Happier.

De wond was eindelijk volledig genezen. Het zou een zichtbaar litteken worden, maar dat was weinig vergeleken het feit dat hij ook dood had kunnen zijn. En hij had wel gedacht dat zijn einde nabij zou zijn toen hij op de grond lag, bloedend uit de diepe wond die was toegebracht in zijn borst. Ze hadden hem gezegd dat hij geluk had gehad dat hij ten eerste zou genezen en zich niet bij StarClan zou voegen en ten tweede geen blijvende schade opgelopen zou hebben. En hij voelde zich ook daadwerkelijk gelukkig; Crowcall had ingestemd om zijn partner te worden. Ze had bijna gehuild van gelukt toen hij het haar vroeg en hij kon zich bijna geen gelukkiger moment in zijn leven voorstellen dan toen ze daar tegenover hem stond, blij zijnde dat hij haar eindelijk gevraagd had. Hij had haar al willen vragen tijdens de reis, misschien zelfs voor de reis al, maar het moment was nooit daar geweest. Hij voelde zich gelukkiger dan ooit, al werd dat wel een beetje weggenomen door het feit dat Leopardpaw niet met hem leek te willen praten. Maar ook dat zou uiteindelijk weer goedkomen, daar was hij vrij zeker van. Uiteindelijk zou alles opgelost geraken en zou hij zich nergens meer zorgen over moeten maken. Misschien zou Oceanstar hem binnenkort weer een apprentice geven en zou hij zich daar over kunnen bekommeren. Hij zou wel zien. Voor nu was het belangrijk dat hij zijn leven weer terug op de rails kreeg en het eerste wat hij wilde doen, was al zijn zware taken weer terug oppakken die hij verplicht had moeten laten liggen. Hij bevond zich momenteel in Fourtrees en zijn blik gleed onwillekeurig naar de plek waar hij gevochten had. De bloeddruppels waren inmiddels volledig weggewassen door de regen en de bloedgeur was ook weg, maar de herinneringen zouden hem nog wel een tijdje lastig blijven vallen. En hij dacht dat dat met andere katten ook wel het geval zo was.

Het duurde niet al te lang voordat iemand hem gezelschap kwam houden. Of nou ja, gezelschap houden… Ze liep langs hem heen en leunde tegen één van de vier machtige eiken, haar blik over de open plek laten glijdend. Waarschijnlijk waren haar gedachten bij de bloederige aanval die zich nog geen moons geleden hier had plaatsgevonden. Hij kon de verschrikking in haar blik zien toen ze haar ogen langs de plek liet glijden waar eerst nog bloed, plukken vacht en de dode leader van BloodClan had gelegen. Ze was nog jong; Crowfur vermoedde dat ze nog maar net warrior was geweest toen ze aan het gevecht had deelgenomen. Of ze moest haar naam later hebben gekregen. Hij was niet vaak positief over katten buiten zijn Clan, maar dit leek hem een kat die haar naam snel verdiend had; ze had een wijze blik in haar ogen en haar blik straalde naast de verschrikking ook rust uit, iets waar hij wel mee kon leven. Crowfur stapte in haar zichtveld zodat hij haar niet te hard zou laten schrikken en liet zijn blik glijden naar de plek waar ze al die tijd naar had gestaard, diep in gedachten verzonken zijnde. “Het is nog altijd verschrikkelijk, hè?” murmelde hij zachtjes. “De bloedgeur is vervaagd en BloodClan heeft zich misschien teruggetrokken, maar ondanks dat zij één groot verlies hebben geleden, kwamen de Clans er ook niet ongeschonden uit.” Het voelde aan de ene kant wel fijn om erover te kunnen praten, maar aan de andere kant was het gevecht slechts een rotherinnering aan de wond die hij aan zijn borstkas opgelopen had. “De naam is Crowfur, trouwens.” Hij was benieuwd of ze dat al wist; het was niet bepaald rustig gebleven nadat Oceanstar had aangekondigd dat Leopardpaw een half-Clanner was en hij betwijfelde of er katten waren die het nog niet wisten.