niet mogen doen en nu als rogue zijnde voor deze vreemde kat ook niet. “Ik was verzwakt omdat ik de dag ervoor de zoon van mijn beste vriend had gered en één van de jongere katten heeft daar handig gebruik van gemaakt. En nu is de Elite van hem.”